Def Love_Dont_Hate[+Layla Akiyo]

Dat was zowat het meest beschamende wat op deze hele avond was gebeurd en dat kwam weer door Layla’s vader zelf. Al was er een kans dat hij nooit naar voren gevallen was als hij een stevigere bouw had gehad of simpelweg nooit de por gekregen had. Hij bleef er wel koppig bij dat het zonder haar dronken vader nooit gebeurd was en hij dus niet bijna haar gezoend had. De gedachte enkel al dat enkel zijn hand tussen hun gezichten had gezeten, voordat ze een enorme blunder waren begaan. Indien het gebeurd was wist hij enkel dat het nare gevolgen zou hebben aan beide kanten, dus was hij zeker opgelucht, zeker met haar vader die weg strompelde. Er knaagde echter een onvoorstelbaar frustrerend gevoel aan hem, maar hij kon zijn vinger er niet op leggen. Wilde zijn onderbewustzijn dan wel dat hij zichzelf niet gered had met de hand en dát had laten gebeuren? Ieuwl, dan had hij gezoend met een 19-jarige en dan was trouwens zijn eerste… met haar. Nog net kwam de nogal late excuses van haar vader tot hem door, maar daar had hij heel weinig aan. Het kon er niet voor zorgen dat alles van zonet voorkomen werd of daadwerkelijk ongedaan werd gemaakt. Zelfs zonder de pogingen van Layla voor hem te zien om haar vuurrode gezicht achter haar sjaal te verschuilen, zou dat moment van net hem komen achtervolgen. Hij wist dat eigenlijk nou wel zeker… O boy, haar vader… echt waar. Op bijna dezelfde manier reageerde zijn dochter er ook op, gevolgd door een knagende stilte. Hij was zelf nog sprakeloos en keek zelfs kort naar zijn hand die hem een zéér ongemakkelijke situatie bespaard had. Buiten een grap te maken over haar vader kwam er eigenlijk niets in hem op om eerlijk te zijn. Hij negeerde verder haar poging om hem aan te kijken en richtte zijn blik maar op het uitzicht, maar het betoverende ervan was eraf. Nou wilde hij het liefst over een zelfs stom onderwerp hebben om maar dat gênante gevoel kwijt te kunnen raken. Het was eigenlijk eens wat anders dat de blondine voor het eerst het woord nam en plotseling over drinken was begonnen. Ehm, serieus, Layla, was dat het beste waarmee ze had kunnen komen? Oké, hij had enkel gezwegen, dus deze keer zei hij maar niets over en reageerde maar op de vraag van haar. “Nee,” zei hij simpel, al wist hij dat ze dit antwoord ergens ook wilde hebben. Ze wilde in dit geval gewoon even weg om drankjes te halen en ze liep ook beschaamd weer binnen, hem achterlatend op het balkon.

Dat vond hij geeneens zo heel erg, al had hij nog een publiek die zat te twijfelen wie ze zouden volgen. De dames leken meer interesse in Layla te hebben en de mannen meer in hem, zo te zien, alsof ze kennis wilde vergaren hoe je in zo’n situatie most gedragen. “De mensen van tegenwoordig…” mompelde Tore geërgerd en leunde lichtjes tegen de balkon. Hij had nou eigenlijk ook zijn eigen vorm van afleiding nodig en haalde zijn Holo Caster erbij, waarop hij schijnbaar door zijn moeder gebeld was. Dat was toch een prima afleiding, niet waar? Gelijk belde hij haar maar op en kreeg haar haast direct aan de lijn. ‘Hey Torentje, hoe-Ben je op een feest?’ Serieus, moeder? “Hey, mam en… Soort van, maar wát was er?” Ze leek juist eerder het feit dat hij op een feest was interessanter te vinden dan wat ze wilde zeggen. ‘O… Enkel de groeten van de neven en nichtjes van je, maar… Wacht, ben je daar met je vriendin?’ Ze maakte het écht enkel erger, en hij werkte gelijk dat het onbehagelijke gevoel erger werd. Tevens werden ook zijn wangen wat roder en wendde hij zelfs zijn blik van de balkondeur af om af te koelen. “… Ja,” Gelijk gierde zijn moeder van het lachen, al was het eerder trots en opgewonden bedoeld dan spottend, “Mag ik haar dan spreken? Je hebt mij zo weinig nog ver haar verteld en dan wil ik minstens haar stem horen, hoor,” Zijn moeders wil was wet en zelfs op kilometers van haar vandaan wist hij dat hij het niet kon ontkomen. Dit werd elk moment enkel erger en erger, niet waar? Hij wachtte maar totdat Layla terug was en zou haar dan aan de lijn brengen. Tenzij iets zou zijn gebeurd waardoor ze niet de balkon wist te bereiken, maar dat hoopte hij niet.  

Tot zijn verbazing had hij minder lang te wachten dan hij verwacht had met hoe ongemakkelijk het net was. Het halen van drinken zou misschien niet heel lang duren, maar wellicht bleef ze gewoon wegens de eerste reden langer weg. Hij had er verder niets over te klagen met de vreemde eis die zijn moeder gesteld om dus ‘zijn vriendin ’s’ stem te horen. Dat bespaarde zowel zijn als haar weer een ongemakkelijke situatie, al wist hij wel zeker dat het niet erger dan zonet kon worden op dit punt. ‘Nou…?’ begon zijn moeder aan de andere kant van de lijn te zeuren. Alstublieft, Layla, kom nou niet opdagen voor je eigen eer. Helaas werkte dat niet uit, want hij zag op dat moment de blondine het balkon alweer oplopen, maar flink hijgend alsof ze net nog gerend had. Ze had een heel goed moment uitgekozen om weer te verschijnen, maar erger nog was dat ze ondanks haar vermoeide staat een paar onnodige woorden uitkraamde. Natuurlijk wist hij dat ze gearriveerd was, anders had hij haar niet tegenover hem gezien, maar helaas vatte zijn moeder het persoonlijk op. ‘Hallo, ik ben de moeder van-‘ reutelde zijn moeder al enthousiast en gelijk richtte hij zijn aandacht weer op het mobiele, “Dat was tegen mij,” Verrast reageerde zijn moeder erop en er kwam een soort excuses uit, gepaard met zijn bijnaam die hij maar verborgen hield.
Zo stevig mogelijk drukte hij het toestel dan ook tegen zijn oor, zodat de blondine er niets van kon horen buiten zijn eigen antwoorden. Zijn blik gleed echter een tel terug naar Layla die er inmiddels wat beter uit zag, maar nog tekenen van een gedwongen sprint had. Wat was er eigenlijk met haar in die tijd gebeurd dan? “Wacht even, mam,” zei hij dus maar en drukte gelijk de ‘snooze’ toets in, maar onbewust was het de luidspreker juist geweest. Dat had hij echter amper door, omdat zijn moeder verder haar mond even gehouden had op magische wijze. “Werd je achtervolgd?” vroeg Tore vrij discreet, “Of is er iets anders gebeurd?” Hij liet zijn linkerhand rusten op zijn heup en bleef haar afwachtend aankijken, etend dat ze net eigenlijk niet heel lang geweest was, maar niet té kort dat ze uit pure haast naar hem was gegaan.

Ze klonk verre van overtuigend toen ze beweerde dat er niets gebeurd was zonet. Het leek hem niet-aannemelijk dat ze daarom terug was komen rennen, maar hij besloot er maar niet op in te gaan. Ze had altijd zo haar eigen redenen om zaken schuil voor hem te houden, zoals dat met Team Rocket. Al lag dat op een andere hoogte dan iets als dit. Ze was echter niet uitgesproken en ze vertelde zelfs tot zijn verbazing er meer over. Er was volgens haar geen sprake van een achtervolging geweest, maar enkel wat ‘irritante’ mensen die ze tegen was gekomen. Eens zien, welke figuren zou ze onaangenaam vinden en waren er hier aanwezig? Het antwoord was eigenlijk al te duidelijk dat het dus de mannen waren van in de menigte en misschien zelfs anderen. Hij wilde ze niet ook gelijk ‘raar’ noemen, want helaas aren er genoeg van zulke gluiperds. Dit deden ze echter bij onstabiele relaties en hij die dus de rol van vriendje nam, speelde het schijnbaar bagger in hun ogen. Tot zijn ergernis betekende dit dus dat hij misschien nóg duidelijker moest blijken ‘haar vriendje’ te zijn. “Is gedeeltelijk mijn schuld zo te horen,” antwoordde Tore er op zachte toon op, bedenkelijk over hoe hij dat zou aanpakken. Het was beschamend erover na te denken, maar deze act zou hij eenmaal moeten aanhouden en dat ze weer lastig gevallen zou worden, kon hij niet toelaten. Nog voordat hij de vraag van Layla had kunnen horen klonk plotseling de luide stem van zijn moeder uit zijn Holo Caster. Verrast stapte hij naar achteren en duurde het even, voordat hij begreep wat ze nou gezegd had. ‘Awh, mijn Torentje neemt verantwoordelijkheid… vroeger was hij zo ko-‘ Stop, moeder! In een razendsnelle beweging zette hij haar op een veel lager volume en legde zijn vingers om het toestel heen, gezicht licht roodkleurig gekleurd. Hij dacht haar echt op ‘Mute’ gezet te hebben, maar schijnbaar niet en nog net wist hij zijn gescheld in te slikken. “Ik bel je later terug. Doei!” siste hij snel en hing op, voordat hij haar vanonder zijn blonde pony aankeek. Nóg voordat ze een kans kreeg zou hij er alles aan doen om haar mond te snoeien. “Waag het mij niet zo te noemen,” zei hij geagiteerd en borg het toestel op. Wacht... dat was niet wat een ‘vriendje’ zou zeggen, maar dit was té beschamend…

Niet alleen schaamde hij zich rot door het incidentje met de Holo Caster, maar ook om het gegrinnik van Layla. Het was al erg dat ze zijn kinderachtige bijnaam gehoord had, maar dat ze ook nog genoot van zijn reactie? Ze zou hoe dan ook zijn bijnaam tegen hem gebruiken op een plagende manier, want zo zat ze eenmaal in elkaar. Al had hij zijn twijfels of ze hem echt geen ‘Torentje’ zou noemen na zijn snelle waarschuwing dat ze hem niet zo mocht noemen. Hij vroeg zich eigenlijk af wat hij zou doen als ze het toch deed, maar het leek nergens voor nodig te zijn. Na uitgelachen te zijn was de blondine over zijn eerder gemaakte opmerking begonnen waar ze vrij verrast mee scheen te zijn. Het bleek ook duidelijk dat ze niet bepaald op dezelfde lijn stond met de hele act. Moest hij het dan zo letterlijk voor haar zitten uitkauwen? Iets beschamend als dát? Ach... na wat er al gebeurd was, viel het uitleggen van zijn woorden reuze mee. Nog voordat hij echter iets kon zeggen gaf ze de indruk dat ze het haar vaker overkwam en ze niet de enige was. Iets wat hem ook niet gek in de oren klonk, gezien je altijd van die ongure figuren had die als roofdieren toe wilden slaan. Het waren écht net wilde beesten. Dat terzijde, maakte hij alvast een minuscuul gebaar met zijn vinger richting het wat kleinere publiek. “Dit is een… act, waarin we een relatie hebben en ik dus duidelijk moet maken dat we… wát hebben. Als ik dat beter deed, dan waren de mannen nooit naar je toe gegaan,” antwoordde hij er zo neutraal mogelijk op en hief toen zijn wenkbrauw op, “En… wát ben je van pla-?” Ineens was ze dichter naar hem toegestapt met een speelse blik in haar ogen. Oké, hij wist al wat eraan zat te komen en had nog een ‘nee’ willen snauwen. Ze was echter net té snel; ze sprak al zijn bijnaam uit. Ugh. Geen zorgen maken in combinatie met die bijnaam? Geagiteerd keek hij haar recht aan, snel een wraakactie verzinnend. Hij kon haar altijd pijnigen met een eigen bijnaam, maar hij was niet creatief in zulke dingen. Torentje sloeg nog op zijn naam én lengte… Wacht, hij had een bijnaam… Meerdere, zelfs. Iets naar voren leunend keek hij haar met een kleine grijns aan. “Doe ik ook niet…” Hij greep haar wang gelijk vast en trok er zachtjes aan, “Pedo,”

Hij had haar nou wel goed teruggepakt en ze reageerde vanzelfsprekend er niet vrolijk op. Ze fronste dan ook toen hij haar bijnaam opgenoemd had en dat amuseerde hem zeker. Het was wel even geleden dat hij het gezegd had en ergens deed het hem aan vroeger denken. Nog voordat ze hun vriendschap verbroken hadden en hun dagen zeer dynamisch waren. En als extra herinnering werd ze zelfs knalrood, passend bij haar andere bijnaam. Hij liet haar wang weer los en het moment dat hij haar los liet deed ze een poging hem af te snauwen. Ging ze nou beweren dan géén pedo te zijn, en waarom zou hij willen dat ze dat was? Ze bleef immers te oud voor hem en hij zag absoluut geen reden om haar ‘leuk’ te vinden. Ze was een Team Rocket lid, soms vrij sadistisch, niet altijd even charmant, maar… toch kon hij het niet laten toe te moeten geven dat ze toch haar charme had. Al gaf hij de bijeffecten niet toe en al helemaal niet zijn verdere gedachten daarover. Het persoon in kwestie had kort haar blik afgewend, maar kwam uiteindelijk met een ‘succesvol’ weerwoordje waar hij om reageerde door met zijn ogen te rollen. Ze beweerde dat dus Torentje schattiger was dan pedo en hij af haar zeker gelijk in, maar beschamender...? “Is cherrytomaat ook een optie?” stelde hij vervolgens met plagende ondertoon voor. Hij gaf toe dat ‘tomaat’ niet veel beter was, maar een cherrytomaat was kleiner en zou daarmee ‘schattiger’ moeten zijn. Na zijn opmerking hoorde hij echter gelijk gegiechel vanuit het publiek komen en die werd luider toen hij hun kant op keek. Langzamerhand begon hij zich wel aan ze te ergeren, zeker nu ze hen twee al de hele feest aan het bespieden waren en zelfs zich niet stil hielden. “Het houdt niet op…” Na een geërgerde zucht te slagen maakte hij gelijk enkele passen richting de balkondeur en stak lichtjes zijn arm uit. Een wel heel bekend gebaar en hij keek haar over zijn schouder aan met een wat vermoeide blik. “Zullen we anders gaan, of wil je nog verder feesten?”

Dan werd dus ‘cherrytomaat’ Layla’s nieuwe bijnaam, al bleef hij persoonlijk ’Torentje’ beschamender klinken dan de hare. Het was tenslotte de bijnaam wat zijn moeder bedacht had en vanaf kinds af aan voor hem gebruikte. Van de wat mindere momenten dat hij… gelekt had tot momenten dat hij een hoog cijfer binnen had gehaald. En zover hij wist had Layla dat niet met ‘cherry tomaat’, maar misschien moest hij eens gaan ontrafelen welke koosnaam haar vader voor haar had. Dan was het eerlijk in zijn ogen. Het was wel een verassing te noemen toen de dame in kwestie niet goed scheen te weten hoe ze op hem moest reageren en dan maar zich overgaf. Ze kon hem volgens haar zelf toch niet ervan weerhouden en hoe slecht dat ook was, moest hij even grijnzen. Ze waren beide heel koppig en nou had hij eens van haar ‘gewonnen’ en dat was een prestatie op zich. Al had hij hetzelfde over haar verliefdheid kunnen zeggen, omdat ze zich voor hem had laten vallen. Waarom wist hij eigenlijk nog steeds niet echt om eerlijk te zijn en ook in het café was het niet duidelijker geworden. Dat terzijde, maakte dat ook verder niets uit en zette hij maar het vriendje act voort door eerst voor te stellen het balkon te verlaten. Met zijn arm al lichtjes uitgestoken wachtte hij dan voor haar en pas nadat ze haar arm bij de zijne hield, besefte hij dat niet misschien het slimste was. Haar lichaam drukte lichtjes tegen hem aan, terwijl ze de balkondeur benaderde en vervolgens in het veel té benauwde zaal kwamen. Dit was absoluut niet slim geweest, gezien ze zich nu wel heel ongemakkelijk moest voelen, maar wat als haar vader hen zag? Zolang ze nog in de zaal bevonden, moesten ze de indruk scheppen van een stel. Terwijl ze de zaal dus passeerden volgde een paar figuren van het publiek hen, maar toen ze al zagen waar ze heen gingen dropen ze af. Ze wisten dat het spektakel voorbij was. Het was dus een dubbele opluchting te noemen toen hij eindelijk in alle rust weer buiten stond. “Dat… scheelt een boel,” Even trok hij aan zijn kraag om meer ruimte voor zijn nek te maken, “De benauwdheid lag niet enkel aan het pak,” En net toen hij de blondine weer wilde aankijken had ze schijnbaar nog zijn arm vast. Het act was op dit punt wel voorbij, al was het misschien… fijn geweest? Het verder negerend trok hij zijn arm voorzichtig terug en keek haar afwachtend aan. Ze waren uit het feest en hadden de drukte achter zich gelaten, maar betekende dit dat ze elk hun eigen weg verder gingen? In een snelle beweging haalde hij maar zijn Holo Caster erbij en het scheen al iets na tweeën in de nacht te zijn. “Wauw… Zo laat,” sprak hij oprecht verbaasd, voordat hij het toestel weer opborg. Niet een tijdstip om nog verder uit te gaan. “Zo te zien, ga ik maar een nachtbus halen naar mijn hotel,”

Het was natuurlijk geen verassing dat Layla ook naar huis zou moeten gaan, maar die was eenmaal vrij dichtbij en hij moest voor de zijne zeker de bus pakken. Al was het erger nu het zo laat was, dat het de nachtbus werd en hij extra geld aan een kaartje kwijt was. Geen ramp verder, maar of hij het nou geweldig vond was een tweede. Echter vroeg hij zich nou enkel af of hij gelijk zou vertrekken en haar vaarwel zou zwaaien of nog even met haar zou spreken… Daar zat hij serieus over te twijfelen op dit tijdstip? Als het kon wilde hij binnen een oogwenk in zijn eigen knusse bed liggen, afgezonderd van alles en flink gaan slapen en niet nog onnodig verder praten. Het kon altijd de volgende morgen of middag, gezien hij zeker uit zou gaan slapen. Nog net wist hij zelfs een gaap te onderdrukken, voordat hij de blondine in haar deels besmeurde jurk aankeek met zijn sjaal over haar nek. Het gaf hem vaag genoeg een beschamend, maar triomfantelijk gevoel om haar zo te zien met zijn presentje om haar heen. Even wreef hij in zijn ogen, bewerend dat het vast door zijn vermoeidheid kwam en de tijdstip. Toen hij eenmaal wat scherper zag stelde Layla ineens voor met hem mee te lopen naar de bushalte waar ze spoedig bescheiden op volgde. Gek genoeg was dat een prima antwoord voor beide opties; naar huis gaan en nog kletsen. “Prima,” zei hij er eenvoudig op, voordat hij alvast richting de bushalte liep. Hij bleef echter na enkele stappen op haar wachten om gezamenlijk door de vrij stille straat de bushalte te bereiken. Het was maar een minuut of vijf lopen en als je goed keek, was het al in de verte te zien, zwak belicht door een lantaarnpaal. Maar goed, hij wilde verder met haar praten, maar waarover eigenlijk dan? E-Ehm, het feest? “Hebben we uiteindelijk niet echt gefeest, maar… het was op zijn eigen manier best gezellig, vind je niet?”

Het was een feest geweest waar misschien hun meest ongemakkelijke momenten in voorkwamen, maar daarbuiten gaf hij toe zeker zich vermaakt te hebben. Natuurlijk was hun publiek irritant, maar hij en Layla hadden rustig kunnen praten en dat was alweer even geleden. En achteraf waren sommige momenten zelfs amuserend, zoals toen hij haar als een prinses vasthield. Als hij had geweten dat hem zoiets sprookjesachtig zou overkomen, dan had hij wel meer getraind en meer zijn hoofd bij gym gehouden. Dan had hij dus haar rustig op de grond konden laten zakken en was misschien dat bijna… ja, dát ene contact nooit gebeurd met hun hoofden. Het stelde hem op prijs dat ze er zelf niet over begonnen was en simpelweg met hem instemde. Hij keek haar daarbij wel recht aan, zoekend naar een teken van schaamte. Wauw, ze dacht in tegenstelling tot hem er toch niet meer aan. Dat scheelde dan echt, maar… ze zat plotseling wel op haar Holo Caster waar hij maar weinig van meekreeg. Hij wilde met haar spreken, maar als ze op haar mobiel ging zitten…? Dan had hij net zo goed alleen naar de bushalte konden lopen. Hij stond dan ook gelijk stil om er wat over te zeggen toen een onbekend lied werd afgespeeld uit haar mobiel en ze hem een uitnodigende blik wierp. Wat was ze van plan…? Ze kwam ook tot stilstand en stak enkel haar hand naar hem toe, waarvan het gebaar pas een tel later tot hem doordrong. Wilde ze met hem dansen midden op een straat op dit tijdstip? Hij was überhaupt een ramp in dansen, maar gezien hij wist dat er geen ziel op straat was, greep hij haar warm aanvoelende hand vast. “Als jij maar leidt,” sprak hij toch met enige tegenzin, waarbij hij zelfs even wegkeek van haar. Zich moeten laten leiden door de blondine was als een breuk in zijn trots, maar hij moest anders doen alsof hij het wel kon. En dat zou nog beschamender zijn dan er enigszins eerlijk mee te komen. “Enkel één dans,” voegde hij er nog ter verduidelijking toe, eerder om het feit dat hij zich zou schamen dan het tijdstip.