Kill a little time +Cecille

Nathan gaf geen reactie, maar aan zijn handelingen was te merken dat hij het begrepen had. Zijn tempo werd af en toe iets langzamer en versnelde daarna weer – waarschijnlijk omdat hij af en toe wilde checken of ze nog in orde was of even aan haar dacht en daarna zijn pas onbewust weer omhoog krikte qua snelheid. Cecille vond het niet erg. Zijzelf zou wellicht hetzelfde hebben gedaan in die situatie. De wandeling zelf verliep stilletjes; een ongebruikelijk iets als het op de blondine aankwam, want normaal was ze erg sociaal. De angst om gepakt te worden en af en toe een pijnlijke steek snoerden haar echter de mond, dus ze nam zichzelf voor te wachten met spreken tot ze in ieder geval in de buurt van de grot waren. De berg was in ieder geval al te zien, dus de grot moest niet ver meer zijn. Arceusdank, ze had namelijk zo het idee dat als ze een pauze namen, ze als een juten zak in elkaar zou zakken. Dit motiveerde haar echter om wat sneller te lopen en de grot te bereiken, dus de laatste paar honderd meter deed ze dan ook erg haar best om vooruit te komen. Dit betekende op een gegeven moment echter wel dat ze de muur moest loslaten en op eigen houtje verder moest.

Ze hadden de grot bereikt. Eindelijk hadden ze de grot bereikt. Cecille voelde zich zo veilig door de stenen muren om haar heen, dat ze meteen de neiging had om op de grond te gaan zitten. Haar lichaam dacht daar kennelijk net zo over, want ze zakte pardoes door haar benen zodra ze binnen waren. Met een kreun probeerde ze zichzelf overeind te werken, de stekende pijn in haar zij te sterk nu om het te negeren. Nathan hield zijn hand voor haar gezicht en was zo te zien voor haar gehurkt gaan zitten, maar de blondine had het niet geheel meegekregen. Wat ze wel doorhad, was dat hij zijn vingers voor haar bewoog en omdat ze dit al vaker had meegemaakt, liet ze maar meteen blijken dat ze nog bij zinnen was door haar hoofd te heffen en hem aan te kijken. “Ik kan ook nog raden hoeveel vingers je opsteekt, als je dat nodig vindt?” grijnsde ze naar hem. Een hele scheve, vermoeide grijns, die er waarschijnlijk meer uitzag als een grimas.

Nathan vond het niet nodig, sprak hij geamuseerd, waarop hij naar de ingang van de grot liep. Waarschijnlijk checkte hij of er geen andere mensen waren, want niet veel later kwam hij terug de grot in en nam ook hij plaats tegen het gesteente. Het bleef voor een moment rustig tussen de twee – Cecille kon haar eigen ademhaling horen, erop letten en het reguleren. Ze sloot haar ogen en nam diepe ademhalingen, waarop ze die voorzichtig weer uit ademde en probeerde te kalmeren. Vervolgens opende ze haar ogen weer en probeerde ze maar het beste uit de situatie te halen door geamuseerd te grijnzen. “Geen idee wie die gasten waren, maar zouden we indirect een bendeoorlog hebben gestart?” vroeg ze aan Nathan. Ze hadden immers door haar bandana gedacht dat ze van een andere bende was. Of ze de jongen daar ook schuldig aan achtte, daar zouden ze nooit achter komen. Cecille zuchtte en liet haar hoofd tegen het gesteente achter haar rusten. “Hopelijk hebben we hun geheugen een flinke klap gegeven. Ik heb geen zin in gezocht posters met mijn eigen gezicht erop.”

Cecille schudde afwezig met haar hoofd. Stelletje idioten. Wat ze zichzelf allemaal wel niet aan deden voor een sjaaltje met een bepaalde kleur. Het was eigenlijk belachelijk. Er zat geen moreel achter hun gevechten. Iets waar zijzelf soms ook schuldig aan was, maar meestal had ze er wel een achterliggende rede voor. Bescherming bieden voor anderen. Voor een hoge titel strijden. Wat was die achterliggende gedachte geweest van vanmiddag? Zichzelf verdedigen. Vechten zonder een rede deed ze dus vrijwel nooit. Cecille had zelfs bij de illegale gevechten voorheen eentje gehad; geld verdienen. Bij Nathans volgende opmerking grinnikte ze geamuseerd. “Waarschijnlijk,” herhaalde ze zijn woorden. Het lachen verging haar echter bij de herinnering dat Nathan inderdaad wat meer had gedaan en ze besloot dat maar snel van zich af te zetten. Haar aandacht ging nu uit naar een ander onderwerp. “Hoeveel heb jij er geveld? Eerlijk gezegd raakte ik de tel nogal kwijt toen ik – nou ja, ik raakte de tel gewoon op een gegeven moment kwijt.” Toegeven dat iemand de bovenhand had gehad? Nooit van haar leven. Natuurlijk gaf ze wel toe dat de jongen haar een aantal keren had geholpen en daar was ze hem erg dankbaar voor.

Hij had er vier verslagen, maar dat wist hij eigenlijk niet zeker. Cecille keek hem fronsend aan – niet omdat ze aan hem twijfelde; eerder omdat ze zich probeerde te herinneren of ze in de buurt zat of niet. Besluitend dat ze hem maar misschien beter kon laten winnen dit keer, zuchtte ze weer en gaf ze toe. Haar arrogantie was al lang en breed verdwenen in haar staat en ze kon hem op zijn minst dat stukje gunnen, vooral omdat hij haar geholpen had. “Dan hou je een glaasje van me te goed,” grijnsde ze naar hem, doelend dat ze een keertje moesten gaan drinken. Als ze weer geld had. Yeah, dat konden ze wel. Tenzij... “Of drink je niet?” Ze kon hem nog altijd op een colaatje trakteren als dat het geval was. Dat vond ze ook niet erg. Daarbij maakte de alcohol het niet gezellig, maar de drinker. De aanwezigen. In alle eerlijkheid kon ze eigenlijk wel zoiets gebruiken nu.

Een drankje zou hij niet afslaan. Cecille glimlachte naar hem. “Nou, dan hebben we een deal,” reageerde ze op de opmerking. Ze wist bij Arceus niet waar en wanneer, maar hopelijk kon ze er tegen die tijd wel van genieten en was ze van de pijn in haar zij af. Wellicht dat het een slim idee was om even langs een dokter te gaan ermee. Dat terwijl ze vers van een dokter afkwam in verband met haar blauwe oog. Het zat haar deze periode wat dat betreft niet echt mee. “Enige voorkeur waar?” vroeg ze aan de jongen. Misschien had hij wel een favoriet cafeetje die hij met haar wilde delen. Zolang ze maar niet terug naar Lumiose hoefde, vond ze alles best. “Ik ga binnenkort naar Shalour, misschien valt daar wat te beleven?” probeerde ze. Als ze maar niet al te ver hoefde te reizen ervoor, want ze had de derde gym nu al lang genoeg uitgesteld.

Nathan had niet echt een voorkeur en schijnbaar vond hij het ook prima om naar Shalour te komen. Makkelijk te bereiken, opperde hij. Cecille dacht even na over die opmerking, maar ze herinnerde zich zijn Charizards en snoof toen geamuseerd. “Met die bakbeesten van jou wel ja,” reageerde ze lachend. Zelf had ze die niet. De grootste van haar team was Dahlia en die kon, helaas, niet vliegen. Teleporteren ook niet. Dus zij moest het lekker ouderwets met de benenwagen doen. Al ging dat waarschijnlijk nog langzamer dan normaal, had ze zo het idee. Haar blik gleed naar buiten toen een bekende geur haar neus binnendrong, maar ze fronste toen ze niks zag. Het rook als... Regen? Ze zag het alleen nog niet echt. Misschien begon het net. “Misschien zitten we hier nog wel wat langer vast,” merkte ze op, waarna ze de lucht probeerde te zien. Dat kon nog net doordat ze zich zo laag bij de grond bevond. Grijze wolken. Great.