Beneath your beautiful ~

Het was stil vandaag. En dan bedoelde ze rustig, want horen deed het meisje toch niet. Haar groene ogen stonden strak gericht op het water, terwijl ze even naar haar Ralts keek. Ze glimlachte. ‘Ik weet dat je het kan,’ weerklonk de telepathische stem van de Pokémon in haar hoofd. Ze voelde blijdschap bij de woorden van de enige stem die zij sinds haar ziekte hoorde en merkte dat de Pokémon haar emotie aanvoelde. Deze knikte dan ook een keer, alsof ze het ermee eens was. Even opende het meisje haar mond, maar al gauw genoeg sloot zij deze weer. Ze richtte haar groene ogen op de shiny Pumpkaboo die rond zweefde boven het water en glimlachte even. “Ik… Denk het,” zei ze bedachtzaam. Haar toonhoogte en uitspraak waren net niet juist, iets wat verraadde dat ze niet was zoals anderen. Natuurlijk dachten veel mensen gewoon dat ze een spraakgebrek had, maar raadden ze niet meteen dat dit kwam door het doof-zijn. Immers kon ze vrij goed liplezen en had ze haar Ralts om te herhalen als ze iets niet had verstaan. Zolang ze zelf stil bleef, merkte niemand iets. Helaas bleek dit vaak niet gewaardeerd te worden en werd ze geforceerd woorden te spreken.

Dit topic is open!!

Botsing. Geschrokken zette het meisje een stap opzij en keek ze omhoog. De twee oordopjes die ze altijd bij had, zaten veilig in haar oren en wekten de illusie dat zij naar muziek luisterde. Helaas was dit iets wat ze al lang niet meer deed. Enkel wanneer ze compleet alleen was wilde zij de oortjes nog weleens aansluiten en genieten van de trillingen die de muziek gaf, terwijl ze zich probeerde te herinneren hoe het lied ging dat ze bleef herhalen. Het was het nummer dat gedraaid werd op de begrafenis van haar jongere broertje, het liedje wat ze was blijven luisteren om zichzelf almaar gerust te stellen. Helaas vervaagde de herinnering, begonnen tonen iets te worden wat ze zich nog moeilijk voor kon stellen. Het enige wat ze nog hoorde was Pride.
Ze zei geen woord tegen de jongen terwijl ze een stap naar achteren zette. Haar blik stond eerst verontwaardigd, maar snel genoeg kon zij haar rustige uitdrukking terugwinnen. Ze was gevoelig. Ze was een huilebalk, een zwakkeling, een bangerik en nog zo veel meer. Maar, dit kon niet. Zolang mensen dachten dat ze hen met opzet negeerde, werden er geen vragen gesteld. Het leven was veel makkelijker als mensen je zagen als iets wat ze nooit zou willen zijn. Vandaar dat haar Ralts voor nu ook stil bleef, de emotionele status van de man peilend.
En toen kwam de Pumpkaboo. De onopgevoede, nieuwe Pumpkaboo. De Pokémon wierp zich in het gezicht van de jongen en begon woest op en neer te bewegen, alsof hij de man weg wilde jagen. Geschrokken opende het meisje haar mond, maar ze sloot hem zo snel ze kon en stapte naar voren, om de Pumpkaboo uit de lucht te grissen en het ding tegen haar aan te duwen. Haar blik richtte ze wanhopig op de man. Ga alsjeblieft weg, ga!!!

Sorry voor 't geven van weinig om iets mee te doen!! :c

Blond haar, blauwe ogen. Ouder dan zij, ze schatte hem hooguit eenentwintig. Iets in zijn ogen vertrouwde ze niet, maar dat kon ook een vooroordeel zijn omdat hij haar tegen het lijf was gelopen. Zij was hier degene met een missend zintuig en toch was hij degene die niet goed op scheen te kunnen letten. Hij was groter dan zij. Zeg maar gerust zo’n vijftien centimeter groter. De mp3-speler zag eruit alsof het gemaakt was voor gevangenen, maar ze besloot dit voor zich te houden. Niet dat ze sowieso al van plan was een woord tegen hem te spreken.
Er kwam een Piplup uit de Pokéball en deze deed een poging haar te bestormen, waardoor de Ralts zich al schrap zette. Er gebeurde echter niets, omdat de jongen de Pokémon tegen hield. Met de Pumpkaboo nog altijd in haar armen geklemd, keek het meisje de jongen aan. Hij mompelde. Door het gebrek aan duidelijke bewegingen, kon ze het woord niet lezen wat hij over zijn lippen zette en wat paniekerig keek ze om zich heen, om haar Ralts even aan te kijken. Deze hief haar schouders: ze had op de Piplup gelet en had geen idee wat de jongen gezegd had. Tranen kwamen in haar ogen omhoog en ze schudde haar hoofd heen en weer, geen idee hebbend dat alles wat hij zei ‘sorry’ was geweest. Haar ademhaling werd onregelmatiger en ze beet op haar lip, ruw met haar handen door haar ogen vegend, in de hoop dat ze niet nog meer zou missen.

De jongen trok zijn oortje uit en die van haar viel ook uit haar oren, waardoor de oordopjes langs haar schouders vielen. Immers had ze ze langs haar nek hangen, zodat ze in zulke situaties niet op de grond terecht kwamen. Niet dat het voor haar uitmaakte of ze oortjes in had of niet, ze hoorde de muziek toch niet. Het ging er voornamelijk om dat mensen het begrepen als ze even niet reageerde. Ze moest immers de lippen zien bewegen om er woorden uit op te kunnen maken, tenzij Pride eens oplette en haar hielp in een benarde situatie.
De jongen sprak weer en dit keer kon ze uit de beweging van zijn lippen opmaken wat hij zei. Ze knikte langzaam. “Ja,” kwam eruit. Omdat ze het zelf niet horen kon, had ze geen idee dat haar stem veel piepender klonk dan de bedoeling was. Dit was immers iets waar ze geen vat op had. De Ralts keek even omhoog naar haar trainer en keek vervolgens naar de onbekende jongen. ‘Je moet haar aankijken als je praat,’ besloot de Pokémon te zeggen. De mogelijkheid om telepathisch contact te zoeken met anderen was iets wat haar trainer uit veel van deze situaties had weten te redden. ‘Anders ziet ze niet wat je zegt.’ Pride was zo aan thuis gewend, dat ze vergat dat niet alle Pokémon zichzelf hadden aangeleerd dit te doen. Nee, voor de Ralts had het ook een jaar geduurd voor het goed en wel lukte, maar op deze manier had ze wel haar trainer weer overeind geholpen nadat deze haar gehoor verloren was.

Ze hoestte even zachtjes. De schok had haar stem over laten slaan en ze had het wel ongeveer door na het uitgesproken te hebben (immers voelde het alsof iemand haar luchtpijp dichtkneep), maar veel had ze er niet aan kunnen doen. Het was lastig om rekening te houden met iets waar je zelf niets van begreep. Ze oefende al veel op haar uitspraak en praatte veel hardop tegen Pride, wanneer ze alleen waren. Maar, nog altijd voelde ze zich ongemakkelijk als ze het deed. Het feit dat ze woorden sprak die iedereen hoorde, behalve zijzelf. Het was net als wanneer een blinde make-up op zou doen, of iemand die niet kon ruiken een luchtje op deed. Het kon en het was niet meer dan normaal, maar het was vreemd. Je deed het niet voor jezelf.
‘Het spijt me van net,’ waren de woorden die zijn lippen vormden. Roxy knikte. Ze blikte even op haar Ralts, aangezien ze wel merkte dat hij nu anders sprak dan eerst. Het zou niet de eerste keer zijn dat de Ralts zich ermee bemoeide. Het was haar persoonlijke beschermengel. Ze glimlachte dan ook en schudde haar hoofd heel even, haar ogen gesloten. Ze opende ze echter al snel weer en keek de man aan. Haar lippen kwamen van elkaar en voor een moment bleef ze zo staan, nadenkend.
“Sorry,” mompelde ze zacht. Ze wist niet eens of hij het horen kon, maar ze wilde het ook niet in zijn oren gillen. Omdat ze niet doof geboren was, wist ze wel hoe het was om te horen. Ze kon het zich maar vaag herinneren, maar voor haar was het dus zeker een gemis. Ze was niet trots op haar doofheid en de reden dat ze nooit voor een gehoorapparaat was gegaan, was omdat er gewoonweg geen geld voor was thuis. Ze had leren liplezen en haar ouders hadden gebarentaal geleerd. Ze kwam er wel doorheen, alleen iets minder gemakkelijk dan de rest. De woorden die ze tegen de jongen sprak, waren dan ook met haar handen strak in elkaar gevouwen, ervoor zorgende dat ze niet automatisch de gebaren erbij ging maken. Er was zoveel om op te letten, dat spreken haar meer energie kostte dan wat dan ook.
“Ik ben… Soms niet sterk,” zei ze twijfelend. Twijfels omdat ze moest nadenken over haar woordkeuze en over het monotoon houden van haar stem, iets wat door een snik halverwege niet al te goed ging. Haar uitspraak was dan ook niet perfect. Haar Z’s klonken als ‘s’-en en af en toe zat er wel een foutje in, maar over het algemeen vond men het niet frustrerend hoe ze sprak. Ze kon ermee door, het was gewoon net niet normaal.

‘Het geeft niet,’ zei de jongen. Ze hoorde de woorden niet, maar ze kreeg wel een idee bij hoe de woorden klonken. De Ralts trok zacht aan haar broekspijp en ze keek de Pokémon voorzichtig aan. Het was immers de kracht van de Pokémon om aan te voelen hoe een ander zich voelde, zelfs wanneer iemand nog zo zijn best deed dit te verbergen, wist de Ralts precies wat er gaande was. En met alle problemen die Roxy in haar leven had gehad, welke ze zo hard probeerde te verbergen, was het geen verrassing meer dat ze zoveel aanvoelde. ‘Verwarring,’ maakte de Pokémon dan ook duidelijk, enkel aan haar trainster. Roxy keek nog even naar de Pokémon, maar keek weer naar de jongen. Net op tijd zodat ze kon zien welke woorden zijn lippen vormden. Hij vroeg naar haar naam. Het was dan ook interessant toen hij zijn naam duidelijk maakte. ‘Shawn,’ klonk er al snel genoeg in haar hoofd. Het was altijd heel wat lastiger om namen te liplezen, omdat iedereen een andere spelling en uitspraak had. Voor mensen als zij, mensen zonder gehoor, was het dan ook logisch om de naam uit te spellen. Ze stak haar hand op om de letters te vormen terwijl zij ze sprak. “Roxy,” sprak ze zacht, terwijl haar vingers de R, O, X en Y vormden. “En dit is Pride,” glimlachte ze, met haar ene hand de letters vormend terwijl ze wees naar de Ralts. Deze stak kort haar handje op, om zich voor te stellen.

‘Gunner,’ werd er in haar hoofd herhaald toen de jongen zijn Piplup voorstelde. Roxy knikte langzaam. Gunner, wat een aparte naam. Ze had haar Pokémon altijd vernoemd naar een gevoel. Haar eigen, of die van de Pokémon. Pride kwam omdat ze trots was geweest toen ze haar eerste Pokémon kreeg, terwijl Sorrow doelde op hoe de Pokémon zich had gevoeld zonder rondreizen. Immers kwam de Pumpkaboo ook graag uit zijn Pokéball en was het een verschrikkelijke doerak, die alsmaar problemen veroorzaakte. Dat was dan ook de reden dat ze hem in drukbezochte gebieden vaak in zijn ball liet. Ze hield er niet van om zich te moeten verontschuldigen, omdat mensen haar vaak zielig gingen vinden omdat ze doof was. Ze was niet zielig.
Of ze nog meer Pokémon had. Roxy knikte en keek even om zich heen. Wacht eens… Was… Oh heilige Arceus. Ze had niet eens doorgehad dat het ding er vandoor was gegaan. Immers was Sorrow de hele reden geweest dat ze met deze man in gesprek was gegaan. Wat verbaas keek ze de man dan ook aan. “Volgens mij is die gevlucht,” mompelde ze geschrokken, om zich heen kijkend. Heilige Arceus. “Sorrow?” piepte ze. Oh gossie.


Notes: Zo laat, sorry ;___;