Def Love_Dont_Hate[+Layla Akiyo]

Onderwerp: Re: Def Love_Dont_Hate[+Layla Akiyo] vr dec 04, 2015 12:32 am

{

i'm fine i just need a moment

}

Degelijk geamuseerd door haar reactie op zijn actie had hij haar recht aangekeken met een begin van een grijns op zijn gezicht. Het was een rotstreek met de toestand, waarin ze zich momenteel verkeerde, maar dat was niet genoeg reden om zich in te houden. Ze had zich wonderbaarlijk snel hersteld en deelde mee voor de chocolademelk te willen gaan. Net zoals thee was het niet het meest vreemde om te drinken in het bitterkoude najaar, al viel het dit jaar behoorlijk mee. Al wilde hij het liever niet zozeer over hun drankjes hebben, maar de tijd dat ze elkaar niet meer hadden gesproken. En wat was een beter punt om te beginnen dan over de twee politieagenten, waardoor hun vriendschap brak. Even leek ze echter niet te beseffen wat hij bedoelde, totdat ze met haar hoofd had geschud. Ze had e dus toch niet meer gezien, maar kwam dat door intimidatie of zou er iets achter liggen? Intimidatie scheen het wel echt te zijn, volgens haar. Sceptisch bleef Tore er wel over, maar nog voordat hij zijn mening erover kon delen was de serveerster al gearriveerd. Eerst noteerde ze de chocolademelk op haar kladblok, voordat ze hem afwachtend aan keek. “Kamillethee, alstublieft,” zei hij beleefd, waarna ze dat ook op schreef en weer weg liep. Tja, sinds hij zelf wist hoe het was om als een bediende te werken was hij zeker respectvoller geworden naar hen. Je moest met de vreemdste figuren om kunnen gaan. Zijn blik gleed echter terug naar Layla, weer teruggaande op het onderwerp van zonet. “Weet je het zeker?” begon Tore, al haar antwoord wetend, “Of zou er een reden achter zitten?... Je hebt toch niet… iets gedaan?” Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij haar aan, zijn vraag half plagend bedoeld. Als de blondine nou niets illegaals gedaan had of voor Team Rocket, dan zou er zeker een reden achter moeten zitten. De politie kon haar niet zomaar met rust willen laten.

Member Layla Akiyo Punten : 406 Age : - Icon :

Oke, die geamuseerde blik van hem had ze alles behalve gemist en er was zelfs bijna een grijns op zijn gelaat gekomen. Verdomme, Tore… deed hij dit nou expres? Wacht… had hij haar door?! Nee, wacht ze had nog helemaal niet met haar gevoel ingestemd dus hij kon haar in wat voor opzicht dan ook niet door hebben! De blondine wist haar blik op de menukaart te houden en uit te spreken dat ze gewoon warme chocolademelk wilde. Gelukkig was dit momentje niet al te gênant geworden, maar de blonde jongen had blijkbaar heel veel lol hier aan gehad. Niet veel later was de blonde jongen begonnen over een ander onderwerp, gelukkig. Al wist ze niet of ze met dat onderwerp veel blijer moest zijn… Het ging dus over die twee politie agenten die ze wonderbaarlijk genoeg niet meer gezien had. Layla wist zelf de precieze reden er ook niet achter, maar het enige wat ze op het moment kon bedenken was dat ze, ze serieus afgeschrikt had… of ze waren iets extreem groots aan het plannen, want de plannen van toen waren tot nu toe allemaal mislukt… ze hadden heel hard gefaald dus. Na haar woorden was er echter al een serveerster verschenen waardoor Tore niet gelijk op haar woorden kon reageren. Haar blik was naar de vrouw gegaan en ze had om haar eigen drankje gevraagd waarna de vrouw Tore nieuwsgierig aan keek. Layla deed eigenlijk automatisch hetzelfde, maar toen ze merkte dat ze weer te veel naar hem keek, wendde ze haar blik weer af.  

Toen de serveerster weer was verdwenen met hun bestelling wilde ze weer even naar de menukaart kijken, oke misschien had ze toch nog een beetje trek gekregen, maar Tore trok gelijk haar aandacht weer. Het leek vandaag ook wel extra erg. Met een klein glimlachje keek ze hem aan, maar toen hij ineens begon als een of ander bezorgd persoon keek ze hem iet wat verbaasd aan. Hij vroeg haar of ze dat wel zeker wist… uhm… natuurlijk niet zeker, ze kon niet gedachten lezen en al helemaal niet van mensen die heel ver weg waren. Vervolgens kwam hij er mee of er een reden achter zou zitten, bij die vraag keek ze hem gelijk al weer licht fronsend aan, die vraag had veel anders geklonken. En zijn laatste woorden lieten haar nog meer fronsen, al zag ze er waarschijnlijk heel stom uit met een fronsend gezicht en rode wangen. Gosh… why?! “Natuurlijk weet ik het niet ‘zeker’” sprak ze wat norser “Maar… ik zou anders ook niet weten wat het zou kunnen zijn” sprak ze, haar blauwe ogen de andere kant op kijkend. “En nee… ik heb niets gedaan” kwam er als laatst nog norser uit. Nee, in de afgelopen maanden had ze geen rare of stomme dingen gedaan en tot haar verbazing ook geen illegale dingen. Ze knipperde en keek de jongen weer aan, haar frons was lichtelijk verdwenen en precies op dat moment kwam de serveerster weer aan zetten met een dienblad waarop een kamillethee en een warme chocolademelk stonden. De vrouw zette de kamillethee voor Tore’s neus neer en de warme chocolademelk voor Layla’s neus en gaf toen een glimlach waarna ze zich om draaide en weer andere klanten ging helpen. Layla keek de dame even na… terwijl ze met haar blonde haren aan het spelen was. Oké ze kon haar gevoelens tot nu toe nog aardig in bedwang houden, zolang er niks gênant gebeurde, kwam het allemaal wel goed.

Onderwerp: Re: Def Love_Dont_Hate[+Layla Akiyo] vr dec 04, 2015 10:08 pm

{

i'm fine i just need a moment

}

Serieus had hij zijn vragen gesteld, maar schijnbaar had hij daarmee Layla ergens weten te beledigen. Met een frons en rood gekleurde wangen had ze er vrij nors op gereageerd. Deze behandeling had hij toch niet verdiend? Ze was echter verliefd op hem, dus zou het daardoor kunnen komen. Haar afwijkende gedrag lag hem dan ook niet lekker, maar het was leuk om daar keer op keer mee te plagen. Zeker zolang ze niet wist dat hij haar door had, kon hij er gerust mee doorgaan. Terug naar haar antwoorden; ze wist niet zeker of de agenten haar met rust lieten. En ook de reden daarachter niet. Een teleurstellend antwoord, maar hij had misschien net teveel van het goede gehoopt. Ze was dan wel een lid en hield haar omgeving in de gaten, had ze zeker geen extra onderzoek naar gedaan. Zolang er niets aan de hand was liet ze het rusten, scheen haar actie te zijn geweest. Ze vervolgde haar woorden met dat ze ‘niets’ gedaan had. Ze scheen het te menen, maar hoezo was ze dan nog een Team Rocket lid als ze zich zo braaf hield? Of bleef ze liever undercover en was ze een informatiebron voor de organisatie? Nu hij er dieper over nadacht wist hij maar weinig over de blondine die tegenover hem zat. Zij ook over hem, natuurlijk. Op dat moment werden echter hun drankjes geserveerd en na een beleefd glimlachje keek hij Layla weer aan. “Niet eens onderzoek naar gedaan, of had je het de laatste paar maanden het daar te druk voor?” Hij gistte maar wat, maar was degelijk nieuwsgierig naar wat ze de laatste tijd had uitgevreten. Ook moest hij er vooral opletten om niet de naam van de organisatie meer op te noemen, zoals die ene keer. Straks herhaalde zich de situatie weer met die twee agenten met ditmaal onschuldige burgers om hen heen. Dat kon hij natuurlijk l helemaal niet hebben, en met een zucht blies hij over zijn thee. De vorige keer was het flink heet en nou scheen het geen uitzondering te zijn en na een paar keer geblazen te hebben nam hi een voorzichtig slokje van. Het smaakte degelijk beter dan die van de vorige keer en hij legde deze vervolgens weer voor zich neer. “Zoals je al kon begrijpen ben ik al helemaal niet meer iemand tegengekomen door mijn moeder. Je zou vast bijna ook dezelfde koppige moeder willen hebben, niet waar?” vervolgde hij met een wat zachtaardige blik in zijn ogen, denkend aan het belletje met zijn moeder. Hij werd toen veilig gesteld en zelfs na het incident werd hij ook flink met rust gelaten. De herinnering aan het telefoongesprek was echter te beschamend om erover te beginnen, gezien de bijnamen die ze voor hem gebruikte en al helemaal de aanname dat hij een ‘vriendin’ had. Al was ze niet de enge met Layla’s vader… Wacht, was die kerel hem niet die aan de andere tafel zat en soms hun kant op keek? Hij had dezelfde blonde haar als zijn dochter, dus moest dat hem wel zijn. “Jij en je vader hebben schijnbaar dezelfde smaak,” ze hij enkel verrast en maakte een knikbeweging richting de man, die de beste timing uitgekozen had om hen twee op te merken. De situatie was nou flink ongemakkelijker geworden.

Member Layla Akiyo Punten : 406 Age : - Icon :

Als er een knop bestond die ze kon gebruiken om haar blos uit te zetten dan had ze die nu meteen gebruikt, helaas werkte het leven niet zo en zat ze opgescheept met de reacties van haar lichaam. Erg fijn! Niet dus… zo werd het alleen nog maar makkelijker voor de jongen om te weten wat er aan de hand was. En het laatste wat ze wilde, was dat de blonde jongen erachter kwam. Ugh, ze wilde dit helemaal niet. Ze had dan ook wat nors gereageerd, al was dat meer een reactie op hoe hij haar liet voelen op het moment dan zijn serieuze vragen, maar het was er al uit en dat kon ze dus ook niet meer terug draaien. Dit ging echt helemaal geweldig! Het kon niet beter… na ja de jongen was nog niet gillend weg gerend, zij trouwens ook niet. En hij had nóg niks door, na ja zo leek het… of ze hoopte het gewoon, dat kon ze natuurlijk niet zeker weten of hij al iets door had of niet. Ze werd in ieder geval gek van haar eigen gedachten. Niet veel later was de dame weer verschenen met hun dranken en was daarna weer zo snel mogelijk verdwenen als dat ze was gekomen. De blondine had de serveerster voor even na gestaard, maar haar blauwe ogen gleden terug naar Tore toen hij sprak of ze niet eens ‘onderzoek’ had gedaan of dat ze het de laatste paar maanden het te druk had gehad. Langzaam trok ze een wenkbrauw omhoog en staarde ze hem aan “Waarom zou ik onderzoek doen?” sprak ze koppig.

Ze hoefde geen onderzoek te doen naar de politie, ze wist ondertussen wel hoe alles werkte en daarnaast was mevrouw nogal op haar hoede als ze ergens heen ging, vooral als ze alleen was. Ze had sowieso niet veel agenten meer gezien op straat, maar goed, op dat moment had het niet tot haar door gedrongen dat ze ‘onderzoek’ moest doen om zichzelf veilig te houden in ieder geval. “Ik red me wel…” mompelde ze zachtjes terwijl ze naar haar chocolademelk staarde. Het was waarschijnlijk nog te heet om te drinken, dus liet ze het voor nu maar even staan, al keken haar blauwe ogen naar Tore die met zijn thee bezig was. Ze begon een pluk blonde haren om haar vinger heen te wikkelen terwijl ze Tore aan bleef kijken die over zijn moeder begon. Oh ja, die had gezorgd dat hij niet meer ‘achterna’ gezeten werd, handig hoor. Helaas werkte dat voor haar niet echt, haar ouders hoorde beide bij Team Rocket namelijk. “Ik heb al een koppige moeder” sprak ze met een grijns “Alleen mijn koppige moeder zegt dat ik mijn ‘dingetjes’ zelf op moet lossen” sprak ze droogjes terwijl ze met haar ogen rolde. Moeder-dochter liefde. Ze pakte vervolgens haar mok met chocolademelk op en nam er voorzichtig een slokje van. Toen ze echter weer een slok wilde nemen, sprak Tore ineens dat zij en haar vader dezelfde smaak hadden. Gelijk verscheen er een vragende blik op haar gezicht. Hoezo dat nou weer? Daarnaast waarom begon hij ineens over haar vader?! Echter toen hij een knik beweging maakte de andere kant op, volgde ze automatisch. Haar blauwe ogen werden echter groot toen ze zag dat daar een iets té bekend persoon zat. Haar vader?! Wat deed hij hier?! Het erge was misschien nog dat dit absoluut niet een goed tijdstip was?! Neeeeee…..

Even later had de blonde man hun kant weer op gekeken en toen hij oogcontact maakte met Layla verscheen er een grijns op zijn gezicht en leek hij iets tegen zijn gesprekspartner te zeggen waarna hij op stond en serieus hun kant op kwam. Layla voelde lichte paniek op komen, nee, nee, nee! Waarom moest hij precies op dit moment ook in dit café zijn?! Aan zijn gesprekspartner te zien was het duidelijk een of andere meeting, maar toch. Layla keek weer snel voor haar en staarde naar haar chocolademelk. Haar hart ging te keer als een gek en even keek ze Tore aan, maar ze voelde al hoe haar wangen nog roder werden dus keek ze op bij het horen van de bekende stem. Het was papa… ugh. Gelijk toverde ze een glimlach op haar gezicht, ze kon niet nep glimlach naar haar vader natuurlijk. ‘Zo! Niet gedacht jullie hier tegen te komen!’ sprak hij iets te enthousiast terwijl hij even Tore aan keek met een grijns op zijn gezicht. ‘Nog steeds bezig? Of is er al wat meer ontstaan?’ sprak hij plagerig waarna hij Layla weer aan keek met zo’n typische grijns. Layla kon nu wel door de grond zakken, ga weg! Ga terug naar je belangrijke meeting! Haar vader wist natuurlijk niks van de situatie af, maar dit was gewoon ronduit gênant! Helaas liet haar vader het hier niet bij zitten ‘Oh… ik zie het zelfs aan je gezicht’ sprak hij geamuseerd. Wait… WHAT?! Zei hij dat nou net serieus?! Met een rode kop en nu toch wel een beetje een geforceerde glimlach op haar gezicht keek ze haar vader aan “Pap, privacy” was het enige wat ze kon uitbrengen.

Haar vader kreeg gelijk een verraste blik op zijn gezicht ‘Oh ja, natuurlijk!’ sprak hij ineens helemaal begrijpen, beetje teleurgesteld dat hij geen zoetsappige verhalen te horen kreeg en de blonde man keek dan ook even om waarna het toch misschien wel tijd werd om weer verder te gaan met zijn belangrijke afspraak. ‘Na ja ik moet weer aan het werk’ sprak hij met een glimlach waarna zijn blik weer naar Tore ging ‘Veel plezier nog verder’ sprak hij geamuseerd waarna de man zich om draaide en terug naar zijn eigen tafeltje liep. Oké dit was waarschijnlijk een van de meest gênante momenten in haar leven ooit! Haar gezicht was rood, haar vader had zichzelf voor gek gezet, ze stond nu zelf ook voor gek en Tore was waarschijnlijk sprakeloos na dit hele gebeuren… laat staan dat haar ‘cover’ compleet verdwenen was, Muk! Als hij nu niet iets door had. Ze pakte echter maar, hoe ongemakkelijk ze zich ook voelde, haar warme chocolademelk vast om er een paar slokken van te nemen en de mok weer terug te zetten. “Heh…. vaders….” sprak ze half glimlachend.

1044 woorden~

Onderwerp: Re: Def Love_Dont_Hate[+Layla Akiyo] vr dec 04, 2015 11:33 pm

{

i'm fine i just need a moment

}

Een lange periode zonder enige activiteit van politieagenten was schijnbaar niet genoeg om een belletje bij Layla te laten rinkelen. Onderzoek had ze dus er amper naar gedaan en ze had hem verrast aan zitten kijken toen hij erover was begonnen. Even betwijfelde of hij nou nog met Layla sprak of een daadwerkelijk dom blondje tegenover hem had zitten. Wijs hield hij echter zijn mond zonder een krimp verder te geven. Natuurlijk kon hij haar verkeerd begrepen hebben, maar dit was de indruk die ze bij hem op wekte. En haar opmerking maakte het er niet beter op; ze zou het wel redden? Ze was zonder in de bak te belanden de maanden gepasseerd, maar hij durfde haar niet op haar woorden te geloven. De laatste keer had ze hem ook nodig gehad om niet gevangen te worden door die twee politieagenten die zelfs geen Pokémon op zak hadden. Dan leek het niet de indruk te scheppen dat ze het zou ‘redden’, maar wie was hij om daar kritisch over te zijn? Na een slok genomen te hebben van zijn loeihete thee besloot hij maar weer over zichzelf te beginnen en trok hij zijn moeder er maar bij. Hoewel hij ook zichzelf dacht te redden had hij uiteindelijk wel hulp nodig gehad, wilde hij niet op zo’n jonge leeftijd in de bajes belanden en zijn rooskleurige toekomst weg te zien glippen. Met haar koppige optreden had ze hem uit de problemen weten te brengen waar ze in haar natuur was. De meest discussies won ze gemakkelijk, ook juridische en dat was zeker handig om als moeder te blijven. Al was hij een vrij brave en jonge burger in de maatschappij. Het was een enkele keer mis gegaan… Meerdere keren, dan. Dat was echter niet geheel zijn eigen schuld geweest. Maar goed, bij Layla verwachtte hij echter ook dat ze een net zo koppige moeder zou hebben en zijn vermoedens werden direct bevestigd. Iets anders had hij dan ook niet bij haar verwacht. Echter mocht ze zelf haar zaken regelen en oplossen indien dat nodig was, waarop Tore het niet kon laten door licht te grijnzen. “Dat noem je verantwoordelijkheid,” zei hij simpel. Feitelijk gezien was ze jaren ouder en droeg daarmee meer verantwoordelijkheid dan een middelbare scholier die geleidt werd door hormonen. Al moest hij toegeven dat hij steeds meer los werd gelaten door zijn ouders en vaker zelf zijn zaken moest afhandelen, maar het ging hem verbazingwekkend goed af. Eten handelde hij zelf af en ook de regelmatige betalingen voor zijn verblijf in het hotel.

Nog voordat ze er verder op in konden gaan had hij een welbekende figuur herkend, namelijk niemand meer dan Layla’s vader die hen eveneens opgemerkt had. Dit zou gegarandeerd ongemakkelijk worden, wetend dat de staat dat hij hen twee laatst had gezien niet de beste was; hij lag samen met haar in bed en had iets over wensen uitgekraamd. Achteraf gezien was het meer dan ‘beschamend’, maar hij hield maar een beleefde glimlach op zijn gezicht toen hij hen benaderde. De man was ten minste hier niet om hen te bespieden, want hij had afscheid genomen van een collega die vrij net gekleed was. Al was een café niet de beste plaats voor een officiële bespreking, maar dat terzijde… De vader kwam naar hun tafel toegelopen op een iets té enthousiaste wijze. Compleet verrast hen hier tegen te komen zijn maakte hij gelijk oogcontact hem wat zijn hartslag deed toenemen van nervositeit. Zolang hij maar geen al te vreemde vragen zou stellen zat hij veilig, maar helaas... het was verloren hoop. De vraag werd gesteld of ze ‘verder’ gegaan waren met hun zogenaamde relatie en gelijk dacht hij enkel aan de keer dat de vader hen aan trof. Hoe ver had het dan kunnen gaan? Hij wilde er zelfs niet aan denken en reageerde maar met het eerste wat in hem op kwam, al hielpen zijn licht rood getinte wangen daarbij niet. “M-Misschien,” Waarom zei hij dát nou?! Nog net wist hij zijn gezicht in een plooi te houden, zodat de aandacht van de man naar zijn dochter ging die flink rood was aangeschoten. Ze was geeneens een tomaat meer, maar nóg erger en gelijk vervloekte hij het in zijn achterhoofd. Ze hadden een serieus gesprek en dan gebeurde dit weer. De situatie bleef dan ook verergeren met elke opmerking die de man maakte, zoals de vaststelling dat er meer ontstaan was tussen hen twee. ‘Meer’ klopte wel, maar niet gelijk in de context dat hij vast bedoelde.

Een wonder was het echter toen de blondine haar vader uiteindelijk weg wist te krijgen en hij slaakte ook een opgeluchte zucht. Dat betekende echter dat ze het had aangehouden dat ze een stel waren in al die maanden, of was hij een lange tijd spoorloos verdwenen? “Beter een vader te hebben dan geen, biologisch dan,” zei Tore er wat afwezig op, waarna hij een slok nam van zijn thee. De zijne was na zijn geboorte al overleden en hoewel hij zijn stiefvader mocht, zag hij hem nog niet écht als zijn vader. Hij wilde echter het gesprek niet duister laten worden door zijn opmerking en besloot snel zijn woorden te vervolgen. “Heb je hem nooit de waarheid tussen ons verteld?” begon hij maar weer met een wat plagerige intentie, en leunde op zijn hoede iets naar voren en vervolgde op zachtere toon, “Of durfde je pappie dat niet te vertellen?” Weer geamuseerd leunde hij naar achteren, weer terug nadenkend over de agenten, maar wat viel daar verder over te zeggen? Het was enkel vrij vreemd dat ze niets meer van zich lieten horen bij Layla, alsof ze door iets groters afgeleid waren dan één enkele lid. Al had hij in Lumiose City ook eigenlijk steeds minder van ze gehoord en zag hij minder ongure types na de avondklok rondlopen alsof er iets groots stond te gebeuren. Of de blondine dat prijs wilde geven was mar de raag, maar wilde hij daar wel weer mee in contact komen? Ugh, liever niet…. Toch?

Member Layla Akiyo Punten : 406 Age : - Icon :

Ugh, waarom was hij weer over die politie agenten begonnen? Nee, ze had er geen onderzoek naar gedaan waarom ze, ze niet meer had gezien, maar dat betekende niet dat ze het compleet vergeten was. Op straat paste ze wel op waar ze liep en haar zintuigen waren vrij scherp dus als ze het niet vertrouwde was ze gelijk verdwenen. Daarnaast zat haar hoofd ook nog ergens anders… ja bij Tore zelf. Hem was ze in die maanden ook echt niet vergeten hoor, maar dat ging ze nu niet aan zijn neus hangen. Na dat gesprek op de Holo Caster had ze toch niet meer gedurfd om nog wat te sturen en als ze erover nadacht… als ze niet die dag naar het restaurant was geweest dan was ze hem waarschijnlijk nooit meer tegen gekomen of was het nooit meer goed gekomen. Bij die gedachte, werd ze nog gekker dan ze al was. Haar gedachten waren overal en nergens… en het hoofd onderwerp? Ja, dat was Tore, ze kon zich wel voor d’r kop slaan, maar dat zou vreemd zijn om dat nu ineens uit het niets te doen. De blonde jongen vond het blijkbaar heel raar en vreemd dat ze geen ‘onderzoek’ had gedaan, maar Layla had ook geen zin gehad om zich daarover te druk te maken. Daarnaast was het gebeuren in Mossdeep City bezig als ze het zich goed kon herinneren. Helaas was ze zelf te laat met aanmelden geweest, anders had ze daar nu ook gestaan. Echter sloeg het onderwerp om naar moeders… die koppig waren, jup, maar Layla mocht al lekker alles zelf doen en oplossen en dus ook bepalen. Aan de ene kant erg fijn! Haar blauwe ogen keken Tore aan toen hij sprak dat je dat verantwoordelijkheid noemde. Ze keek hem wat droogjes aan… ze wist heus wel dat, dat verantwoordelijkheid heette “Dat hoef je mij niet te vertellen” mompelde ze terwijl ze haar armen over elkaar heen sloeg. Mevrouw hier was verantwoordelijk genoeg, oke soms even niet, maar in de meeste gevallen wel.

Echter had Tore op een of andere manier haar vader gespot in het café en was het hem nog echt ook! Hij had serieus geen beter tijdstip kunnen uitkiezen… seriously?! Zeker toen haar vader ook nog bij hun aan tafel kwam staan, schoot haar hart ergens haar keel in en ging het te keer alsof het overuren maakte. Daarnaast hielp haar gezicht ook niet echt mee, die nog roder was geworden en een vader die maar door bleef ratelen over wat ze allemaal wel niet gedaan hebben hoe hun ‘relatie’ aan het bloeien is, gosh. Layla probeerde op de meest normale manieren te reageren en haar vader weg te krijgen, al had ze Tore’s reactie op haar vaders vraag wel wat apart gevonden. Na ja ze moest er niet te veel over na denken. De blondine was het eindelijk gelukt om haar vader weg te krijgen… gelukkig! Echter had het waarschijnlijk niet veel erger kunnen worden. Ze zuchtte dan ook lichtjes opgelucht toen de blonde man eindelijk terug naar zijn tafeltje was gelopen en weer druk in gesprek was met zijn collega. Waarschijnlijk Team Rocket zaken, al vroeg ze zich af waarom ze dat hier bespraken, na ja het zal wel. Ze moest zichzelf eerst kalmeren, want ze was vuurrood en ze kon ook op geen enkele manier naar Tore kijken op het moment. Ze wilde haar hoofd nu keihard tegen de tafel slaan… maar dat was ook niet het beste plan ooit, laat staan dat het verschrikkelijk pijn zou doen en haar chocolademelk waarschijnlijk de lucht in zou vliegen. De blondine had dan ook snel haar mok vast gepakt om er wat slokken van te nemen. Gelukkig was het ondertussen goed afgekoeld.

Toen ze dan eindelijk de moed had gekregen om weer op te kijken naar Tore had ze wat ongemakkelijk iets over ‘vaders’ gesproken, maar het antwoord wat van Tore kwam was een beetje.... Oh ja... Misschien niet de beste opmerking die ze had kunnen maken, shit. Ze bleef hem echter aan kijken, maar zei verder niks meer, ze dacht alleen kort na over hoe het zou zijn als je vader of moeder er niet meer was of ze zelfs nooit gekend had. Ze pakte dan ook maar haar eigen chocolademelk vast… oke dit gesprek ging goed zeg. Echter leek Tore zich sneller hersteld te hebben dan ze dacht, want hij vroeg of ze nooit de waarheid verteld had tussen ons. Haar ogen werden ietsje groter, shit. Al hoorde ze duidelijk de manier waarop hij het bracht “Uh…” wist ze alleen uit te brengen waarna ze haar blik weer af liet dwalen in het café, maar de jongen was duidelijk nog niet klaar met zijn vragen. Hij hing ook ineens weer naar voren! Gelijk reageerde ze daarop om wat meer afstand te creëren om weer wat rechter te gaan zitten, gosh waarom deed hij dat nou steeds?! Er werd vervolgens serieus gevraagd of ze het niet durfde te zeggen tegen haar ‘pappie’. Gelijk schoot haar blik terug naar Tore en snoof ze even “Mijn ‘pappie’ vertel ik alles” mompelde ze “Maar het was er nog steeds niet van gekomen, want hij is altijd overal en nergens…” kwam er als laatst uit waarna ze haar blik even naar haar vader liet glijden die ondertussen diep in gesprek was met zijn collega. Ze zuchtte lichtjes en keek weer terug naar Tore “Volgende keer als ik een normaal gesprek kan houden met hem vertel ik wel dat het uit is of zo iets…” mompelde ze wat zachter waarna ze haar chocolademelk weer vast pakte en de laatste slokken naar binnen werkte. Arceus, het was alweer leeg… Ze zette de mok weer neer en begon weer wat aan haar haren te plukken. Het feit dat ze in deze situatie zat met hem kwam weer binnen knallen en dat liet haar hart weer even te keer gaan. Pfff, ze had zich nog zo goed kunnen houden, maar… ugh. “Maar…” begon ze met een glimlach op haar gezicht, een oprechte, en een blos over haar face terwijl ze Tore recht aan keek “Wat heb jij de afgelopen maanden zoal gedaan… naast werken?” vroeg ze vervolgens een tikkeltje nieuwsgierig. Ze moest de sfeer even op krikken hier, het ging namelijk alleen maar over Team Rocket en drama…

1053 woorden~

Onderwerp: Re: Def Love_Dont_Hate[+Layla Akiyo] za dec 05, 2015 10:43 pm

{

i'm fine i just need a moment

}

Dat ze verantwoordelijker moest worden kwam niet als een verassing bij haar aan, maar dat nam niet weg dat ze dat niet was. Of beter gezegd; amper. Hij was daar eenmaal sceptisch over na alles wat ze samen beleefd hebben. Het zou hem niet verbazen als men hem eerder als de volwassene zag en haar juist als een door hormonen aangestuurde tiener. Daar dacht hij echter niet meer aan toen haar vader hen een bezoekje bracht en hij haar vervolgens gevraagd had over hun relatie. Ze had immers nog steeds niet verteld aan haar vader dat het allemaal een leugen was. Al kon dat komen doordat hij gewoon maandenlang verdwenen was, gezien hij wist dat hij maar zelden thuis kwam. Of Layla had zelf amper de mogelijk toe gekregen. Hij dacht echter dat het een combinatie van beiden moest zijn geweest. Toen hij iets naar voren was gaan leunen om op een zachtere toon met haar te kunnen praten leunde ze echter koppig naar achteren. Als ze nou serieus dacht dat hij... Nee, dat was hij van zijn leven niet van plan om bij haar te doen. Zij van iedereen, nee. Gelukkig ging het over haar ‘pappie’ en speelde ze gelijk mee met deze benaming, vertellend dat ze hem alles vertelde, maar hij telkens weg was. Dit veraste hem zeker, persoonlijk vertelde hij niet daadwerkelijk alles tegen zijn stiefvader. Ze vervolgde met dat ze het aan hem zou vertellen als hij hem weer zag. Die bik die ze echter gaf aan hem vond hij ergens best triest. Je vader die steeds van huis was moest niet fijn zijn, maar hij gaf ten minste duidelijk om haar. Hij zweeg dan ook maar en nam meerdere slokken van zijn inmiddels afgekoelde thee tot ze ineens met een glimlach op haar gelaat vroeg naar zijn gespendeerde maanden.

Na zijn thee opgedronken te hebben legde hij deze voor zich neer en keek haar vervolgens weer serieus aan. Het was raar om een niet-geforceerde glimlach te zien na zonet, maar dat terzijde… de laatste paar maanden, huh? Buiten werken waren de meeste gebeurtenissen iets wat hij ter plekke kon laten zien, maar gezien de grootte van het café ging dat moeilijk. Jammer genoeg moest hij het dan maar vertellen. “Ten eerste, heb ik een volledig geëvolueerde team en daar valt automatisch Gauss onder. Dus heb ik een Electivire, Ampharos en Luxray, maar mijn vader had ook een ei naar mij opgestuurd en daar kwam een Tynamo uit. Die is inmiddels een Eelektrik geworden, en schijnt vrij zeldzaam te zijn,” begon Tore vrij trots, die gelijk zijn mobiel erbij haalde en haar vervolgens een foto van zijn vier Pokémon liet zien. Vlak na de laatste evolutie had hij het gemaakt en zag je elke Pokémon grijnzen of glimlachen en daar viel ook Gauss de angsthaas onder. Met natuurlijk een wat geavanceerde metalen poot… Daar had hij haar nog niet over verteld. “Oja, Gauss verloor zijn linkervoorpoot door een Ditto die in een Fennekin was veranderd. Ik heb zelf een metalen poot in elkaar gezet en met zijn grotere lichaam moet hij er natuurlijk weer aan wennen,” vertelde hij er maar bij en wees naar de metalen poot van Gauss die haarscherp op de foto was weergegeven. Na het toestel weer in zijn broekzak verborgen te hebben moest hij haar nog iets vertellen en hoewel het voor haar vast weinig betekende, was het heel belangrijk voor hem geweest. “En…” begon hij, ditmaal het onderdrukken van een gelukkige glimlach falend en haalde een klein doosje tevoorschijn en klapte het glimmende voorwerp recht voor haar open, “De eerste gymbadge heb ik binnen gehaald!” Bijna klonk hij als een kin om hoe vrolijk hij er wel m was, maar hij deed geen moeite meer om het te onderdrukken. De zon scheen er wel recht op, waardoor het flink glom en bijna op een sieraad leek dan een gymbadge. “Dus… ik-Nee, wij hebben best veel gedaan deze maanden,” ze hij, doelend op zijn team.

Member Layla Akiyo Punten : 406 Age : - Icon :

Ze had nog wat koppig over haar ‘pappie’ gesproken, maar het onderwerp over hun ouders… en dus hun vaders ging niet echt heel veel verder. Heel eerlijk gezegd vond ze dat niet al te erg, want haar vader zat niet zoveel verderop aan een tafeltje met een collega en Tore’s vader… echte vader dan was er niet eens meer. De blondine wilde het gesprek ook niet zo laten verlopen dus was er een glimlach weer op haar gelaat verschenen en had ze de jongen zo aangekeken en vervolgens maar gevraagd wat hij in al die maanden tijd had uitgespookt, naast zijn werk in dat restaurant natuurlijk. Ze haalde haar hand door haar blonde haren en keek de jongen nieuwsgierig aan kijken. Hij begon dat hij een volledig geëvolueerd team had en dus ook Gauss, even keek ze verrast, die kleine, lieve, schattige Shinx was nu een Luxray? Nice… was het enige wat ze kon denken, maar ze hield haar mond nog maar even voor nu. En ze liet de jongen dus uitpraten. Hij ging aardig trots verder over zijn Electivire, Ampharos en Luxray. Mooi team hoor. Hij begon er echter over dat hij een ei had gekregen van zijn vader… zijn stiefvader waarschijnlijk waar een Tynamo in zat en die ondertussen een Eelektrik was geworden. Een Eelektrik had ze inderdaad niet zo vaak over gehoord, laat staan gezien. Met een glimlach keek ze hem aan “Mooi…” kwam er even kort uit “Ik moet ook echt wat aan m’n team doen…” mompelde ze wat zachter, want tja zijn team was nu waarschijnlijk een stuk sterker dan de hare en… dat zinde haar niet helemaal.

Echter merkte zijn trots ineens heel op en haar gedachten gingen ook verder over hoe ongelofelijk schattig hij was op het moment. Ze bleef hem dan ook geamuseerd aan kijken toen hij verder sprak, alleen dat Gauss zijn ene voorpoot was verloren liet haar wel even op schrikken. Ze keek hem met grote ogen aan… seriously?! Hij had blijkbaar een soort prothese voor Gauss gemaakt, wauw. Layla wist op dat gebeuren echter niet zo heel veel te zeggen. Dus ze hield zich voor nu nog maar stil en keek even kort het café in. Maar haar aandacht schoot heel snel terug naar de ~~schattige~~ Tore die nog iets wilde laten zien. Nieuwsgierig keek ze hem aan toen hij een doosje tevoorschijn haalde en deze open klapte en naar haar uitreikte. Haar blauwe ogen staarde naar het glimmende voorwerp in het doosje en merkte op dat het een gymbadge was. Hij sprak dat hij zijn eerste gymbadge dus had gehaald en toen ze op keek naar zijn gezicht zag ze die enorme, gelukkige glimlach op zijn gelaat staan. Ze bleef hem daarom even kort aan staren, damn. Ze hield zich voor over stil, maar in haar gedachten kon ze er niet over ophouden dat hij enorm schattig aan het doen was! Layla had zelfs nog niet eens door dat ze zo over hem aan het denken was… Gosh, haar gevoelens gingen echt te keer. Ze luisterde nog naar zijn laatste woorden, maar ze kon het vervolgens niet meer laten om lichtelijk te grinniken, met haar hand voor haar mond. Al waren haar wangen weer wat roder geworden, het was een achtbaan van gevoelens hier op het moment. Ze bleef hem echter aan kijken en schreeuwde nog net niet uit dat hij enorm schattig was! Maar op dat punt besefte ze weer hoe ze over hem dacht. Muk!

“Maar uhm… super gaaf!” sprak ze maar snel om het niet al te awkward te laten worden dit gebeuren. Ze wist zichzelf echter geen houding meer te geven en ze begon lichtelijk in paniek te raken. Oké hij kreeg het op deze manier veel te snel door!! Of hij moest gewoon niet zo schattig zijn… maar… aaaargh. Haar blik schoot naar haar mok, maar helaas was de chocolademelk allang op, shit. Ze begon dan maar weer aan haar blonde haren te plukken en opende haar mond om de stilte te doorbreken. “Ik heb nog geen gyms uitgedaagd, maar ik voel er niet zoveel voor” sprak ze terwijl ze hem weer probeerde aan te kijken, wat amper ging. “Maar ik moet zeker iets aan mijn team doen” lachte ze lichtjes “Jouw team is waarschijnlijk een stuk sterker dan de mijne nu” sprak ze, al was er een tikkeltje jaloezie in haar stem te horen. Ze wilde het liefst die menu kaart weer tevoorschijn halen om haar gezicht achter te verstoppen, maar in deze situatie zou dat enorm raar zijn. De blondine kuchte dan ook even “Excuseer me” sprak ze snel waarna ze gelijk op stond en zich zo snel mogelijk naar de damestoiletten verplaatste. Ze was binnen en ze liet een flink, diepe zucht gaan en keek even om haar heen. Gelukkig was er niemand anders in de damestoiletten, gelukkig! Ze liep gelijk naar de spiegel en tot haar verschrikking zag ze hoe enorm knalrood ze was geworden. Ze legde gelijk haar hand op haar wang en zuchtte diep en snoof een keer “Why…?” mompelde ze gefrustreerd.

Onderwerp: Re: Def Love_Dont_Hate[+Layla Akiyo] zo dec 06, 2015 7:17 pm

{

i'm fine i just need a moment

}

Had hij haar nou jaloers gemaakt met zijn team? Zo klonk het althans wel en ze deed geeneens de moeite dat voor hem te verbergen. Ze had dus die maanden amper besteedt aan de training van haar Pokémon. Dat had hij niet van haar verwacht, maar goed, hij liep flink op haar voor in dat opzicht. Terwijl hij vervolgde met de mechanische poot van Gauss voelde hij zich flink voldaan door haar reactie. Kom op, het voelde eens goed om beter te zijn en zeker nadat hij enkel werd omringd door sterke Trainers. Dit mocht hem eens gegund worden. In ieder geval kwam het niet als een verrassing aan dat de blondine geschokt reageerde toen hij over het poot van de Luxray was begonnen. Het was alles behalve een fijn onderwerp om erover te hebben, maar hij was er zelf al overheen. Gauss helaas niet; zijn angst jegens vuur was er nog. Een echt therapie had hij daar nog niet voor gevonden, maar na de tweede gym was hij van plan daar met hem aan te werken. Hij zou eerst met hem op de Rock type gym richten, waar amper vuur te pas zou komen. Dat terzijde, had hij dus hierbij al zijn eerste gymbadge binnen. Onbewust had hij het met een brede glimlach aan haar laten zien. Hij, Dalton en Joule hadden deze behaald en hij kon zich haast de hele strijd weer herinneren. Verrast keek hij op toen Layla echter grinnikend haar hand voor haar mond hield. “Hmm?” Hij begreep niet zozeer wat er grappig aan was om eerlijk te zijn. Haar wangen waren echter roder gekleurd dan voorheen, maar ditmaal vroeg hij zich af of dat eerder door het gegrinnik dan haar verliefdheid kwam. Ze wist zich wonderbaarlijk snel te herstellen en vond het ‘gaaf’ dat hij de gymbadge behaald had. Was dat het beste waar ze mee had kunnen komen? Ach, het was zijn persoonlijke prestatie en het betekende misschien wel niets in haar ogen; het was ‘maar’ de eerste gym. Die bewering werd echter om zeep geholpen, nadat ze wat ongemakkelijk weer vervolgde. Ze hield zich niet met gyms bezig wat eigenlijk het gebrek aan training voor een deel verklaarde. Was het niet handig voor Team Rocket om haar Pokémon echter op een hoger niveau te krijgen? Aardig geamuseerd hoorde hij echter haar woorden aan dat zijn team vast sterker was dan die van haar, terwijl ze amper oogcontact met hem maakte. Ergens maakte het dat des te meer amuserend. “Weet ik wel zeker,” wist hij enkel op te zeggen. Ze liep namelijk nog net met enige excuses e een rood gezicht naar de vrouwen toilet toe.

Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij haar verrast na, waarna hij maar zijn gymbadge verborg. Dat was… vreemd? Hij meende niets verkeerds gezegd te hebben, maar Layla gedroeg zich bij nader inzien wel vreemder naarmate hij zijn verhaal gedaan had. Ze werd telkens roder en moest zelfs zowaar om hem grinniken, maar... waarom? Met zijn armen over elkaar keek hij afwezig uit het raam. Hij had enkel trots verteld over wat voor een ontwikkeling hij en zijn team door gegaan waren en natuurlijk ook zijn gymbadge bij verteld met een… glimlach. Wacht, hij begreep het nu. Met een glimlach had hij er natuurlijk over verteld en… Ongemakkelijk plukkend aan zijn blonde pony keek hij weer strak naar voren waar de blondine zonet nog zat. Die kant zag zijn bloedeigen moeder enkel en vooral toen hij nog onder de veertien jaar oud was en met een grote glimlach zijn geweldige rapport aan zijn moeder liet zien. Nou was het exact hetzelfde, maar dan Pokémon-gerelateerd. Ugh, zijn moeder had het al keer op keer gezegd dat hij een ‘schatje’ leek, maar… Dit was stom geweest tegenover iemand die hem leuk vond en er zeker niet mee om kon gaan. Er verscheen een milde blos op zijn wangen, terwijl hij ongemakkelijk naar voren bleef staren. Als ze al terug kwam moest hij echt weer deze ‘zwakte’ verbergen en zo serieus mogelijk zijn. Dat moest geen enkel probleem zijn, hem kennende. Vermoeid door het hele gebeuren boog hij voorover en rustte zijn hoofd tegen zijn gekruiste armen. Waarom was hij nou zo schattig?!

Member Layla Akiyo Punten : 406 Age : - Icon :

Het feit dat meneer haar had ingehaald, maakte haar inderdaad jaloers, al was ze nou ook weer niet extreem jaloers. Ze had de afgelopen maanden gewoon niet zo tijd besteed aan het trainen, dat betekende niet dat ze geen tijd had door gemaakt met haar pokémon natuurlijk. Eigenlijk had ze veel leuke dingen gedaan en eigenlijk ook wel wat dingen voor Team Rocket… maar dat hoefde ze hem ook niet aan zijn neus te hangen. Hij bleef een trainer die niet bij Team Rocket hoorde, dus hij hoefde niet alles te weten, zelfs al wilde hij dat en zelfs al vond ze hem leuk. Gosh… haar gedachten, ze wist niet meer wat ze er mee aan moest. Kon ze niet gewoon haar gedachten wissen en nieuwe instellen? Nee, zo ging het leven helaas niet. Ze kon het namelijk echt niet ontkennen dat de blonde jongen voor haar neus enorm schattig was op het moment, hoe hij enorm blij had verteld over wat hij de afgelopen maand had gedaan… gosh, het liet haar nog grinniken ook en nog meer blozen. Daarna kon ze ook niet meer fatsoenlijk antwoorden, ze ratelde dan maar wat over gyms en over haar team en dat zijn team nu duidelijk sterker was. De jongen had daar nog op gereageerd met een ‘weet ik wel zeker’. Maar de blondine liet zich niet zo snel uit het veld slaan! Na ja…. door dat liefde gedoe wel.

De blondine moest echt even een paar minuten ‘alleen’ zijn en ze had zich dan ook snel geëxcuseerd om vervolgens zo snel ze kon… maar wel zo normaal mogelijk naar de damestoiletten te ‘rennen’. Natuurlijk niet letterlijk, zou erg vreemd zijn geweest, straks dacht hij nog dat ze enorm nodig naar de wc had, gemoeten, dat was gewoon niet grappig geweest. Eenmaal in de toiletten stond ze voor een van de vele spiegels. Haar hoofd was enorm rood, waarschijnlijk niet zo rood als toen haar vader aan hun tafel stond, maar het kwam aardig in de buurt. De blondine zuchtte en vroeg zich vooral af hoe die gevoelens ineens zo hadden, kunnen ontploffen. Oké de jongen was de afgelopen maanden niet uit haar hoofd geweest, maar… zou het daar begonnen zijn?! Maar daarvoor had ze hem maar een paar dagen gezien… laat staan die ruzie… dat had het dus absoluut niet geweest, kunnen zijn. Echter had ze nu meer het idee dat ze wel allerlei excuses kon bedenken en vooral waarom deze liefde niet hoorde en klopte, maar haar gevoelens zeiden toch al het tegenovergestelde. Het liefst gooide ze nu een hoop water in haar gezicht, maar dat ging niet met al die make-up op. Ze kon niet met een verwaterd gezicht terug komen lopen. Ze zuchtte nog een keer en keek vervolgens in de spiegel. Of ze moest op een of andere manier van die gevoelens af zien te komen…. of… ze moest een poging wagen. De gedachte bij het tweede maakte haar alleen al niet goed en dat was waarschijnlijk iets onmogelijk.

Ze schudde haar hoofd en liep maar weer het damestoilet uit en weer het café in waar het aardig druk geworden was. Haar blik was gericht op het tafeltje waar ze zaten en toen ze dan ook weer dichterbij kwam, zag ze Tore met zijn armen gekruist, voorover op tafel hangen. Zijn gezicht was echter niet te zien en ze keek hem wat verrast aan. Wat?… Wat was hij aan het doen?! Had ze iets verkeerd gedaan? Haar blauwe ogen schoten even door het café heen en die bleven even hangen bij haar vader die nog in gesprek was. Stilletjes ging ze weer zitten op haar stoel en haar blauwe ogen keken naar Tore. Ze opende vervolgens haar mond “Gaat alles goed?” vroeg ze vervolgens, oprecht, een tikkeltje bezorgdheid was dan ook in haar stem te horen. Ze schoof wat plukken blond haar achter haar ene oor en bleef naar de blonde jongen kijken. Oke…. wat was er aan de hand?! Echter was haar blos nog niet van haar gezicht af, dat kon ze helaas niet dwingen.

Onderwerp: Re: Def Love_Dont_Hate[+Layla Akiyo] zo dec 06, 2015 10:14 pm

{

i'm fine i just need a moment

}

Zijn schijnbare ‘schattigheid’ had hem ditmaal in liefde gerelateerde situaties gebracht. Een terrein die hij geeneens had willen betreden, maar het was dus toch gebeurd. En nu? Het enige wat in hem op kwam om haar zo serieus en bot mogelijk te behandelen, maar wel als vrienden. Niet dat hij gelijk weer een flinke ruzie met haar wilde, maar hij zou zijn grenzen maar benadrukken. Die keer dat ze bijvoorbeeld dronken zijn hotelkamer binnen was gelopen en hij haar moest helpen met het openen van haar gulp was zijn dieptepunt geweest. Hij kende haar toen amper voor een volle dag en het werd toen al… ‘intiem’. De dagen erna waren eigenlijk nóg erger geweest, maar dat was één van de meest beschamende situaties die hij weer voor zijn ogen kon halen. Brr… De blos op zijn wangen werd echter groter en gefrustreerd verborg hij des te meer zijn gezicht in zijn armen. Hij zou haar dus weer afstandelijk behandelen, totdat het zou… ‘verdwijnen’. Hoelang het ook zou duren. Al die tijd had hij echter nooit over zichzelf in deze situatie gedacht en hij wilde dat koste wat het kost wegdrukken. Geeneens diep over nadenken, voordat het mis zou gaan. Net op dat moment hoorde hij plotseling de stem van Layla die vrij bezorgd klonk en vroeg of er iets mis met hem was. Was ze nu alweer terug? Zijn intentie in zijn achterhoofd herhalend keek hij weer op, hopend dat de blos minstens verminderd was. Dit kon hij wel! “Gewoon moe. Gisteren was het nogal laat geworden,” zei hij simpel met een strak getrokken gezicht, “Maar… Bestellen we nog eten of had je na je WC-bezoekje geen trek meer? Dat zou mij trouwens niet verbazen,” Bot. Hij was verrast dat het hem vrij goed verging en hij zette de act door. Gelijk greep hij het menukaart erbij en ging hij de gerechten langs. Er zat niet iets tussen wat gelijk geweldig was, maar ze hadden ook niet de grootste aanbod. Ze hadden weer een geweldig café uit moeten kiezen, huh?

Member Layla Akiyo Punten : 406 Age : - Icon :

De blondine had zichzelf bij elkaar geraapt in het toilet, tenminste daar had ze een poging naar gedaan en ze kon ook niet voor eeuwig daar voor de spiegel blijven staan, straks kwam er nog een ander iemand binnen en dan moest ze wel weg of iets doen… Maar goed, ze had maar bedacht om gewoon terug te gaan, dat was voor nu het beste wat ze kon doen waarschijnlijk. De blondine was terug het café in gelopen en aan het tafeltje trof ze een Tore aan die voorover hing met zijn hoofd verborgen in zijn armen. Het was niet iets dat de blondine normaal vond, dus nadat ze stilletjes was gaan zitten, had ze hem gevraagd of alles wel goed ging. Het leek echter even te duren voordat de jongen weer rechtop ging zitten en sprak dat het gisteren nogal laat was geworden en dat hij daarom moe was. Ah… natuurlijk, gisterenavond lag ze nou ook niet bepaald vroeg in bed. Dit kon ze voor nu wel begrepen, maar voordat ze daar antwoord op kon geven, was hij nog niet uitgepraat. Hij kwam er vervolgens mee of ze nog gingen bestellen of dat ze na haar wc bezoek geen trek meer had en dat, dat hem niks zou verbazen. Haar ogen werden even groot…. wat?! Echter kwam er al snel een frons voor in de plaats en keek ze wat mokkend weg. Seriously?

De blos was haar lichtelijk opgevallen, maar waar kwam dat humeur ineens vandaan?! En dan nog dat wc gebeuren…. Hij griste dan ook ineens de menukaart vast en begon er naar te kijken. Jeetje, wat was er met hem ineens aan de hand. Ze zuchtte lichtjes en met een nors gezicht pakte ze de menukaart ook maar vast “Was dat écht nodig?” kwam er lichtelijk gefrustreerd uit. Ze hield even haar adem in waarna haar blauwe ogen langs de gerechten gleden. Ze hield de menukaart zo voor haar dat haar gezicht niet te zien was. Moesten ze nou weer ruzie gaan maken? Wat was zijn probleem?! Ze wilde nog haar mond openen over het wc gebeuren, maar het was veel te gênant om over daar te beginnen. Hij hoefde toch niet te weten wat ze op de wc deed… Misschien had ze wel alleen d’r make-up bijgewerkt, gosh. Vrouwen gingen niet alleen naar de wc om hun behoefte te doen hoor. Gefrustreerd bleef ze naar de menukaart staren en koos ze uiteindelijk maar een gerecht wat haar lekker leek. Ze legde de menukaart weer neer waardoor haar gezicht weer zichtbaar werd. De frons was echter nog niet van haar gezicht geveegd en ze plaatste haar elleboog op tafel en leunde met haar hoofd op haar hand. Haar blauwe ogen keken alles behalve naar Tore op het moment. Daarnaast was er voor het grootste gedeelte waarschijnlijk alleen maar een menukaart te zien. Oké ze maakte zich weer te druk over zijn opmerking van net, maar het was zo anders geweest dan voordat ze naar de wc was ‘gerend’. Ze snapte ook niet waar het ineens vandaan kwam? Ze had toch niks verkeerd gezegd? Het leek wel alsof hij twee persoonlijkheden had nu…

Onderwerp: Re: Def Love_Dont_Hate[+Layla Akiyo] zo dec 06, 2015 11:20 pm

{

i'm fine i just need a moment

}

Misschien ging het hem toch minder natuurlijk af, gezien hij zijn gezicht strak moest houden terwijl de blondine mokkend weg keek. Hij had echter al zijn blik op de menukaart kunnen richten toen ze gefrustreerd vroeg of het nodig geweest was. Natuurlijk was het nodig, dat was wat hij wilde zeggen, maar dat kon hij niet maken. Dan ging zijn act eraan en zouden ze vast weer gaan ruziën. Maar met nog een bot antwoord van hem zou vast hetzelfde resultaat volgen. Er resteerde enkel één tussenweg; zwijgen. De jongen gleed met zijn vinger langs de namen van de gerechten en probeerde zo geconcentreerd mogelijk te ogen. Ze waren echt elk niet verleidelijk, maar zijn keuze viel uiteindelijk maar op de bovenste en hij klapte zijn menukaart vervolgens dicht.
Dan werd het maar eens tijd om het te bestellen, zeker nu hij amper een beweging achter Layla’s menukaart opmerkte. Dat was voor hem al een duidelijk teken dat ze haar keuze gemaakt had. Dit was echt ongemakkelijk wat hij nou deed, maar het was eigenlijk voor Layla’s eigen bestwil. Misschien zelfs eigenwijs. Hij probeerde maar oogcontact te krijgen met één van de serveersters die vervolgens gelijk op hen af liep. ‘Hebben jullie al een keuze gemaakt?’ Met een beleefde glimlach hief hij zijn menukaart iets omhoog en wees het bovenstaande gerecht aan. “Deze, graag,” zei hij, waarna ze het noteerde en afwachtend naar de blondine keek. Nu moest hij haar maar verder negeren en keek hij kort naar buiten, naar de passerende mensen. Hij was ook niet heel nieuwsgierig waar de blondine voor had gekozen, dus dat scheelde… Bijna onopmerkelijk balde hij zijn vuist gefrustreerd. Waarom bleef hij het gevoel krijgen dat dit niet was wat hij wilde?

Member Layla Akiyo Punten : 406 Age : - Icon :

De blondine snapte er nog steeds geen hol van, maar het maakte haar wel extreem gefrustreerd en het liefst wilde ze nu helemaal weg lopen, ze wilde eerder al weg lopen, maar dat was vanwege haar gevoelens voor hem?! En nu hij zo raar deed, was het nog meer frustrerend, terwijl hij dit wel vaker zo tegen haar gedaan had, maar nu leek het iets harder aan te komen dan normaal. Ze had zelf ook maar de menukaart gepakt en gemompeld of het echt nodig was geweest om zoiets te zeggen tegen haar. Maar daar kreeg ze geen antwoord op, misschien maar beter ook, want de kans dat Layla een grote bek terug zou geven, was erg groot! Dat deed ze dan wel volkomen uit frustratie, want het laatste wat ze eigenlijk wilde, was tegen hem gaan lopen schreeuwen in een café vol met mensen. Daarnaast… haar vader was hier. Ze moesten het wel leuk houden en dat wilde ze zelf eigenlijk ook. Geen idee echter wat de jongen wilde bereiken hiermee, maar goed. De blondine had haar menukaart weer neer gelegd en keek Tore niet aan, uiteindelijk leek de blonde jongen ook klaar te zijn met zijn keuze en kreeg hij het voor elkaar om een van de serveersters haar aandacht te trekken. Ze begon wat een blonde pluk haren te trekken, maar daar hield ze al gauw mee op toen de vrouw aan hun tafel stond. Beleefd werd er gevraagd of ze al een keuze hadden, gemaakt. Haar blauwe ogen keken even kort naar Tore toen hij een gerecht aan wees wat hij wilde. Layla keek echter snel weer naar haar eigen menukaart en terug op naar de mevrouw die haar nu vragend aan keek nadat ze het gerecht van Tore had genoteerd. Op Layla’s gezicht was weer een glimlach verschenen, ze kon moeilijk gaan fronsen naar de vrouw, die had niks misdaan. “Voor mij deze, graag” sprak ze dan ook kort waarna ze het gerecht op de kaart aan wees. De mevrouw knikte en begon het op haar papiertje te noteren waarna ze sprak dat het zo snel mogelijk klaar zou zijn en vervolgens weer verdween. Pff… dit was ongemakkelijk, ze begon weer nerveus aan haar plukje haren te zitten. Ze merkte echter niet op dat de jongen gefrustreerd zijn vuist had gebald. Ach… misschien was het niet persoonlijk?… of wel… bij die gedachte, schoten haar blauwe ogen naar buiten en beet ze kort op haar onderlip. Ugh, why?! De sfeer was voordat ze naar de wc was gegaan zoveel beter geweest, zelfs dat haar vader aan hun tafel stond, vond ze beter dan dit! Ze zuchtte lichtjes en ze bedacht zich maar dat ze de sfeer niet weer moesten verpesten en er stond dan weer een glimlachje op haar gezicht, al was die wel een tikkeltje geforceerd en was er een soort teleurstelling uit te halen. “Uhm… wat heb jij gekozen?” vroeg ze dan uiteindelijk maar om het gesprek weer gaande te krijgen, ze vond de stilte alles behalve fijn namelijk.

Onderwerp: Re: Def Love_Dont_Hate[+Layla Akiyo] zo dec 06, 2015 11:57 pm

{

i'm fine i just need a moment

}

Nadat ook Layla haar keuze had aangegeven zag hij in de weerspiegeling van het raam dat de serveerster deze op schreef. Eenmaal Layla’s keuze opgeschreven liep ze vervolgens weer weg. Nou zouden ze voor de volle tien minuten dat het zou duren, voordat de bestelling eraan kwam gezellig mogen praten. Heel ‘gezellig’ wel te verstaan. Tot dat moment had hij zich verder stil gehouden en scheen de blondine zelf ook sprakeloos te zijn. Zijn act werkte dus nou zeker naar behoren, maar hij hoopte eigenlijk dat het eten snel geserveerd zou worden. Niet zozeer om zijn maag te stillen, maar zodat hij een reden had om niet te hoeven praten. De stilte tussen hen twee was namelijk ondragelijk en als ze zaten te eten was er ten minste iets van geluid te horen. Het kostte ook veel van zijn wilskracht om Layla niet meer aan te kijken en zich te vermaken met het gebrekkige uitzicht van de langslopende burgers die ironisch genoeg vooral uit stellen bestonden of jonge gezinnen. Het hielp de boel niet en na wat een eeuwigheid duurde keek hij verrast op toen Layla de stilte zomaar had verbroken. Zelfs door enkel een glimp van haar gezicht op te vangen wist hij dat ze geforceerd glimlachte en zelfs teleurgesteld in zijn actie moest zijn. Als ze maar eens de reden hierachter wist, dan had ze zeker niets te klagen en zou ze vast meewerken. Zo werkte zoiets echter niet. Maar goed, zijn keuze? “Garnalencocktail, maar je kan ook 10 minuten wachten… Dan zag je het met je eigen ogen,” was weer zijn botte reactie, waarna hij in zijn ooghoek een bezorgde blik van Layla’s vader op ving. Oja! Dat was de andere act die ze in stand moesten houden, maar… beiden tegelijkertijd ging nogal moeilijk. Een vriendje en kennis. Geweldig. “En jij, of mag ik ook tot dan wachten?” vroeg hij maar op een iets vriendelijkere toon aan haar en keek haar weer recht aan, “Ze hebben in ieder geval niet de meest interessante gerechten. Dat is wel jammer,” Hij bleef afstandelijkheid, maar zolang ze een gesprek in stand hielden zou hij beide acts prima kunnen volhouden.

Gesponsorde inhoud

» I could lie +Layla Akiyo
» Layla Akiyo~
» Not afraid anymore. [&LAYLA AKIYO]
» Don't Threaten Me with a Good Time [+Layla Akiyo]
» Cooperate?[+Layla]