Def Love_Dont_Hate[+Layla Akiyo]

De blonde jongen staarde de hele tijd naar buiten en Layla keek eigen gewoon de andere kant op, het café in dus, al vond ze dat niet echt het meest gezellige wat ze kon doen, daarnaast was ze hier niet om weer ruzie te maken, maar waarom de jongen dan ineens zo uit het niets was veranderd qua stemming? Dat snapte ze alles behalve eigenlijk, ze irriteerde zichzelf er zelfs aan. Toch deed de blondine weer een poging om een gesprek te beginnen met een geforceerde glimlach en een sprankel van teleurstelling, ja, ze was teleurgesteld in zijn gedrag. Ze dacht dat ze hier waren om het weer ‘goed’ te maken en niet om weer een of andere onnodige ruzie te beginnen. Het verliefd gedeelte hier buiten te houden… Want zelfs als ze niks voor deze jongen hier voor haar neus voelde, stond zijn gedrag haar niet aan. Ze had hem dan uiteindelijk maar iets gevraagd, wat hij besteld had. Zijn antwoord begon simpel, precies het gene wat hij besteld had, een garnalencocktail, daarna kwam er weer iets extreems bot. Dat ze wel tien minuten had, kunnen wachten en dat ze het dan met haar eigen ogen kon zien. What the Muk?! Was hij serieus hier?! Haar glimlach gleed meteen van haar gezicht af en met een emotieloos gezicht bleef ze hem aan kijken. Als hij het zo wilde spelen?! Tuurlijk, geen probleem voor haar hoor! Ze snoof lichtelijk geïrriteerd en gaf niet eens een antwoord of een of andere reactie op zijn woorden. Echter verraste hij haar weer door vervolgens iets te vragen op een veel vriendelijkere toon. Echter vroeg hij of hij ook mocht wachten, doelend op zijn botte reactie van net. De blonde jongen keek haar echter weer recht aan… wat ook een verrassing was, want de laatste paar minuten had hij alleen maar aandacht gehad voor het raam of wat zich daar buiten af speelde. Gezellig.

De blondine hield haar uitdrukking echter op haar gezicht en luisterde terwijl hij sprak dat hij het jammer vond dat er geen interessante gerecht waren. Ze zuchtte, duidelijk hoorbaar. Ze bleef hem echter met diezelfde blik aan staren. Haar humeur was wel een beetje verpest ja, oeps. “Jij mag wachten…” mompelde ze zonder emotie “Je weet zelf namelijk duidelijk totaal niet wat je wilt” sprak ze vervolgens verder. Of ze hem begreep? Dat was ook een goede vraag. Ze had echt wel opgemerkt dat hij ineens van blij naar bot ging en nu wéér veranderde. Heel eerlijk gezegd werd ze er niet goed van. Ze keek het café weer in met diezelfde emotieloze blik en haar vader die bezorgd hun kant op keek? Die keek ze alleen even aan met een glimlach waarna die weer net zo snel van haar gezicht af gleed als dat hij erop kwam en ze dus weer naar Tore keek. Haar vader fronste lichtjes, maar focuste zich weer op zijn collega. De blondine ging wat rechter op zitten en merkte op dat moment op dat de serveerster eraan kwam met hun gerechten. Waren die tien minuten toch nog snel om gegaan. Ze keek op naar de vrouw, weer was er een glimlach verschenen en sprak ze een bedankje toen het gerecht voor haar neus werd gezet. De garnalencocktail werd ook voor Tore’s neus gezet waarna de vrouw sprak dat het mocht smaken en weer verdween. Haar blauwe ogen keken naar haar gerecht… tja, het was simpel, maar lekker, het was spaghetti. Alleen natuurlijk… hoe ging ze dit fatsoenlijk eten? Na ja daar had ze dus niet echt over nagedacht. Ach wat kon het haar nu ook schelen?! Hij deed toch zo afstandelijk als de pest! Toch… ze opende haar mond voordat ze gefrustreerd haar vork vast pakte en sprak iets simpels “Eet smakelijk” en daarna begon ze dan maar wat spaghetti rond het ding te draaien en tilde ze het op en blies ze er even tegen zodat de ergste hitte ervan af was. Voorzichtig stopte ze het in haar mond en de eerste hap leek nog te lukken ook zonder dat die slierten overal zaten en er dus overal saus zat… Voor nu...

Ze had al snel de emotie van haar gezicht geveegd toen hij weer een botte opmerking maakte. Nee, daar werd ze alles behalve vrolijk van en de blondine was ook niet het type wat voor eeuwig aardig bleef doen dan, ja ze was het snel zat, ondanks zijn gevoelens voor hem. Ze had gesproken dat hij maar mocht gaan wachten. Wachten op wat zij ging eten ja, waar moest hij anders op wachten? Na ja ze kon niet in zijn hoofd kijken, maar die verbaasde blik op zijn gezicht was haar niet ontgaan. Oké de jongen had deze manier van reactie waarschijnlijk niet aan zien komen, maar op het moment kon het haar weinig schelen, als hij haar zo ging behandelen de hele tijd dan was het voor haar heel simpel. Na haar woorden echter over dat hij duidelijk niet wist wat hij wilde, was hij helemaal een tikkeltje van de kaart, tenminste zo leek het. Daarna viel er dan ook weer gelijk een doodse stilte. Verdomme, ze wilde dit niet, maar op een of andere manier kon ze haar gedrag nu ook niet inhouden. Het liefst schreeuwde ze nu in zijn gezicht hoe ze zich voelde en hoe Cloyster dit was… maar helaas, dat ging hem niet worden, niet midden in een café en zeker niet waar haar vader bij zat, alles behalve. De jongen sprak dat ze ‘geen idee’ had, ze fronste lichtjes en keek hem aan. Geen idee? Van wat?! Dat hij zich hartstikke achterlijk gedroeg op het moment?! Ze snoof, maar reageerde er voor nu nog niet op. Ze keek nu zelf ook naar buiten en haar blauwe ogen staarde naar de mensen die het café niets wetend dat ze nagekeken werden, passeerde.

De blondine zuchtte lichtjes en keek vanuit haar ooghoeken naar Tore die weer zijn mond open trok na een korte stilte. Hij sprak dat hij heus wel wist wat hij deed en dat ze zich daar geen zorgen over hoefde te maken. Ze bleef hem alleen kort aan kijken en hield voor nu nog haar mond dicht. Hij kreeg daar later nog wel een antwoord op, want precies op dat moment was de serveerster verschenen en hadden ze hun gerechten gekregen. De blondine had vervolgens nog wat koppig een ‘eet smakelijk’ gesproken. Natuurlijk meende ze het, maar ze was gewoon in tweestrijd op het moment. Haar ene kant minachtte hem op het moment en haar andere kant wilde niks liever dan aardig tegen hem doen, wat een dilemma. De jongen sprak een ‘hetzelfde’, naja het was op z’n minst nog iets… De blondine had haar vork gepakt en was begonnen met eten, terwijl ze voor de tweede keer haar vork in de spaghetti stak, hoorde ze ineens de verraste stem van Tore dat het ‘lekker’ was. Verbaasd keken haar blauwe ogen gelijk Tore aan en bij het aanzicht van zijn gezicht kwam er gelijk een grinnik uit haar mond. Ze had haar hand voor haar mond gehouden en haar blik op haar gerecht gehouden, Muk. Ze wilde niet om hem grinniken! Maar natuurlijk was het automatisch gegaan. Ze herstelde zichzelf en nadat ze haar volgende hap had genomen, het ging nog steeds goed, wonderbaarlijk genoeg, en deze had gekauwd en door geslikt, keek ze weer op naar de blonde jongen. “Ik vraag me alleen af of het gene wat je doet zin heeft” sprak ze, met haar blik strak op Tore gericht, ze wist ondertussen wel wat hij probeerde te doen hoor, ze was niet achterlijk en al helemaal geen dom blondje! Ze stak wat met haar vork in haar spaghetti “Ik ben echt niet achterlijk…” mompelde ze terwijl ze weer naar haar spaghetti keek. Vervolgens nam ze weer een hap van haar spaghetti, maar was ze nu iets te enthousiast waardoor er een sliert achter bleef en deze tegen haar gezicht kletste, oh great! Vluchtig haalde ze de sliert van haar gezicht af en met een rode kop probeerde ze het te fixen met haar servet. Ze had zich al die tijd zo goed kunnen houden en nu gebeurde dit!

Ugh ze had enorme ruzie met haar spaghetti op het moment, naja er was een sliert spaghetti tegen haar gezicht geslagen nadat ze héél serieus antwoord had gegeven op de blonde jongen zijn woorden van net. Waar ze niet gelijk op had gereageerd, omdat de serveerster was verschenen met hun gerechten. Beschaamd en met een rode kop, die ze eigenlijk al heel de tijd had, plukte ze spaghetti van haar gezicht en probeerde ze zichzelf weer schoon te krijgen met een servet. Waarom had ze ook alweer spaghetti gekozen? Oh ja, omdat het verdomd lekker was, maar niet het meest geweldige om fatsoenlijk te eten. Als laatst had ze nog gesproken dat ze niet ‘achterlijk’ was… en dan gebeurde dit. Ze keek dan ook met een licht fronsje op toen ze de jongen zijn woorden hoorde of ze dat nou wel ‘zeker’ wist, echter toen ze op keek zag ze die geamuseerde blik op zijn smoelwerk en merkte ze ook op dat hij een grinnik wilde onderdrukken. Verdomme, was ze eindelijk serieus bezig gebeurde dit weer! Ze kauwde en slikte de spaghetti maar gauw door en keek even licht fronsend naar buiten. Hoe ging ze hier het beste op reageren?! Echter kreeg ze de kans om daar over na te denken niet, want er waren belangrijkere dingen om over na te denken. De blonde jongen vroeg haar namelijk waarom het zinloos zou zijn? Verrast keek ze hem aan, maar al snel schoot het haar te binnen dat het nu weer over haar woorden van net ging. Vervolgens ging hij verder dat het voor haar eigen bestwil was, bij die woorden keek ze nog meer verrast en dat laatste liet haar totaal knappen.

Dat ze zich wilde verlagen en nogal een ‘jeugdige’ smaak had. Haar verraste blik verdween compleet en haar ogen werden groot, Muk! Hij had het echt door! Hoelang had hij het al door?! Deed hij daarom zo afstandelijk?! De blondine dacht in eerste instantie dat hij dat deed om een andere reden en dat ineens veel aardiger zijn vanwege haar vader die nog verderop aan een tafeltje zat, maar hij had het door!! Hij wist het?! Met grote ogen bleef ze hem aan staren, niet te zwijgen over haar blos op haar gezicht. Ze werd nu wel ernstig met de werkelijkheid geconfronteerd en dat zinde haar totaal niet! Ze liet haar hoofd zakken waardoor haar gezicht werd verstopt achter een boel blonde plukken die naar voren vielen. Ze staarde naar haar eigen handen die nu op haar schoot lagen, die waren gebald. Eerlijk gezegd wist ze totaal niet wat ze nu moest doen of zeggen. Ze wist wel dat het zinloos was om iemands gevoelens te veranderen… helaas werkte dat niet zo makkelijk, zeker niet door iemand weg te duwen… maar moest ze hem dat nou gaan zeggen?? Of moest ze nu keihard gaan ontkennen? Ze tilde langzaam weer op en keek hem weer voorzichtig aan, haar ogen waren niet meer groot, maar haar blauwe ogen staarde hem wel aan “Idioot….” mompelde ze “Ik? Een jeugdige smaak?!” sprak ze met een glimlach waarna het bijna leek alsof ze moest lachen, maar er kwam niks. Ze was weer stil “Ik voel helemaal niks voor je hoor, als je dat soms denkt” sprak ze verder. Echter liet ze haar hoofd weer zakken en begon ze wat doelloos in haar spaghetti te prikken “Dat is wat ik mijn gevoelens wil vertellen ja…” mompelde ze zachtjes, bijna onhoorbaar.

Ze had hem flabbergasted aangestaard, na zijn woorden die duidelijk maakte dat hij door had wat ze op het moment voor hem voelde, of in ieder geval een idee had wat er gaande was, maar Layla kon bij die woorden maar moeilijk gelijk reageren en ze liet haar hoofd dan ook zakken en haar blonde haren vielen voor haar gezicht zodat er bijna niks meer van haar gelaat te zien was. Ze deed een wanhopige poging om zichzelf te verstoppen, maar het werkte waarschijnlijk voor geen meter. Echter had ze vervolgens toch maar weer opgekeken na een akelige stilte en had ze de blonde jongen aangekeken met haar blauwe ogen. Ze had hem uitgemaakt voor ‘idioot’ en daarna iets gesproken over dat ze geen ‘jeugdige’ smaak had en daarna was ze weer even stil geweest. Ze merkte echter wel op dat de jongen haar aan keek met een diepe frons en dat hielp absoluut niet in de situatie, want het kostte enorm veel moeite om deze neppe glimlach op haar gezicht te houden, al was het waarschijnlijk te makkelijk voor de jongen om er doorheen te kijken. Daarna had ze nog iets gesproken over dat ze niks voor hem ‘voelde’ en daarna had ze haar hoofd weer laten zakken, zoals daarvoor. Haar blonde haren hingen weer voor haar gezicht en ze had nog gemompeld dat ze haar gevoelens dat wijs had willen maken, maar het was te zacht geweest om Tore het te laten horen.

Echter begon de blonde jongen al weer snel met zijn woorden. Echter bleef Layla naar haar schoot staren terwijl ze op haar onderlip beet. De jongen vroeg of ze dat serieus dacht en vervolgens begon hij wat dingen op te noemen wat hem het idee van ‘liefde’ gaf, verdomme. Het was extreem ongemakkelijk op het moment, maar goed. Ze hoorde hem aan terwijl hij sprak waarvoor ze allemaal wel niet bloosde en dat ze bijnaam ‘tomaat’ ook nog vervulde. Ze keek echter nog steeds niet op en liet Tore dus uitpraten. Het was blijkbaar genoeg bewijs… oke, ze voelde zelf heel goed wat ze voelde en er was bijna niet om heen te komen, maar… ze was zich heel goed bewust van in wat voor situatie ze stond, ze kon niet op een jonge jongen vallen! Gek genoeg klonk de jongen ook ongemakkelijk, maar ze gaf hem geen ongelijk op dat punt. Het was ook hartstikke ongemakkelijk. Echter toen hij ineens vroeg wat ze over hém dacht?! Haar ogen werden weer even groot en ze stopte met het bijten op haar lip. Langzaam tilde ze haar hoofd weer op en keek ze met haar blauwe ogen naar Tore die haar de tijd gunde om een antwoord te geven, maar de blondine hield haar mond voor nu. De blonde jongen ging daarna ook weer verder met zijn uh... woorden. Hij sprak dat mensen eerlijk moesten zijn tegen hen zelf… en dit was één van die momenten. Gosh… dat begreep ze ook wel, maar… Zijn laatste woorden echter… Of hij zó erg was om verliefd op te worden. Ze kon het niet laten om even te zuchten.

Ze zette zichzelf weer wat rechter, oke… als hij het zo graag wilde horen, dan kreeg hij het ook te horen! Haar blauwe ogen bleven hem recht aan kijken en ze schoof wat blonde plukken haar achter haar oor en ze snoof even. Echter was haar gezicht nog rood, ze probeerde nu zo serieus mogelijk te zijn. “Nee… dat denk ik niet serieus” begon ze, doelend op zijn vraag, waarna hij allerlei bewijzen op begon te noemen. Oke haar eten begon ondertussen koud te worden, maar dit was niet echt het moment om charmant spaghetti te gaan eten, alles behalve zelfs. Haar ogen dwaalde even af, maar ze probeerde hem weer recht aan te kijken. “Wat ik over jou denk…” herhaalde ze zachtjes zijn woorden “Ik denk dat dat nu vrij duidelijk is” sprak ze verder, meer had ze er eigenlijk niet aan toe te voegen en nee, ze ging niet een lijst op noemen wat hem leuk maakte. Oh gosh, ze was echt verliefd! Urgh. Haar gedachten werden het langzaam eens met haar gevoelens bleek. “Oke als dit één van die momenten moet zijn” sprak ze vervolgens een stuk zelfverzekerder “En nee, je bent niet erg om verliefd op te worden…” oke die woorden kwamen er een stuk ongemakkelijker uit dan ze had gewild, maar het was eruit. “Het ligt ook niet bepaald aan jou” ging ze verder, ze sloeg haar armen over elkaar “Er zijn andere redenen” sprak ze koppig. Ja, zoals dat ze veel ouder was dan de jongen en nog wat andere dingen “Aan je persoonlijkheid ligt het niet, anders… had ik dit gevoel niet…” kwam er weer wat moeilijker uit. Haar blauwe ogen keken ondertussen naar buiten, want niet bij al haar woorden, kon ze hem nog fatsoenlijk aan blijven kijken. “Maar wat voor zin heeft dit?” begon ze half lachend “Het is toch voor niets…” kwam er wat zachter uit, het was waarschijnlijk toch niet wederzijds, dat is wat de blondine dacht.

Layla had op een of andere manier zichzelf wat zelfverzekerder op kunnen stellen, door wat rechter te gaan zitten en vervolgens al zijn vragen te beantwoorden. Het ontkennen was nu onmogelijk en dat zou toch niet helpen op het moment en dan nog het feit dat de jongen haar nu heel goed door had, het ‘geheim’ was eruit en dat kon ze helaas niet meer terug draaien. Toen ze al haar woorden uitsprak, had ze bij sommige woorden wat moeite om nog zelfverzekerd te klinken, want niet alles was even zo makkelijk om uit te kramen, recht in zijn gezicht. Het feit dat ze hier tegenover hem zat en alles zat op te biechten, was voor haar al enorm ongemakkelijk genoeg en voor de blonde jongen waarschijnlijk ook, die met volle stilte naar haar luisterde en dus geen enkele keer een poging deed om haar te onderbreken. Echter voelde ze wel hoe ze door hem aangestaard werd en dat maakte haar alleen nog maar zenuwachtiger. Op een punt was ze ook over zijn persoonlijkheid begonnen en had de jongen zijn mondhoeken omhoog getrokken. Ze had het voor nu maar even genegeerd, maar eigenlijk vroeg ze zich af of hij haar nou uit zat te lachen of dat hij het leuk vond? Of… hij wilde waarschijnlijk een opmerking maken, maar hij hield zich wijselijk in, mooi zo. De blondine eindigde haar ‘preek’ over dat het toch geen zin had om haar gevoelens te tonen. Ze bedoelde natuurlijk… de kans dat het wederzijds was, was klein en dan nog het feit dat meneer een heel stuk jonger was dan haar en dat kon ook nog wel is problemen met zich mee brengen en dan nog wat andere dingen, maar leeftijd was toch wel het grootste probleem hier… ja waarschijnlijk wel.

Haar blauwe ogen keken ondertussen naar buiten na haar laatste woorden en ze zuchtte even lichtjes, haar spaghetti was ondertussen hartstikke koud, maar ze had eerlijk gezegd geen trek meer. Het was nu wachten op de woorden van Tore… als hij überhaupt nog wat ging zeggen, want hoe gênant was het wel niet dat ze net had bekend, recht voor zijn neus, in dit café, waar haar vader ook was notabene. Gelukkig was de man druk in de weer met zijn collega en schonk hij op het moment geen aandacht aan de twee, wat een opluchting! Toen de blonde jongen echter weer begon met spreken, haperde hij eerst even. Nieuwsgierig keek ze hem aan, hoe ze aan hoorde hoe hij sprak dat ze het dan niet meteen moest opgeven. Maar… wacht, kwam dat echt uit zijn mond?! De blondine was een tikkeltje verbaasd en bleef hem dus ook zo aan kijken, ze merkte echter wel zijn schaamte op. Waar schaamde hij zich zo voor dan? De jongen legde vervolgens zijn hand op haar hoofd waardoor ze even voelde hoe haar hart een grote sprong maakte. Ze bleef echter naar haar schoot staren, ook toen hij verder ging met iets anders, het kwam er in eerste instantie ook nogal moeilijk uit, maar toen hij verder sprak, werden haar ogen ietsje groter. Haar gezicht werd ook ietsje roder, maar haar blauwe ogen bleven koppig naar beneden staren. Wat was dat?! Ze keek lichtelijk omhoog om de jongen te kunnen zien, hij leek enorm beschaamd en keek zelf ook weg. Even was het stil, een hele, erge, ongemakkelijke stilte. Gosh… dat soort woorden waren wel de laatste woorden die ze uit zijn mond hoorde komen. Ze begon een blonde pluk om haar ene vinger te wikkelen, maar liet haar blik weer op haar schoot vallen “Uhm…” begon ze “Ik wil het niet opgeven…” mompelde ze zachtjes, bij deze woorden, kon ze hem dus helemaal niet meer aan kijken. “Maar… “ even stopte ze en zuchtte ze lichtjes, de spanning werd even wat te veel. Ze wist eigenlijk niet zo goed hoe ze op zijn laatste woorden kon reageren. Het was nou niet bepaald elke dag dat iemand haar vertelde dat ze eigenlijk heel veel betekende, laat staan de persoon waar ze nu gevoelens voor had. De vraag was echter nog steeds of het wederzijds was, maar ze wilde de vriendschap ook niet verpesten. Na wat moed verzameld te hebben, keek ze hem weer aan, dit keer alles behalve een neppe glimlach “Ik wil onze vriendschap ook niet verpesten” sprak ze, en dit meende ze echt.

Gosh, hoe had het in godsnaam allemaal zo kunnen lopen?! Ze hadden elkaar ontmoet, omdat meneer hier zo nodig het laatste nieuws naar haar nummer had, moeten sturen. En na een heel gesprek via de Holo Caster bleken ze naast elkaar in de bibliotheek te zitten! Layla was daarnaast niet eens het type geweest om naar een bieb te gaan, maar toch had ze op dat moment ‘zin’ gehad om naar de bibliotheek te gaan om er een boek te lezen en ze verveelde zich gewoon, dat was ook een goede reden geweest. Vervolgens was ze op een gênante manier bij hem in zijn hotelkamer beland en mochten ze van de politie vluchten en waren ze het andere moment bij haar appartement beland. Na die dikke ruzie weer in een restaurant… en nu hier… Seriously?! Als ze er over nadacht, vond ze het allemaal maar vreemd, maar over dit soort dingen moest je volgens haar eigenlijk gewoon niet te veel nadenken. Haar blauwe ogen waren echt nog zeer scherp op haar schoot gericht waar haar handen ook op lagen. Ze had met veel moeite haar woorden uitgesproken, maar ze kreeg geen direct antwoord, dat was misschien ook maar heel fijn. Ze kon even alles eruit gooien wat ze wilde zeggen en eindigde dan ook dat ze hun vriendschap niet wilde verpesten… door dit. Haar blauwe ogen keken Tore nu weer aan en hij sprak vrij verrassend eigenlijk dat, dat niet zou gebeuren. Ze knipperde en keek toe hoe de jongen echter weer afgeleid werd door zijn eten.

Hij nam er een hap van en haar blik ging automatisch naar haar spaghetti… die er nog heel erg lekker uit zag, maar… het was vast niet zo warm meer. Ze snoof en pakte haar vork vast om vervolgens een poging te wagen om een hap te nemen en dus te kijken of het nog warm genoeg was om het smakelijk te vinden. Ze waren zo afgeleid geweest… door dat gesprek. De gedachten eraan liet haar hart weer sneller kloppen, over haar gezicht hoefde ze zich geen zorgen meer te maken… die was toch al heel de tijd rood geweest en het was er nu ook, dus verbergen was zinloos. Echter voordat ze een hap kon nemen van haar ‘koude’ spaghetti werd er door de blonde jongen aan haar gevraagd of ze anders iets van zijn garnalencocktail wilde. Ze knipperde en verbaasd keek ze op en lag haar blik gelijk op de garnalencocktail, maar vervolgens op Tore die het gerecht naar het midden van de tafel schoof en zelf weer een hap nam. Uhm… moeilijk… ze wilde niet zijn gerecht gaan, lopen opeten… En misschien was haar spaghetti nog warm? Zonder er echt over na te denken, stak ze een van haar vingers in de pasta… ah bah, het was echt koud. Teleurgesteld haalde ze haar vinger weer uit haar pasta, heel charmant. Ze stopte haar vinger in haar mond en probeerde het vervolgens schoon te krijgen met haar servet. Haar blik ging naar de garnalencocktail en even kort naar Tore “Graag…. om te proberen dan” sprak ze met een licht glimlachje waarna ze wat op haar vork nam en het in haar mond stopte. Het was toch wel heel erg lekker! Onbewust was er dan ook een blije uitdrukking op haar gezicht gekomen.

Vanuit haar ooghoeken zag ze echter haar vader op hun af komen en schoot haar hart weer in haar keel, verdomme. Oke de garnalencocktail was hartstikke lekker, maar ze liet automatisch haar vork zakken en wachtte af tot haar vader naast hun tafeltje stond en begon met praten. Haar blauwe ogen zagen zijn collega echter niet meer... was zijn bespreking voorbij? Misschien kwam hij wel alleen gedag zeggen! Haar blauwe ogen keken haar vader aan toen hij weer met een grijns aan hun tafeltje stond. Layla keek hem met een glimlachje aan, ze zei verder niks, hij moest het gesprek maar beginnen. Als het maar niet weer zo gênant werd als net... zeker na dit gesprek met Tore. Echter stak de man een kaartje naar haar uit, het zag er nogal exclusief uit. Layla nam het ding verbaasd aan en keek naar het kaartje, het was een uitnodiging... Ze knipperde verbaasd, wat?! Haar vader grinnikte lichtjes "Belangrijk..." sprak hij met een grijns "Het zou fijn als je kwam" ging hij verder en Layla kon aan zijn blik zien dat hij het meende... dus ze had niet echt veel keus. Ze keek hem dan weer aan met een glimlach en knikte lichtjes. "Het is toegestaan om iemand mee te nemen" sprak hij nog als laatst, doelend op een 'partner' en keek dus met dezelfde grijns even naar Tore en draaide zich vervolgens verder om "Nog een fijne dag verder" sprak hij met dezelfde grijns, waarna hij verder liep en dan uiteindelijk het café uit verdween. De blondine was even stil van de woorden die hij sprak dat ze iemand mee 'mocht' nemen... ze wist echter dat ze wel iemand moest meenemen nu. De manier waarop haar vader het had gezegd, klonk misschien als een open optie, maar wat Team Rocket betreft. Ze staarde even naar de uitnodiging "Oke dan..." mompelde ze terwijl ze nog steeds sprakeloos naar haar uitnodiging bleef staren. Zou ze Tore vragen? Maar... na nét?! Muk.

Dat de jongen haar heel charmant had gevonden, kuch, toen ze haar vinger in de pasta had gestoken om te bevestigen dat het koud was, maakte haar op het moment even helemaal niks uit. Ze wist nu in ieder geval zeker dat ze haar spaghetti verspilt had… sorry mensen die dit lekkere gerecht hadden, gemaakt. De blondine had dan echter ook niet opgemerkt dat Tore aan het gedoe van net dacht en rood aanschoot bij zijn gedachte er aan. Nadat ze dan toch maar besloten had om wat van Tore’s gerecht te eten, aangezien hij het had aangeboden en zelfs zijn bord ervoor had verschoven, had ze met haar vork wat van de garnalencocktail gepakt en had ze het in haar mond gestopt waarna er automatisch een glimlach op haar gezicht was verschenen, want ja het was echt heel erg lekker. Ze keek met haar blauwe ogen naar Tore die sprak dat hij toch zei dat het lekker was, maar toen ze hem gelijk wilde geven met een simpele knik van haar hoofd, werd haar aandacht toch naar haar vader getrokken die bijna bij hun tafeltje was. De blondine had haar vader met een glimlach aangekeken en hem aangehoord over een of andere ‘uitnodiging’. Met een verbaasde blik naar het kaartje was haar vader er weer vandoor gegaan… met een vrij aparte gedag, maar de blondine was er ondertussen wel aan gewend. Ach ja, ze bleef echter naar de uitnodiging staren, het was een Team Rocket gerelateerd ‘feest’. Het was ook heel erg formeel als ze het goed begreep, gosh. Na ja het leuke daarvan was dat ze zich moest op tutten… maar… haar vader had gezegd dat ze iemand mee moest nemen?! Haar blauwe ogen keken op naar Tore die vroeg waar dát op ‘sloeg’. Ze knipperde even verbaasd… wat? Oh wacht… natuurlijk. Voordat ze echter een uitleg kon gaan geven, ging Tore nog verder over dat ze een ‘leuke’ vader had die zomaar weer vertrokken was. Ze bleef hem wat neutraal aan kijken, ze wist dat, dat ‘leuke’ sarcastisch was geweest. Het feit was dat haar vader het nogal druk had… maar verder echt wel een leuke vent was hoor. Maar goed, daar ging het hier nu niet om “Uhm… ik ben er onderhand wel aan gewend” sprak ze met een scheve glimlach. Ja, het ene moment zag ze haar vader zowat elke dag en het andere moment was hij pleiten voor maanden. De blondine wist echter waarom en respecteerde de reden erachter dan ook. Ze haalde haar hand door haar blonde haren waarna ze weer naar het kaartje in haar andere hand keek. “Het is een uitnodiging” sprak ze “Voor iets belangrijks…” vervolgde ze haar woorden, echter kon ze het hier niet echt uitgebreid gaan uitleggen natuurlijk. “Alleen ik moet iemand meenemen…” kwam er als laatst nog vrij zacht uit…. Muk, hoe?

Naja, haar vader was weer pleitte… en geen idee wanneer ze hem weer zag, al verwachtte ze dat dat zal zijn op het belangrijke ‘feestje’. Aangezien ze niet echt iets anders kon bedenken wanneer ze hem weer zag. Ach ze was er zo onderhand wel aan gewend. Met het kaartje nog steeds in haar hand keek ze even naar buiten waar nog steeds heel veel mensen heen en weer liepen, duidelijk aan het winkelen. Haar blauwe ogen gingen terug naar Tore, ze had zelf gesproken dat het een uitnodiging was en dat ze iemand mee mocht nemen. Meer had ze eigenlijk niet erover gezegd, want… ja ze kon hier niet hardop gaan praten over de organisatie. Al kon ze wel subtiel zijn, waarschijnlijk aangezien de blonde jongen sprak dat het heerlijk vaag was, tja. Ze keek even naar zijn garnalencocktail en vervolgens naar haar eigen gerecht… ze vond het nog steeds zonde. Al was het eten nu niet echt belangrijk. De blondine keek weer terug naar Tore die duidelijk nieuwsgierig was geworden en vroeg wat dat ‘belangrijke’ exact was, lichtelijk verscheen er een glimlach op Layla’s gezicht en moest ze lichtelijk grinniken, heel nieuwsgierig ja. Ja, het had inderdaad met Team Rocket te maken, dat moest hij toch nu ook wel bedenken? Haar blauwe ogen bleven hem echter geamuseerd aan kijken toen hij vroeg wie ze mee nam. Hmmm… tja, goede vraag, ze sprak nog geen woord, maar zijn volgende woorden had ze totaal niet aan zien komen. Ze keek hem daarom ook een tikkeltje verrast aan… wacht, meende hij dat nou serieus? Ze knipperde… nog steeds verrast, al voegde hij er nog wat aan toe, dat als het met pedo’s te maken had dat hij gelijk weg was. Ze keek hem even droogjes aan… seriously? Al verscheen er een grijns op haar gezicht “Ik ben lid van de pedo club, dit is een bijeenkomst” sprak ze met diezelfde grijns, waarna ze zichzelf totaal niet in kon houden en begon te lachen, de tranen kwamen nog net niet in haar ogen. Ze hield wel haar hand ondertussen voor haar mond en keek nog steeds lachend weg.

Ze snoof even en had zichzelf wel bij elkaar geraapt, oke nu serieus. Ze haalde een hand door haar blonde haren en keek Tore weer aan met haar blauwe ogen. “Uhm.. het is een uitnodiging voor een ‘feestje’” sprak ze met een glimlach “Eigenlijk een gelegenheid om ‘belangrijk’ te doen” of te wel je hoofd te showen en vooral lekker opscheppen over dingen… zo ging dat altijd bij dat soort gelegenheden “En.. ja het is voor de organisatie” sprak ze nog steeds met dezelfde glimlach. Gelukkig was organisatie een woord wat voor meerdere dingen gebruikt kon worden en het dus niet meteen Team Rocket betekende. “Wat betreft degene die ik mee neem…” begon ze mompelend terwijl ze naar het kaartje keek “Ik kan helaas niet iedereen zomaar meenemen” sprak ze vervolgens. Was toch wel vrij logisch dat de persoon bij Team Rocket moest horen. Ze keek weer op naar Tore “Maar als je wel mee wilt is dat altijd te regelen” sprak ze, haar glimlach was er nog steeds, maar was iets veranderd, omdat ze duidelijk iets van plan was. Oke ze was toch wel een heel stuk gekalmeerd nadat ze alles eruit gegooid had over hoe ze zich voelde over hem, misschien ook maar goed. “Oh…” kwam er wat verrast uit toen ze de achterkant van de uitnodiging aan het lezen was “Er is ook een dresscode” kwam er uit met een scheve glimlach, yay, ze mocht zichzelf helemaal gaan uitdossen. Maar… even serieus als hij mee wilde, moest hij wel een enorme act op gaan houden de hele tijd. Niet alleen dat hij haar ‘vriendje’ was, maar ook dat hij bij Team Rocket hoorde en dus ook meerderjarig was… naja het scheelt dat het niet echt aan zijn uiterlijk was te zien dat hij een heel stuk jonger was.