Def Love_Dont_Hate[+Layla Akiyo]

Layla’s blauwe ogen keek naar al de drank die op tafel stond, ze hadden serieus ook echt allerlei verschillende soorten neer gezet, je kon je helemaal lam zuipen als je wilde, maar nee. Ze fronste lichtjes en keek Tore weer verrast aan toen hij vroeg of ze het wel ‘zeker’ wist duidelijk met een geamuseerde blik. Ze snoof lichtelijk en keek hem gelijk weer strak aan met een frons “Ja, dat weet ik zeker” sprak ze nors terwijl ze weer de andere kant op keek, hem geen blik gunnend. Niet veel later ging het onderwerp over ‘bekenden’, maar daar was niet veel over te zeggen, ze had op het moment gewoon geen bekenden hier en Tore ook niet… dat zou vreemd zijn. Of hij had bekenden hier waarvan hij niet wist dat ze bij Team Rocket hoorde dat kon ook een optie zijn natuurlijk. De blondine was maar weer terug gegaan op de drank, want ja ze had dorst en vroeg daarom aan Tore of hij ook wat drinken wilde, maar er kwam gelijk een directe ‘nee’ uit. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze hem aan. Oke dan het was maar een vraag hoor… Had hij totaal geen dorst dan? Ze wilde hem echt geen alcohol aansmeren hoor. Ze zuchtte lichtjes en het leek dat de jongen voorlopig niks meer ging zeggen, na ja hij sprak ook geen woord meer en leek in gedachten.

Precies op het moment dat de blondine wat normaal te drinken wilde pakken, werd ze ineens bij d’r pols vast gepakt door Tore. Overdonderd hoorde ze zijn woorden aan dat ze met hem mee moest komen. Haar gezicht stond verbaasd en terwijl ze door de menigte achter hem aangetrokken werd, vroeg ze zich enorm af wat hij in godsnaam van plan was. “Tore?” kwam er vragend en verbaasd uit tot dat ze echter opeens op het balkon beland waren. Wow, wat een verschil. Haar blauwe ogen gingen gelijk de omgeving rond, het was donker buiten en de maan en sterren waren weer te zien. Zowat gehypnotiseerd bleef ze er naar staren. Het was hier buiten een stuk fijner dan daar binnen… Ze draaide zich echter weer naar Tore toe en wilde gelijk vragen waarom hij haar hier naartoe had getrokken, maar hij maakte een ‘wacht’ gebaar. Gelijk was ze stil en staarde ze hem aan. Hij begon in zijn broekzak te zoeken naar iets, maar toen hij ineens door een knie boog werden haar ogen groot en schoot ze rood aan, de Muk?! Gelijk schoot haar blik naar de mensen die hun opgemerkt hadden. Wat?! Tore wat?! Ze keek hem weer aan en wilde nu weer haar mond open trekken om te vragen wat hier de bedoeling van was, maar tot haar opluchting en verbazing werd er ineens iets om haar nek geplaatst. Overdonderd bleef ze hem aan kijken en pas na enkele seconden besefte ze dat hij een sjaal om haar nek had geplaatst. Ze liet haar blik zakken en hield het ding wat omhoog met haar handen om er goed naar te kunnen kijken.

Het was een sjaal met een Ponyta erop en ze bleef er even naar staren. Oke dit had ze alles behalve aan zien komen, maar… ze keek hem weer aan en hoorde aan dat dit zijn kerstcadeautje was voor haar, ze knipperde en voelde zich wat warm worden van binnen. De sjaal was ook heerlijk zacht en warm moest ze toegeven. Hij ging verder dat ze er niets achter moest zien, maar dat hij het sneu zou vinden als hij haar helemaal niks gaf. Na ja het was niet dat Layla iets te kort kwam. Langzaam verscheen er een zachte glimlach op haar gezicht en zonder er nog een woord over te zeggen, stapte ze naar voren om vervolgens haar armen om hem heen te slaan en hem dus te omhelsen. Al liet ze hem al snel weer los en zette ze weer een stap naar achteren “Dankjewel” sprak ze met diezelfde glimlach waarna ze nog een keer naar de sjaal keek. Maar goed… ze had niet verwacht dat ze van hem een cadeautje zou krijgen, maar ze had er ondanks dat zelf wel aan gedacht, maar ze had geen idee wanneer ze het hem kon geven zonder dat hij er gelijk iets achter zou zien… Maar nu was een heel goed moment! Ze haalde haar tasje erbij en opende het ding om er in te zoeken. Die handtasjes waren altijd bodemloze putten en de blondine nam altijd zoveel mee dat het altijd even duurde voordat ze het gevonden had, wat ze moest vinden. Maar uiteindelijk had ze dan het doosje gevonden en haalde ze het eruit en reikte ze het naar hem uit “Alsjeblieft” sprak ze met dezelfde glimlach “Hopelijk vind je het leuk” sprak ze verder, want ze had letterlijk geen idee of hij het leuk zou vinden. Het was namelijk een armband voor mannen, maar er stond een elektriciteitspatroontje op. Nu keek zij hem afwachtend aan.

Ja, het was een complete verrassing toen de jongen haar arm ineens had vast gegrepen en haar door de drukte had gesleurd, naar buiten, naar het balkon. Eenmaal buiten had ze kunnen genieten van de frisse lucht en de mooie, donkere lucht. Maar uiteindelijk had ze zich maar op Tore gefocust aangezien ze zich wel afvroeg waar die spontane actie ineens vandaan gekomen was. Echter toen hij op zijn knie ging en in zijn broekzak zat te graaien was ze wel een beetje heel erg in de war. Ze had een rode kop gekregen en snapte totaal niet wat er gaande was hier. De blondine had hem bijna flink onderbroken, maar misschien ook maar goed dat ze dat niet had gedaan anders had ze flink voor gek gestaan. De jongen had namelijk niet veel later een sjaal om haar nek gedaan, het moest haar kerstcadeautje zijn en Layla was echt aangenaam verrast, maar eerst was ze toch wel een tikkeltje verbaasd geweest. Na Tore’s woorden was er ook een brede glimlach op haar gezicht verschenen en ja, had ze hem omhelsd. Ze hoorde de verbazing voor eventjes, maar had nog eventjes niet los gelaten.

Toen ze hem dus eenmaal wel los had gelaten, keek ze hem weer aan met diezelfde glimlach, alleen merkte ze op dat de jongen haar totaal niet aan wilde kijken… was het zo erg geweest? Ze hield haar hoofd wat scheef. En ze keek hem wat vragend aan, maar ondanks dat Tore haar totaal niet aan keek, kwam er wel een ‘graag gedaan’ en vervolgens dat die knuffel nergens voor nodig was. Ze keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan, maar ze moest al snel even grinniken en kwam vervolgens op het idee dat ze ook zijn cadeautje maar moest geven, want dit was het beste moment geweest. De blondine was in haar handtas gaan zoeken naar het doosje wat ze voor hem had gekocht. Toen ze het eenmaal gevonden had, stak ze het uit naar de blonde jongen en hoopte ze echt dat ze de goede keuze had gemaakt en niet iets gekocht had wat hij totaal niet leuk vond. Haar hart ging dan ook wat te keer. En er werd verrast gereageerd, hij had duidelijk dit ook niet aan zien komen. Niet veel later had hij het doosje geopend en begon hij te grinniken wat daarna zelfs over ging in gelach. Vervolgens kwam er een ‘serieus?’ uit en ze keek hem wat scheef aan, niet goed wetend of dat positief was of niet, maar ja hij lachte dus dat moest wel toch? Zenuwachtig bleef ze hem dus aan staren, maar hij greep het armbandje al vast om hem om zijn pols te doen.

Als hij hem niet leuk had gevonden, had hij dat vast niet gedaan! Ze zuchtte wat ongemerkt opgelucht en keek hem weer met een glimlach aan toen hij sprak dat het een goede keuze was geweest en een bedankje. “Geen dank” sprak ze, duidelijk geamuseerd over het feit dat ze het goede had gekozen en hij het cadeautje dus leuk vond. Ze schoof wat blonde haren achter haar oor en keek weer even naar haar sjaal terwijl ze haar hand erover liet gaan, het was echt heel zacht. Haar aandacht schoot weer terug naar Tore die sprak dat ze allebei goede keuzes hebben gemaakt voor de cadeaus. Ze knikte instemmend en keek even naar het armbandje die hij nu om zijn pols had. Toen ze hem echter weer aan wilde kijken, merkte ze op dat hij alweer ergens anders naar aan het kijken was, geen idee wat precies, maar goed. De blondine hoorde zijn andere woorden aan “Ja, daar heb je helemaal gelijk in” sprak ze terwijl ze naar de rand van het balkon liep en haar armen op de rand liet hangen om over het gebied om het grote bouw heen te kijken. “En het is veel mooier hier” sprak ze terwijl ze omhoog keek naar de felle sterren en maan.

De blondine was eigenlijk nog steeds wel verrast over het feit dat ze zowaar een cadeautje van hem had gekregen, ook al was het ‘maar’ een sjaal geweest. Layla gaf vaak meer waarde aan dit soort dingen dan andere mensen zouden doen, maar goed. De sjaal was fijn, warm en zacht en hij was ook nog eens leuk. Het kon haar dan ook niet schelen dat ze nu dan op haar chique jurk een sjaal droeg. Daarnaast was ze ook wel stiekem heel erg blij dat hij zijn cadeautje ook leuk had gevonden… eigenlijk was hij er vrij enthousiast over geworden en dat had ze niet aan zien komen. Na ja hij hield vast gewoon heel erg van het elektriciteit type… zijn team bestond zover ze wist alleen maar uit Electric types dus ja. De blondine hing ondertussen op de rand van het balkon en keek uit over de mooie omgeving die zich om het grote gebouw bevond. Het was dan ook even stil tussen de twee, maar Layla was gewoon even aan het genieten van de rust, de frisse lucht en de mooie lucht. Haar blauwe ogen keken echter even op zij toen ze merkte dat Tore ook aan de rand was komen staan, maar hij leek strak voor zich uit te kijken. Alleen… zag ze dat nou goed? Had hij nou een blos op zijn wangen?! Nee… het was donker… ze zag het vast gewoon verkeerd. Een tikkeltje teleurgesteld keek ze weer de andere kant op, maar precies op dat moment begon de blonde jongen weer te spreken, het was eigenlijk nog een antwoord op haar vorige woorden. Hij stemde er mee in, maar hij vond het jammer dat het feestje niet buiten werd gevierd. Langzaam keek ze hem aan. Zelf snapte ze wel waarom het binnen was… Tore vast ook wel, toch? Ze knipperde even en hield zichzelf nog even stil, nog geen antwoord terug gevend. En ze had gelijk, daarna sprak hij dat hij wel snapte waarom ze het niet deden. Ze glimlachte lichtjes “Binnen is makkelijk zullen we maar zeggen” sprak ze, maar ze was al snel weer stil toen hij serieus aan d’r vroeg hoe ze het bij de vorige feestjes dan wist te overleven. Eh?! Wat was dat voor een vraag?! Ze keek hem wat overdonderd aan, maar al snel keek ze weg, voelend hoe ze lichtelijk rood werd. Gosh, dit was gewoon gênant. Ze kon hem echt niet vertellen dat ze hier dan altijd ‘gezellig’ deed met andere jongens en… nee. Ze toverde een glimlach op haar gezicht, al was haar blos nog wel te zien, helaas “Uhm.. gewoon socializen I guess” sprak ze, duidelijk niet meer zeggend en niet meer willen zeggen, want straks versprak ze zich nog of zo. Haar blauwe ogen keken dus ook weer voor haar en ze zuchtte lichtjes. Waarom was ze nou weer precies voor hém gevallen… niet letterlijk gelukkig. Maar het was vervelend, irritant en ze wilde hem helemaal niet opschepen met dit onzinnige gedoe. Hij was niet eens haar leeftijd. Wat mokkend staarde ze voor haar uit…

Toen hij had gevraagd hoe ze dan dit soort feestjes overleefde, was er een blos op haar wangen verschenen, maar probeerde ze het zodanig te verbergen of in ieder geval te hopen dat het niet al te veel op viel. Ze had gesproken dat ze gewoon dus sociaal was en met mensen kletste en dergelijke. Dat deed ze ook zeker wel, maar meestal werd het meer dan dat en… ugh waarom had ze dat überhaupt gedaan, nu moest ze er eerlijk gezegd niet aan denken. Ze zou het alleen nog… o my Arceus, nee! Ze schudde lichtjes ongemerkt haar hoofd. Slechte gedachte, foei! Haar blauw ogen keken Tore aan toen hij het woord ‘socializen’ zei, maar dan op nogal een vragende toon, shit. Een scheve glimlach verscheen op haar gezicht, nee Tore, niet daar aan denken… of zo. Echter leek hij niet verder in te gaan op dát onderwerp, want ineens sprak hij dat ze beter bezig was op feestjes dan hij deed. Huh?… Ze keek hem wat verbaasd aan. Hoe bedoelde hij dat nou weer? Maar voordat ze er naar kon vragen ging hij al verder met dat hij nooit wist hoe hij op een feest moest doen. Ah… ze bleef hem echter aan kijken, duidelijk zijn woorden uit te laten spreken. Feestjes klonken leuk en aardig voordat je er was en dat was hetzelfde met pretparken.. hij veranderde ook nog van onderwerp.

Van feestjes naar pretparken, maar goed het kwam op hetzelfde neer, want er waren in beide gevallen veel mensen aanwezig. Ze knipperde, maar hield zich nog wel stil tot hij helemaal uitgepraat was. Uiteindelijk was hij dus bang om in attracties te gaan en was hij degene die op de tassen mocht gaan letten… hmmm. Feesten waren nooit leuk, al was hij met vrienden en hij wilde nog iets zeggen, maar die laatste zin maakte hij dus totaal niet af. Hij leek ook weer ergens anders naar te kijken en als laatst kwam er nog een ‘never mind’ uit. Oke er was duidelijk iets wat hij niet wilde zeggen… ze zuchtte lichtjes en kwam wat overeind om zichzelf uit te rekken terwijl ze voor haar uit bleef kijken met een glimlach op haar gezicht. “Feestjes zijn vaak ook maar onzinnig en worden alleen gebruikt om je ‘mooie gezicht’ weer te laten zien, zodat iedereen weer kon klagen en zeiken over hun kwaaltjes en dingetjes en de ‘belangrijke’ mensen weer in de spotlight staan” sprak ze zonder Tore aan te kijken “Persoonlijk vind ik kleinere feestjes gezelliger, minder mensen om over na te denken”. “Wat betreft pretparken…” ze was even stil “Ik ga meestal in alle attracties, als ik het eng vind ga ik niet, maar als iemand anders het eng vind ga ik ook niet, dan heb ik gewoon pech” sprak ze grinnikend “Gelukkig zijn er in de meeste gevallen ook heel veel leuke attracties die niet eng zijn, maar dat moet je maar net weten” plakte ze er nog achterna. Ze zette haar handen op de grond en duwde haar zelf op de rand van de leuning zodat ze er nu op kon zitten. Haar blauwe ogen keek naar de donkere lucht “Ik weet niet wat je wilde gaan zeggen, maar ik vind het zó wel gezellig” sprak ze doelend op het feit dat ze met z’n tweetjes op het balkon waren en er geen andere mensen in de buurt waren op het moment.

Oke, daar had ze dan een hele preek gegeven over het feit hoe feestjes waren en dat kleinere feestjes leuker waren, ze had zelfs gereageerd op het pretpark gedeelte met alle attracties, naja ze kon hem moeilijk negeren toch? Daarnaast was het ook wel gezellig om over random dingen na te denken en te praten. Het was in ieder geval beter dan in die menigte binnen staan en dan doen alsof het zo super gezellig was. Na ja Layla was er wel makkelijk in, maar ze had inderdaad niet het idee gehad dat de jongen het zo geweldig vond, daarom verbaasde het haar nog steeds dat de blonde jongen had ingestemd om mee te komen… Ja, dit was eerlijk gezegd het laatste wat ze bedacht had. Maar goed, nu was ze hier, samen met Tore… op een balkon notabene. Er veel achter zoeken moest ze echter niet, dat wist ze. Al had ze Tore’s reactie nog wel amuserend gevonden toen hij sprak hij het jammer vond dat ze dan niet bij hem in de klas had gezeten.. tja ze was een stuk ouder. Het verraste haar daarna wel dat na haar woorden dat ze het gezellig vond, dat hij ermee instemde. Of hij sprak dat hij dat ook wilde zeggen. Ze kon alleen maar glimlachen om zijn woorden. Dan was ze toch niet zo saai of irritant als ze dacht.

De blondine had zich vervolgens op de rand van het balkon gezet, zonder na te denken over de gevolgen. Dit soort dingen deed ze vaker en ze was tot nu toe nog nooit tot haar dood gevallen. Dat betekende dus dat het wel is een keer mis was gegaan, maar toen was het niet ernstig. Er gingen wel meerdere dingen fout bij haar en ze was dus ook wel vaker in het ziekenhuis beland, maar ze leefde nog. Echter had ze vandaag niet zoveel geluk, want het gedeelte waar ze zat, liet een niet zo’n prettig geluid horen, of te wel het kraakte. Hoe oud was deze leuning?! Zo zwaar was toch niet?! Verschrikt deed ze dan ook een poging om eraf te komen toen Tore ineens naar haar schreeuwde dat ze eraf moest komen. Ja, waar dacht je dat ze mee bezig was?! Echter ging alles zo snel… ze ging hoe dan ook vallen, Muk. Haar blauwe ogen zagen de grond al in beeld komen, fijn. Op hoop van ze… Echter gebeurde er iets wat totaal niet… nee, wat? Huh? Opeens had iemand haar vast, hing ze bij iemand in zijn armen? Verbijsterd keek ze op naar de persoon die haar vast had en haar ogen werden groot toen ze merkte dat het Tore was. Haar gezicht werd compleet rood en dat niet alleen, hij begon ook nog tegen haar te snauwen dat hij al wist dat het gevaarlijk was en dat ze de volgende keer op moest letten. Ze knipperde, verbijsterd, ze staarde hem aan zonder een woord te spreken. Hij schudde ook nog zijn hoofd en er kwamen nog wat woorden uit. Maar de blondine kon zichzelf niet bij elkaar rapen dit keer.

Ze slikte en bleef hem aan kijken met een rood hoofd, wat was dit? Hij was bezorgd om haar? Ze voelde hoe haar hart te keer ging, maar… het was alsof ze niet kon bewegen. Ze zag waarschijnlijk gewoon dingen… waarom zou hij zó bezorgd zijn om haar?! Echter werd haar aandacht vervolgens ineens keihard weg getrokken door een menigte die was komen kijken naar dit ‘spektakel’… nee, wat?! Ze beet op d’r lip en hoorde de ‘godver’ van Tore. “L..ll.laat me ll…los!” kwam er enorm stotterend en beschaamd uit. Hij wist dondersgoed dat ze een oogje op hem had en toch deed hij dit soort dingen! Maar… hij had haar ‘gered’… Ze keek met een rood hoofd de andere kant op, haar hart ontplofte bijna, maar op dat moment voelde ze hoe de armen onder haar ineens een soort van verslapte en voelde ze al snel niks meer onder haar, Muk. Met een plof viel ze op de grond, recht op haar stuitetje, auw!!! Gelijk kwam ze wat overeind op haar knieën en legde ze haar handen daar neer en begon ze wat te jammeren van de pijn. Na een diepe zucht kwam ze helemaal overeind, verdomme, was haar jurk ook vies geworden… Teleurgesteld keek ze naar beneden, wit was zó besmettelijk… Ze snoof en probeerde het vuil van haar jurk te krijgen, wat aardig lukte, ze had echter nog wel pijn van die stuiter. Ze pinkte dan ook een kleine traan weg die was op komen dagen, ugh. Waarna ze weer recht overeind kwam en haar blik weer naar Tore’s gezicht zocht. De menigte was ook gelijk van slag af… alsof ze net een dramatisch einde van een film hadden gezien.

Oke, ze was sowieso te zwaar, moest ze op dieet nu? Gosh, waar maakte ze zich druk om? Tore kon haar niet eens omhoog houden… of was hij zo slap? Ze had nou ook niet bepaald neutraal gereageerd in zijn armen though. Ze had wat tegen gestribbeld en geroepen dat hij haar los moest laten, maar dat was vooral uit beschaamdheid, zeker omdat er een menigte naar hun stond te staren. De blonde jongen had nog wat proberen te zeggen, maar toen gebeurde het al, ze viel op d’r stuitje… en het deed zeer, vrij logisch. Terwijl ze haar tanden op elkaar klemde, hoorde ze ondertussen de ‘bezorgde’ vraag van Tore of het ging, al was hij al gauw weer stil. Hij besefte waarschijnlijk dat het antwoord op die vraag overduidelijk was, maar goed. De blondine was weer op twee benen gekomen en had de pijn weg gewuifd. Haar witte jurk had ze verder nog geprobeerd te redden, al viel het vuil mee en kon ze het waarschijnlijk er wel gewoon af wassen. Helaas waren witte kledingstukken heel snel vies, maar goed ze had niet verwacht dat ze tijdens het feest op de grond zou belanden. Eerder dat er drank op zou komen door een of andere dronkenlap… of haar zelf, dat was ook nog een optie, maar dat was gelukkig nog niet gebeurd. Dit was er waarschijnlijk makkelijker uit te krijgen dan rode wijn… dat was een ramp geweest. Genoeg over kleding problemen in ieder geval.

Haar blauwe ogen keken weer naar Tore, maar ze had nog geen woord gesproken, maar ze was nog aan het verwerken wat er net nou gebeurd was. Haar hoofd was echter nog wat rood en eigenlijk zou ze boos moeten zijn, maar het kwam er voor nu nog niet uit. Tore wachtte echter geen moment, al had ze toch iets andere woorden verwacht dan dit. Hij sprak dat het ‘vele malen’ erger kon en dat ze daar nu dus op de grond lag. Ze zuchtte lichtjes en sloeg haar armen over elkaar terwijl ze hem wat neutraal aan bleef kijken. De blondine hoorde echter ook het ‘gezeik’ uit de menigte en verrast keek ze dan ook die kant op, ze was even vergeten dat ze op een toneelstuk leken. Echter was Tore het daar totaal niet mee eens en sprak hij dat dit geen sprookje was… hehe nee… was het maar zo… Dan had ze misschien ooit nog een kans gehad bij de jongen die nu voor haar neus stond. Ze schudde haar hoofd lichtjes en keek weer terug naar Tore die zijn aandacht weer op haar focuste en verder sprak dat een jurk niet meer waard was dan een mensenleven. Na ja misschien was het alleen maar fijn geweest dat de jongen op z’n minst bezorgd over haar was? Als dat het enige was wat ze van hem kon krijgen, was ze daar tevreden mee. Ze negeerde de menigte dan ook verder en ze strook een blonde, pluk haren achter haar oor “Geen zorgen, ik heb een wasmachine” sprak ze met een licht glimlachje “En… dit is inderdaad geen sprookje” sprak ze wat harder, hopend dat de menigte dat ook te horen kreeg.

Er waren dan ook zelfs wat mensen die teleurgesteld afdropen, ze hadden waarschijnlijk gehoopt dat er iets ‘romantisch’ zou gaan gebeuren, maar helaas voor hen… en haar misschien zelfs ook. Het glimlachje verdween echter weer van haar gezicht al bleef haar hoofd wel rood. Ze draaide zich even naar de leuning van het balkon toe… die nu dus uh… een beetje vernield was, oeps. “Bedankt…” mompelde ze zachtjes, bijna onhoorbaar, wetende dat meneer toch niet goed daarmee om kon gaan en tja… Ze draaide zich weer naar hem toe “Gelukkig is het goed afgelopen” sprak ze waarna er weer een glimlach op haar gezicht was verschenen, al was deze eigenlijk compleet nep. Ze had nog steeds pijn en het was hartstikke zonde van de jurk… maar goed, misschien was ze meer teleurgesteld over iets anders dan over het gene wat net gebeurd was. “Maar… ben ik dan zo zwaar?” sprak ze weer, grinnikend nu, om te proberen er wat ‘grappigs’ van te maken. Al had ze helemaal niet willen roepen dat hij haar los moest laten…

Oke, ze had gesproken dat dit geen sprookje was en gelijk dropen er mensen af en even later stond er niemand meer en degene die er stonden, waren nu afgeleid door hun gesprekspartner of iets dergelijks. Mooi, ze werden niet meer aan gezien als een of andere scene uit een film. De gedachte eraan was voor haar ook te veel. Ze vond de blonde jongen oprecht leuk ja… maar dit hoefde ook weer niet. Ook de reden geweest waarom ze zo gereageerd had en uit zijn handen was gevallen, oeps. Na ja het was gebeurd en er was niks meer aan te doen. Het enige wat ze kon doen was dat ze de jongen kon bedanken… voor de zoveelste keer. En elke keer dacht hij waarschijnlijk dat ze het alleen maar deed omdat ze hem zo leuk vond. Na haar bedankje, bleef het heel kort even stil, maar toen ze hem aan keek had hij een glimlach op zijn gezicht, al leek deze wel wat gedwongen. Toen hij dan ook sprak dat het ‘zielig’ was voor het balkon, keek ze hem een tikkeltje verbijsterd aan. Was hij serieus… of… probeerde hij weer grappig te zijn? Automatisch ging haar blik langzaam naar de leuning van het balkon, waar ze momenten geleden nog op had gezeten. Ze zuchtte lichtjes en had die woorden maar even gelaten voor wat het waren.

De blondine probeerde het vervolgens zelf ‘grappig’ te maken al kon ze op een of andere manier alleen een neppe glimlach op haar gelaat toveren en vervolgens vragen of ze echt zó zwaar was. De blondine bleef hem op dezelfde manier aan kijken, maar toen hij begon met een ‘nou’ verdween de neppe glimlach lichtjes, al speelde hij duidelijk mee door ‘nep’ na te denken. Gosh, waarom vroeg ze zoiets eigenlijk? Alsof hij poeslief ging zijn en ging zeggen dat ze helemaal niet zwaar was, hij was daarnaast ook niet sterk, dus natuurlijk was ze zwaar… voor hem. Ze wilde haar mond weer openen om er op te reageren, er was namelijk een licht fronsje verschenen, maar de blonde jongen opende zijn mond alweer met dat ze, dacht hij, wel lichter was dan Cinderella en ze knipperde even, die neppe glimlach stond nog op haar gezicht, de frons was wel verdwenen. Oke seriously hoe moest ze hier nou op reageren? Ze keek even weg, bedenkend hoe ze hier nou op moest reageren, automatisch bleef de glimlach staan al had ze dat zelf niet meer echt door. Ze had deze tijd dus ook geen woord meer gesproken. Echter werd ze verrast door Tore die ineens heel dichtbij was gekomen. Met grote ogen staarde ze hem aan en was de neppe glimlach gelijk van haar gezicht gevaagd.

Maar al snel werd er aan haar mondhoeken ‘getrokken’. Ze werden omhoog geduwd door Tore’s vingers en het zag er waarschijnlijk heel stom uit nu. Ze keek hem nog verbaasder aan dan net… wat?! Hij sprak vervolgens waarom ze geen ‘echte’ glimlach op haar gezicht had en of ze ‘eerder’ gelogen had over het feit dat ze ‘gelukkig’ was met hem. Ze knipperde en had deze actie totaal niet aan zien komen. Ze snoof en er verscheen lichtelijk een frons op haar gezicht, het zag er nu nog stommer uit waarschijnlijk met haar mondhoeken omhoog geduwd door hem. Zonder er echter ook iets aan te doen begon ze te spreken. “Het balkon is inderdaad héél zielig” begon ze nors “En heb je Cinderella ook al gedragen dan?” ging ze verder, al kwam het er niet zo overtuigend uit met haar mondhoeken omhoog geduwd. “En…” ze wilde verder gaan, maar stopte even waarna ze weg keek. Natuurlijk had ze niet gelogen toen ze dat gesproken had, haar gezicht kon toch niet meer roder “Alsof ik zou liegen over zo iets” sprak ze verder, nog steeds een tikkeltje nors, maar… ze bleef weg kijken. Ze had ondertussen haar armen over elkaar heen geslagen en haar blauwe ogen zochten iets waar ze naartoe kon staren, want… ze wilde hem nu gewoon niet aan kijken. “Het maakt namelijk toch niet uit wat voor een lach ik op zet…” mompelde ze zachtjes.

Oke Tore stond nu recht voor haar neus met zijn vingers op haar gezicht om haar mondhoeken omhoog te duwen, omdat hij een échte glimlach wilde zien en geen neppe… Tja ze gaf hem wel gelijk het was nergens voor nodig geweest, maar haar emoties hadden hier even de overhand genomen en ze had gereageerd zoals ze dacht dat het beste was, maar helaas was dat niet zo geweest. Al keek ze hem nu fronsend aan, maar zag dat het er heel stom uit met haar mondhoeken omhoog geduwd. De blondine was in ieder geval niet helemaal blij met zijn woorden over het balkon… en Cinderella. Het was wel weer typisch voor hem om over een sprookjes prinses te beginnen. Ze had daarna ook gevraagd aan hem of hij Cinderella ooit eerder had gedragen. Ja, je wist maar nooit, voor hetzelfde geld had hij ‘ja’ gezegd en dan stond ze hem hier nu keihard uit te lachen waarschijnlijk… ze zou hem niet geloven in ieder geval, maar ze kreeg een antwoord en het was ‘gelukkig’ een nee. Hij had het blijkbaar ergens in een filmpje gezien. Aha interessant. Ze knipperde en keek hem dan ook wat verrast aan, aangezien hij een filmpje over dat soort dingen had gekeken. Al was de blondine nog niet klaar geweest met haar reacties op al zijn woorden, want ze kon niet liegen over het feit dat ze het met iemand leuk had of niet. Mensen die ze niet mocht, kwamen dat altijd heel snel en duidelijk te weten… Dus mensen die ze graag mocht ook. Al was zelfs zij het niet helemaal eens met haar eigen woorden die ze sprak, maar goed, het was er al uitgefloept helaas.

De blonde jongen was het dus ook compleet niet eens met haar woorden. De blondine keek hem dan ook gelijk weer aan toen zijn handen verdwenen en zijn armen over elkaar geslagen waren. Hij begon dat hij weinig lachte, maar het was een teken dat iemand plezier had. Ze bleef hem echter aan kijken en hield zich voor nu nog stil. Echter keek hij nu de andere kant op en sprak hij verder dat hij nooit zoveel gelachen had als met haar?! Haar ogen werden even groot, zeker toen hij vroeg of ze nu snapte dat hij het belangrijk vond. Ze keek vervolgens gelijk naar de grond en zuchtte lichtjes, natuurlijk waren échte glimlachen veel mooier dan neppe… al had ze niet verwacht dat hij heel veel gelachen had met haar, waren er geen andere mensen dan? Met die gedachten in haar hoofd merkte ze totaal niet op dat er een bekende het balkon op was gekomen. Het was notabene haar vader en… hij was stomdronken, great. Het duurde dan ook even voordat Layla het helemaal door had, want ze keek nu, net zoals Tore, naar de dronken man. Ze keek haar vader aan met grote ogen en een rode kop. Waarom moest dat haar vader nou weer zijn?! En waarom moest hij nu weer hierheen komen?! Ze fronste lichtjes toen hij ook nog dichterbij kwam en… gosh hij moest naar huis of zo. Ze snoof en net toen ze een poging wilde maken om haar vader aan te spreken en hem weg te sleuren hier, ging het mis. Tore had hem nog gewaarschuwd, maar dat had geen zin gehad.

De blonde jongen voor haar neus kreeg een flinke por in zijn zij en ze zag het al gebeuren. Het deed duidelijk zeer en hij kromp ineen, maar… nee… Haar ogen werden groot toen hij steeds dichterbij kwam. Het ging allemaal zo snel dat ze amper had kunnen reageren, want door die por hing hij te ver voorover en verloor hij zijn balans? Gosh, de blondine probeerde vervolgens iets te doen, maar voordat ze het wist had Tore zijn ogen weer geopend en kwam hij nu zó dichtbij dat dit zó fout ging! Ze sloot snel haar ogen als reactie, maar voelde ineens een hand op haar mond en toen ze haar ogen dus opende van verbazing zag ze hoe Tore de rug van zijn hand ‘zoende’ en Layla nu dus recht in de ogen aan keek. Haar blauwe ogen tuurde ook recht in zijn bruine ogen en ze werden langzaam groot. Haar gezicht was al rood, maar ze was verstijfd door de actie, jezus. Er zat alleen nog maar een hand tussen haar lippen en de zijne… Verdomme, papa! Echter was het moment al snel weer weg en zette Layla zo snel ze kon een paar stappen achteruit en keek ze naar haar vader die weg strompelde. Tore had nog gesproken dat het ‘niets’ scheelde, maar… Haar vader riep nog naar hun een soort van sorry. Ze zuchtte lichtjes en had haar ogen even gesloten. Ze trok de sjaal wat meer voor haar gezicht, al ging dat helaas haar rode kop niet bedekken. “Echt weer typisch…” mompelde ze waarna ze haar blauwe ogen weer opende. Ze keek Tore weer even recht aan, maar wendde haar blik gelijk weer af. Kon het nog ongemakkelijker worden?! Eerst was ze bijna van het balkon geflikkerd en had Tore haar vast gepakt op een nogal… aparte manier, maar zijn armen hadden haar niet kunnen houden waarna ze op de grond flikkerde. Daarna gebeurde dit… serieus. Ze moest echt even iets gaan doen. Haar blik ging naar binnen waar nog een hele menigte stond.

Misschien was het maar slim om snel van onderwerp te veranderen en niet te lang stil te blijven staan en iets zeggen, om het niet nog ‘pijnlijker’ te maken dan het al was. Met een scheve glimlach keek ze hem dan ook aan “Heb je nog steeds geen dorst?” vroeg ze maar waarna ze zelf al onderhand aanstalten maakte om van het balkon af naar binnen te lopen. “Ik heb namelijk wel wat dorst dus ik ga even wat drinken halen” sprak ze met een glimlachje. Oke het was misschien deels een excuus om even van deze situatie te ontsnappen, maar aan de andere kant had ze ook gewoon legit dorst.

1005 woorden~