Def Love_Dont_Hate[+Layla Akiyo]

Het was een exacte replicatie van de situatie in de Japanse kledingzaak, maar toch compleet anders. Ditmaal was de dame in kwestie nog hopelozer en des te meer vastberaden. Ze sloot zelfs haar ogen niet, terwijl hij traag zag hoe haar lippen dichterbij kwamen. Hij kon zijn lichaam ook niet op tijd in beweging krijgen om weerstand te bieden wat hem mateloos frustreerde. Dit wilde hij niet weer beleven en hij had al te graag zijn voorhoofd tegen de hare willen knallen. Nu begreep hij ook niet meer dat hij een vriendschap met haar was opgebouwd als ze tot dít toe in staat was. Echter leek ze haar zin te krijgen, totdat er plotseling een sjaal voor haar gezicht verschenen was. Wacht, wát? Ineens werd ze ook wat naar achteren met het kledingstuk getrokken en kon hij zijn rug weer rechtte. Het had écht niets gescheeld door die sjaal, maar het kwam bekend voor. Het veraste hem dan ook maar half toen hij zag dat Layla degene achter de actie was geweest. Wie anders had het überhaupt kunnen zijn? Dit had hij echter zeker van haar te goed. Wacht, waarom had ze het eigenlijk tegen gehouden als het haar dan niet aan ging? Had ze óók een hekel aan het meisje, of… nee, dat kon niet waar zijn, toch? Hij ging automatisch de signalen na, maar besloot er verder niet bij stil te staan. Puur omdat hij afgeleid raakte door de woeste blik van het meisje en de plotseling ongemakkelijke houding van de blondine. Twee emotionele dames tegen elkaar. Zelfs zonder iets van vrouwenkennis wist hij dat hij zich maar beter stil kon houden, voordat hij niet heel meer zou blijven. Het was vast iets stereotype-achtig en er waren vast uitzonderingen, maar de sfeer die er hing waarschuwde hem al voor het ergste. Hij begreep ook niet hoe het allemaal zo erg had kunnen escaleren en dat de drama vlak achter elkaar maar bleef volgen. Al had hij zelf de confrontatie met het meisje opgezocht.

Ongemakkelijk sprak Layla maar het meisje aan dat ze de tijd moest nemen voor zulke zaken. Weer keerde echter zijn vermoeden terug dat Layla een oogj-‘W-Wil je dan op e—en date met mij?!’ sputterde het meisje maar uit, hem recht aan kijkend. Idioot. Ze was een volslagen idioot dat ze dacht dat hij nog met haar überhaupt wilde om gaan na zoiets. “Nee... Dacht je dat nou echt met je gedrag dat ik met je op een date wilde gaan? Deze dame naast mij had ook iets… bijna iets ergs gedaan, maar ik zou haar zelfs eerder daten dan jij,” snoof Tore mild geïrriteerd door haar onlogische gedrag, “Niet dat ik veel over zulke onderwerpen weet en wil weten, maar… Dit was een stomme vraag van je,” Bewust was hij niet bij zijn woorden en met een afstandelijke blik keek hij haar aan. Dit was een heel herkenbare situatie, zoals zonet, maar weer dreigde hij iemand na één fout uit zijn leven te duwen. Hetzelfde wat hij dus bij de blondine gedaan had en ineens beschermde na flink tegen haar tekeer zijn gegaan. Het meisje bleef hen twee echter sprakeloos aan kijken, totdat ze luid in huilen uit barstte en neigde weg te rennen. Ugh.. Hij zag weer voor zich hoe de blondine was weggerend. Hij kon minstens dezelfde fout voorkomen. “Je moet wel weten dat ik wel vrienden wil blijven, maar dat het niet meer dan dat wordt. Kan je daar mee omgaan?” zei Tore maar en stak zijn had vriendschappelijk naar haar uit, “Dus?” Ze was zeker zijn type niet en hij dacht ook niet dat er iets tussen hen twee zou ontstaan. Het was echter nog de vraag of het meisje zijn aanbod beviel, maar een glimlach brak door tussen haar tranen. ‘Ja!’ Enthousiast greep ze zijn hand vast, en liet die spoedig weer los om haar moeilijk ingehouden tranen te verbergen. Met iets wat als een bedankje en een vaarwel klonk was ze spoedig weer weggerend van hen, maar voelde hij zijn Holo Caster in zijn broekzak trillen. Heh, dat was een bericht van haar geweest.

Uit het niets had ze zijn aanbod geaccepteerd en na huilend weggerend te zijn keerde een nare nasmaak terug in zijn mond; zijn Holo Caster trilde. Dat kon enkel betekenen dat ze het verre van opgegeven had. Het was niet alsof hij na al haar vastberaden streken iets anders had verwacht van haar. Zichzelf overgeven was écht het laatste wat ze zou doen. Net toen hij het toestel uit nieuwsgierigheid uit zijn broekzak gehaald had liet Layla dezelfde argwaan blijken. Het was te makkelijk gegaan na zijn aanbod. Hij had zelfs de ongemakkelijke stilte niet door toen hij op zijn berichten klikte en de meest recente tevoorschijn haalde. Het was van háár. Dat was geen verassing, maar het bericht zelf daarentegen wel.


Dump je haar voor me? Ik weet dat alles van zonet maar nep was en je haar daarna zou dumpen. Als je mij zoekt, ik zit bij het speeltuin van het park. Kusjes~

Tore slaakte gelijk al een vermoeide zucht. Yak. Ze dacht echt dat de blondine ten eerste zijn vriendin was, maar hij had de kwestie geeneens uit kunnen leggen. Ze waren vr-Herstel, hij had geen idee meer op dit punt wat ze van elkaar waren. Net hadden ze bekend geen kennissen meer te zijn, maar of hij weer vrienden met haar wilde zijn? Eigenlijk wel, maar hij moest er even toch over na denken. Het kon net zo goed door de alcoholgeur en emoties komen. Om het bont te maken zat de roodharige ook op een plek waar je heel goed naar hen twee kon kijken. Wat hij ook deed ze zou alles kunnen zien vanuit dat punt. Ze kon echter niets horen, dus dat kon hij zeker naar zijn voordeel gebruiken. Toen hij de blondine de situatie had willen uitleggen gaf ze enkel aan dat het al laat werd en daar had ze gelijk in, maar vertrekken konden ze niet. Het was tijd voor een toneelstukje, maar… Zou hij het eruit laten zien alsof ze het ‘uitmaakte’ of juist niet? Beide opties brachten moeilijkheden met zich mee. “Layla,” begon hij, haar aankijkend met zijn bruine ogen, “Ze denkt dat wij een stel zijn en dat we het ‘uitmaken’, maar… Dan houdt haar gedrag niet meer op en loop ik met een stalker rond. Dus, heb jij een idee?” Wilde ze echter wel mee helpen? Dat was een goede vraag nu hij erover nadacht en zeker omdat het onbekend was wat hun momentele relatie dan wel was. Om de wat vreemde sfeer te doorbreken, besloot hij maar een neppe-gaap van zich af te laten horen. “Daarna lijkt het mij tijd voor wat slaap,”

Geen idee of Layla daadwerkelijk op iets wist te komen, dus had hij maar afwachtend aangekeken. Er volgde echter wel een antwoord van haar, maar relevant was het niet. Ze vroeg zich de meest voor de hand liggende zaken af, zoals of hij dacht dat hij ooit weer met het meisje iets wilde. Dan moest hij wel heel wanhopig zijn en bovendien wist hij dat het niets zou worden. Ze zou namelijk jaloers naar elke vrouw gluren. En het belangrijkste was nog wel dat ze absoluut niet zijn type was. Dus… het meisje maakte absoluut geen kans, maar dat was maar één van de dingen die de blondine twijfelend aan nam. Met enkel een frons staarde hij de blondine maar aan en had er iets over willen zeggen, maar de blondine was toen verder gegaan met haar wat warrige antwoorden. Haastig had ze achter haar opmerking toegevoegd dat het haar niets aan ging, maar daar geloofde hij amper wat van. Nou wist hij het wel zeker dat ze net zoals het meisje was; ze was verliefd. En op wie? Hém. Het zou niet de eerste keer zijn dat haat werd omgezet in liefde, maar het kon misschien misinterpretatie zijn. Daar hoopte hij stiekem op, want dat zou een boel gedoe voorkomen en ook hun onderlinge relatie. De blondine vermeed inmiddels nog steeds zijn blik en adviseerde hem om twee dingen te doen en beide waren niet aantrekkelijk. Laten zien dat hij ‘bezet’ was of met haar praten. Dat tweede had geen zin, dat wist hij nu al. Hij schudde ook afkeurend zijn hoofd heen-en-weer toen ze dat had voorgesteld. Hij begreep niets van liefde en wilde er voorlopig ver uit de buurt blijven, maar helaas kreeg hij nooit zijn zin. Ook nu dus weer. Maar goed, dat eerste zou weer haar hart breken, maar hoe cliché het ook was, hij kon het doen. Terwijl hij er tamelijk diep over na zat te denken had de blondine haar jas aangetrokken en sjaal om gedaan.

Wat te doen… Hij krabde kort zijn nek en hoorde op de achtergrond enkel een vage opmerking over dat het meisje écht weleens een stalker kon worden. Praten ging niet, dus dan maar de schijn. Al zou het hun relatie nog verwarrender maken dan het al was, maar hij kon niet opeens een boom gaan knuffelen. Ze zag hun twee en dat zou voor geen meter werken. Dit was wellicht het meest ongemakkelijke actie ooit, maar meer kwam niet in hem op. “Een laatste verzoek en hierna… zijn we hopelijk van haar af,” Gelijk stapte hij naar voren met zijn hart in zijn keel en drukte in één beweging Layla enkel tegen zich aan. Niet té hard, natuurlijk. “Bear with it,” Vrij onhandig hield hij zijn armen om haar middel, terwijl hij strak naar voren bleef kijken. Het was een simpele omhelzing, in de hoop haar te misleiden dat hun twee iets hadden. Enkele tellen lang voelde hij zich zeer ongemakkelijk met haar warmte tegen hem aan en er vormde zich dan ook een blos op zijn wangen, maar gelukkig trilde zijn mobiel weer. Hij liet haar weer los en las opgelucht het berichtje door. Ze was gefrustreerd, maar gaf het wel op, bewerend beter dan hem te kunnen krijgen. Echt... sommige vrouwen waren wel heel vreemd, net zoals ‘liefde’. Hij borg het toestel weer op en knikte dankbaar naar de blondine. “Bedankt,” Dat probleem was uit de weg, maar… wat nu? Ze zaten dan weer in dezelfde ongemakkelijke situatie en ze hadden niet veel verder kunnen praten. “Heb je nog tijd?”

Na de blondine bedankt te hebben had ze nogal afwezig gereageerd. Bijna durfde hij wel zeker te zijn dat ze een oogje op hem had, maar hij weigerde het te accepteren. Hij was maar vijftien jaar en had zeker de laatste tijd niet de beste kant van zich laten zien, zeker niet aan haar. Dat vond hij dan een wonder, maar hij had natuurlijk amper bij zichzelf iets opgemerkt voor haar. Of onderdrukte hij het ook? Zulke liefdesonzin gaf hem wel al een barstende koppijn en hij was blij toen de blondine toch de tijd scheen te hebben om te blijven. Dan hoefde hij er even niet aan te denken. Met de blos al weggetrokken uit zijn wangen had hij haar weer recht aan gekeken. Ze bleef en nou konden ze hopelijk even wat zaken op een rijtje krijgen, maar hoe zou hij nou moeten beginnen? “Ik wilde enkel zeggen dat het mij spijt van mijn acties op die ene dag en tijdens ons HC-gesprek,” verontschuldigde Tore zich maar, gezien het deels zijn schuld was dat hun vriendschap naar de maan ging, “… Een tweede kans had ik je moeten geven. Het ironische is dus… dat Nathan – die ik een tweede kans in mijn ogen gaf- mij nu traint en helpt beter te worden in Pokémon gevechten,” Zelden sprak hij zoveel als vandaag en al helemaal was het zich excuseren niets voor hem. Het moest de vermoeidheid zijn en de achtbaan van emoties. Ach, het was beter dan zijn voormalig eentonige leefstijl. “Dus… Dat was wat ik wilde zeggen,” eindigde hij maar mee, en stapte al richting de uitgang van het park. Meer wilde hij haar niet zeggen en het was uiteindelijk dan aan haar of ze weer vreemden of juist vrienden voor elkaar zouden zijn. Hij miste om eerlijk te zijn, wel hun gezellige en leuke dagen. En hoewel hij een grote bek kon zetten hield hij niet van conflicten. Het was echter de blondine’s oordeel.

Waarom zou ze het hem eigenlijk moeten vergeven? Nu hij er daar op terug keek was hij wel heel bot geweest en dan nog het meest tijdens een simpel gesprek op zijn Holo Caster. Dat ze zijn excuses net zou aanvaarden na zijn excuses zou hem geeneens verbazen. Hij was wel heel gemeen geweest. Het verbaasde hem dan ook des te meer toen hij ineens bij zijn pols werd vastgegrepen. De blondine weerhield hem dan ook om weg te lopen en met een oprecht verbaasde gezichtsuitdrukking keek hij haar dan ook aan. Met zelfs meer zelfvertrouwen had ze zichzelf ook geëxcuseerd voor haar acties en dat deed een grijns op zijn gezicht verschijnen. Dat had hij letterlijk niet verwacht, maar dit was een vreemde situatie. Er kon van alles gebeuren en eindelijk voelde hij zich minder de onderdeel van een film. “Insgelijks,” Hij aanvaardde daarmee haar excuses, maar daarmee stopte de plotselinge acties van Layla niet. Gedreven door haar zelfvertrouwen vroeg ze aan hem of hij naar het café wilde gaan. Het café waar ze keer op keer niet heel lang in wisten te blijven door de politie agenten en de vroege incheck tijdstip van zijn hotel. Over dat laatste hoefde hij zich zeker minder zorgen over te maken, gezien ze wisten dat hij lange werkdagen had. Wacht eens even, betekende dit nou dat ze weer vrienden waren of… Nee. Meer dan dat? Bijna had hij een simpele ‘is goed’ willen zegen, maar was het bij nader in zien niet een... date?! Oké, bijna dacht hij dezelfde fout te begaan als in het park toen hij haar ook verdachte hem al leuk te vinden, maar dit sloeg werkelijk alles. Geduffeld staarde hij haar aan, terwijl ze flink begon te stamelen. Ze had duidelijk door wat ze eigenlijk zonet gezegd had, dus moest het wel als een ‘date’ in haar opgekomen zijn! Help. Hierbij wist hij direct dat ze op hem gevallen was en of hij daar blij mee moest zijn? Nog ongemakkelijker keek hij haar kant op, waarna hij maar dichter naar haar toe stapte. “B-Blijf uit de problemen tot dan,” Hij gaf haar een schouderklopje en liep haar ditmaal wel voorbij, ditmaal zich niet tegenhoudend. Met een arm uitgestoken zwaaide hij haar kort vaarwel. “Tot morgen!” zei hij luid, merkend dat zijn wangen rood kleurden, “… Pedo,” Dat laatste sprak hij op een lager volume uit en hij verborg zijn gezicht iets meer in zijn kraag. Dit was zo gênant.

Terwijl hij naar zijn hotel liep haalde hij het verraste gezicht van Layla voor zijn geest toen hij haar ‘date’ geaccepteerd had. Dat had ze niet zien aankomen, maar hij eigenlijk ook niet. Waarom had hij dat echter goedgekeurd? Werd het niet nog ongemakkelijker op, en was het ergens niet vreselijk oneerlijk wat hij aan het doen was? Zomaar spelen met iemands gevoelens, terwijl hij zelf maar weinig voelde... Dacht hij althans. Al wilde hij er het liefst helemaal niet over na denken en liep door de straten, recht langs het restaurant waar hij werkte en die al bezig met het afsluiten was. Vlak ervoor kwam hij tot stilstand en zag de kok al op hem af lopen met zijn fooi in de hand die hij vergeten was toen hij achter Layla had gerend. Geld deerde hem op het moment niet, maar hij nam het toch aan van de kok. De grimas op zijn gezicht betekende echter dat hij wel meer wilde weten over wat er zonet gaande was. ‘Eerst zag ik die roodharige langsrennen en nu heb jij ineens een grijns op je snoet. Wát is er allemaal gebeurd?’ vroeg hij, waarop hij niet gelijk een kort antwoord op wist te verzinnen. Het viel niet in een zin samen te vatten en hij schonk hem dan een verontschuldigende glimlach. “Teveel, krijg je via What’s App te horen,” Net na het onvoldane antwoord te geven trilde echter zijn Holo Caster weer voor de ironie. Om op straat nog alles uit te moeten leggen vergde niet alleen tijd, maar ook zijn laatste beetje energie. Zelfs de kok moest dan weten dat hij hier geen zin in had en na een teleurgestelde zucht zwaaide hij hem maar vaarwel, zich duidelijk inhoudend niet meer vragen te stellen. Echt... op zulke momenten respecteerde hij zijn collega’s enorm, zeker nu hij teveel aan zijn hoofd had. Hij had echter nog een bericht gekregen en het was schijnbaar de tijd voor hun… date. De gedachte al zorgden ervoor dat zijn gedachten op hol sloegen. Hij vroeg zich af hoe hij überhaupt zou kunnen slapen op dit punt. In ieder geval merkte hij wel dat zijn oogleden zwaarder werden toen hij een bus was ingestapt en uiteindelijk weer in zijn hotelkamer stond.

Zoals verwacht was hij maar één minuut in zijn eigen kamer en trilde zijn Holo Caster alweer. Op dit punt wilde hij enkel zijn bed opzoeken na een flinke douche genomen te hebben. Om nou de rest van de dag naar wijn te moeten ruiken was zeker niet hygiënisch of fijn. Direct trok hij zijn pak dan maar uit en wierp die gelijk in de wasmand, ergens best gerust dat hij die toch pas over een dag of twee aan hoefde te doen. Nu hij zich bedacht hoefde hij morgen ook niet te werken, maar het was een optioneel. En meestal werkte hij dan wel, maar na dit alles kwam een vrij dagje hem te goed uit om nog te gaan werken. In een soort slumber liep hij zijn badkamer in en deed de kraan van de douche al open, nadat hij zich uitgekleed had. Zijn broek stonk ook helaas naar die witte wijn, dus mocht het ook al de wasmand in. De rest was gespaard gebleven. Met het warme water langs hem heen glijdend stroomde echter de gebeurtenissen van zonet weer terug. Het was allemaal begonnen met een ontmoeting in het restaurant wat uiteindelijk was beëindigd in een ‘date’ en dat was dan wel het laatste wat hij verwacht had. Vanochtend had hij nog niets met de blondine te maken willen hebben, maar dat was allemaal in het park omgeslagen. Toch? Hij haalde zijn vingers door zijn blonde haren en staarde wat afwezig naar voren. Het erge was dat hij het zo gemakkelijk geaccepteerd had, zeker gezien het nog maar de vraag was wat ze van elkaar waren. Iets als haat verdween eenmaal niet in een oogwenk, zelfs na excuses en flink wat geschreeuw. Dat dacht hij althans, maar veel verafschuwing voelde hij niet meer. Als dat dan het enige was wat nodig scheen te zijn om het goed te maken was hij wel heel simpel ingesteld. Vermoeid slaakte hij dus een zucht en draaide de kraan weer dicht. Na een handdoek vastgegrepen te hebben stapte hij uit de douch en wreef zichzelf voor de spiegel droog om vervolgens een milde blos op zijn wangen te zien. Het kon toch niet zo zijn dat hij ook… ? Nee, dat kon niet! Gefrustreerd wreef hij zijn handdoek in zijn gezicht, maar liet het vervolgens maar over zijn gezicht hangen. Hij zou het voor geen meter willen accepteren en zeker niet met hun leeftijdsverschil en het feit dat ze elkaar maar enkele dagen kende buiten die maanden om waarin ze elkaar niet hadden gezien. Hierbij zou datgene van morgen ook geen ‘date’ in zijn ogen zijn. Echter stelde die gedachten hem niet gerust en besloot hij zich maar om te kleden in zijn hemd en boxershorts om maar de kok alles te vertellen over deze dag. De man was meestal serieus en volwassen, maar tijdens het gesprek werd hem al te vaak ingewreven dat hij een charmeur was en zelfs een ‘lady man’. W-Wat? Hij was niet één of ander knappe figuur uit een film die bij een enkele blik enkele vrouwen om zich heen flauw liet vallen. Bij nader inzien was het trouwens niet de allerbeste gaven en zag hij het nut er niet van in. Hij stuurde hem nog enkele berichten, totdat zijn wekker al 12 uur aan sloeg en het gesprek tot een einde bracht. Natuurlijk wilde hij wel op tijd naar bed in tegenstelling tot zijn collega die rond dit tijdstip meestal langs de kroeg ging die om de hoek van het restaurant zat. Na zijn wekker gezet te hebben keek hij afwezig naar het toestel wat nog naast hem lag, open bij het bericht van het tijdstip van hun ‘date’. De tijd viel op zichzelf wel mee en hij wierp zijn deken over zich heen, maar wanneer hij uiteindelijk in slaap was gevallen was hem ontgaan.

Het enige wat hij zich meende te herinneren was dat hij een tijdlang naar het toestel gestaard had, voordat hij wakker werd geschud door zijn wekker. In een reflex sprong hij zijn bed uit om het met een druk op de knop uit te schakelen, voordat hij luidop gaapte en gelijk naar de badkamer toeliep. Het hoorde bij zijn standaardritueel en het was hem geeneens nog door gedrongen dat hij met Layla afgesproken had. Na rustig de tijd genomen te hebben om zijn behoeften te doen, te tandenpoetsen en zijn haar in orde gemaakt te hebben liep hij voldaan de badkamer weer uit. Man hij voelde zich vele malen beter dan gisteravond, maar ook wat helderder. Na zich kort uitgerekt te hebben greep hij zijn Holo Caster vast en las gelijk Layla’s verzonden tijdstip die wel heel snel aan kwam… Muk. Was hij het nou bijna écht vergeten?! Nou, het was niet alsof hij elke ochtend iets buiten werk te doen had, maar… waarom moest hij daar vandaag last van hebben? Gelijk liet hij het toestel los en greep snel maar wat kleren wat onbewust de donkerblauwe outfit scheen te zijn die hij eerder met de blondine gekocht had. “Godver..” bromde hij toen hij ook niet gelijk zijn portemonnee kon vinden, maar deze vlak naast zijn mobiel scheen te liggen. Dat hij het over het hoofd had gezien was wel heel slordig van hem geweest. Maar goed, hij had ze beiden vastgegrepen en in zijn broekzak gestopt en stapte zijn hotelkamer uit. Hij was gereed, maar het café was wel een aardig eind weg, maar er zat een bushalte voor het hotel en dan kon hij nog aardig op tijd aan komen.

Het was een mirakel dat hij op tijd de bus wist te halen en deze netjes voor het café stopte waar hij Layla al voor zag staan. Terwijl hij recht op haar af liep voelde hij echter zijn hartslag al toenemen, maar wist zich enigszins te kalmeren door flink uit te ademen. Laat het los, het was geen ‘date’, maar de zoveelste dag met één of andere pedo. Gek genoeg wist hem dat degelijk te kalmeren en hij maakte een kort handgebaar naar haar, voordat hij haar opnam. Het kwam niet als een verassing dat ze geen alledaagse kleren droeg, maar ook niet het meest tuttige; het zat er netjes tussenin. Terwijl hij naar de alledaagse kant achtige kleren droeg die wel vaag de indruk konden scheppen van een pak. De kleur deed het hem. Eenmaal voor Layla kwam hij weer tot stilstand en keek hij kort voor de ironie om zich heen, voordat hij zijn blik op haar weer liet rusten. “Geen politie voor de verandering,” Hij was wel wat anders gewend, maar het werd nou hoogstens tijd voor wat eten. Zijn buik zou elk moment vast gaan zeuren om eten, gezien hij zijn ontbijt tegen zijn natuur in overgeslagen had. Na een knikje tegen haar passeerde hij haar om het café binnen te lopen en vlak bij de ingang weer stil te staan toen hij haar voetstappen nog niet gehoord had. “Had je geen trek dan?”

Layla was als gewoonlijk makkelijk te lezen, dus was het des te meer vermakelijk toen ze daadwerkelijk om haar begon te kijken of er politie rond hing. Dat scheelde echter weer, maar nu hij er toch over nadacht was het vreemd dat ze er niet waren. En nog belangrijker; dat de blondine nog niet gearresteerd was na al die maanden na het conflict. Wie weet zou hij er zo meteen over kunnen vragen hoe dat zat, maar ze leek er zelf aardig verrast om te zijn. Zijn honger nam echter de boel over en eenmaal bij de ingang stond hij op haar te wachten. Gezien haar vrij late reactie was ze vast weer heel afwezig geraakt, zich zorgen makend over hun ‘date’ wat hem juist weer ongemakkelijk maakte. Hij had zonet het gevoel eindelijk weg weten te duwen, wist het door haar gedrag weer naar boven te komen. De brede glimlach die ze echter aan hem liet zien bracht hem pas van stuk en gelijk richtte hij zijn blik maar op de deur. Negeer de lach en richt je enkel op haar antwoord; ze had toch trek, dus daar ging het uiteindelijk ook om. Toen ze vervolgens hem voorbij liep en de deur open hield, herhaalde hij steevast één woord wat hem weer met beide benen op de grond bracht. Ze gingen gewoon eens bijpraten in een net wat betere staat dan de vorige avond. Dat was het, en hij liep met die instelling het café in en sloot de deur netjes achter zich. Lang hoefde ze in vergelijking met de vorige keer niet te wachten op bediening en ze werden gelijk naar een tafel gebracht voor twee personen. Na plaatsgenomen te hebben zag hij gelijk dat Layla na haar jas en sjaal uitgedaan te hebben, haar rode gezicht achter het menukaart verborg voor hem. Ze maakte het er echt niet minder ongemakkelijk op, of niet dan? Hij greep ook het menukaart vast en ging ook de drankjes langs, maar niets trok hem echt aan buiten ouderwetse, warme kamillethee. Exact wat hij de vorige keer genomen had, maar een koffieliefhebber was hij zeker niet en van alcoholhoudende dranken bleef hij nog jarenlang af. Na zijn keuze dus gemaakt te hebben legde hij het voor zich neer en vroeg de blondine direct wat hij zou nemen, met nog steeds haar gezicht verborgen. Zou hij haar anders eens plagen? “Nou…” begon hij nadenkend, waarna hij haar kaart naar beneden duwde en recht op de kamillethee wees, “Deze, en jij?” Ze maakte het met haar gedrag ergens te makkelijk voor hem om haar te plagen. Hij hield echter spoedig zijn armen weer over elkaar en leunde lichtjes naar voren, niet zozeer om haar nogmaals te plagen. Hij wilde nou eigenlijk wel bijpraten wat ze al die maanden gedaan had dat ze elkaar niet hadden gesproken, zeker dan hoe het met de politie zat sindsdien... “Ben je nog die twee tegengekomen in die maanden, trouwens?” besloot hij maar allereerst te vragen, terwijl een bediende hen al benaderde om hun bestelling op te nemen.