Def Love_Dont_Hate[+Layla Akiyo]

Onderwerp: Re: Def Love_Dont_Hate[+Layla Akiyo] zo maa 27, 2016 11:41 pm

{

i'm fine i just need a moment

}

Het was verpest. Hij had het allemaal achteraf verpest met die ketchup en het ergste van alles, zijn gesproken woorden. Had hij niet met iets beter kunnen komen dan dat? Hij had zelfs iets uit kunnen halen van zijn ex-collega die een oogje op hem had gehad en dat publiekelijk toe gaf. Helaas, was zijn brein overkookt en kon hij enkel bedenken hoe woest ze wel zou zijn op hem. Of beter gezegd, de hele situatie. Van het plotseling weg sprinten, onnodig kortaf doen via wat nutteloze berichten, haar bezorgd maken en dan dit bij haar eindbestemming. Hij durfde haar ook niet meer aan te kijken en staarde naar zijn schoon gepoetste schoenen. Als ze hem nu zou uitschelden zou hij niet tegen spreken, want … ja, hij was écht een Seedot geweest. Hij had haar identiteit niet geaccepteerd als Team Rocket Grunt zijnde en enkel om iets duidelijk te maken bezorgde hij haar deze pijn. Om een ‘man’ nu te kunnen zijn… Ja, dat was moeilijk voor Tore die zich op dit moment voelde als een jongetje van vijftien, onwetend over de gevoelens van een ander. En hoe teder ze konden zijn. Het zachte aanmoedigende gegrom van Gauss, Lenz’s afkeurende gesnuif en uiteindelijk het zachte geblaat van Joule op de achtergrond brachten hem echter terug naar wie hij was. Ze moedigden hem aan. De jongen glimlachte zwak en balde zijn vuisten met zijn restje eigenwaarde en keek haar recht aan. Met in ieder geval degene aan zijn zijde die hun vertrouwen in hem vestigde, durfde hij ten minste aan een klap of vijf op te vangen. Hij had het verdiend, huh? Gelijk viel hem haar hand op, gereed om hem een klap uit te delen die hij zou incasseren. De jongen zuchtte en wachtte op de pijnlijke klap tegen de wang maar deze… volgde niet? In de complete verwarring sloeg ze plotseling haar armen om hem heen en drukte hem plotseling tegen haar warme lichaam aan. Tore had even geen idee hoe hij hier nou op moest reageren. Dit was wel het laatste wat hij van haar had verwacht! Beduusd wat hij moest zeggen of doen staarde hij haar enkel recht in haar blauwe ogen aan, alsof daar het antwoord voor het rapen lag. Al volgde dat eerder uit haar mond met de woorden die ze uit had gesproken op een toon, waardoor hij pijnlijk op zijn lip beet en een huivering door hem heen raasde. Ze sprak simpelweg dat hij het nooit meer moest doen.

Na haar woorden voelde hij zich schuldig en voelde hij een klomp aan schuldgevoel in zijn onderbuik. Hij had zo graag haar willen vertelde dat het hem speet maar voordat hij de kans daartoe kreeg – als het hem al lukte – gaf ze toe ook van hem te houden. Waarom was het hier ineens zo warm en benauwd als de Sahara? Zijn wangen waren nou felrood moeten zijn nadat ze zoiets tegen hem gezegd had, wat enkel zijn ouders en stiefvader tegen hem gesproken hadden. Dit was hartstikke ongemakkelijk in vergelijking dan m het van zijn familie te horen te krijgen en vreemd was het eigenlijk niet. Ze was geen familie van hem, althans… nóg niet. En zijn ‘geliefde bloem’ antwoordde op zijn subtiele vraag met een… ‘aardbei’. Oké, dat was een ‘ja’. Alsof het een trouw aanzoek was geweest hoorde hij gelijk op dat moment de mensen achter hem applaudisseren, en de kok luid lachen. Layla verwijderde zich echter van hem en zonder pardon snelde een ober naar haar toe met een stukje aardbeientaart op een bord naar haar toe. ‘Speciaal voor mevrouw Aardbei en meneer… ‘ Ondanks zijn schaamte keek Tore hem dreigend aan, ‘Toren,’ Niet beter, maar… goed genoeg. Sprakeloos bleef hij haar echter aanstaren, ook niet-wetend wat hij moest, dus zuchtte de ober en begeleidde hen naar een tafel en legde het bordje met de aardbeientaart voor Layla neer. Eenmaal zittend kwamen de drie Pokémon op hem af die geamuseerd naar de blondine keken en duidelijk nog na hijgde van hun inspanningen. Hij bedankte hen enkel met een aai over hun boel, voordat hij met veel moeite Layla aankeek. “Ehm, nou, het spijt mij van… dit hele gebeuren,” wist hij moeizaam uit te kramen, voordat hij even zijn blik liet rusten op haar taartpunt, “Ik wilde simpelweg twee dingen duidelijk maken en die zijn je nou wel al bekend. Dat tweede was echter voor ons beide, want nadat het nou bekend was wilde ik een verduidelijking. Dus, ik had al een plan bedacht en een ene Lynn om advies gevraagd en heb heel snel dit alles kunnen regelen. Al moet ik hiervoor niet alleen mijn collega’s, maar ook mijn Pokémon bedanken,” En hun publiek zat nog steeds te applaudisseren, dus met een veel zeggende blik trokken ze zich terug in de keuken, hun privacy gevend.

Ongemakkelijk krabde hij met zijn vingers langs zijn wang, de stilte graag doorbrekend maar onwetend hoe dat moest. Veel wilde hij aan haar kwijt, maar er kwam niets floepte eruit. Dus, dan maar… dat. “De film kunnen we trouwens zo wel kijken, maar wat dacht je ervan naar de bioscoop dan te gaan? Net zoals bij onze ontmoeting?” stelde hij maar voor, waarna hij haar bloem weer in het vizier kreeg. Dat was alweer in herfst, huh? Een lange dag dat ze spendeerde in het park met die Zoroark die hen huiveringwekkende illusies lieten zien die nu werkelijkheid waren geworden. “Weet je nog toen we in het park rond dwaalden in het park en de Zoroark ons die illusies liet zien met onze replica’s die niet alleen een compleet tegenstrijdig karakter hadden maar ook een stel waren?” Hij kon het zichzelf haarscherp in beeld halen en hoe verward hen twee aren, totdat ze uiteindelijk in een gevecht ermee waren beland en hij zijn bewustzijn tijdelijk had verloren. Onwillekeurig grinnikte hij er maar flauwtjes om, wetend dat het hem nog angst in boezemde. Al was dat niet zijn punt. “Het leek haast op een dimensie die zich net iets verder in de toekomst plaatsvindt. Wat denk jij wat het ons dan nu zou laten zien als we toen ons als een stel zagen?” zei hij zacht, half bedenkelijk en daardoor niet echt lettend op de schaamte die hij eigenlijk had moeten voelen.

Member Layla Akiyo Punten : 406 Age : - Icon :

Het was meer dat meneer blij moest zijn dat Layla nog in een vrij goede mood was en dus niet had bedacht om Tore hier te ‘straffen’ voor alles wat hij een paar minuten geleden had geflikt, maar als ze erover nadacht…. alles wat hij gedaan had… was voor dit… Ze had zich dan ook om de jongen heen gegooid, omdat ze gewoon hartstikke blij was dat er helemaal niks aan de hand was met Tore en dat het dus niet haar schuld was dat hij misschien weer bij die politie was of wist zij veel waar. Ze kon alleen maar blij zijn dat hij ongedeerd was, die ketchup was honderd keer beter dan echt bloed voor nu. De blonde jongen leek echter totaal niet verwacht te hebben dat de blondine hem nu zou omhelzen in plaats van uh… hem een pak rammel geven. Toen ze hem echter omhelsde en sprak dat hij dat nooit meer moest doen, keek hij met zijn bruine ogen recht in haar blauwe ogen en dat liet haar hart weer wat op hol gaan. Maar goed, de blonde jongen had woorden gesproken over dat hij van haar hield en nog wat andere woorden die niet helemaal… ergens op sloegen, eigenlijk wel, maar goed. Dit was blijkbaar zijn poging om romantisch te zijn en iets duidelijk te maken? De blondine vond het allemaal goed op het moment en had hem dan ook duidelijk gemaakt dat de gevoelens wederzijds waren. Layla had er dan ook maar voor gekozen om op een ‘gepaste’ manier terug te reageren… en dat werkte blijkbaar? Al schaamde ze zich nu zelf ook dood voor haar woorden, wauw… serieus? Na ja ze was nu toch al hartstikke rood… als een aardbei dus, veel erger kon het niet. Toen ze echter ‘het publiek’ hoorde applaudisseren, keek ze even langs Tore heen naar de mensen die er waren. Oh shit… Ze keek maar weer snel naar Tore… en vervolgens even de andere kant op. Oke dit was gênanter dan ze had verwacht. Ze kwam nu pas weer een beetje terug op de echte wereld van alles wat er gebeurd was….

 Elias zat op zijn kont, toe te kijken naar de twee met zijn kwispelende staarten, tja hij had er wel meer dan een. Layla had Tore ondertussen losgelaten en voor even wist ze niet wat te doen op dit moment, oh gosh. Zij was hier nog wel de oudste van het stel… ja.. het stel… Waren ze nu een stel? O mijn Arceus. Ze schudde haar hoofd lichtjes en de realisatie kwam nu pas binnen ja. Haar hart ging nog wat meer te keer, maar ze werd weer uit die gedachte geschud toen een van de obers hun kant op kwam en haar een stuk aardbeientaart aanreikte. Ze staarde naar de taart in de ober zijn handen en vervolgens haar mevrouw ‘aardbei’ noemde en Tore… ‘Toren’. Ze knipperde en kon een lichte grinnik niet in houden. Haar blik ging vervolgens naar Tore die uh… tja ook niet wist wat te doen. Echter vond de ober dat het niet de bedoeling was dat ze daar de hele avond gingen staan dus begeleidde hij hun vervolgens maar naar een tafeltje in het restaurant. Ze had nog nooit als enigste… samen met uh… iemand anders in een restaurant gezeten. Ook eens wat anders. De blondine ging zitten en keek de ober even kort aan toen hij de taart voor haar neus zette. Tore ging ook zitten en automatisch keek ze hem weer aan, opmerkend dat de pokémon er ook bij waren gekomen. Elias nam maar plaats naast Layla. Haar aandacht kon ze op een of andere manier niet van Tore afhouden op het moment, zeker niet toen hij weer een poging waagde om te spreken. Hij verontschuldigde zich eerst voor het hele gebeuren, maar Layla probeerde die verontschuldiging een beetje te negeren. Er zat een reden achter dacht ze maar zo, waarom hij dit alles had geflikt en dat kon ze op een of andere manier wel waarderen. Hij ging vervolgens verder dat hij twee dingen duidelijk had willen maken. Haar blauwe ogen keken even weg… ja ze wist niet zo goed wat ze daar van moest vinden eigenlijk. Al had ze dit totaal niet van hem verwacht, dat hij op deze manier alles duidelijk wilde maken… van zijn kant ook nog. De blondine had allang in haar hoofd gehad hoe ze dit volledig ging maken, maar meneer hier was haar duidelijk voor. Hij had zelfs iemand om advies gevraagd en dat liet haar zachtjes, geamuseerd grinniken.

Hij mocht zeker zijn collega’s en pokémon bedanken, zonder hen was dit waarschijnlijk niet gelukt. Layla’s blauwe ogen ging even naar de collega’s die nog steeds happy waren alsof er net iemand getrouwd was. Ze schudde lichtjes haar hoofd en keek weer weg, nog nadenkend hoe ze hier op ging antwoorden. De blondine merkte echter wel dat ze nu eindelijk privacy hadden. Haar blauwe ogen keken naar de aardbeientaart voor haar neus en ze pakte het vorkje vast wat er naast lag. Ze keek er even naar, maar legde haar blik daarna weer op Tore. Het was weer even stil en nu hoorde ze dus alleen maar haar geklop van haar hart en het klonk alsof heel de wereld het kon horen. Ze knipperde en liet haar blik soms een andere kant op gaan, maar schoten als magneten weer terug naar Tore. De blonde jongen begon vervolgens maar over de film… want ja het was de bedoeling dat ze een film gingen kijken voordat Tore er vandoor ging. Of ze naar de bios zouden gaan. Gelijk knikte ze een hevige ‘ja’. Dat kwam er misschien iets te enthousiast uit, ach, nu kon ze tenminste laten zien dat die gevoelens van haar voor hem alles behalve fake waren. Ze merkte op dat hij vervolgens naar haar bloem in haar blonde haren keek. Automatisch raakte ze de bloem zachtjes aan met haar hand die het vorkje niet vast had. Haar blauwe ogen keken recht in die van Tore terwijl hij sprak over het gebeuren toen in het park. Met de Zoroark… als ze er nu terug aan dacht. Jeetje, toen was het enorm gênant geweest om zoiets te zien… maar… nu was het werkelijkheid! Ze wende haar blik weer even af en glimlachte lichtjes. De jongen grinnikte lichtjes en begon vervolgens dat het wel een andere dimensie had, kunnen zijn die iets verder in de toekomst was. Alleen… de blondine vond de karakters van die illusies niet bepaald matchen met die van hun. Ach ja, op dit punt konden de illusies hun van alles laten zien, maar als het echt de toekomst zou zijn, wilde ze het niet zien. Layla opende nu eindelijk haar mond om zelf iets te zeggen, aangezien Tore een beetje leek af te dwalen. “Maakt mij niet uit…” mompelde ze eerst zachtjes, nog steeds met een glimlach en een rood hoofd. Haar blauwe ogen gingen weer langzaam op naar Tore.

“Ik wil de toekomst niet weten” ging ze verder “Laat het maar gewoon gebeuren” eindigde ze haar woorden voor nu. Ze glimlachte lichtjes en prikte met haar vorkje in de aardbei bovenop het taartje en tilde het op. “Maar… excuses aanvaard hoor” sprak ze nog op zijn eerdere woorden “Het enige waar ik bezorgd over was… was jij” kwam er een tikkeltje zachter uit. Haar blauwe ogen keken even naar de aardbei aan haar vorkje waarna ze weer in Tore’s bruine ogen keek en vervolgens het vorkje met de aardbei erop naar Tore uitstak, het stilhoudend voor zijn mond “Je houd toch van aardbeien?” vroeg ze vervolgens een tikkeltje plagerig “Dus zeg maar ‘aaah’” sprak ze waarna ze hem geamuseerd en afwachtend aan keek.

1285 woorden~

Onderwerp: Re: Def Love_Dont_Hate[+Layla Akiyo] zo apr 10, 2016 12:51 am

{

i'm fine i just need a moment

}

De ongemakkelijke sfeer was goed te voelen en hij waagde een wakke poging deze uit de weg te ruimen door herinneringen op te halen. Al had hij eerst nog moeten excuseren voor hoe erg zijn idee eigenlijk geweest moest zijn voor Layla. Al die tijd dat hij belletjes aan het plegen was met het restaurant om het te plannen, zat ze bezorgd op Lenz’s rug. De illusie dat hij meegenomen en vastgehouden werd door een andere TR lid had vast op haar netvlies gestaan met de bijbehorende frustraties en bezorgdheid. En wellicht was de ketchup achteraf nogal over de top geweest, maar… Hij was een onwetend mens die gewoon zo origineel mogelijk belangrijke zaken voor wilde leggen, zodat Layla het begreep. En nou was het aan haar of ze het écht erg had gevonden. Ze leek geen enkele problemen met iets daarvan te hebben en nam even een moment om te reageren op zijn verhaal met de Zoroark en de toekomst. Daar had ze een verrassend simpel antwoord voor, en hij keek haar dan oprecht verbaast aan. Vol respect, natuurlijk. Het bleek uit haar woorden dat ze in het nú leefde en de toekomst liet voor wat het was. De blonde jongen grinnikte zwakjes. “Het ene moment zitten we immers op de ene plek en het volgende op een ander, zoals toen we gingen winkelen,” De herinnering schoot hem gelijk te binnen dat hij nieuwe kleren in een winkel had gekocht en Layla naar een ander ging maar toch naar de zijne keerde. Na wat ongemakkelijke momenten stonden ze vervolgens weer in een yukata zaak. En daar had hij een kopstoot aan een meid gegeven die hem probeerde te zoenen. Dát had hij niet verwacht. Inmiddels sprak Layla verder en een ietwat speelse blik verscheen in haar diepblauwe ogen, een aardbei vast met haar vork, nogmaals zijn excuses aanvarend. O nee, hij vertrouwde de blik in haar ogen allerminst en voordat hij het wist had ze hem weer sprakeloos weten te krijgen. Met een aardbei naar hem toegestoken en bewerend dat hij nou van aardbeien hield, stak ze het naar hem uit. Het ironisch erbij was nog haar felrode gezicht die inderdaad haar ‘aardbei’ bijnaam eer deed. Met een simpele ‘aaah’ spoorde ze hem aan de aardbei te eten. S-Serieus? Oké, dit werd te beschamend. Met felrode wangen opende hij zijn mond en at de aardbei op. “… Helaas kan je torens niet eten,” mompelde hij in zichzelf en leunde met zijn elleboog op de tafel met zijn hand rustend tegen zijn wang, koppig wegkijkend. Het smaakte… Goed. Ergens wilde hij liever gelijk naar de bioscoop gaan om maar even niet beschaamd ergens te zitten en rustig van een film te genieten. Met een ietwat enthousiast romanticus Layla naast zich die eigenlijk ergens nog steeds het kind was in zijn ogen. “De aardbei was trouwens lekker,” sprak hij oprecht en keek haar daarbij weer recht aan met zijn bruine ogen, “Ik ben dan wel anders de rest van je taart; een aardbei steunend,” Man, hij was slecht in het uitspreken van zoetsappige woorden maar dit kwam als enige in hem op.

Member Layla Akiyo Punten : 406 Age : - Icon :

Oke, daar zaten ze dan in het restaurant… dit was wel alles wat ze verwacht had dat ging gebeuren toen ze het smsje van Tore had gelezen. Arceus, als hij op dat moment voor haar neus had gestaan, had hij het misschien niet overleefd… Echter toen ze buiten was gekomen en zijn pokémon een voor een tevoorschijn waren gekomen. Als ze erover nadacht, kon ze alleen maar heel erg blij zijn dat dit alles gewoon allemaal nep was geweest. Of in ieder geval de ‘ontvoering’. Ze knipperde en leek even in haar gedachten te verzinken. Maar gelukkig zat ze nu hier in het restaurant, aan een tafeltje, samen met Tore. Gek genoeg had de jongen een paar momenten geleden letterlijk zijn liefde verklaard en van de blonde was het eigenlijk al allemaal veel te duidelijk geweest. Pff, dit was wel het laatste wat ze bedacht had dat ging gebeuren hoor! Ze wist op het moment ook niet of ze nog kwaad op hem moest zijn door deze ‘act’ of dat ze juist blij moest zijn dat de jongen zoiets geregeld had, ook al was het een beetje over de top geweest misschien. De blondine probeerde maar haar gedachten op de jongen te zetten en alles daar om heen voor nu maar even te vergeten. De blondine had nog op het hele Zoroark verhaal gereageerd en ja haar antwoord was wat dat betreft heel simpel geweest. Ze leefden in het nu en dat moest zo blijven. Het had toch geen zin om te lang na te denken over het verleden, het was eenmaal gebeurd en je kon er, in sommige gevallen helaas, niks meer aan veranderen. Aan de andere kant moesten ze blij zijn dat sommige dingen ook gelopen zijn zoals ze gelopen zijn. Things happen for a reason. Haar blauwe ogen keken de blonde jongen aan terwijl hij haar eigenlijk verbaasd aan keek. Hij sprak vervolgens dat ze het ene moment op de ene plek zaten en dan weer ergens anders… ja het winkelen. Ze dacht er even kort aan terug en moest even lichtelijk grinniken.

Layla’s blauwe ogen hadden zich gefocust op de aardbei die op haar aardbeientaartje stond. Het was toch wel heel ironisch dat er een aardbeientaartje voor haar neus stond. De blondine kreeg echter een klein ideetje en gelijk was er een speelse glimlach op haar gezicht verschenen. De blonde jongen leek al door te hebben dat ze iets van plan was, maar ze kon het op dit moment gewoon niet laten. Ze had de aardbei op haar vorkje geprikt en niet veel later had ze de aardbei naar Tore uitgestoken en speels gezegd dat ze zijn mond dus maar moest openen, want tja hij hield nu toch wel van aardbeien. Doelend op haar bijnaam ja. Afwachtend en een blos op haar gezicht bleef ze hem aan kijken. Dit was toch wel een tikkeltje beschamend ja, maar ze kon nu niet meer stoppen. Zeker niet toen ze zag hoe hij ook hartstikke rood was, maar uiteindelijk wel zijn mond opende en de aardbei op at. Ze keek hem nu flink geamuseerd aan. Ze hoorde echter zijn woorden dat ‘torens’ niet eetbaar waren. Dat liet haar even verbaasd kijken, maar uiteindelijk kon ze haar grinnik niet inhouden, zeker toen hij koppig weg keek. H was het toch wel allemaal heel erg waard geweest! De blondine stak haar vorkje in het taartje om er vervolgens een stukje van in haar eigen mond te stoppen. Oke, dit was echt heerlijk! Haar blauwe ogen schoten weer naar Tore toen hij sprak dat de aardbei lekker was. Met haar mond vol kon ze alleen maar scheef lachen. Echter toen zijn volgende woorden kwamen dat hij het taartje was die de aardbei ondersteunde… of te wel hij ondersteunde haar. Even staarde ze hem aan, haar blos groter wordend. Haar blik wendde ze daarna echter af en snel probeerde ze de taart die ze in haar mond had te kauwen en door te slikken voordat ze er in zou stikken.

Eenmaal weer een lege mond duwde ze het taartje wat meer naar hem toe, dit keer met het vorkje naast het taartje “Ik kan het taartje niet helemaal in mijn eentje op eten hoor” sprak ze met een glimlachje. Het liefst nam ze weer een stukje taart om het weer naar Tore uit te steken, want die vorige reactie was gewoon geweldig geweest, maar ze kon hem niet blijven plagen. Daarnaast zou haar hoofd dan ook nog een keer ontploffen en dat was misschien net zo beschamend. Het was nu in ieder geval wel duidelijk wat ze voor elkaar voelde, dat was al een hele grote stap. Ze haalde haar hand door haar blonde haren en zuchtte lichtjes terwijl ze even naar buiten keek, maar haar blik alweer snel terug op Tore legde. “Het taartje moet tenslotte eerst op voordat we naar de bios kunnen” sprak ze uiteindelijk maar weer “Met z’n tweeën gaat alles altijd sneller” kwam er nog achteraan met dezelfde glimlach. Haar blik ging even het restaurant rond… er was echt niemand anders dan hun twee! Ja, oke, het personeel, maar die hadden zich ondertussen verstopt in de keuken of waar dan ook. Al geloofde ze niet helemaal dat ze hun twee niet een beetje zaten te bespieden, vooral die blije gast niet. Ze fronste lichtjes bij het idee, nog steeds starend richting de keuken, maar toen ze besefte dat ze dat aan het doen was, schudde ze haar hoofd en keek ze weer nieuwsgierig naar Tore. Een licht grijnsje kwam op haar gezicht, misschien spoorde dat hem wat meer aan om ook wat van de taart te eten “Ik kan je er ook bij helpen hoor, als je dat wilt” sprak ze weer op een plagerige toon en dus doelend op het feit dat ze hem dan gewoon ging voeren. Net zoals wat ze met de aardbei had gedaan, oeps. Misschien had ze hier wat te veel plezier mee? Ja, misschien wel, maar ze kon het gewoon niet laten.

1000 woorden~

Gesponsorde inhoud

» I could lie +Layla Akiyo
» Layla Akiyo~
» Not afraid anymore. [&LAYLA AKIYO]
» Don't Threaten Me with a Good Time [+Layla Akiyo]
» Cooperate?[+Layla]