Kill a little time +Cecille

Alsof er een signaal had geklonken vielen al die mensen die hun een seconde eerder nog hadden aan zitten staren, de twee aan. Hij keek niet eens wie er als eerste bij hem kwam, de jongen had het werkelijk te druk met een vuist in diens gezicht te planten. Kreunend kwam het persoon neer, ze wilden hopelijk niet gaan beweren dat ze allemaal zo waren hé? Anders ging het wel saai worden. Zijn blik ging naar het volgende persoon, welke een metalen pijp op Nathan's hoofd probeerde te laten komen. Met een snelle stap opzij werd de aanval met gemak ontweken waarna de groenahrige hem een kleitje gaf in diens buik. Saai. Er leek geen uitdaging te zijn maar wat had de jongen verwacht? Dat ze professionele vechters waren? Nee, maar hij had wel iets meer verwacht. Ergens was er wel iets vaag, ze leken gewoon te wachten op dat hun teammaat was gesneuveld en gingen daarna pas aanvallen net zoals in de Assassin's Creed games. Daar kon het wel aan liggen, waarom het szo makkelijk was. Hm, weinig aan te doen. "Dit is nogal makkelijk." sprak hij zijn gedachten luidop, zodat én Cecille het koen horen, en om misschien wel de mensen die hem aanvielen wat 'aan te moedigen' tot beter vechten.

Hij leek niet de enige te zijn die het wel makkelijk vond, het leek net alsof de blondine haar tegenstanders een voor een neerhaalde. Iets wat wel bij beiden leek te gebeuren. Al snel kwam er een ander iemand op hem af, welke hem van achter wou slaan met een stuk hout. Meteen kwam hij echt zonder na te denken in actie en ontweek het ding, waarna hij met zijn ogen naar de houder van het ding staarde. Dus gingen ze het zo doen? Dat kon hij ook wel hoor. Met zijn rechterhand reikte hij naar een van zijn zakken, om daar vervolgens een mes uit te halen. Nog ergens anders had hij dat andere wapen, maar voor nu nog zat daar geen zin in om deze te pakken. Pas wanneer de situatie erg benauwd werd zou het zover gaan komen. In een snelle stap naar voren en het mes in de aanslag houdend viel hij het persoon aan, welke een vrouw bleek te zijn. Weinig maakte het Nathan uit, hun vielen de twee in de eerste instantie aan. Het mes drong tot diep in haar huid door, waarbij er een luid en vooral pijnlijk geschreeuw te horen was. Het ijzeren lemmet had zich tot diep in haar schouder geboord. Voor een enkele seconde ging zijn blik weer naar Cecille toen deze wat sprak, al drongen de woorden niet echt bepaald tot hem door. Snel daarna werd het mes met een soort soppend geluid weer terug getrokken, druipend van het scharlakenrode bloed. Op zijn gezicht stond een grijns, hij genoot hier teveel van.

Ze ging doodbloeden, ze ging niet doodbloeden, wat maakte het hem uit. Wel lag er binnen de kortste keren een plas bloed op het asfalt. Zijn blik ging snel heen en weer van een random persoon naar een ander, het leek er nu wel op dat hun een tweede keer gingen nadenken. Mooi zo. In zijn ooghoeken viel het hem op hoe Cecille nogal wat moeite kreeg, een van de personen waar zij tegen aan het vechten was leek haar been vastgepakt te hebben. Dat werd maar wat helpen he? In snelle passen was hij al bij de drie, ondertussen had hij het mes ook al eventjes wat handiger vast. Hij stond achter de man die de blondine bij haar voet vasthield en hield het mes stevig tegen diens keel aan "Ik zou de dame gaan loslaten als ik jou was, of je wilt dat ik je luchtpijp open snij." zijn stem was te aardig, veel te aardig in vergelijking met wat hij op het punt stond om te gaan doen, het was geen gebakken lucht namelijk.

Het leek er bijna op dat de man het wou gaan doen, goedzo. Zodra de greep wel erg los was trok de blondine haar voet los, om iets achter zijn rug vast te pakken. Met nog steeds het mes op diezelfde plek keek hij naar achter, hoe het te zien was dat Cecille iemand een trap voor zijn maag verkocht. Toen er werd gesproken dat ze hem rugdekking gaf greens hij kort "Bedankt." en dan nu het persoon die in die tussentijd nog steeds onder de dreiging van een mes stond. Niet geheel eerlijk zou dat zijn, maar ja, vaak was het zo dat er meer dingen werden bereikte als er niet eerlijk werd gespeeld. Hij zou al zeker het dreigement gaan uitvoeren, of ze werd losgelaten of niet. Hij zette wat meer kracht, waardoor er nu een straaltje bloed bij diens nek stroomde. Een straatje dat meer werd toen hij dieper te nek in kwam met het mes. De adem van de man begon ineens te stoken, het leek met de seconde moeilijker te gaan. "Dood." sprk de groenharige met een vrijwel maniakale grijns op zijn gezicht.

Toen ineens zijn hand werd vastgepakt en deze weg trok, keek hij lichtelijk geïrriteerd naar de persoon die dit had gedaan. Daar was niet eens nood voor eigenlijk, het zou toch te laat zijn. Toen het hem werd gezegd dat ze niet dood moesten greens hij enkel meer, als dat mogelijk was. "Voor hem is het te laat." Werd er gesproken waarna hij met zijn vrije hand naar de man gebaarde. De stikkende geluiden leken te verminderen, zachter te worden. Hij was niets beter dan die andere mensen, misschien zelfs erger maar dat kon hem niets uitmaken. Kort daarna rukte hij zijn hand los, waarna hij met een zwaai van het mes het bloed verminderde op het lemmet. Vervolgens voog hij de restanten af aan de zoom van zijn shirt.

Toen de blondine nog leek te checken of de man echt dood was, zuchtte hij binnensmonds. Dat ze er nog serieus hoop in had dat de man niet dood was. Niet veel later leken de andere leden kwaad op hem afstormen, om wraak te nemen. Dat ze dat nog echt wouden gaan doen, al was het ergens wel te begrijpen. Als iemand zijn vrienden zo vermoorde zou dit persoon er niet ongeschonden mee wegkomen. Toen het te zien was dat Cecille's Pokémon de groep tegenhield kon hij enkel denken dat als ze zo door bleven gaan, hun hetzelfde gingen meemaken als hun dode maat. "Kijk, dit is dus veel beter." sprak hij met een grijns, het leek er wel op dat hij de enige was die er zo over dacht. Maar dat maakte hem niet uit.

Toen Cecille ineens haar hand opstak fronste hij even, wat was ze van plan? Maar al snel werd het duidelijk waarom; ze wou het mes hebben. Al gaf hij het niet aan haar, borg in het ding wel weer op ergens in zijn mouw. Hij had het ding liever bij zich, in tegenstelling het aan anderen geven. "Dit werkt ook." mompelde hij toen het volledig was verdwenen. Zijn mes, kgg, blijf ervan af. Dat waren zijn gedachten als iemand het ding van hem wou afpakken, of dat hij het moest gaan afstaan. Nu ging zijn blik weer naar de twee Pokemon van Cecille, welke de mensen wegwerkten, dat leek wel goed te gaan, deels.