Cooperate?[+Layla]

Terwijl haar Oddish telkens in een meteorietinslag zat te spelen, greep ze haar zwaard vast. Met een zwaai haalde ze die uit zijn halter, waarna ze deze vlak voor haar stak. Het wapen glom onder het felle zonlicht en scheen in uitstekende staat te verkeren, zelfs nadat het onder een laag bagage had gezeten. Het meisje sloeg een opgeluchte zucht en maakte speels een uithaal met het wapen. Haar vader had haar amper geleerd ermee om te gaan, maar ze hield eenmaal van lezen. Zodoende las ze over zwaardvechten, al zou ze het enkel willen leren om diens schoonheid, maar niet erger dan dat. Bloed, báh. Ze werd er misselijk van. Het was zo… smerig. Bah, bah, bah. Inmiddels nam ze een stevige pose en haalde weer uit met Saki en probeerde veel kracht in de uithaal te stoppen. Echter gleed ze uit en kwam ze met haar gezicht in een gat van een nabije stenen wand terecht. Direct verdween haar kalmte en sloeg ze wanhopig om har heen toen het donker voor haar ogen werden. Help! Het was.. donker, dus gevaarlijk! “A-Anita, help!” gilde ze uit, terwijl ze zelden haar mond open trok, maar nu was ze écht bang. Ze duwde haar handen tegen de wand om haar hoofd los te krijgen, maar het was tevergeefs; er kwam geen beweging in. Waar bleef de Oddish nou?! De Grass type zat zichzelf inmiddels te vermaken met iets anders; namelijk met Saki die vlak achter haar op de grond gevallen was.

Wat was dit nou weer? De Oddish draaide haar hoofdje heen en-weer en deinsde naar achteren toen ze zichzelf zag weerkaatsen in het metaal. ‘Waah!’ Ze stapte naar achteren, maar toen ze behoedzaam de punt van één van haar bladeren er tegenaan tikte wist ze dat het geen andere Oddish kon zijn. De Pokémon liep dichter naar het voorwerp toe en tikte nogmaals deze aan. Het voelde betrekkelijk stevig aan, zelfs. Ook leek het erop dat de Oddish in dat zwaard haar moest zijn, dus… Ze stak droog haar tong naar het voorwerp uit en haar weerkaatsing deed hetzelfde. Zou ze nog meer kunnen proberen, dit zag er namelijk leuk uit! Ditmaal liet ze haar bladeren grotendeels over haar lijf vallen, waardoor ze door mensen als een ‘emo’ kon worden gezien en grinnikte toen ze met haar rode kraaloogjes zichzelf kon zien. ”Ik ben een model,” En na die woorden trok ze haar kopje wat in en verschenen er kleine rimpels, terwijl ze haar tong vreemd uitstak en een diepe frons let verschijnen op haar voorhoofd. Het was een komisch geheel en direct knalde ze neer op haar achterwerk, brullend van het lachen. En zelfs zonder dat haar aandacht afgeleid was had ze vrijwillig het meisje vast niet geholpen, gezien ze liever met zulke zon wilde zitten.

Na een paar tellen was het haar duidelijk geworden dat de Oddish haar niet zou helpen en ze het zelf uit mocht zoeken. O help, hier was ze dus niet goed in. Ehm, als ze dit eens probeerde…? Zodoende probeerde ze haar vingers vlak bij haar hoofd in het gat te wurmen in een poging iets van het gesteente weg te duwen. AU! Nee, dat deed écht veel pijn. Haar handen moesten zeker felrood gekleurd zijn. Ze gaf dat idee maar op en liet haar armen langs haar lijf richting de grond hangen en sloeg een diep teleurgestelde zucht. Dit moest haar zojuist weer overkomen. Was er geen andere manier om zichzelf los te krijgen? Het antwoord verscheen direct in de vorm van een stem. Een ander?! Direct ging er een huivering door haar heen en wist op mysterieuze wijze haar hoofd dieper het gat in te krijgen. A-Aandere.. m-mens?! Al hevig trillend prevelde ze iets uit dat ze geen hulp nodig had, maar veel zin had het schijnbaar niet. De ander overviel haar en het volgende moment grepen twee enorme handen haar en werd ze in een pijnlijke ruk uit het gat getrokken. “Oef!” kreunde ze, en werd verlost van de ander haar handen. Met een pijnlijke klap kwam ze dan ook op de grond terecht, waarna ze op haar onderlip beet en haar ogen al vochtig werden. Au, het deed écht zeer. Haar stuitje bonkte lichtjes, terwijl ze met haar hand er langs wreef. Ze had liever een zachtere landing gehad, maar…
Mens
Zonder nog een teken van pijn te tonen verschool ze zich direct haar Oddish, duwde haar bladeren lichtjes opzij en keek van daaruit nog trillend naar de blondine. Het was een ander persoon en ze was nogal mensenschuw geworden, wegens haar verleden. Heel bang was ze eigenlijk niet voor hen, maar ze wilde liever geen band meer met iemand opbouwen, bang dat het weer te niet zou gaan. En de blondine dacht dat het verstandig was in haar staat om een vraag te stelen aan haar, waarbij ze dus haar mond moest opentrekken en vervolgens i-iets.. moest.. zeggen. Een conversatie.

Conversatie.

Wantrouwend geritste ze Saki van de twee Pokémon-Ho, twee?! De aanwezigheid van een vuur en vlam staande pony was haar volledig ontgaan. Van de schrik knalde ze nogmaals op haar stuitje, maar schonk ze een glimlach aan de Pokémon. Het moest een tamme Pokémon zeker en dus vast van de blondine, maar het was geen mens. De blondine verder negerend aaide ze de Pokémon over diens snuit. “Brave Ponyta,” sprak ze zachtjes, waarna ze haar witte, lange haren opzij blies en de blondine wantrouwend aankeek. “Geeeee~”

En… er kwam een Ponyta op haar af die ook zijn aandacht op het zwaard gericht had, terwijl het háár bezit was. Vastberaden deze te beschermen stopte ze met het trekken van rare gezichten en stak ze het hoopje bladeren overeind en bereidde zich al voor op een flinke dosis Stun Spore. Alsof ze haar bron van plezier zou delen, tsk. Het amuseerde haar des te meer toen de Pokémon halt hield en brieste van angst, jegens haar en… eventueel dat scherpe zwaard. Ze was toch intimiderend of niet? “Ja, vrees mij, Fire type!” Helaas besloot Esta ineens haar zeer intimiderende bladeren te verkreukelen om zich te verbergen tegenover… een blonde dame. Haar mensenschuwheid was zwaar vermoeiend, maar dat terzijde kon ze zich vermaken met het zwaard. Zonder verder op de mensen te letten ging ze met haar kop omhoog op het zwaard staan, kijkend naar de boven haar uit torende Ponyta. Niemand kon haar overwinnen. Buiten Esta die het zomaar vanonder haar haalde, waardoor ze plat op haar gezicht viel. Furieus sprong ze overeind en werp ze een geagiteerde blik toe op het meisje, voordat ze zich weer tot de Ponyta keerde. "Dit veranderd niets," mompelde ze.