Never Have I Ever [+Sara Sweets]

Sara reageerde niet geamuseerd. Natuurlijk niet. Zelfs met de pleit van Cecille was haar woede waarschijnlijk niet in te houden. Gelukkig schreeuwde ze niet, al kwam dat waarschijnlijk omdat Sara haar ouders niet wilde alarmeren en niet omdat de blondine daarom gevraagd had. Voor ze echter antwoord kon geven op die vraag, hurkte de witharige bij haar neer en pakte de zonnebril van Cecille van de grond. Het meisje durfde vanaf dat moment even niks te zeggen, bang dat een ontploffing nog steeds zou komen. Toen werd het voorwerp echter terug op haar neus geduwd en hoewel het even door haar gedachten flitste dat Sara haar misschien met de vlakke hand tegen haar wang zou meppen, gebeurde dat niet. Waarschijnlijk ging dat ook vrijwel nooit gebeuren, want het leek er sowieso op dat Sara woorden boven daden verkoos als het op woede aankwam. Desondanks deinsde Cecille toch even terug van de indirecte aanraking van haar zonnebril toen haar vriendin haar handen naar haar uitstak. De zonnebril moest ze nog maar even op houden. Ze was ook niet anders van plan geweest.

De vraag of ze echt hoofdpijn had kwam toen tussenbeide en de blondine beet op haar onderlip. Toen echter een hand naar haar werd uitgestoken om haar overeind te helpen, zag ze dat als teken dat ze wel kon praten zonder een scherp weerwoord terug te krijgen. “N-Nee,” begon ze nerveus. “Het spijt me, ik wilde niet liegen, maar ik was bang dat– ik wil niet dat je ouders– wat als ze onze relatie niet op prijs stellen en ik raakte gewoon in paniek, want ik wil je niet door zoiets als dit verliezen...” ratelde ze, terwijl ze overeind kwam. “Het was sowieso niet gepland dat ik dit zou hebben. Iemand van Team Rocket probeerde mijn pokémon te stelen in Lumiose en ik heb me gewoon verdedigd. Ik leg het hele verhaal wel een andere keer uit als je het per se wilt horen?” Ze keek even vragend naar haar vriendin, niet zeker wetend of ze wel verder moest praten. Toch opende ze haar mond weer. “... Het spijt me.”

Sara wilde haar helpen. En aan de toon te horen, was het nog gemeend ook. Misschien was het wel gewoon de stress die net had gesproken voor de witharige. Haar vriendin zou haar toch niet echt levend villen? “Wat moet ik doen? Ik doe alles wat nodig is.” Haar stem klonk nu zelfverzekerder, maar Cecille was alles behalve dat. Het enige waar ze echt zeker van was, was dat ze vastberaden was dat ze Sara niet wilde verliezen. En dat was waarschijnlijk ook te horen in haar toon.

Haar vriendin reageerde totaal anders dan Cecille verwacht had. Niet omdat ze Sara er wel voor aan had gezien, maar ze was meteen van het ergste uitgegaan, dus de woorden die nu werden uitgesproken kwamen in als een bom bij de blondine. Puur omdat ze die niet verwacht had, uiteraard. Het meisje besloot dat als teken te zien om eens diep adem te halen en die weg te zuchten, zodat ze kon kalmeren en de situatie van een beter punt kon bekijken. “Oké. Ja. Ik ben kalm.” Ze keek hoopvol naar haar vriendin, hopend dat zij een oplossing wist voor het idee, maar tot nu toe leek het er niet op. Het onderwerp switchte ook naar wat anders toen Cecille begon uit te leggen hoe ze eigenlijk aan dat blauwe oog was gekomen.

De verontwaardigde reactie zorgde ervoor dat de blondine meteen weer op haar tenen stond, bij wijze van, omdat ze bang was dat Sara dacht dat ze het zelf had uitgelokt. Dat bleek echter niet het geval; haar vriendin was gewoon bezorgd om Cecille en die verontwaardigde reactie was natuurlijk op het Team Rocket lid bedoeld. “Ik ben verder in orde en ik heb iedereen nog, gelukkig,” reageerde ze met een appreciërende glimlach. De hand die op haar wang werd gelegd, gevolgd met de liefkozende woorden die werden gesproken, zorgden ervoor dat ze echt kalmeerde nu en dat verwelkomde ze met open armen. Haar hand gleed richting die van Sara en werd eroverheen gelegd, waarop ze even haar ogen sloot en van het contact genoot. Het kwam immers niet vaak voor dat de witharige lichamelijk contact legde, ondanks hun relatie. “Je wilt niet weten wat voor een last dat van mijn schouders is,” zuchtte e opgelucht. “Ik weet niet wat me bezielde, maar ik was bang dat je echt heel boos ging zijn...”

Huidskleur. Daar had Cecille niet aan gedacht. Ze had juist gehoopt wat make-up van Sara te kunnen gebruiken, maar dat viel nu dus ook in het water. “Shit,” vloekte ze dan ook, sissend tussen haar tanden door zodat het niet al te erg hoorbaar was. “Ik heb zelf geen geld meer voor make-up, dus dat was zo’n beetje mijn enige hoop,” biechtte ze op. Sara kon haar echter wel een genezende crème aanbieden en daar zie de blondine geen nee tegen. “Voor jou niet, nee, maar ik heb het ook niet kunnen koelen vlak nadat het gebeurde,” reageerde ze erop. “Crème zou ik denk ik erg waarderen.” Ze had geen idee of dat effect ging hebben, maar het klonk in ieder geval wel zo, dus ze vond dat het in ieder geval het proberen waard was. Haar vriendin liep toen van haar weg en de blondine bleef even onzeker staan. Pas toen Sara haar bij zich riep, kwam ze in beweging en zette ze de zonnebril af, zodat de witharige erbij kon zonder een object dat in de weg zat.

Vlak voordat Sara de kans had op Cecille’s oog te smeren, werd er geroepen. De blondine schrok er zo hard van dat ze bijna van de grond sprong en de bril haast meteen terug opzette. Daar weerhield ze zichzelf nog echter net van, want ze realiseerde zich dat het niet uit dezelfde kamer kwam. Haar vriendin legde uit dat haar vader nog wel eens ongeduldig kon zijn en Cecille grinnikte zacht. “Mijn moeder ook,” sprak ze tegen het meisje. Toen werd er gevraagd of ze ideeën had voor wanneer de bril af moest. De blondine schudde met haar hoofd. “Ik kan anders wel zeggen dat ik een ooginfectie heb opgelopen ofzo? En dat ik daarom de bril op moet houden?” Ze grijnsde voorzichtig. Goh, dat ze daar niet eerder aan had gedacht. Zoiets was namelijk niet smakelijk om naar te kijken en dat werkte beter dan het hoofdpijn excuus. Toch?

Het feit dat haar vriendin echt om haar gaf werd in deze situatie wel bewezen. Sara was helemaal niet zo koud als ze zichzelf neerzette en Cecille was vastberaden om het meisje daar een keer op te wijzen – maar niet nu. Nu waren belangrijkere zaken aan de orde, zoals haar oog verzorgen en dat etentje overleven. Hopelijk werkte haar smoes dit keer wel en werden er vragen gesteld waar ze zonder al teveel aarzelen op kon antwoorden. Sara wist de spanning een beetje te onderdrukken door een grapje te maken en Cecille lachte geamuseerd, al deed ze extra moeite om dat zo zacht mogelijk te doen. “Nice, dus we zijn niet volledige tegenpolen,” reageerde ze met een klein grijnsje. Bij de aanraking van Sara’s vinger deed ze haar best om niet terug te deinzen van het plotselinge contact – al was dat nu meer omdat die crème koud aanvoelde en niet omdat het echt ontzettende pijn deed. Cecille kon hier wel mee leven.

Haar nieuwe smoes viel in de smaak bij de witharige. Toen ze te horen kreeg dat het nog kon werken ook, glimlachte ze triomfantelijk. Ze had wel goede ideeën! Soms... “Klinkt als een plan,” sprak ze knikkend op het voorstel van Sara. Vervolgens zette ze in een vloeiende beweging haar zonnebril terug op en checkte dubbel of die wel goed bleef zitten op haar neus. Tevreden keek ze haar vriendin aan, die liet weten dat ze echt aan tafel moesten gaan zitten nu. De zucht die volgde, zorgde ervoor dat de zenuwen tien keer zo erg terugkwamen, maar daar wist ze een eind aan te maken door eens diep in te ademen. Volgens haar vader werkte dat prima en daar moest de blondine hem gelijk in geven. Bovendien was ze een Skarsgård en die gaven zich niet gauw gewonnen, in welke situatie dan ook. “Komt goed,” grijnsde ze zelfverzekerd naar de witharige, proberend haar vriendin wat gerust te stellen.

Meteen toen ze de kamer betreden, zakte Cecille echter de moed weer in de schoenen. Waar ze een normaal heterokoppel verwachtte te zien, zat een stel waarvan de ene wederhelft in een rolstoel zat. De blondine was niet bepaald een gesloten persoon, maar Sara had hier nooit wat over gezegd, dus had Cecille het niet bepaald verwacht. Haar blik van verrast veranderde echter heel snel naar een zachtere, vriendelijkere gezichtsuitdrukking. Zo vlug dat waarschijnlijk niemand het gemerkt had. Hoopte ze. Oké, Sara’s moeder was dus gehandicapt. Daar kon ze wel mee werken. Opeens viel alles op zijn plek. De schuifdeur die elektronisch bediend moest worden, het weinig aantal deuren in het huis. Had ze opgelet bij het naar binnen lopen van het huis, dan had ze het al moeten zien aankomen. Cecille zette zich hier echter makkelijk overheen en volgde Sara naar de tafel, onzeker of ze haar hand wel moest uitsteken voor de vrouw. Ze besloot voor de vriendelijke glimlach te gaan en stelde zichzelf opnieuw voor, maar dit keer aan de vrouw des huizes. Vervolgens trok ze een stoel naar achteren en gebaarde Sara dat ze er plaats op mocht nemen. Als een ware gentleman. Op het man gedeelte na.

Cecille wist eigenlijk niet wat ze van die glimlach moest denken. Het zag er gemeend uit, maar toch ook weer niet. Had ze iets verkeerds gedaan? Of was het probleem juist omdat ze iets niet gedaan had? Arceus dit was veel te moeilijk. Misschien was het maar goed ook dat de blondine niet zo vaak voor iemand viel, dat bespaarde haar een hoop awkward etentjes met de ouders. Zeker als het toch na een maand weer uitging – iets wat met Sara gelukkig niet het geval was. Nerveus liet ze haar handen naar de leuning van de stoel glijden en schoof ze die naar achteren, zodat Sara erop kon zitten. Het duurde even, maar haar vriendin had toch door dat Cecille dit gebaar had gemaakt. Toen het meisje ging zitten, schoof ze met gemak de stoel meer aan en nam toen plaats op de overgebleven, lege stoel. Dat was toch een pluspuntje, right? De stoel aanschuiven voor je date was acceptabel en goed, right? Cecille was nog altijd nerveus. De sfeer hier was te bedrukkend – te serieus. Dit was ze absoluut niet gewend. Telkens als ze meeging op een etentje met de Celica’s was het ook niet zo, zelfs niet wanneer het zakelijke etentjes waren. Het bleef altijd hartelijk en open en Cecille moest toegeven dat ze dat begon te missen. Alles liever dan dit.

Toen ze zat, voelde ze meteen de blikken van Sara’s ouders op haar gericht. De neiging om ‘wat? Zit er iets op mijn gezicht?’ te spreken kon ze nog onderdrukken. Natuurlijk zat er wat op haar gezicht. Dat maakte Simon wel duidelijk. Cecille verslikte zich bijna in haar eigen speeksel. “Euh, nou... Ziet u, ik heb van de week een ooginfectie opgelopen en dat lijkt me niet zo smakelijk om naar te kijken tijdens het eten,” probeerde ze toen. Tot haar geluk klonk het dit keer niet zo geforceerd, maar de glimlach die bij de woorden kwam was dat zeer zeker wel. Het was een bescheiden glimlachje – eentje die vriendelijk moest lijken, maar hoewel Cecille daar heer en meester in was geworden tijdens gewone situaties, kon ze niet van zichzelf zeggen dat ze zoiets ook kon bij het liegen.

Voor een moment dacht Cecille dat ze triomfantelijk waren met hun plan. Dat ze de zonnebril op kon houden en dat er verder niks aan de hand zou zijn. Toen Sara’s moeder echter haar keel schraapte en vertelde zelf ook littekens te hebben, voelde de blondine meteen een brok in haar keel. Ze wilde slikken, maar opeens had ze een erg droge mond en werd slikken moeilijk door de combinatie. Het angstzweet brak haar al bijna uit, maar toen besloot haar vriendin haar een handje te helpen door van onderwerp te veranderen. Waar het precies over ging, dat kreeg ze eigenlijk niet mee. Ze was te druk met haar eigen gedachten om de context van het verhaal te snappen. Eén ding kreeg ze echter wel mee en dat was dat het niet lukte. Oooooooh boy. Dit ging nu al heel erg bergafwaarts voor haar. Heel, heel erg bergafwaarts. Cecille voelde de adrenaline alweer door haar lijf gieren, terwijl haar hart sneller begon te kloppen. Ze wist gewoon dat liegen geen goede optie zou zijn geweest en toch besloot ze alles bij elkaar te liegen. Misschien was zij wel de grootste leugen die in de kamer zat. Ze hield immers niet van liegen en toch verdraaide ze in deze situatie alleen maar meer en meer de waarheid. Arceus, hoe haalde ze zich hier onder uit?

Sara waagde nog een poging door te willen opscheppen voor iedereen. Dit keer was het Simon die er niet intrapte en dat trok Cecille weer terug in de werkelijkheid. Haar aandacht ging echter niet volledig uit naar de Sweets; ze was in gedachte bezig om haar ouders op te roepen en besloot om te bedenken wat zij in deze situatie zouden doen. Haar vader was makkelijk te raden; hij zou de waarheid vertellen. Haar moeder wellicht ook, maar die zou er nog een heel verhaal aan plakken aan hoe ze aan het blauwe oog was gekomen. Iets wat vast en zeker niet in de smaak zou vallen bij meneer en mevrouw Sweets. Cecille slikte moeizaam en opende haar mond om wat te stamelen – al wist ze nog niet precies wat ze wilde zeggen. Het was echter op dat moment dat haar woorden invielen. “Oh... Ik euh... Ik wilde niemand beledigen, echt niet,” begon ze. Dit ging nog best goed. Shit, Cecille, waarom dacht je dat nou? “Het is alleen... N-Nou, ik ben het niet gewend om – ik bedoel, i-ik heb zelf nooit echt iets gehad als dit en – euh, w-well, ik schaam me er een beetje voor?” Ze forceerde weer haar mondhoeken omhoog naar een voorzichtige glimlach, proberend nog een beetje nonchalant ermee over te komen, maar ze wist dat haar lichaamstaal alles behalve dat afgaf. Nerveus krabde ze met haar hand achter haar nek en kreeg nu pas door hoe misselijk deze situatie haar eigenlijk maakte. Honger had ze nu echt niet meer.

Er scheen een woordloos debat plaats te vinden vlak voor haar neus en Cecille wist niet hoe ze daarover moest denken. Ze keek een opzij, naar Sara, maar zag dat de witharige ook naar haar ouders staarde. De manier waarop deed haar denken dat het meisje probeerde uit te vogelen wat er gezegd werd, of juist niet, en Cecille vond het er eigenlijk wel schattig uitzien. Ze had er vast van genoten als ze niet in zo’n benarde situatie had gezeten. Amelia was de eerste die begon te spreken en het waren zulke verlossende woorden voor de blondine dat ze bijna opgelucht wilde zuchten. Het was niet dat ze zichzelf ervan kon weerhouden, maar de vrouw voegde er nog een aantal woorden aan toe die het meisje minder bevielen. Waar ze zojuist nog ‘dank u’ voor had willen zeggen veranderde in een regelrechte nachtmerrie voor haar. Hier ging ze niet onder uit komen, of wel? Ze moest Lena en Fredrik’s voetsporen maar volgen. Was het niet haar moeder die altijd zei dat ze ook de moed moest hebben om iets af te maken als ze de moed had ergens aan te beginnen? Het viel nu wel een beetje buiten de context, maar het was nog steeds toepasselijk voor de situatie.

Toen ook Simon haar aanspoorde om de bril af te zetten, wist ze dat haar lot bezegeld was. Verslagen wierp ze een laatste blik op haar vriendin – misschien wel echt haar laatste – en hief ze haar hand op om de bril dan toch maar af te doen. Ze besefte zich echter net op tijd dat het misschien beter was om eerst de waarheid te vertellen en dan te laten zien, want ze nam aan dat de Sweets het niet op prijs stelden om er op zo’n manier achter te komen. Haar hand zakte weer naar haar schoot, maar haar mond was al lang en breed geopend voor die daar lag. “Voor ik hem af zet moet ik eigenlijk iets bekennen,” begon ze. Ze slikte weer, proberend haar hartslag onder controle te houden. Haar handen voelden eigenlijk ook heel klam – waarschijnlijk van het zweet. “Ik heb eigenlijk geen ooginfectie...” bekende ze toen. “Het is een blauw oog.” Zonder de reacties aan te durven kijken, zette ze in een vloeiende beweging haar bril weer af. Zo ernstig zag het er waarschijnlijk niet meer uit omdat het al wat langer op haar gezicht was gegraveerd en nu ook langzaam begon te helen, maar een blauw oog was een blauw oog. En mensen kregen niet zomaar een blauw oog. Cecille beet op haar onderlip en hield haar adem in. Ze was nu immers echt het diepe in gesprongen.

Een stilte viel zodra ze haar zonnebril had afgezet. Cecille kon zichzelf er nog net van weerhouden om de bril niet met trillende vingers aan de kraag van haar shirt te hangen, want het leek haar ook onbeleefd om het ding zo op tafel neer te leggen. De blondine had zich nog nooit zo gevoeld als nu en als ze heel eerlijk moest zijn, dan maakte het haar doodziek. De misselijkheid die ze zojuist had gevoeld was er nog steeds en er kroop een emotie bij haar naar boven die ze in jaren niet meer had gevoeld. Een angst die haar ervan belette om dingen te doen en om te spreken. Iets zeggen durfde ze niet. Zelfs bewegen niet. Het was zelfs zo erg dat Cecille haar best deed om niet al te diep in en uit te ademen, bang dat die kleine beweging al haar kop zou kosten. Het was Simon die de stilte verbrak door te zeggen dat ze nu wel konden eten, maar het enige wat de blondine nu wilde doen was opstaan en weglopen, want dat was wel het laatste waar ze momenteel aan kon denken. Dat deed ze echter niet; waarschijnlijk zou ze het dan echt verpesten bij de Sweets.

Zelfs het aanzicht van het eten was niet genoeg om de honger terug te laten keren. Het hielp wel een beetje dat er geen vragen of harde meningen haar kant op werden geslingerd op het moment, maar het bleef aan haar knagen dat Simon en Amelia dit niet door de beugel vonden kunnen gaan. Sara wist echter haar aandacht te trekken door duidelijk te maken dat de gast als eerste mocht hebben, al duurde het wel een paar tellen voor Cecille haar bord oppakte en die naar voren uitstak. Ze moest echt kalmeren nu. Besluitend dat ze nu wel dieper in en uit kon ademen, probeerde ze haar eetlust wat omhoog te werken en de misselijkheid te negeren. Gelukkig lukte haar dat aardig; zodra ze zich niet meer focuste op haar blauwe oog en in plaats daarvan naar het eten keek, wist ze zich al wat beter te voelen. Het bord kwam terug op zijn plek te staan, ditmaal met tortellini gevuld, maar haar vork alvast oppakken of iets dergelijks deed ze nog niet. Misschien maar beter ook, want haar vriendin vroeg er nog bij of ze saus wilde. Cecille keek even naar de saus in kwestie – al was het niet om in te schatten of ze het überhaupt wel lekker vond. Wat dat betreft was ze een vuilnisbak en at ze alles wat haar maar voorgeschoteld zou worden. Een eigenschap die ze eigenlijk had geleerd nadat ze begon te sporten. Op een lege maag at je namelijk alles.

“Ja, lekker,” glimlachte ze naar Sara. Ze verbaasde zichzelf met hoe vast haar stem had geklonken en hoe makkelijk het nu was om haar mondhoeken op te krullen. Misschien omdat het haar vriendin was. Naar Sara zou ze eigenlijk altijd wel kunnen glimlachen.