Never Have I Ever [+Sara Sweets]

Om een of andere reden was Sara lichtelijk zenuwachtig over het antwoord van Cecille. Ze stopte onbewust even met kauwen nadat de vraag gesteld was en keek vanuit haar ooghoeken naar haar vriendin, die gelukkig ten eerste al haar mond leeg at, en vervolgens met een prima geformuleerd antwoord kwam. Sara kon opgelucht adem halen en haar eerste hap doorslikken. De witharige twijfelde of haar ouders het kickboks verhaal positief zouden ontvangen maar ook dat viel haar heel erg mee. Wel gaven beide ouders een wat beoordelende blik naar elkaar, maar daar leek het eerst bij te blijven. Haar moeder was de eerste die weer reageerde en iets negatiever klonk dan waarschijnlijk haar bedoeling was. “Pas maar op dat er geen blijvende schade ontstaat,” sprak ze, waarna ze een hap tortellini in haar mond stopte. Sara vond het een nare opmerking, maar in plaats van geïrriteerd te raken wierp ze een meelijdende blik op de dame. Ze mocht zich dan wel sterk voordoen, maar Sara wist heel goed dat ze zich heel zwak voelde met haar littekens.
Haar vader wilde ook reageren op het verhaal. “Zie je, geen reden om het blauwe oog te verbergen. Het is gewoon deel van een levensstijl.” Zijn woorden waren positief te noemen, maar in zijn toon was nog wel wat bitterheid te horen. Dat kwam niet zozeer omdat hij van Cecille walgde – al zou het Sara ook niet verbazen als hij het niet eens was met haar keuze van sport – maar eerder omdat hij gewoon een bittere man was. Sara zou willen zeggen dat ze haar bittere kant van hem had en haar zoete kant van haar moeder, maar ook de vrouw des huize kon erg negatief uit de hoek komen. Dat had ze met haar eerdere opmerking wel bewezen.

Cecille sloot haar verhaal af door Sara er bij te betrekken en de witharige wist meteen dat dat in de smaak zou vallen. Haar ouders hadden eerder al duidelijk gemaakt dat ze het belangrijk vonden dat haar vriendin goed voor haar was. Sara wierp Cecille dan ook een brede, oprechte glimlach toe, die hopelijk opgemerkt werd door haar ouders zodat ze zagen hoe blij de witharige met haar relatie was. Het compliment op het eten was ook een pluspunt, al had ze het misschien beter anders kunnen verwoorden. Haar vader ging er echter niet negatief op in. “Dank je. Al moet ik toegeven dat mijn dochter hem lekkerder maakt.” Een andere vader had lief naar zijn dochter geglimlacht, maar Simon ging gewoon verder met eten, tot ergernis van Sara. “Ik zei toch dat de hoeveelheid knoflook die ik had opgeschreven voldoende was?” beet ze hem toe. “Natuurlijk maak ik hem lekkerder. Ik hou me aan mijn eigen recepten.” Oeps. Nu veroorzaakte ze zelf bijna een ruzie. Al was ze er eigenlijk wel zeker van dat haar vader het niet uit de hand zou laten lopen – en anders hield haar moeder de twee wel tegen.

Cecille wist prima antwoord te geven op de woorden van beide ouders. Sara was er even verbaasd om, maar waarom ze dat was wist ze eigenlijk niet. Het was allang bekend dat Cecille een sociaal mens was en gemakkelijk een gesprek kon starten en in gang kon houden. Ze had dit eigenlijk moeten verwachten van haar vriendin.
Nog iets wat Sara nog niet wist, was dat Cecille’s vader een bokser was geweest. Die informatie had ze nooit van haar gekregen – maar ze had er dan ook nooit om gevraagd. Eigenlijk vroeg Sara barweinig naar de familie van Cecille, behalve naar Yara misschien, maar die kon ze het ook zelf vragen. Misschien dat ze er binnenkort een keertje naar kon vragen, of goed kon opletten tijdens het eten. Dat was ze sowieso al van plan.

Eerst dacht Sara dat de hand op haar been haar alleen maar meer zou frustreren, maar toen ze haar nog steeds wat boze blik omhoog richtte en Cecille in het zicht kreeg, zakte het al snel weer weg. Sara legde haar vrije hand bovenop die van haar vriendin om te laten weten dat het gebaar werd gewaardeerd, en richtte haar aandacht toen maar weer op het eten. Haar vader accepteerde het natuurlijk niet dat zijn dochter zo tegen hem had gesproken, en had allang tegen haar geroepen dat ze niet zo’n toon tegen hem mocht aan slaan. Zoals hij altijd deed als ze hem ergens op wees.

Lang hoefde het gezelschap niet boos op elkaar te blijven, want Cecille koos er voor om een nieuw onderwerp te beginnen. De prijzenkast van haar vader was haar opgevallen en daar stelde ze nu een vraag over. In plaats van hem zelf te laten antwoorden, besloot Sara om de vraag te beantwoorden. “Jep. Die zijn van vader.” Ze moest toegeven dat het een indrukwekkende prestatie was dat hij een kast vol had verzameld. “Ongeveer op jullie leeftijd begon ik met contests, nadat ik er niet in slaagde om de derde gym van de Kalos League te verslaan,” voegde de man er aan toe. “Het bleek dat ik aanleg had voor het coördinator beroep en ik heb er lang plezier in gehad, maar met de geboorte van Sara en het ongeluk van Amelia besloot ik mijn tijd in mijn familie te gaan steken.” Het was duidelijk dat de man er geen problemen mee had om over zijn prestaties te praten. Even verwachtte Sara dan ook dat het gesprek op zijn leven als coördinator zou blijven hangen tot het toetje, maar Amelia had blijkbaar ook een vraag voor Cecille. “Werkt je moeder ook?” Natuurlijk vroeg ze naar de moeder van Cecille. Zijzelf, haar zusje en haar vader waren nu alle drie aan bod gekomen wat hun bezigheden betreft.

Cecille had gelijk, Simon was inderdaad erg trots op zijn lintjes. Als hij de tijd had gehad, was hij vast weer terug gegaan naar het beroep, maar helaas had hij zich voorgenomen om al zijn tijd aan zijn familie te besteden. Sara vond het nobel, maar soms ook bloedirritant. Ze was blij dat ze het huis uit was en ze het grootste deel van de tijd niet met zijn ‘zorg’ te maken kreeg. Ze waardeerde het, natuurlijk, maar ietsje anders had ze ook niet erg gevonden.
“Tips?” herhaalde hij, waarna een bedenkelijke frons op zijn gezicht verscheen. “Wees niet bang om origineel te zijn. De jury is altijd op zoek naar iets nieuws, iets speciaals. Originele plannen falen vaak, maar als je nét de gevoelige snaar van een jurylid weet te raken, dan ben je binnen.” Het klonk als een goede tip. Eentje bestemd voor een coördinator, want met origineel zijn won je meestal geen gymgevecht. Tenzij je originaliteit ook kracht bevatte.

Cecille beantwoordde de vraag door te vertellen dat haar moeder een verpleegster was. Hierbij gaf Sara vanuit haar ooghoek een blik op haar vader, die regelmatig vrijwilligerswerk deed voor de ziekenboeg in Camphrier Town. Het was echter niet de man die reageerde, maar Amelia, wie de vraag gesteld had. “In dat geval wens ik haar veel succes.” Haar toon was bijna sarcastisch, maar Sara wist dat dit bij haar manier van spreken hoorde en dat ze het wel meende.

Blijkbaar hadden beide vaders hun werk een keer verloren en deden ze nu iets anders. Dit wekte wonderbaarlijk genoeg Simon’s interesse, en de man reageerde dan ook vrij snel op Cecille’s woorden. “Een uitzendkracht? Verdient dat niet heel weinig? Of haalt hij dat op met zijn werk als bewaker?” vroeg hij. Het was duidelijk dat niemand in het Sweets gezin kennis had van hoeveel een bewaker uitbetaald kreeg. “Ikzelf werk momenteel bij een online helpdesk, zodat ik niet naar kantoor hoef om mijn werk uit te voeren.” Hij haatte het werk, maar zei dat er niet bij om de sfeer van het gesprek positief te houden. Sara wist dat hij het niet leuk vond, want andere dagen klaagde hij er uitgebreid over. Vooral de klanten die hij kreeg kon hij zijn ergernis heel uitgebreid over uiten. Stiekem hoopte Sara dat het ter sprake kwam, want er zaten soms echt hele grappige verhalen tussen.

Geen uitzendkracht, maar meer een familiehulp. Dat was… interessant. Sara vond het heel nobel, maar ze zag aan haar vader dat hij er een beetje neerbuigend naar keek. Hij vond het niet echt iets om trots over te spreken. Sowieso had hij al meer interesse getoond dan Sara had verwacht toen hij dacht dat de vader van Cecille een uitzendkracht was, maar nu leek die interesse helemaal weg te zakken. Vooral toen Cecille zei dat ze het financieel niet breed hadden en zelfs uit de brand geholpen hadden moeten worden. Sara had voor het gesprek al verwacht dat haar ouders niet gediend zouden zijn van de financiële staat van Cecille’s familie, maar had haar er niet op gewezen om dat te verzwijgen. Het zou ook niet nodig moeten zijn, want wat konden zij er aan doen dat ze niet zo veel geld hadden? De witharige vond het ook belachelijk dat haar ouders er zo op reageerden. Dat zij nou van het geld van hun ouders hadden kunnen profiteren wilde nog niet zeggen dat iedereen dat kon.

Gelukkig toonde Cecille interesse in het werk van Simon, want daarmee kreeg ze zeker wel punten. Haar opmerking motiveerde de man om weer te spreken. “Een enkeling is leuk. De rest is eerder vermoeiend.” Sara voelde al aan dat hij er eentje uit zou kiezen om over te vertellen, en haar vermoeden was juist. “Ik krijg veel vragen over trainer en coördinator registratie, vooral van jongere kinderen die net aan hun reis beginnen. Of hun ouders. Zo had ik laatst een bezorgde moeder aan de telefoon die dacht dat haar dochter zich probeerde in te schrijven voor een cult, en ik moest haar er van overtuigen dat dat niet zo was.” Sara en Amelia toonden allebei een glimlach. Amelia omdat ze het verhaal al eerder had gehoord, en Sara omdat ze zich voorstelde hoe komisch dat wel niet was geweest. “En, kreeg je het er een beetje bij haar in?” vroeg de witharige geamuseerd. Haar vader glimlachte, maar sprak op een toon waar duidelijk uit bleek dat het een vermoeiend gesprek was geweest. “Na een gesprek van twintig minuten, ja. Al vraag ik me af of ze haar dochter echt heeft laten gaan of niet.”

Sara keek met een frons opzij naar haar vriendin toen die begon te gniffelen. Zo grappig was de opmerking van haar vader toch ook weer niet? Schijnbaar voor de blondine wel, want het leek alsof ze zich bijna niet in kon houden. Dat het eigenlijk om haar eigen woorden was, had de witharige niet door. Ze maakte zich alleen maar zorgen of het Cecille zou lukken om niet hardop te lachen, maar haar vriendin slaagde er in en ze kon zich weer op de woorden van haar vader richten. Zolang het maar niet nog eens gebeurde…

Simon schudde zijn hoofd. “Ik neem ook aan van niet. Maar goed, wie kan het haar kwalijk nemen? Voor hetzelfde geld schreef ze zich inderdaad in voor iets heel anders.” Natuurlijk gaf Simon, ondanks het vervelende telefoongesprek, de moeder van het meisje gelijk. Iets anders had Sara niet echt verwacht. Haar ouders waren het soort mensen wat zich gemakkelijk boven iemand zagen als ze wisten dat ze ouder waren, en zoiets was geen uitzondering. Sara overwoog om er een opmerking over te maken, maar na het vorige bijna-conflict tussen haar en haar vader besloot ze dat het een beter idee was om het te laten varen. In plaats daar van stopte ze ietwat gefrustreerd een hap torellini in haar mond, om er zeker van te zijn dat ze niet alsnog haar mond open zou trekken.

Niemand scheen er echt op te letten dat Sara wat nors uit haar ogen keek. Ze gingen gewoon verder met het op gang houden van een gesprek. Deze keer was het Amelia die weer een vraag aan de blonde gast stelde. “Dus, Cecillia,” begon de vrouw, die net als haar man de naam van Sara’s vriendin verkeerd had, wat de witharige alleen maar meer frustreerde. “Je ouders verblijven momenteel in Johto, maar waarom koos jij er voor om naar Kalos te komen? Ik begrijp de keuze volkomen natuurlijk, ik spendeer ook liever mijn tijd hier dan in een andere regio.”

Er was iets. Meteen toen Sara haar blik op Cecille richtte om haar antwoord aandachtig te kunnen beluisteren, zag ze aan haar gezicht dat er iets was wat antwoord geven minder gemakkelijk maakte. Een zorgelijke blik vormde zich in haar ogen en Sara wilde heel graag haar hand op de schouder van de blondine leggen, maar iets hield haar tegen. Het was een vrij normale vraag geweest en Cecille wist het antwoord geheid, dus wat het probleem nou was was voor Sara een raadsel. Dat raadsel werd na enkele tellen al beantwoord, alleen niet in de vorm waar de witharige op had gehoopt. In plaats van een normale zin, kwam er een gigantische boer uit de mond van de blondine, waarvoor Sara een stukje verder achter in haar stoel ging hangen. Arceus. Hoe paste er zo veel lucht in dat lijf?

Haar zorgen over de inhoud van Cecille’s lichaam, werd al snel vervangen door de zorgen wat haar ouders hier wel niet van zouden denken. Zijzelf walgde er ook van, maar kon het haar vriendin nog vergeven omdat ze dit gewend was – en om heel eerlijk te zijn voelde ze een lach op komen omdat dat wel een héél bijzonder geluid was – maar haar ouders zouden zeker minder geamuseerd zijn. Sara durfde nauwelijks de kant van de twee volwassenen op te kijken, maar toen ze een vork ietwat hard op een bord hoorde vallen keek ze toch maar even. Beide ouders hadden walging in hun gezichtsuitdrukking geschreven. Sara wilde in haar stoel wegzakken van schaamte, en dat terwijl zij niet eens degene was die de boer gelaten had. Zij was echter wel degene die Cecille mee had genomen naar binnen, en haar ouders zouden zeker op haar neerkijken hier om. De stilte die gevallen was maakte het niet veel beter. Het was zo erg, dat Sara de laatste hap niet meer door haar keel kreeg. Ze liet haar vork daarom maar weer zakken en staarde er naar in de hoop dat zij niet de stilte hoefde te verbreken.

Amelia schraapte haar keel. De walging was in het geluid te horen, maar ze deed duidelijk haar best om nog redelijk vriendelijk te blijven. Waarschijnlijk schraapte ze alleen haar keel om antwoord te krijgen op de vraag die ze eerder gesteld had, om deze ramp te kunnen vergeten, maar Cecille begreep de hint niet en bood in plaats daar van haar excuses aan. Sara legde nu wel haar hand op de schouder van haar vriendin, in de hoop dat de aanraking haar zou geruststellen. Ze wist dat Amelia en Simon zouden willen dat ze dit niet accepteerde, maar Sara was open-minded genoeg om te begrijpen dat boeren laten iets menselijks was. Haar vader reageerde op het excuus, duidelijk niet geamuseerd. “Je… bent geëxcuseerd.” Sara kon nauwelijks geloven hoe mild haar ouders zich gedroegen naar Cecille, ondanks dat de toon van spreken steeds negatiever leek te worden. Het hele gezin leek momenteel moeite te hebben met het opnieuw opstarten van het gesprek. Sara besloot om het in eigen handen te nemen – wat nog wel eens haar eigen dood kon worden. “Cecille is natuurlijk naar Kalos gekomen omdat ze aanvoelde dat ik hier was. Toch?” Ze klonk ongemakkelijk, en het klonk helemaal niet zo grappig als het eigenlijk bedoeld was, maar het was beter dan niets. Eigenlijk was dat niet waar. Die dodende blikken van haar ouders waren veel naarder dan niets.

Het ging écht niet goed met Cecille. Zelfs Sara’s - ontzettend slechte – grap zorgde niet voor een glimlach en aan de blik in haar ogen te zien had ze alle hoop verloren. Toegegeven, Sara zag het ook niet heel erg meer zitten en aan de blikken van haar ouders te zien zij ook niet, maar ze had eigenlijk verwacht dat Cecille de moed het langste hoog zou houden. Schijnbaar had ze het mis, en had iedereen die nu aan tafel zat redelijk genoeg gehad van het hele etentje. Simon en Amelia zouden nog een nagerecht willen en Sara werd daar vaak ook subtiel toe gedwongen, maar het hoofdgerecht was nu wel ongeveer afgelopen. Dat Cecille vroeg of ze bij tafel weg mocht, was alleen maar meer een teken dat ze het hier maar even bij moesten laten.

Dat Cecille de volwassen Sweets niet aankeek, betekende niet dat Sara dat ook niet deed. De witharige besloot zelfs met een doordringende blik toestemming af te dwingen, maar haar ouders gingen er redelijk makkelijk in mee. Waarschijnlijk hadden zij ook even tijd alleen nodig, of op zijn minst alleen met Sara. De jongste van de Sweets stond samen met haar vriendin op van tafel en begeleidde laatstgenoemde naar de achterdeur. Ze wilde nog iets zeggen, maar woorden schoten haar tekort en ze liet in stilte haar vriendin naar buiten. Ze bleef nog wel enkele tellen staren, alsof dat het beter maakte, voor ze geroepen werd door haar vader. De tafel moest afgeruimd, ondanks dat ze Cecille niet hadden gevraagd of ze nog wat wilde of niet.

Sara liep nogal verslagen terug naar de eettafel. Ze begreep heel goed dat Cecille niet goed met haar ouders overweg kon, en toch wenste ze dat het wel kon. Zonder een woord tegen haar ouders te zeggen hielp ze met het opruimen van de borden. Gelukkig hoefde ze het niet in haar eentje te doen en was haar vader ook al bezig. Haar moeder bleef, zoals altijd, rustig in haar rolstoel zitten.
“Sara?”
De witharige stond net met een stapel borden in haar handen toen haar moeder haar naam noemde. Ze keek op, maar hield haar mond nog steeds. Aan haar blik was te zien dat haar moeder haar aandacht had, maar dat ze toch bang was voor wat ze ging zeggen. “Weet je zeker dat zij de ware is?”
Het was een bijzonder… lieve vraag. Haar ouders hadden haar daar al de hele avond mee verbaasd. “Ja,” gaf ze kortaf antwoord. Haar moeder’s blik bleef nog even op haar hangen, waarna die weer naar de tafel af zakte. Of het antwoord was goedgekeurd of niet, moest Sara zelf achter komen.

Dat wilde ze echter niet. Sara wilde aan haar ouders duidelijk maken dat Cecille een geweldig persoon was, ondanks dat ze niet voldeed aan hun wensen. Ze had de borden weggebracht en kwam terug met de eerste twee ijscoupes, die ze aan de kant van haar en Cecille neerzette, om daarna staand te gaan spreken. Ze keek eerst haar moeder doordringend aan. “Kijk, ik snap dat ze niet voldoet aan jullie verwachtingen. Ik weet dat jullie het liefst hadden dat ik met een rijke, knappe, en bovenal nette man trouwde en daarmee een gelukkig leven leidde, maar zo gaat het leven nou eenmaal niet altijd.” Haar blik verplaatste nu naar haar vader. “Cecille is niet rijk en ook niet netjes, maar ze geeft om me. Eerlijk gezegd denk ik dat zij meer om me geeft dan jullie.” Het was er uit voor ze er erg in had. Meteen zag ze de blik van haar vader veranderen en voelde ze de sfeer weer de verkeerde kant op draaien. Oeps. “Mijn punt is: het gaat niet om wat jullie van haar vinden, maar wat ík vind. En ik vind Cecille fantastisch, dus tenzij iemand daar nog iets op in te brengen heeft, ga ik haar nu halen voor het dessert.” Ze wachtte niet tot één van haar ouders haar op haar woorden kon wijzen en draaide zich meteen om om weer naar de tuindeur te lopen. Dat haar ouders haar niet terug riepen baarde haar enorme zorgen. Ze had eigenlijk verwacht om een soort tegenstribbeling te krijgen, maar ze lieten haar gewoon lopen. Misschien dat ze iets te zeggen hadden als iedereen weer aan tafel zat, al hoopte Sara ergens van niet. Die arme Cecille had al genoeg over zich heen gekregen.

Sara liep sneller naar de achterdeur dan ze had verwacht. Eigenlijk had ze dat gemakkelijk kunnen verwachten, want nu was ze bij haar ouders weg en kon ze Cecille misschien even onder vier ogen spreken. De witharige keek voor ze de deur opende door het enorme stuk glas, en zag iets wat ze al helemaal niet had verwacht. Cecille… was aan het stoeien? Met zowat al haar eigen Pokémon? Het zag er ontzettend schattig uit, en Sara kon niet anders dan een brede glimlach op haar gezicht zetten. Ze kon ook niet anders dan zich zorgen maken om Cecille’s kleren en ze hoopte dat deze niet al te smerig zouden worden, want dan zou ze met een nog diepere frons worden aangekeken door haar ouders. Niet dat dat nog veel uit moest maken. Het ging om hun twee. Zelfs als ze Sara permanent het huis uit schopten omdat ze iets met de blondine had, zou ze dolgelukkig zijn.

Ze dwong zichzelf om te stoppen met staren en de achterdeur met het bedieningspaneel te openen. Hopelijk merkte Cecille door het geluid al dat Sara haar kwam ophalen, en anders zou ze haar aanwezigheid wel met haar stem duidelijk maken. “Schat, kom je? We hebben een toetje voor je.” Ze legde de focus eerst maar even op het vervolgen van het etentje, maar was alsnog niet van plan om te vertrekken zonder haar nog even persoonlijk te spreken. Ze stapte over de drempel naar buiten en wachtte tot ze zeker wist dat ze Cecille’s aandacht had, door middel van oogcontact. Bij het zien van de heldere, paars gekleurde ogen, verscheen er meteen een stralende glimlach op haar gezicht. Het maakt niet uit. Het ijs wat ze eerder nog in gedachten had smolt weg, en maakte plaats voor iets anders. Sara duwde zichzelf omhoog op het puntje van haar tenen en plaatste haar lippen zo teder als maar mogelijk was tegen die van Cecille. Als haar ouders haar vriendin niet accepteerden, dan accepteerde zij haar eigen ouders niet meer.