Beautiful. [OPEN]

I could have beer for breakfast, my sanity for lunch, trying to get over how bad I want you so much weerklonk er in Gavin’s oren terwijl hij door Fallorbor Town liep. Met een vies gezicht veegde hij de as van zijn schouders af die naar beneden was gedwarreld toen hij door de vorige route liep die Fallorbor Town en Mauville City met elkaar verbond. Nou ja, dat waren dan een paar routes, een grot en een woestijn. Het was echt een lange route en Gavin was blij dat hij eindelijk in Fallorbor Town was. Hij had gehoord dat er een plaats was vlakbij Fallorbor Town waar het prachtig was, een plaats die je zeker moest zien. En een plaats waar hij Electro kon trainen op een rustige manier zonder gestoord te worden door anderen. En dat laatste had hij net even nodig, want hij had net wat te veel mensen ontmoet deze week. Hij had een meisje ontmoet die hem gekust had, een jongen die Vincent noemde en die wel aardig was, een jongen in Slateport City waarvan hij nog niet wist wat hij daar exact van vond, een meisje die zijn littekens allemaal had gezien en nog een paar mensen. Hij had er al best veel ontmoet en met elk van hun had hij weer een andere band, een andere reden waarom hij de ontmoeting zou moeten onthouden. Met sommigen wilde hij wel een tweede ontmoeting, met anderen niet. Hij merkte niet meteen dat zijn karakter veranderde, maar hij merkte wel dat hij over sommige dingen meer open kon zijn. Toch zou het nog wel even duren voordat hij volledig genezen was, maar zijn moeder vond het in elk geval al een goed ding dat hij zo veel mensen had ontmoet. Over de kus had hij expres niks gezegd, want hij kreeg daar een blos van en dat wilde hij niet.

I pick my poison and it’s you zong de zangeres verder terwijl Gavin zijn weg naar de Meteor Fall’s maakte. Hij was benieuwd of het een plek was die waardig was om te zien. In elk geval was hij blij dat hij zijn muziek had. Het minpuntje was wel dat hij het straks in de stekker moest steken om op te laden omdat hij anders morgen geen muziek meer kon luisteren en dat wilde hij niet. Hij besteedde veel tijd aan trainingen met Electro, maar de overige tijd wilde hij toch besteden aan muziek beluisteren. Omdat hij elke dag wel weer iemand anders leek te ontmoeten, wilde hij zo veel mogelijk genieten van de overige tijd die hij had om even niet meer aan de drama te denken. Zijn gedachten vlogen weer terug naar de mensen die hij had ontmoet en hij zuchtte even. Hij nam aan dat zijn gedachten altijd wel zouden blijven hangen bij de mensen die hij deze week had ontmoet, want het waren ontmoetingen die zijn leven een tikkeltje veranderd hadden. Hij kon zelfs zeggen dat het een positieve ervaring was, hoewel hij nog steeds niet zeker was of zo’n reis wel iets voor hem was. Gavin haalde zijn schouders op als aan zichzelf aan te geven dat hij er ook geen raad mee wist en liet zich meeslepen door de muziek. Het huidige liedje ging na een tijdje over naar een nieuw, oppeppend liedje en sleurde Gavin helemaal mee in zijn eigen wereldje. Hierdoor was de tocht naar Meteor Fall’s minder lang dan hij had verwacht en stond hij niet veel later voor de grot. Het inmiddels 253ste liedje op zijn apparaatje liep tot het einde en Gavin zette het ding af. Hij stapte de grot binnen en zijn mond viel open.

‘Thunder Punch om het af te maken, Electro!’ riep Gavin. De Zubat die Gavin bijna een hartaanval had bezorgd bezweek dankzij de klap waarmee de Elekid zijn arm naar voren slingerde. Het was al de derde Zubat die ze bevochten. Als je hem had verteld dat er aan deze ingang een groep Zubat’s op hun zaten te wachten, had hij wel de andere ingang gekozen. Daar had hij echter helemaal voor naar Rustboro City moeten gaan en dat had hij nu ook weer niet zien zitten. Hij zuchtte terwijl hij zich naar Electro draaide. ‘Nou, ik geloof dat dat wel de laatste…’ Hij hielp op met praten toen hij zag dat wit licht afkomstig was van de Elekid. De Pokémon veranderde van vorm en werd alsmaar groter. Gavin’s ogen begonnen ongelovig te glinsteren toen hij na een paar seconden pas doorhad dat zijn Pokémon aan het evolueren was. Niet veel later stond er een Electabuzz voor hem. En alsof hij aan Gavin wilde laten zien dat hij nog altijd diezelfde kinderachtige Elekid was, balde hij zijn vuisten en trok zijn armen naar zich toe zodat het net leek alsof hij zijn spieren aan het tonen was. ‘Perfect,’ prevelde Gavin gelukkig terwijl hij naar Electro keek. Hij wenkte de Pokémon en ging op de rand van de klif zitten die uitmondde in een prachtige, lichtblauwe rivier onder hem. Het fenomeen dat voor hem bevond representeerde waar Meteor Fall’s zijn naam aan had te danken: de waterval. ‘Wauw,’ mompelde hij. Heel de grot was eigenlijk wel prachtig, maar het heldere, lichtblauwe water was nog het mooiste van alles. En het feit dat Electro zojuist geëvolueerd was, maakte het enkel beter. Gavin draaide zijn hoofd om te zien wat Electro van de omgeving vond, maar snoof toen hij zag dat zijn Pokémon zijn armen optilde en er naar keek alsof hij nu pas besefte dat het zijn armen waren. Normaal gezien zou hij er heel hard mee ronddraaien, maar in dit geval zou hij Gavin van de rand van de klif duwen en dat was iets wat hij niet wilde. Het viel hem ook niet echt mee dat hij nu groter was dan Gavin nu ze op de grond zaten en dat hij, als hij opzij keek, eigenlijk nog enkel het piekerige zwarte haar van zijn trainer zag. ‘Ik zei toch dat deze reis wennen ging worden,’ zei Gavin schouderophalend toen zijn Pokémon hem vragend aankeek. Electro gaf een knikje en richtte daarna, net als Gavin, zijn blik weer naar voren om de prachtige neerstromende waterval te bewonderen.