Def Love_Dont_Hate[+Layla Akiyo]

Bijbaantjes aannemen was iets wat hij nog lang niet verwacht had om te doen met zijn ouder’s inkomsten. Zelfs na de vele laptops die het hadden begeven, maar de dag was daar; hij moest zelfstandiger worden. Dat was althans het bericht wat hij ontving na Coulomb uitgebroed te hebben. Het was allemaal eigenlijk een sluwe streek geweest om hem nó sneller volwassen te laten worden. Niet dat hij dat mentaal al niet was. In tegenstelling tot zekere andere figuren… Helaas viel daar dus het verdienen van geld er niet onder en mocht hij deze les nu leren. Met enige irritatie had hij het internet afgezocht naar een zaak waar ze minderjarige zochten en hij probeerde er het beste van te maken. Als het kon vermeed hij de schoonmaak en het vakkenvullen. Dan wilde hij liever een assistent zijn van een computerzaak, maar na zoiets gevonden te hebben werd hij afgewezen. Niet om hém zelf, maar omdat ze iemand aangenomen hadden die écht het geld nodig had. Meer dan hij. Na meer onderzoek gepleegd te hebben kwam hij uit op een restaurant die dringend een butler nodig had. Hun vorige zou namelijk gaan afstuderen, dus had hij geen tijd meer. Er zat echter een voorwaarde aan dat hij of zij ouder dan 16 jaar moest zijn. Hij probeerde het toch en na een gesprek hadden ze hem aangenomen, maar ook aangeraden zijn haar in model te brengen. Tja, een butler moest eenmaal een verschijning zijn, zeker in de vrij luxe restaurant. Tore vond het wel waard en had zijn enorme pony met wat gel naar achteren gekamd in een nette boog.

De volgende dag had hij al mogen beginnen en hij verdiende nog het minimumloon, maar na een maand zou hij op dit tempo een loonsverhoging krijgen. Hij kon ermee leven en hoefde gelukkig enkel de bestellingen op te schrijven en door te geven. Zijn collega’s waren dan ook vrij aardig, maar serieus tijdens de werkuren en ze waren intelligent. Buiten een roodharig, onhandig meisje na die altijd het eten naar de mensen bracht. Keer op keer had hij haar moeten corrigeren. Hoe ze aangenomen was, was nog maar de vraag. In ieder geval was het weer een alledaagse dag en was het alweer bijna tijd om te sluiten; nog een uur resteerde er immers. Gelukkig, hij was echt uitgeput. In een nette pak liep hij heen-en weer met zijn kladblok en pen, totdat het voor de zoveelste keer mis ging bij het meisje. “Serieus….. Weer?” mompelde hij geïrriteerd in zichzelf. Dicht bij de deur had ze bijna een toetje tegen een vrouw geknald en leek ze elk moment in huilen uit te barsten. Het hield maar niet op. Tore zuchtte luid en stapte met een beleefde, geduldige glimlach op haar af. “Sorry mevrouw,” excuseerde hij zich, zonder de dame aan te kijken, “Ze is nogal… overspannen,” Waarschuwend keek Tore voor een tel haar aan en toen hij dacht dat de vrouw even niet keek, porde hij tegen haar rode wangen. ‘I-Ik…’ prevelde ze zachtjes, maar hij stak al zijn vinger op dat ze niets hoefde te zeggen. Verrast staarde ze hem aan, waardoor haar wangen roder kleurde. “Maakt niet uit, maar anders laat je het aan mij over,” Ze knikte traag en liep toen met een nóg roder gezicht weg. Als hij niet beter wist zou ze de alter ego van Layla kunnen zijn, maar dus verlegen. Godver, waarom bleef hij aan haar denken?! Gelijk had hij haar al weg willen lopen van de schijnbaar blonde vrouw.

Bijna had hij zich omgedraaid om maar weer rond te lopen, totdat iemand een bestelling wilde maken. Wat hij niet verwachtte was het horen van een wel bekende stem en met een kladblok in zijn hand keek hij verrast op. Nee, dat hoorde niet mogelijk te zijn! Het was echter de enige échte Layla die juist op dít moment op de verkeerde locatie bevond. Hij merkte ook dat de kleur uit zijn gezicht wegtrok, en een poging moest wagen om haar niet geïrriteerd aan te kijken. Het was wellicht al een poosje geleden dat hij haar voor het laatst gesproken had, maar de frustraties had hij nog steeds. Zichzelf uiten kon hij echter niet, pas na de werktijd wat over iets minder dan een uur zou zijn. Hij moest dus tot dan zijn rol blijven spelen. Maar goed, ze had naar een tafel gevraagd, dus dat zou hij maar doen. “Volg mij, maar,” zei hij, waarna hij gelijk van haar weg keek en richting een lege tafel liep. Het was hem ook niet ontgaan dat ze wel heel net aangekleed was, passend bij het restaurant. Zou ze hier op iemand opwachten of verveelde ze zich? Ze zag er gewoon net té op getut uit om ‘zomaar’ naar een restaurant te gaan. Ach, het ging hem eigenlijk ook verder niet aan. Ze waren weer vreemden voor elkaar en daar zou hij zich naar gedragen.

Eenmaal bij de tafel schoof hij alvast een stoel naar achteren. “Roept u maar als u een keuze gemaakt heeft met het belletje op uw tafel,” zei hij expliciet, om zich vervolgens van haar weg te keren en koppig weg te lopen. Hij wilde het niet meer oplossen, het had geen zin. Helaas scheen niemand hem nodig te hebben, dus stond hij maar dicht bij de keuken waar enkele krukken zaten. Het roodharige meisje van net was weer op hem af gelopen, voor de verandering meteen trotse glimlach. ‘Ik heb niets laten vallen! En… bedankt,’ Tevreden knikte hij naar haar en gaf haar een bemoedigende schouderklop. “Het komt wel goed,” zei hij zacht, waarna ze instemmend knikte maar weer haar blik van hem vermeed en rood kleurde. Het was iedereen in het restaurant duidelijk dat ze een oogje op hem had, maar helaas voor haar gold dat niet vice versa. Niet dat hij haar anders zou behandelen dan gewoonlijk. ‘Ben je-‘ Ze kwam niet verder door de kok die even haar naar hem toe seinde om een nieuwe bestelling weg te brengen. Ze excuseerde zich met enige teleurstelling, waarna ze weg trippelde. Ze was vermoeiend, maar dat was een zekere blondine ook.  

Tot zijn geruststelling bleef Layla zich ook gewoon gedragen in zijn bijzijn en reageerde ze niet protesterend op zijn beleefde gebaar. Als ze toch naar hem was uitgehaald had hij altijd haar kunnen kalmeren en in het ergste geval zijn manager erbij gehaald om haar weg te sturen. Het was namelijk heel simpel, maar hij kon dus haar achterlaten… voorlopig. De glimlach op haar gezicht had hij nog net opgevangen, voordat hij zijn blik van haar afgewend had en of hij daar nou zo vrolijk mee was? Had ze een fijne gedachte hoe ze hem langzaam zijn nek omdraaide? Van wat hij zonet gedaan had zag hij geen reden in dat gebaar, maar goed, ze moest iets bestellen. Daarmee kon hij dus vertrekken van haar tafel en zogezegd ‘pauzeren’. Er weerklonk namelijk geen enkele bel en het meisje had hem maar aangesproken. Na een korte conservatie moest ze echter verder met haar taak en stond hij weer alleen. Nog steeds geen bel. Verveeld keek hij naar hun klanten die van het eten zaten te genieten. Er zaten zowel reguliere als onbekende mensen tussen en van de eerste groep herkende hij één persoon in het bijzonder. Het was een welbekende gluiperd die hier enkel kwam om te flirten met de dames. Normaal gesproken was hij natuurlijk allang weggestuurd, maar omdat hij altijd flinke bestellingen maakte en dus een bron van extra inkomen was, lieten ze hem zijn ding doen.

Eens eerder had hij al onenigheid met hem gehad, maar hij werd op tijd gewaarschuwd door de kok om hem te negeren. Sindsdien deed hij dat ook, maar toen hij hem echter bij Layla’s tafel zag staan vernauwde hij zijn ogen. Dacht hij serieus het deze keer bij haar te proberen? Het leek tot zover vreemd genoeg te werken, want de blondine bleef tegen hem praten. “Grmpf,” Ze was niet zo makkelijk te veroveren of wel dan? Zo ja, dan had ze zeker een slechte smaak om voor een gast, zoals hem te vallen. Hij betrapte zichzelf er echter op dat hij ineens teveel over haar nadacht en zeker op dat vlak. Vreemden, Tore, vreemden. Meer waren ze toch niet van elkaar. Ironisch genoeg was dat de eerste tafel die hem nodig had en na het horen van het rinkeltje liep hij met de kladblok bij de hand op ze af. Hier had hij nou geen zin in, mede door de acties van de gluiperd, maar ook dat hij het probeerde bij iemand die hij inmiddels haatte. Met een glimlach op zijn gezicht mocht hij de bestelling gaan opschrijven, maar gelukkig was het niet meer dan dat. “Waar is uw aandacht op gevallen, meneer?” vroeg hij beleefd aan de gluiperd die hem geamuseerd bleef aankijken, maar een weigerend gebaar maakte. Huh? ‘Ik hoef niets, maar deze schone dame wilt hier witte wijn,’ vervolgde hij, en bijna trok zij mondhoek omhoog bij Layla’s beschrijving. ‘Schone dame’ , was dat het beste waarmee hij kon komen? En haar bestelling was eigenlijk des te meer ironisch; witte wijn. De vorige keer dat ze had gedronken was het nogal mis gegaan en nou dacht ze dezelfde fout te begaan bij.. hém? Ach, niet zijn zaak. Hij schreef de bestelling op en keek de twee kort aan, al verbrak hij het oogcontact met Layla al sneller. “Nog iets?” vroeg hij, maar de gluiperd maakte een weigerend gebaar. Halleluja, dat was het teken dat hij hier klaar was en hij zijn rug naar hen toe kon keren. Met in zijn nette handschrift de woorden ‘witte wijn’ op het kladblok geschreven liep hij na een milde buiging naar de kok toe. Gelijk legde hij deze neer op de toonbank waar nog andere bestellingen lagen en nam weer op dezelfde plek weer plaats. Tot zijn ergernis kon hij echter zijn blik niet van de twee af halen, maar het erge was dat ze zomaar witte wijn dacht te bestellen. Godverdomme, hij had zijn aandacht echt enkel bij haar.  

De flirt pogingen hielden dan ook niet op en weer zag Tore dat hij zijn hele arsenaal erbij gehaald had. De bezorgde blik, het over een tafel heen buigen en dan zelfs de aanraking met de been. Het bleef hem irriteren dat het zelfs effect had op de blondine. Hij kon het ook amper geloven dat het daadwerkelijk op haar scheen te werken. Ze moest dan écht smakeloos zijn of ze viel voor hele simpele mensen. Dan klonk het plotseling wel heel logisch dat ze voor de gluiperd gevallen was. Of althans, zijn pogingen. Waarom dacht hij nog steeds over háár?! Hij wendde maar zijn blik van haar af en besloot deze maar te plaatsen op het roodharige meisje. De klanten waren immers verder niet heel interessant. Ze scheen weer een ronde succesvol afgemaakt te hebben en liep alweer terug zijn kant op om de volgende bestelling weg te mogen brengen. Ze had sinds zijn compliment echter wel een flinke glimlach op haar gelaat. Hij hoopte echter dat áls ze ooit het zou bekennen, hij niet die glmlach van haar snoet voor altijd zou laten verdwijnen. Dat was veel te sneu, maar… Pff, hij wilde er écht niet over denken. Hij kon zich beter richten op zijn werk. Net toen het meisje ineens met een glas witte wijn liep snoof hij afkeurend. Dat kon zeker maar van één persoon zijn en dat was overduidelijk Layla. Het ging echter zoals gewoonlijk mis en het meisje struikelde en liet het glas vallen. Serieus, ging het net goed, dan had ze weer wat laten vallen! Zo snel als hij kon liep hij op het tafeltje af en wist wonderbaarlijk het glas op te vangen met zijn hand. Er was echter wel een druppel witte wijn op het tafelkleed gekomen, maar het kon vele malen erger. Opgelucht haalde hij adem en zag in zijn ooghoek het meisje net zo rood kleuren als haar. “Wederom onze excuses, mevrouw,” zei hij snel, lichtelijk hijgend van de sprint. Zonder er bij stil te staan was hij namelijk naar de tafel toe gerend. Echter had zijn redding de aandacht getrokken van de andere klanten die verrast van hun bord keken. ‘H-Het spijt mij. Zeer,’ stamelde het meisje, waarop hij een klein gebaar naar haar maakte dat ze nog kon vertrekken. “Hier is uw… wijn,” Even verdween zijn professionaliteit door de milde vermoeidheid en legde hij het glas voor Layla neer. Snel wist hij zich te herstellen door de twee weer aan te kijken en op adem te komen. “Kan ik anders uw bestelling alvast krijgen?”  

Ondanks het feit dat het niet zijn schuld was geweest om bijna de witte wijn omver te kieperen had hij zich maar verontschuldigd. Hij wist al van haar dat als ze het zelf probeerde te doen, ze enkel zou prevelen en vervolgens in huilen zou uitbarsten. Het was simpelweg een emotioneel meisje die te onzeker was over wat ze nou aan het doen was. Net was het haar zeker wat vloeiender vergaan, maar toen had hij enkel iets vriendelijks tegen haar gezegd uit beleefdheid. Ze was echt het typische geval die door de steun van haar vrienden wel succesvol was, maar één moment zonder was ze weer een ramp. Het leek er ook dan weer op dat ze zou gaan janken toen ze haar blik van de twee had afgewend. De blik die de blondine op haar besloot te werpen hielp daar zeker niet bij, dus wuifde hij haar weg. De blik van een ontevreden klant kon ze al niet aan, maar die van een kille blondine die de naam ‘Layla’ droeg al helemaal niet. Nog voordat ze de volgende bestelling ophaalde, had hij haar kort nog na gekeken. Nadat hun laatste werkuur om was zou hij eens onder vier ogen met haar spreken of zelfs zes. De manager zou alsnog achter dit incident komen en had eenmaal de autoriteit om over haar verder te beslissen. Ze jaagde op dit tempo hun klanten weg. Met zijn aandacht er amper bij had hij maar de glas witte wijn voor de blondine geplaatst. Het zat hem dan ook niet mee dat hij nog hijgde van de sprint die hij genomen had om een wat ergere incident te voorkomen. Het was haast een wonder te noemen dat hij naar hun bestelling wist te vragen. Een directe reactie volgde daar echter niet op en hij zag dat Layla zeer geïrriteerd met het wijnglas aan het spelen was. Vanwaar dat humeur als hij enkel om hun bestelling vroeg? Hij had haar niet beledigd en zich zelfs onnodig geëxcuseerd. Het was ook de gluiperd niet ontgaan die bezorgd de vraag aan haar stelde of er iets mankeerde. Voor de verandering was hij eens met die gluiperd; wat was er mis met haar? Ze trok echter een glimlach op en antwoordde met dat er niets aan de hand was. Zelfs zonder haar voor jaren te kennen wist hij wel direct dat de glimlach heel nep was, maar de gluiperd met ervaring met vele vrouwen ontging het hem volkomen. Dat… was onlogisch, maar hij bleef de twee maar aan kijken met nog steeds de kladblok bij de hand en een pen vast in de ander. Zouden ze nou wel een bestelling kunnen maken, zodat hij écht klaar met ze zou zijn? Verassend genoeg was het de gluiperd die als eerst een keuze gemaakt had. “Een steak en…” mompelde Tore in zichzelf, terwijl hij het op schreef. Het was één van de wat duurdere bestellingen, maar dat was geen verassing van deze klant. Afwachtend keek hij na zijn aantekening naar de blondine, wachtend op haar keuze. Enkel een salade en na het genoteerd te hebben merkte hij haar blik op hem op. Eerst wilde ze ook niets meer met hem te maken hebben én dan keek ze hem zelfs recht aan? “U kunt uw bestelling over tien minuten verwachten,” meldde hij er beleefd bij. De kok kennende had hij al een paar steaks klaar zitten en een salade was vrij snel gedaan.

Zonder zijn irritatie aan haar te blijken liep hij dan weer van de twee weg en legde hun bestelling weer op de toonbank neer. ‘Hé, zou jij trouwens de bestellingen willen brengen?’ weerklonk ineens de stem van de kok en verrast keek hij de keuken in. “Prima, maar is dat niet de taak van..?” Het was wel heel vreemd dat hij plotseling moest bedienen, maar de kok had vertrouwen in hem. Er moest echter iets met het meisje gebeurd zijn, want na een blik door de ruimte geworpen te hebben was ze nergens te bekennen. Misschien as ze na de zoveelste incident eindelijk weer aangesproken door de manager, want die was ook pardoes verdwenen. En alsof de kok zijn gedachten las was hij naar de toonbank toe gelopen en keek hij hem ernstig aan. ‘Ja, dat is er gebeurd,’ Even keek Tore hem sprakeloos aan. Het was moeilijk om niet te begrijpen wat er waarschijnlijk zonet gebeurd was, maar het was eerder de schok dat het eindelijk gebeurd was. Zelfs tijdens de werkuren had hij niet zo snel verwacht dat de manager haar zou ontslaan, al was de werkdag bijna voorbij en stroomden de klanten langzaamaan weg. ‘Als ik meer weet App ik je wel, Tore,’ zei de donkerblonde kok, waarop hij traag knikte. Het zat er echt aan te komen, maar zo plotseling had hij dan ook weer niet verwacht om eerlijk te zijn. Met een wat stalen gezicht nam hij het dan op, waarop de kok een vermoeide zucht sloeg en hem maar een bord overhandigde met een steak erop. ‘Tafel 9,’ was de instructie en Tore begreep dat hun conservatie daarmee tot een einde was gekomen en de rest per What’s App besproken zou worden. Hij greep dus maar het bord vast en liep al richting tafel 9 die aan het uiterste kant van het restaurant zat.

Al van een afstand zag hij dat er voornamelijk vrouwen rond de tafel zaten en duidelijk klasse hadden. In hun nette kleren en de niet te missen bekakte stem leken ze het zelfs uit te willen schreeuwen of minstens de indruk te willen scheppen dat ze het goed hadden, zwemmend in het geld. Dit was echter ook weer een kwestie van die irritante klanten waar hij maar mee moest opschieten en nooit hoefde hij ze eerder te serveren; dat was zijn taak ook niet. Echter had hij bijna een pen naar hun voorhoofd willen gooien wanneer ze enkel bestelde, dus nou zouden ze nóg erger zijn. Het inmiddels ontslagen meisje had het ook niet droog bij ze gehouden en altijd moest ze getroost worden door de kok of hem. Vastberaden liep hij echter met hun bestelling naar ze toe en net voor hij het bord al neer gelegd had, begonnen ze met hun ‘oordeel’. ‘Ieuwl, zie je dat zweet op zijn gezicht? Zou er wat van zijn vieze zweetdruppels op dat magere ‘steak’ zitten?’ begon al één van hen die de steak besteld had en zijn oogcontact vermeed. Zij was nog de minst erge van de groep vrouwen en hij had geluk; de rest waren te diep in een gesprek over zijn pak om het eten te bekritiseren. “Eet smakelijk, mevrouw,” zei hij zonder een spoor van irritatie, en liep opgelucht van ze weg. Er zaten echter al twee borden op hem te wachten en hij snoof ontevreden toen hij zag wat erop lagen; salade en een steak. Hij greep de borden maar vast en liep met de twee op hun tafel af, wetend dat hun eigenlijk minder erg waren om te bedienen. Hij was erger gewend. “Hier is jullie steak en salade,” Voorzichtig legde hij deze neer op hun tafel, en keek de twee daarbij kort aan, “Eet smakelijk, meneer en mevrouw,”

Er was echt iets meer mis met Layla, maar hij kon zijn vinger er maar niet op leggen. Ze dronk niets van de wijn, maar ze was ook niet begonnen met het eten van haar salade. En dan het feit dat ze eerder nog geglimlacht en vervolgens aangestaard had. Er zat gewoon geen logica daarachter, maar het moest hem niet meer aan gaan. Hij had de twee klanten bediend en kon zich richten op een paar andere die zaten te wachten op hun eten. Dus deed hij al een stap naar achteren, maar verder dan dat ene beweging wist hij niet te komen. Na een zucht was er een flinke transformatie op haar gezicht geweest. Als hij niet beter wist leek ze haast op een wilde geagiteerde Pokémon, gereed om zijn tanden in iets of iemand te zetten. Uit pure verbazing was hij blijven staan, terwijl de gluiperd haar net zo verrast aan keek en ze beiden er amper iets van begrepen. Hij had het feit geaccepteerd dat het hem niets moest aan gaan, maar zelfs als klant was dit zorgwekkend. Zij en de gluiperd leken nog een fijne conversatie te hebben gehad en hij dacht zich voorbeeldig te hebben gedragen, maar dan gebeurde er dit. Echter ging Layla na een lange tijd plotseling weer aan het woord en was de frustratie in haar stem haarfijn aan te voelen. Ze sloeg een minachtende toon aan tegen de gluiperd en dacht genoeg van zijn soort te hebben gezien. Dus ze was schijnbaar toch niet voor zijn pogingen gevallen en-Iedereen keek naar hen, inclusief de deftige vrouwen die gelijk al begonnen te roddelen over haar. Oké, hij moest de sfeer snel weer recht zetten, voordat het flink mis zou gaan en de klanten ontevreden zouden worden. Hij keek dus het restaurant helemaal door en maakte een wat sussend handgebaar. “Er is niets aan de hand, geniet maar van uw eten,” zei hij met een geforceerde glimlach en het leek zelfs te werken, al hoorde hij de vrouwen nog heftiger over hem roddelen. Nou, het was niet alsof het nou het einde van de wereld zou betekenen. De klanten waren ten minste gekalmeerd en aten rustig verder, soms een blik op de tafel werpend. Daar kon hij nog wel mee leven, maar dat nam niet weg dat hij de blondine minstens moest gaan waarschuwen voor haar gedrag en niet als ‘vreemdeling’-zijnde. De klant was altijd koning, maar als ze begonnen te ruziën konden ze het beter naar buiten meenemen of bij de toiletten verder bespreken. Dat was een ongeschreven regel, immers; eentje die Layla schijnbaar niet kende.

Toen hij dus zijn blik weer op haar wierp en de gluiperd daarbij compleet negeerde, fronste hij echter lichtjes. In een snelle beweging had ze haar spullen bij elkaar geraapt en het juiste bedrag en zelfs fooi op de tafel neer gesmeten. Dat had hij niet van haar verwacht, maar daar stopte het verassen van haar niet. Ze greep haar nog volle wijnglas vast en niet-begrijpend staarde hij en de gluiperd haar aan, totdat ze het ondenkbare deed; ze smeet de inhoud over Tore’s gezicht heen. W-Wat?! Dit had ze serieus gedaan… Hij had haar zelfs niet aangekeken, terwijl hij binnen begon te koken van woede en de wijn van zijn verpestte haar en gezicht afdruppelde. Ze durfde dit bij hem te doen, in de restaurant waar hij eindelijk een leuke omgeving had en zelfs haar beleefd behandeld had. En uit het niets had ze de wijn van de zaak zomaar over hem heen gegooid? Over zijn nette pak en opgedoste blonde haar? Gefrustreerd beet hij op zijn onderlip, maar bleef strak naar voren kijken en ook toen deze actie haar payback scheen te zijn van de klap die hij haar gegeven had. Ze had niets kunnen verliezen na zijn klap, zoals een bijbaantje en het was geeneens gekomen zonder een reden. Met voor de rest een neutraal gezicht maakte hij zelfs geen aan stelten om de blondine te laten stoppen en liet hij haar zomaar passeren. Het deerde hem ter plekke ook niet meer wat de bezorgde en vooral gekwetste gluiperd zei of hun andere klanten die hun handen voor hun monden geslagen hadden. Het maakte hem ter plekke niet meer uit. De enige die hem echter scheen te begrijpen was de kok die het hele gebeuren vanuit de keuken zag gebeuren. Wat hij echter niet verwachtte was dat de kok zijn hand op zijn schouder rustte en begrip toonde. ‘Bekende van je?’ was zijn simpele vraag die gelukkig vrij neutraal klonk. Zonder er stil bij te staan knikte Tore enkel lichtjes, waarna er een grijns op het gezicht van de kok verscheen. ‘Ik red het me wel met de rest. Dan zie ik je morgen, weer,’ Nou drongen wel zijn woorden door en had hij zich verrast naar hem omgedraaid met zelfs zijn mond uit verbazing open.

Ook deze keer hadden zijn woorden een onderliggende betekenis en zonder nog iets te zeggen greep Tore enkel zijn eigen portemonnee vast. Meer had hij verder niet nodig. Met zijn natte blonde haren voor zijn gezicht sprintte hij gelijk het restaurant uit, direct de straat op. Alsof hij het kon toe laten dat ze zomaar na deze actie van hem dacht te vluchten! Met een vastberaden blik in zijn ogen wist hij nog net de blondine in de verte te zien en rende hij onder de heldere avondhemel achter haar aan. Ondanks dat zijn conditie niet veel beter was geworden wist hij echter hun onderlinge afstand gemakkelijk te overbruggen en dat enkel met woede als brandstof. Hij kon het onmogelijk hierbij laten zitten met die rotstreek van de blondine die helemaal nergens op sloeg. Daarnaast had ze ook voor overlast gezorgd in het restaurant waar hij het grotendeels naar zijn zin had. Moest ze nou expres zijn leven weer in komen stormen om die te verpesten? De achtervolging leidde hem echter tot een park en in het bijzonder een boom waar hij de blondine bij zag zitten, kijkend naar de lucht. Met vernauwde ogen liep hij er recht op af en besloot recht bij de andere zijde van de boom te zitten. Als hij haar recht in de ogen aan keek wist hij gewoon dat een woeste woordenreeks uit hem zou ontsnappen. Met een expres luide knal kwam hij dan ook zitten met zijn blik strak naar voren en zijn armen strak over elkaar. “W-Wat ging er zonet door je heen?!” begon hij, de frustraties weerklinkend door zijn stem, “Echt.. ik begrijp je soms helemaal niet, maar wil je dan niet de plek komen verpesten waar ik eindelijk eens veilig voel en zelfs vrienden heb gemaakt?” Hij wilde nog zoveel meer tegen haar zeggen, maar het zouden enkel té botte dingen zijn die dus naar zijn mening echt ongepast waren. Ook wilde hij enkel de reden achter de ‘waarom’ weten en niet meer dan dat. Met een zucht haalde hij zijn hand door zijn vochtige, blonde haren en keek maar weer naar de sterren. “Je had je echt niet tot een ‘vreemde’ kunnen beperken, zeker,”

Na zijn frustraties geuit te hebben ver haar acties van zonet in het restaurant voelde hij zich een beetje licht in zijn hoofd, maar ook… kalmer? Zijn hart ging wel nog tekeer, maar dat kon van het sprinten zelf geweest zijn en zijn baggere conditie. Nu hij echter dus zijn verhaal gedaan had, had hij geen idee wat hij nou van haar als reactie kon verwachten buiten een woedende uithaal, zoals de vorige paar keren dat ze een ruzie hadden. Het viel hem eigenlijk toen pas ook op dat ze wel heel vaak onenigheid hadden. Dit moest zeker de derde of vierde keer zijn geweest en het voelde ook amper alsof er tijd voorbij was gegaan sinds hun laatste gesprek. Hij kon in ieder geval weer een hele reeks woorden van haar dus verwachten en hoorde haar achter hem opstaan. Binnen enkele tellen stond ze dan weer met een frons op haar gezicht vlak tegenover hem, boven hem uit stekend. Hier kwam het weer, hoor. Na het herhalen van zijn vraag liet ze gelijk blijken geïrriteerd te zijn met de gluiperd en het toneelstukje wat ze opvoerde scheen dus voor iets geweest te zijn. Het was niet voor haar plezier geweest, maar wát dan wel? Daar ging ze helaas niet dieper op in. Waarom was ze echt met de gluiperd verder om gegaan, terwijl ze zelfverzekerd genoeg was om hem weg te wuiven? Hij begreep er de nut niet in, maar zijn aanname was wel daarvoor geweest dat ze zich met zulke types kon vermaken. Ze was eenmaal soms de beste in acteren en bovendien was hij bezig met zijn baan, dus kon hij haar toch niet zo aandachtig bestuderen. En of hij haar zo goed toch kende was de vraag. In een paar maanden kon er eenmaal veel veranderen, maar ze was duidelijk nog de allerbeste in schreeuwen. Toen het vervolgens over zijn baan was gegaan, snoof hij geïrriteerd toen ze ‘o zo goede leventje’ zei. Het erge wat er vlak erachteraan volgde was de aanname dat hij zich niet veilig bij haar had gevoeld of tussen hen twee een vriendschappelijke band was. Godverdomme, Layla. Dát was er natuurlijk wel, m-maar… het was anders dan hij nu had, héél anders. Dit was een andere vriendschap en een andere vorm van veiligheid waar hij gewend aan was geraakt. De vrijdagavonden bowlen met alle werknemers en de vele gesprekken die hij met ze voerden via What’s App en betreft de veiligheid… Er liep never te nimmer een politieagent bij hun rond die één van hen moest arresteren, omdat het een lid van Team Rocket was. Ze hadden zelfs eens in de week wel een agent die er kwam eten. ”Idioot,” mompelde hij enkel tegen haar, maar zijn stem verdween door haar opmerking. De acceptatie dat ze niet meer dan ‘vreemden’ waren leek niet geadresseerd te zijn door haar hersens, en hem was het om eerlijk te zijn ook amper gelukt.
Het was wel nog goed gegaan als hij enkel haar bestelling hoefde op te schrijven, maar het escaleerde eenmaal. ”Ik…” begon Tore al, maar toen hij op keek was hij compleet sprakeloos; er rolden daadwerkelijk tranen over Layla’s wangen. Z-Ze… huilde?! Lang bleef hij er niet bij stilstaan toen ze haar gezicht van hem afwendde en haar spullen al bij elkaar vast greep, gereed om te vertrekken. Layla…. Dit was zelfs zijn eerste keer om een bekende in tranen te zien. Vooral bij het persoon die zo koppig als hem was, of zelfs nog erger. Dit moest haar teveel zijn geworden en het was eigenlijk zijn schuld geweest. Hij was degene die hun vriendschap tot een eind gemaakt had en het was maar de vraag of het überhaupt weer goed kwam. Wat hij echter wilde was geen huilende Layla en liever een woeste of beschamende, want dit gedrag… Het paste haar niet. ”Wacht!” zei hij tegen beter weten al in, toen hij zichzelf overeind gehesen had en haar recht aan probeerde te kijken. Een moment stilte liet hij echter vallen nu hij geeneens wist wat hij wilde en wat hij zelfs moest zeggen. ”I-Ik… “ Hij was echt sprakeloos en keek weer weg van haar. Hij voelde zich ook behoorlijk ongemakkelijk nu ze er ineens eigenlijk zo… weerloos uit zag. De eens zo brullende Luxray zag er ineens uit als een schuwe Shinx die zijn lijfje angstig tegen de grond aan drukte. Met zijn hand maar rustend bij zijn borst keek hij haar weer recht aan en plotseling stroomden de woorden weer binnen. ”Ik had écht geen idee van hoe je over die kerel dacht en… Ik  had het degelijk naar mijn zin met jou, maar… Het voelde totaal anders aan dan de veiligheid en vriendschap die ik tegenwoordig heb. Alsof het een heel ander niveau was en… Het was ook moeilijk voor mij om je als een vreemdeling te zien, daar niet van en...” Hij merkte dat hij door ratelde en zelfs zwak klonk tot zijn ergernis, maar had daarbij niet in de gaten dat ze zelfs een toeschouwer hadden. Het meisje van het restaurant die onopgemerkt achter een andere boom hen zat te bespieden en haar hand voor haar mond hield. ”Je ziet er trouwens niet uit met je uitgelopen make-up,” vervolgde hij met een wat geforceerde grinnik, en wreef met zijn naar wijn ruikende pak wat zwarte vegen op haar wang weg. Dat was echter het moment dat het meisje in elkaar zakte en in haar ooghoeken tranen vormde. Haar crush had duidelijk al een ander liefje door degene zo dichtbij te benaderen en met haar kennis zou hij vast voorover buigen en haar zoenen. Zo ging dat altijd! Ze twijfelde of ze in actie moest komen, maar besloot stilletjes af te wachten. Ze was dan wel onzeker, maar ze hoopte toch dat de blondine hem zou afwijzen of vice versa, zodat ze toch nog een kans zou maken. De koud drong ook niet meer tot haar door, terwijl ze voorzichtig toe keek en haar rokje enkel wat meer naar beneden trok. Wat zou Tore doen?

Toen hij haar uitgelopen mascara weg had geveegd kon hij haar inmiddels rode gezicht weer gezien, ditmaal van schaamte. Licht ongemakkelijk stapte hij maar iets naar achteren en bleef haar kalm aan kijken. Het zag er namelijk uit dat ze nog iets te zeggen had. Hij kon echter al gelijk vast stellen dat ze niet net zo furieus als net was en zelfs haar emoties misschien beter onder de controle had. Ze had zelfs een opmerking over de wijngeur gemaakt, alsof het net zo erg was als uitgelopen make-up. Zwakjes trok hij ter reactie zijn mondhoeken omhoog. “Een wijngeur is minder erg,” zei hij, al meende hij het maar half om het niet weer tot een onenigheid te laten uitlopen. De momentele sfeer was het meest ongemakkelijke dat hij ooit had ervaren, maar het geschreeuw was voorlopig voorbij. Met de nadruk op ‘voorlopig’ nu hij geen idee had wat ze zou zeggen. Het verbaasde hem echter niet wat ze vertelde, gezien ze dit net al aan hem duidelijk gemaakt had. Layla was zich bewust van wat voor een type jongen die gluiperd was. Dan wilde hij enkel weten waarom ze met hem dan gesproken had, als ze hem al verre van mocht. Het leek hem stug dat ze het deed, omdat ze iets te goed met de gluiperd had, maar dan bleven er weinig redenen over. Even leek er ook een uitleg uit de blondine te komen, maar ze klapte volledig dicht na een paar woorden uitgesproken te hebben. Ze wilde niet dat… wat?

Niet-begrijpend staarde hij haar aan, totdat hij in zijn ooghoek een beweging bij een boom op had gemerkt. Die rode lokken had hij niet kunnen missen en al helemaal niet het uiteinde van haar rokje; het was zijn ontslagen collega. Degene die een crush op hem had en hem nou zat te bespieden? Dat was laag. Zeker van het onschuldige, maar lieve meisje had hij dat niet kunnen verwachten. Ze dacht echter dat hij haar niet opgemerkt had, want er volgde geen vreemde bewegingen meer bij haar. Met een luide zucht draaide hij zich om met zijn handen in zijn zakken en zijn blik haar kant op gericht. “Ik weet dat je er bent, verschijn!” Gelijk erna was ze achter de boom gestapt en keek ze hem beschamend aan vanonder haar rode lokken. Wat spelend met de punt van haar mouwen prevelde ze iets onverstaanbaars, totdat haar stem over schoot. ‘H-Heb je iets met haar? Vertel het me, nu!’ Trillend en haar tranen inhoudend had ze hem recht aan gekeken, en nog voordat hij zich kon bedenken hoe ongelofelijk idioot haar gedachte wel was, was ze op hem afgerend. ‘… Ik kan je niet geloven… Dit allemaal niet. Ik verlies eerst mijn baan en dan zelfs.. jou?!!’ Ze trilde nog heviger en de tranen rolden over haar wangen, waarop ze haar gefrustreerd balde. Oké, wat was het nou dat men hem en Layla als een koppel aan zagen, terwijl ze net flink tegen elkaar schreeuwde? Bijna leek het erop dat ze een vlag bij zich droegen met de woorden ‘wij zijn een stelletje’ erop. ‘Weet je, nee.. ik geef het niet zomaar op. Ditmaal zal ik vechten!’ Tore kon het amper allemaal bevatten op dit punt en zag dat het meisje recht op hem af was gelopen. Ze greep vervolgens stevig zijn kraag vast, duwde abrupt zijn gezicht naar de hare toe. Hij wist al waar dit heen ging, maar was compleet van de maan door de absurdheid van het meisje. Haar gezicht benaderde de zijne al… Godverdomme… Waarom hadden vrouwen soms zoveel emoties?!