Def Love_Dont_Hate[+Layla Akiyo]

Oke het was haar gelukt om naar de keuken te gaan en twee glazen water te halen. Daarna was ze terug gegaan waar Tore was, op de bank, in haar woonkamer dus. De blondine had Tore zijn glas water aangereikt en ze was zelf ook maar op de bank gaan zitten. Eigenlijk ging dat automatisch, ze dacht er niet bij na, daarnaast was het haar bank en zat ze hier heel erg vaak als ze thuis was. Dit was nou eenmaal de plek waar ze tv kon kijken en met haar laptop rustig kon zitten enz. Vaak waren haar pokémon ook om haar heen te vinden in de woonkamer, want hier was genoeg plek voor iedereen dus was het gezellig. Maar nu? Nu zat ze samen met Tore op de bank en dat realiseerde ze zich… misschien iets te goed, waardoor ze na wat slokken genomen te hebben net zoals Tore, het glas op de grond te laten kletteren in plaats van op tafel te zetten waar het dus hoorde. Layla was echter zo geschrokken door haar actie dat ze in paniek zonder erbij na te denken de glazenscherven begon op te rapen. Met alle gevolgen… want niet veel later bloedde ze, want ze had zichzelf open gehaald. Ze hadden geschrokken haar hand terug getrokken en ze keek er vervolgens naar. Opeens hoorde ze Tore’s stem. Er kwam een ‘let op’ en iets vragend uit. Haar blauwe ogen schoven dan ook langzaam naar Tore, Arceus dit was beschamend, ze was dan ook lichtelijk rood geworden. Echter toen ze Tore’s blik in beeld kreeg, merkte ze dat hij ineens hartstikke bleek was geworden. Haar eigen wond bijna vergetend, keek ze hem fronsend aan. Wat was er met hem? Was het enige waar ze op het moment aan kon denken. Ze keek de jongen dan ook nog meer verbaasd aan toen hij ineens op stond en ergens heen snelde. Verbaasd knipperend keek ze de blonde jongen na, die na eventjes weer terug kwam… met een handdoek? Oh ja, haar hand. Haar blauwe ogen gingen naar haar hand en pas op dat moment begon de pijn pas echt door te dringen. Er werd weer tegen haar gesproken… weer op zo’n manier… Ze zuchtte lichtjes. Ze was echt geen kind hoor… ze was gewoon klunzig. “Kan gebeuren” mompelde ze een tikkeltje nors terug, alsof ze het tegen een van haar ouders had. Ze keek dan ook weer op naar Tore, maar de jongen was opeens voor over gebogen en greep ineens haar pols vast.

Ze voelde hoe haar hart weer wat sneller begon te kloppen en wachtte tot hij klaar was met het omwikkelen van de handdoek om haar hand met een rood hoofd. Al had ze haar blik weer wat afgewend, al duurde dat niet lang toen hij vroeg of dat alles was. “Uhm… ja?” sprak ze terwijl ze haar handen wat inspecteerde, nee het was echt alleen dat sneetje geweest, maar ze vond het nog steeds vreemd dat de jongen zo bleek was geworden. Haar blauwe ogen keken weer op naar Tore die echter ineens vroeg waar de stoffer en blik was. Oh ja, de scherven moesten opgeruimd worden. Ze keek er dan ook even een tel naar en vervolgens een tel naar haar hand, dat kon ze toch wel zelf? Ze kwam dan ook al langzaam omhoog echter werd er weer gezegd dat ze haar hand niet veel mocht bewegen tot het opgedroogd was. Echter…. hij stotterde? Bij het woord bloed? Met een opgetrokken wenkbrauw, en ondertussen helemaal overeind, staarde ze hem aan. Ze stapte wat dichter naar hem toe en legde haar hand op zijn wang zonder enkele waarschuwing en keek hem wat scheef aan “Wat is er?” vroeg ze uiteindelijk, haar eigen hand en de scherven voor nu compleet negerend “Kan je niet tegen bloed?” vroeg ze vervolgens, aangezien het nogal duidelijk was. Hij werd bleek doen ze begon te bloeden en stotterde zelfs bij het woord ervan. Ze zuchtte lichtjes “Drink je water maar op dat is goed voor je” sprak ze met een glimlach waarna ze haar hand van zijn gezicht af haalde en langs hem heen liep richting de kast waar de stoffer en blik waren. Zonder moeite haalde ze de dingen tevoorschijn, wel met haar gezonde hand. De blondine liep vervolgens terug en legde het blik gewoon op de grond en begon met de stoffer de glasscherven er op te vegen. Met haar ‘verwonde’ hand hield ze het blik voorzichtig vast, of in ieder geval ze hield het tegen. Nadat ze zeker wist dat ze alles had, liep ze naar de keuken met het blik om de glasscherven weg te gooien en alles weer op te bergen in de kast. De blondine kwam terug en plofte weer op de bank en tilde de handdoek een beetje omhoog om te zien hoe erg de schade was. “Hmmm… zo ernstig is het niet” mompelde ze terwijl ze de handdoek er wat tegen aan drukte. Al beet ze even op haar lip, want het deed toch wel een beetje pijn.

Automatisch had ze haar hand op zijn wang geplaatst toen ze hem vroeg wat er aan de hand was, want meneer was ineens lijkbleek geworden na het bloed gebeuren. Het was het enige waar hij ineens zo overstuur van kon raken… toch? Wat had het anders moeten zijn? Ze had echter niet door gehad dat ze hem daadwerkelijk had aangeraakt en op deze manier en gevraagd wat er aan de hand was, alsof het de normaalste zaak van de wereld was… shit. Het drong dan ook gelijk tot haar door toen ze een snauwende ‘niets’ naar haar toe kreeg. Ja, ze was er wel een beetje geshockeerd over, want dit verwachte ze niet helemaal na haar normale vraag en zeker niet uit Tore’s mond. Al had het waarschijnlijk wel redenen, maar goed, de jongen was naar achteren gestapt waardoor ze automatisch haar hand weer liet zakken. Nog steeds een beetje overdonderd van de reactie had ze nog gesproken dat hij niet tegen bloed kon… al was het meer een opmerking van haar dan een echte vraag en ondanks dat ze zijn woorden hoorde dat het ‘niets’ was en dat hij ‘prima’ met bloed overweg kon. Geloofde ze hem voor geen moer. Nee, de blondine geloofde hem totaal niet, maar was zonder nog iets te zeggen langs hem heen gelopen op weg naar de stoffer en blik. Ondanks dat ze een ‘verwonde’ hand had, had ze de scherven opgeruimd en was ze vervolgens weer gaan zitten op de bank. Tore had echter haar advies opgevolgd om te gaan zitten en wat water te drinken. Serieus… water drinken was voor zoveel dingen een oplossing. Echt heel stom als je er over nadacht. De blondine was echter alweer een beetje van Tore’s reactie van net afgedwaald en bestudeerde haar hand eventjes om te kijken hoe erg de schade was.

De blondine schrok op van haar gedachten toen ze Tore’s stem weer hoorde en ze keek hem weer recht aan met haar blauwe ogen. Hij verontschuldigde zich? Hij wilde het er niet over hebben? Wait… oh zijn nogal felle uitval van net? Voordat ze daar echter überhaupt op kon reageren werd er gevraagd of er een pleister op moest of dat het mee viel. “Uh…” kwam er een beetje verward uit waarna haar blauwe ogen terug schoten naar haar hand. “Maak je maar geen zorgen” mompelde ze waarna ze het handdoekje om haar hand nog wat strakker trok. Ze zocht zo wel even fatsoenlijk verband. Haar blauwe ogen schoven echter weer terug naar de blonde jongen “Maar… het geeft niet hoor” sprak ze vervolgens maar, doelend op zijn felle reactie van net “Ben wel wat gewend” sprak ze grinnikend. Echter schoof haar blik eventjes naar de tv om toch weer haar mond te openen “Daarnaast is het ook niet erg als je ergens niet tegen kan hoor…” begon ze “Iedereen heeft wel van die dingen” ging ze verder. Nu keek ze Tore weer aan met een grijnsje op haar gezicht “Daarnaast zal ik het echt niet tegen je gebruiken” sprak ze een tikkeltje plagerig. Oke dat was een soort van payback van de felle reactie van net, maar goed. “Ik bedoel… zelfs ik heb dingen waar ik niet tegen kan” sprak ze vervolgens op een normale toon verder “Je hoeft je daar echt niet voor te schamen hoor”. Na die woorden stond ze weer op van de bank om zich naar een van de kasten te begeven en er in te rommelen op zoek naar fatsoenlijk verband. Toen ze dat eenmaal gevonden had, liep ze maar even naar de keuken toe om haar hand te fixen. In plaats van dit bloedende gedoe recht voor Tore’s neus te doen. Ook was ze even snel naar de wasmachine gelopen om die handdoek daar te dumpen. Bloed was sowieso niet zo smakelijk, of je er nou tegen kon of niet. De blondine kwam terug en plofte voor de zoveelste keer op de bank neer. Ze zuchtte lichtjes, gek genoeg was ze door deze actie heel wat gekalmeerd wat betreft het… oke, zodra ze er weer aan dacht begon haar hart weer sneller te kloppen. Haar blauwe ogen keken weer even naar Tore, maar de klok aan de muur trok enorm haar aandacht… was het al zo laat?! Arceus, de tijd vloog.

Ze had hem gezegd dat het niet uitmaakte dat hij net zo uitgeschoten was naar haar. Al deed het de blondine voor nu nog weinig, na ja het was meer dat ze er goed tegen kon, maar ze had het totaal niet verwacht en zeker niet van hem dus! Van binnen was ze dan ook wel overdonderd geweest, maar van buitenaf had ze gezorgd dat er niks te zien viel. Daar was ze misschien soms ook te goed in. De jongen had echter alleen maar gesnoven en zijn blik afgewend, oke ze snapte die reactie niet helemaal, maar goed. Er zat hem duidelijk iets dwars, wat wist ze niet precies, maar… was het echt allemaal om het bloed gebeuren? Ze kon het niet laten om hem wat te ‘plagen’, maar daarna kwamen er wel wat serieuzere woorden uit, vanwege zijn bloed… angst? Ze wist natuurlijk niet de details en eigenlijk probeerde ze alleen maar hem weer wat beter te laten voelen, al wist ze niet zo goed of dit gelukt was. Er kwam en zwakke glimlach op haar gezicht, maar ze had hem maar kort aan kunnen kijken, want de blondine was opgestaan om maar echt verband te halen voor haar wond. Dat was veel beter, straks kreeg ze nog een of andere infectie van die handdoek en daar zat ze niet op te wachten. Natuurlijk was het een goede actie geweest voor toen van Tore, dus ze had het totaal niet erg gevonden dat hij een handdoek had gebruikt hoor. De blondine was weer terug gekomen met nu haar hand in het verband en was weer naast Tore op de bank gaan zitten. Pas toen had ze haar aandacht even op de tijd gevestigd en kwam ze erachter dat het alweer laat was. Nu wist ze eigenlijk niet zo goed of ze hem aan moest bieden om hier te blijven of… Hij had nogal duidelijk gemaakt dat hij graag naar huis wilde namelijk, maar eigenlijk was dit vóór dat meneer duidelijk had gemaakt dat hij ook gevoelens voor haar had.

Nu ze er nog wat meer over nadacht… wat moest er nu gebeuren? Oke, ze ging weer die ingewikkelde kant op en haar aandacht werd naar Tore getrokken toen hij sprak dat de tijd altijd snel ging als hij hier was. Betekende dat dan dat hij het naar zijn zin had hier? De blondine vond namelijk altijd dat als het gezellig was of je veel plezier had dat de tijd dan altijd enorm om vloog. Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht, maar toen was het even stil. Haar blauwe ogen keken even naar de tv, maar toen Tore ineens zijn armen over elkaar heen sloeg keek ze hem wat vragend aan, want al snel kwamen er de woorden dat hij wel hier bleef, want dan kon hij over haar waken. Ja, natuurlijk… wait…. wat? Haar blauwe ogen staarde hem wat ongelovig aan. Had hij die woorden nou net echt serieus uitgesproken?! Met ondertussen een blos op haar gezicht en geen woorden bleef ze hem aan kijken tot dat hij over een film begon en of ze popcorn had, want daar kon ze zich niet aan verwonden. Natuurlijk… Ze wendde gelijk haar blik af, naar de tv, nog steeds geen woord gesproken te hebben. Haar hart ging als een gek te keer en… ze snapte het allemaal niet meer, het was allemaal zo ongelovig. Toch was dit de realiteit, want Tore boog ineens wat naar haar toe, waardoor ze hem gelijk weer terug aan keek met haar rode gezicht. Hij bedankte haar vervolgens voor haar woorden. Haar woorden van net? Uhm… well. Gosh, ze dacht dat dit wel een stuk makkelijker zou zijn voor haar, omdat ze meerdere relaties gehad had… maar dit sloeg alles!

De blondine bleef hem echter aan kijken en opende haar mond dan uiteindelijk, maar net dat ze een antwoord… op alles wilde geven, werd haar aandacht voor de zoveelste keer afgeleid door… de tv? Haar blauwe ogen keken recht naar de tv toen ze ‘Team Rocket’ uit Tore’s mond hoorde komen. Op tv was te zien hoe ‘Team Rocket’, Mossdeep City in Hoenn bijna in hun klauwen had. Oke dit was ook wel alles behalve wat ze had verwacht op haar tv…. precies nu, waar Tore bij was?! En… was dat?! Haar ogen werden nog groter toen ze ineens Ciro langs zag komen met zijn… Blaziken? Ah… natuurlijk, die kip van hem. Ze sloeg haar hand tegen haar gezicht aan, seriously. Oke de blondine had er ook een tijdje over nagedacht om mee te gaan helpen, maar ze had uiteindelijk toch maar afgehaakt. Ze haalde haar hand weer van haar gezicht af en langzaam keek ze weer naar Tore, want tja… “Uhm…” begon ze nog steeds met een rood hoofd “Ik heb geen problemen ermee als je hier blijft” sprak ze maar ondertussen een glimlach op haar gezicht verschenen. “Maar ik vind het goed… om een film te kijken dus” ging ze verder terwijl ze weer even kort de ruimte in keek. Ze haalde een hand door haar blonde haren en zuchtte lichtjes, vanuit haar ooghoeken keek ze hem weer aan “Graag gedaan nog” sprak ze nog maar op zijn ‘bedankje’. Tja, dat was haar niet ontgaan hoor. Echter was toen het gebeuren op tv nogal op komen dagen… het Team Rocket gebeuren dus. Echter wist ze niet of ze hier nu over wilde praten… met Tore notabene. Ze snoof en greep snel de afstandbediening om verder te zappen, zo… dat was weg. Het feit dat ze Ciro ook nog op tv had moeten zien. Haar blauwe ogen keken weer naar Tore met een glimlach, alsof dat van net totaal niet gebeurd was “Welke film zullen we kijken dan?” vroeg ze hem nieuwsgierig met een enthousiaste glimlach op haar gezicht. Ondanks dat ze zich net enorm beschaamd had gevoeld om van alles en nog wat, inclusief het gebeuren op tv, was het nu wel weer een stuk minder, omdat ze dus haar gedachten verzette.

1000 woorden~ 

De blondine was echt even allemaal overdonderd door alle dingen die hij nou net nog tegen haar gezegd had en vervolgens zijn aandacht op de tv had gewend. Ondanks dat de blondine amper fatsoenlijk kon reageren, kreeg ze geen fatsoenlijk antwoord terug of een poging om alles recht te trekken. Na ja hij was dan ook ontzettend afgeleid door de tv en keek daar dus ook alleen nog maar naar. Het was een lichte opluchting tot dat Layla zelf zag wat er op de tv te vinden was. Ze zag gelijk Ciro voorbij flitsen en toen het verder ging zag ze zelfs Nathan voorbij komen, dat kwam er ook verbaasd uit Tore’s mond. Ze wist ook niet helemaal wat hij met hem meegemaakt had en dat hij nou precies hem kende van alle Team Rocket leden, maar goed. Nathan was notabene een van de Elites van Team Rocket. Ze had hem nog nooit in het echt gezien, maar ze wist nu ondertussen wel wie hij was. Fijn, waarom moest dit nú op tv komen? Ze zuchtte lichtjes en op het moment dat de jongen ineens vroeg waarom ze ‘hier’ was en niet dáár of te wel in Hoenn in Mossdeep City. Well… ze wist het zelf eigenlijk ook niet zo goed. Zelfs Grunts konden mee helpen namelijk dus, nee het was niet haar rang geweest. Ondanks dat ze de vraag had gehoord, was ze nog zijn vorige woorden aan het verwerken, gosh wat was hij spraakzaam op het moment! Ze floepte dan ook haar antwoord op zijn vorige woorden er gewoon uit. Ja… ze kreeg hier niet eens meer de kans om te antwoorden en eerlijk gezegd vond ze de situatie nu nog erger worden. Ze wist niet eens wat ze nu van elkaar waren… het woord ‘vrienden’ waren ze zeker al voorbij, of het was tegenwoordig normaal om ‘vrienden’ te zoenen, waarschijnlijk niet. En dan nu zaten ze hier gênant te zijn op de bank en verklaarde hij net zelfs dat hij gewoon hier bleef en een film wilde kijken. Tot dat het Mossdeep gebeuren op tv kwam… seriously.

De blondine had de afstandsbediening gepakt en vervolgens op een van de knopjes gedrukt… oke het was de bedoeling geweest om te gaan zappen, maar in plaats daarvan ging de tv uit. Vervolgens was het dus stil, maar kon ze nog net vragen wat voor een film hij wilde kijken. Ugh… dit was de beste conversatie ever. Haar blauwe ogen schoten na haar woorden dan ook naar de tv, waarom moest dat ding nu uit gaan… ze wilde alleen maar zappen, nu was het dus dood stil. En ze voelde nu ook hoe Tore’s bruine ogen haar aan staarde. Muk… Ze draaide haar hoofd naar hem toe en keek hem recht aan in zijn bruine ogen. Gosh, hij staarde haar iets te afwachtend aan en toen ze zijn woorden aan hoorde, wist ze al hoe laat het was. Moest ze nu serieus een uitleg gaan geven waarom ze hier was en niet in Hoenn? Ze haalde haar hand door haar blonde haren en keek toch maar weer even weg van de blonde jongen. Diep nadenkend staarde ze nu eigenlijk gewoon naar de muur. Tja, hoe ging ze nu ooit een fatsoenlijk antwoord geven. “Well…” begon ze dan uiteindelijk maar “In Team Rocket kan je je gewoon aanmelden voor dit soort dingen” sprak ze “En ik heb er voor gekozen om het niet te doen” ging ze verder, bij die woorden Tore recht aan kijkend. “Zo simpel als dat ja…” sprak ze er nog achterna. Haar blauwe ogen keken even naar haar hand en dwaalde vervolgens af naar de afstandsbediening die ze nog steeds in haar hand had. Ze drukte maar weer op een van de knopjes, deze keer de goede en de tv schoot weer aan. Het nieuws ging ondertussen over iets anders gelukkig… De blondine legde de afstandbediening weer neer en keek weer even naar Tore. “Your choice…” sprak ze met een glimlachje, doelend op eigenlijk alles. Ze rekte zichzelf even uit en stond op van de bank om toch maar een nieuw glas water te halen. De woorden die ze had gesproken waren waar en tja ze was niet het sterkste lid van TR, verre van en de vraag was nog of ze überhaupt naar Ciro wilde luisteren in een situatie als dat. Nee, dankje.

Oke, voor de jongen kwam het waarschijnlijk enorm over dat ze eromheen praatte en dat ze het niet over dit onderwerp wilde hebben, maar ze praatte nogal door elkaar heen, dat was het meer. Toch had ze het maar uitgelegd en was het aan hem om uit te vogelen wat hij wilde en tja, het was uiteindelijk zijn keuze. De blondine was uiteindelijk maar opgestaan om een nieuw glas water te halen, want uh tja, de vorige had ze omgekieperd op de grond en het glas was ook niet gered. Eenmaal in de keuken had ze een van de kastjes geopend om een nieuw glas te pakken en er wat water in te doen. Ze wist ondertussen niet wat Tore aan het uitspoken was, zelfs niet eens dat hij bedacht had om ervandoor te gaan als ‘grap’ en dit wel heel erg serieus uit te voeren… en wat zijn verdere plannen waren, daar wist ze ook helemaal niks van. De blondine had dan ook totaal niet verwacht om geen Tore aan te treffen in haar woonkamer toen ze terug was gekomen. Ze fronste lichtjes toen ze de blonde jongen niet op de bank zag zitten. Wacht… was hij weg gegaan zonder een woord te zeggen? Fronsend bleef ze staan waar ze stond, nadenkend over waar hij zou kunnen zijn. “Tore?!” kwam er dan uiteindelijk maar vragend en flink luid uit. Dit appartement was ook niet enorm groot dus vanuit de woonkamer was iedereens stem wel door het hele appartement te horen. Geen reactie… what the Muk? Ze knipperde met haar blauwe ogen, serieus waar was hij zo snel heen gegaan? Opeens hoorde ze haar Holo Caster die ze op tafel had gelegd afgaan. Was het Tore? Zo snel als ze kon begaf ze zich naar de tafel en greep ze het ding vast om de berichtjes te openen. Ze waren inderdaad van Tore… maar… Haar blauwe ogen werden groot en bijna liet ze haar nieuwe glas met water vallen. Snel, gelukkig kon ze het ding op de tafel zetten en haar Holo Caster kon ze ook nog vast houden. Met een verbijsterde blik keek ze naar de woorden die op het schermpje stonden. Was dit een grote grap of zo? Of… was alles wat er gebeurd was een grote grap?

De blondine was even gaan zitten op de bank, nog steeds met de Holo Caster in haar hand. Was dit serieus nou gebeurd? Was ze nou serieus verliefd op een dude als dit?! Haar frons op haar gezicht werd nog erger en gefrustreerd keek ze naar de Holo Caster in haar hand, ze snoof lichtelijk geïrriteerd en stond ineens abrupt op van de bank. Nee, dit ging haar niet overkomen, dan had Tore toch echt de verkeerde voor zich. Ze beet op haar lip en maakte zich een weg naar haar kamer waar ze Elias’ pokéball vast greep en met de pokéball in haar hand gefrustreerd het appartement verliet. Nee, hij kon vergeten het zó te laten eindigen, daarnaast klopte er totaal iets niet hier! De blondine stormde naar beneden en een seconde dat ze buiten was, liet ze haar Ninetales uit haar pokéball tevoorschijn komen. Ze had niet eens op zijn woorden gereageerd via haar Holo Caster, hij kon namelijk niet heel erg ver zijn… niet met zijn eigen krachten in ieder geval. Layla’s blauwe ogen stonden nu alles behalve vrolijk en keken vooral om haar heen terwijl ze over het voetpad stormde. Elias volgde Layla te voet, nog steeds niet wetende wat er aan de hand was. Layla keek even om naar haar Ninetales “Tore, de blonde jongen” sprak ze simpel waarna de pokémon begreep wat haar doel was op het moment, vind het persoon. En zijn geur herkende hij nog wel goed genoeg. Elias stak zijn neus in de lucht om een poging te wagen de geur van de jongen op te sporen. Layla was daardoor even tot stilstand gekomen en keek nog even om haar heen voordat ze haar Holo Caster tevoorschijn haalde. Zonder er ook maar over na te denken begon ze een simpele vraag in te typen en te versturen.

De blondine had dit ook echt niet aan zien komen… na dit… na die woorden en de gebeurtenissen. De blondine had dan ook eerst maar wat verbijsterd voor haar uit zitten staren terwijl ze de berichten van Tore had gelezen. Echter kwam er al snel een soort van woede op borrelen, duidelijk niet accepterend dat het op deze manier werd ‘afgesloten’. Dat kon hij op geen enkele manier maken en dat ging ze hem maar even duidelijk maken. Ze had Elias erbij gehaald en was vervolgens haar appartement uit gestormd om op zoek te gaan naar Tore. Elias had vervolgens een poging gedaan om zijn neus te gebruiken, aangezien Layla dat hem zowat had bevolen om te doen. De Ninetales kwam echter niet verder dan de lucht insnuiven, want zijn aandacht werd getrokken door een gevecht? Het leek er echter op… De blondine had haar blauwe ogen gefixeerd op het gebeuren. Het leek erop dat een pokémon werd aangevallen, maar… door wat? De blondine keek om haar heen, maar er was niemand anders te bekennen. Haar ogen werden echter groter toen ze zag welke pokémon het was. Het was een Ampharos, maar was dat niet Tore’s Ampharos? Gelijk was haar woede een heel stuk weg gezakt en kwam ze gelijk een stuk naar de pokémon toe, gevolgd door Elias. Joule was op de grond gezakt en leek de blondine ook pas later op te merken. Eenmaal bij de pokémon, die uitgeput op de grond lag, werd ze aangekeken door de Ampharos die vervolgens wat uit kraamde en met een wanhopige blik een richting op keek. Layla volgde de blik, maar… er was niks, was Tore daar? Oke, ze wist niet wat er aan de hand was op het moment, maar als het Tore was die in de problemen zat dan moest ze iets doen. Echter wist de blondine natuurlijk totaal niet van Tore’s plannetje af en nam ze het allemaal iets te serieus.


Haar blauwe ogen keken om naar Elias “Laten we maar gaan” sprak ze simpel, zonder Elias ging ze hem nooit zo makkelijk vinden. Haar blik had nog even op de Ampharos gestaan, hopelijk kon Joule zichzelf voor nu wel even redden, ze was buiten gevaar toch? Zonder nog een woord te spreken, zette ze op een lopen en Elias volgde haar op de voet, ondertussen zijn neus in de lucht stekend. Dankzij Joule had hij Tore’s geur nog beter op kunnen pakken en de Ninetales nam al snel de overhand. Nu was Layla dus de gene die haar Ninetales op de voet volgde. Na heel wat straten enz. ingeslagen te hebben en haar longen uit haar lijf gerend te hebben, kwam Elias uiteindelijk tot stilstand. Ze had letterlijk geen idee meer waar ze waren en of ze wel het goede spoor nog steeds gevolgd hadden, maar de blondine moest toch even op adem komen eerst. Elias stak nog een keer zijn neus in de lucht, maar… for some reason kon hij de geur niet meer zo makkelijk op pikken als eerst. Elias bleef dan ook even radeloos staan en keek vervolgens op naar zijn trainster. Layla stond weer recht nadat ze dus op adem was gekomen en keek Elias aan “Waar is hij?” kwam er uit, serieus niet wetend waar hij zou moeten zijn op het moment. Dit was net een déjà vu van de vorige keer! Alleen de vraag was, wie er nu weer achter hem aan zat! Seriously, waarom moesten ze nou hém hebben? De blondine begon vervolgens maar om haar heen te kijken, hij moest toch ergens te vinden zijn? Ze snapte ook niet hoe hij zich zo snel had kunnen verplaatsen.

Oke, Layla had geen enkel idee wat er aan de hand was en waarom dit gebeurd was. Er was niemand haar appartement binnen gekomen zover ze wist? Wat was Tore gaan doen buiten haar appartement en hoe? Hoe wist degene die achter Tore aan zat dat hij hier was…. Oke, allerlei vragen waar ze nu geen antwoord op ging kregen helaas voor haar. Maar de blondine had een belangrijker probleem op het moment, antwoorden kreeg ze hopelijk later wel. Layla had zich een ongeluk gerend, maar kwam uiteindelijk op een soort van dood spoor terecht. Tenminste… de geur hield op? Of Elias was zijn geur voor nu even kwijt geraakt, daarnaast moest ze toch even op adem komen. Ze was nou ook weer geen Marathonloopster of zo en sprinten kon ook maar voor een bepaalde tijd. Ze stond weer wat recht en Layla’s blik ging naar Elias die ondertussen al rond aan het snuffelen was, met zijn neus over de grond, maar zijn ‘zoektocht’ werd flink onderbroken door de aanwezigheid van een andere pokémon en daar was Layla’s aandacht vervolgens ook op gericht. Door al het gebeuren had Elias niet opgemerkt dat Joule hun de hele tijd al gevolgd was. Layla’s blauwe ogen keken geschrokken naar Lenz die tevoorschijn was gekomen. De Zebstrika van Tore! Haar ogen bleven groot, hem aanstarend, terwijl de pokémon er vrij van streek uit zag en uitgeput. Al die pokémon van hun waren goed in ‘faken’ dat was duidelijk.

De Zebstrika had vervolgens zijn hoofd naar haar uitgestoken en Layla liet automatisch, maar erg kort haar hand op het hoofd van Lenz rusten. Ze merkte iets op, maar ze wist niet wat het was en het was maar van korte duur, want daarna sloeg de Zebstrika met zijn voorhoeven op de grond, duidelijk ongeduldig over wat er gaande was. De elektrische schok over de Zebstrika liet haar nog een tikkeltje langer nadenken, maar Lenz hield niet van wachten en liet duidelijk weten dat ze wilde dat ze op stapte of te wel… op hem rijden. Well, gelukkig had ze dit soort dingen wel vaker gedaan! Er niet verder over nadenkend, want eigenlijk kon ze alleen maar aan Tore denken op het moment. Sprong ze op Lenz en hield ze zich gelijk stevig vast. Elias had ondertussen Joule opgemerkt, eigenlijk vrij verward dat de Ampharos hun had bij kunnen houden in haar conditie? Maar voordat ook hij er dieper over na kon denken en hij het duidelijk kon maken aan zijn trainster riep Layla al dat ze maar moesten gaan. Elias focuste zich op de Zebstrika en zette zich schrap. Layla en Elias wisten beiden wel dat het nu ook weer een wilde rit ging worden! Het enige wat Layla kon doen was zich goed vast houden en Lenz’ bewegingen volgen en Elias kon alleen maar mee rennen al was de vosachtige snel genoeg daar voor.

De blondine was nu Joule tegen gekomen en vervolgens Lenz. De blondine was zo snel als ze kon op de Zebstrika gesprongen, nog steeds onder de indruk dat er iets vreselijks gebeurd was met Tore. Elias rende mee naast de Zebstrika waar Layla op zat. De blondine hield zich stevig vast terwijl ze langs allerlei bekende plekken raasde. De bibliotheek waar ze Tore voor het eerst in het echt ontmoet had, waar ze berichtjes hadden zitten sturen naar elkaar terwijl ze naast elkaar zaten. Als ze er aan terug dacht… Echter waren ze alweer snel ergens anders beland, ze snelde zelfs langs het politiebureau, hopelijk was er daar niemand meer en zag niemand hun langs racen als gekken. Echter kon ze daar niet veel langer over nadenken, want ineens remde de Zebstrika af en kwam de pokémon tot stilstand bij een… restaurant?! De blondine was zo snel als dat ze op Lenz was, gekomen ook weer van de Zebstrika af geklommen. Het was maar goed dat ze dit toch wel vaker had gedaan met Rapidashes, anders wist ze niet of ze dit ritje had ‘overleefd’, maar ze had andere dingen om over na te denken nu! Haar blauwe ogen staarde naar het nogal onguur ogende restaurant en ze slikte eventjes. Was Tore hier? Ze realiseerde op het moment totaal niet dat dit het restaurant was waar hij werkte, dat kwam waarschijnlijk omdat ze zich meer zorgen maakte om de blonde jongen dan iets anders. Haar ogen werden echter groot toen ze ineens… Gauss zag verschijnen? Of naja Gauss was ondertussen een Luxray geworden, maar ze herkende hem nog wel. Elias stond ook verbaasd toe te kijken en bewoog geen ledemaat, hetzelfde deed Layla totaal geschokt door het zicht. Er was niet zoveel licht dus de ketchup die uit Gauss’ mond liep, leek op het moment enorm op bloed. De blondine wilde eigenlijk naar Gauss toe schieten, maar precies op dat moment hoorde ze een flinke knal van binnen wat natuurlijk gelijk haar aandacht trok.

De blondine schoot vervolgens naar de deur, want de geluiden die ze van binnen had horen komen, waren alles behalve geweldig in haar oren. De blondine schoot naar de deur en wilde deze openen, maar precies op dat moment leek de deur zelf open te gaan en verscheen daar Tore voor haar neus. Haar ogen werden groot toen ze zijn stem hoorde… haar naam uitsprekend… Ze merkte ook gelijk zijn staat, dat hij onder het ‘bloed’ zat?! Haar blik stond verbijsterd, maar weer voordat ze haar mond kon openen of wat dan ook voor een actie nemen, schoot ineens de lichten aan in het restaurant, waardoor ze even haar ogen dicht kneep als reflex. Ze knipperde en eenmaal gewend aan het licht, merkte ze gelijk het nep ‘bloed’ op… of te wel het was ketchup…. Ze knipperde verbaasd en staarde Tore alleen maar zo aan, totaal niet wetend hoe op deze situatie te reageren, ze was immers extreem verward. Tore sprak vervolgens dat hij helemaal in orde was… Haar blauwe ogen gleden kort naar Gauss die er ook goed uit leek te zien. Haar blauwe ogen keken weer op naar Tore die er uh… vrij charmant uit zag, oke op die ketchup op zijn handen na, maar oke. Ze knipperde en merkte toen pas zijn collega’s op, oh mijn Arceus… Wat was dit?! Er werd haar ineens gevraagd of ze dit nog kende. Haar blauwe ogen schoten terug naar Tore en naar het bloemetje wat hij naar haar uit stak. Nog steeds verbaasd, schoot ze nu toch wel lichtelijk rood aan en nam ze automatisch het bloemetje aan. Even vergetend wat er allemaal zo net gebeurd was… en vooral de situatie waar ze nu in was. Like what the Muk? Ze staarde naar haar bloemetje en Elias was er ondertussen maar bij gaan zitten, want hij was waarschijnlijk net zo verward als de blondine was. Vervolgens kwamen er weer woorden uit Tore, maar niet helemaal zoals hij wilde waarschijnlijk. Layla keek dus weer op naar Tore en keek hem nu vragend aan. Ze merkte op dat de jongen ondertussen rood was gekleurd en vervolgens weer sprak, dit keer wat hij echt bedoelde, maar de woorden lieten haar hart nog wat extra versnellen. Hij hield van haar en dat sprak hij zo overduidelijk voor iedereen uit?!

Ze werd nog roder dan ze al was, wat was dit?! Hoe?! Hoe…. Layla was compleet van het padje af, dit hele gebeuren, en nu hier bij zijn restaurant, met zijn collega’s erbij en dan dat berichtje was dus allemaal fake? En… oke haar hoofd maakte overuren op het moment. De dingen die de kok riep, gingen compleet langs haar heen. Al hoorde ze wel hoe Tore riep dat het zijn eerste keer was… aha, ja uh… Ze schudde lichtjes haar hoofd en weer kwam er iets uit wat ze niet had aan zien komen. Of ze zijn ‘bloemetje’ wilde zijn?! Ook nog haar hand vast pakkend met zijn onder de ketchup gesmeerde handen. Oke, Layla kon dit op het moment echt niet handelen op deze manier hoor! Een paar momenten geleden, had ze nog gedacht dat Tore in levensgevaar was om wat voor reden dan ook en nu stond ze recht voor zijn neus, totaal verbijsterd en rood aangeschoten terwijl hij een poging waagde om zijn ‘liefde’ te tonen? Layla keek even weg van Tore, even alles te laten bezinken met een rood hoofd, great. Het feit dat zijn collega’s hier waren hielp ook niet echt mee… Ze haalde haar schone hand door haar blonde haren terwijl ze haar bloemetje achter haar oor stak met dezelfde hand. Haar blauwe ogen schoten terug naar Tore en voor kort keek ze hem heel strak aan en stapte ze naar voren, hierbij haar andere hand bevrijdend uit zijn handen. Ze stak haar hand uit en het leek erop alsof ze uit ging halen om hem uh… een flinke klap te verkopen. Eigenlijk voor alle stress die hij haar had gegeven op het moment, ja ze was nog steeds aan het hijgen van alle adrenaline. Het was maar goed dat ze een vrij goede conditie had, anders was ze misschien halverwege neer gegaan en was zijn ‘plannetje’ mislukt. Ze staakte echter haar beweging, niet een goed idee om hem een klap te verkopen op het moment. Daarnaast kreeg ze hem nog wel terug. In plaats daarvan stapte ze dus verder naar voren om haar armen om hem heen te slaan en zichzelf tegen hem aan te drukken, voor even haar ogen te sluiten. “Wil… je dat nooit meer doen?” kwam er een beetje overstuur uit. Ze was even stil en opende haar mond weer en ook haar ogen “Ik.. uh… hou ook van jou…” kwam er op het moment ook nogal ongemakkelijk uit “Dus… ja… op je laatste vraag” kwam er uit met een zo’n rood hoofd als een aardbei “Maar ik ben meer een… aardbei dan een bloemetje denk ik…” mompelde ze, een stuk zachter, eigenlijk alleen hoorbaar voor Tore. De blondine grinnikte lichtjes en liet hem weer langzaam los, omhoog kijkend, recht in zijn bruine ogen. Oke, dit was wel een afloop van het gebeuren van net die ze totaal niet aan had zien komen, maar het was wel een hele goede.

1210 woorden~