Kill a little time +Cecille

Het feit dat Nathan toch redelijk vaak om haar opmerkingen grinnikte, stelde haar op de één of andere manier gerust. Ergens kon het zo zijn omdat ze toch wel een klein beetje bang was voor hem en zijn mes, maar het was gewoon een feit dat Cecille erg sociaal was en het mensen het liefst naar hun zin maakte. Nu waren de omstandigheden niet zo geweldig voor hen beide, en dan had ze het niet eens over de regen, maar dan nog probeerde ze het. Het geluid van regen dat steeds harder en harder werd, leidde haar echter af en zorgde ervoor dat haar paarse ogen zich buiten de grot vestigden. Een stortregen. Really? Cecille rolde met haar ogen. “Ik heb geen weerberichten gehoord, dus ik weet niet hoe lang we hier vastzitten,” mompelde ze. Een grote pokémon die haar kon schermen van het water had ze niet. “Je weet zeker geen leuk spelletje om de tijd te doden?” Ze richtte lichtjes grijnzend haar blik op de jongen.

Nathan had geen idee. Cecille vond het ergens wel jammer, maar ze begreep het ook wel. Hoe oud zou de jongen zijn? Misschien even oud, misschien ietsje ouder. Hun kindertijd was allang vervlogen en hoewel de blondine nog altijd dat kleine beetje kind in zich hield voor Yara, Sivar en haar toekomstige kinderen, kon ze zich voorstellen dat niet iedereen die instelling had. “Nou, als we ik zie, ik zie wat jij niet ziet zouden doen, zijn we denk ik snel klaar,” grapte ze. Ze keek even naar de grond en probeerde een toepasselijk dingetje te verzinnen voor de huidige situatie. “Heb je toevallig drie bekertjes bij je? Anders kunnen we balletje balletje wel proberen.” Nu was ze redelijk serieus. Het was een leuk spelletje om de tijd mee te doden, maar dan moesten ze wel het benodigde materiaal hebben... Misschien dat Cecille nog wel wat kaarten bij zich had. Desnoods kon ze dat als plan C inzetten.

Nathan doorzocht zijn tas toen ze naar de bekertjes vroeg, maar ook hij had er helaas geen bij zich. De blondine hoefde zelf niet door haar eigen tas te kijken om te weten dat zij die voorwerpen niet bij zich had. Zelfs een balletje niet. “Well,” begon ze desondanks, haar handen glijdend naar de tas die naast haar op de grond rustte. Ze ritste hem open en haalde na enkele tellen rommelen een pakje spelkaarten eruit. “Ik heb nog altijd deze jongens. Ken je een leuk kaartspel?” Cecille kende er genoeg, maar dat betekende niet dat Nathan ze ook kende en in een bui om uit te leggen was ze niet echt. Dus tenzij hij geen enkel kaartspelletje kende, was ze gewoon van plan om hem te laten kiezen.

Blackjack, huh? Cecille grijnsde. Ja, die kende ze wel. Het was leuk en simpel, maar bovendien een echte tijddoder. De blondine knikte instemmend. “Sure,” reageerde ze, terwijl ze de kaarten al uit het doosje haalde en begon te schudden. Het eerste rondje zou ze zelf wel de dealer zijn, vond ze. Tijdens het schudden probeerde ze zich de regels te herinneren en haar geheugen nog wat verder op te frissen. Vroeger speelde ze blackjack en poker met haar vader tot ze erbij neerviel. Dat soort spelletjes werden ook erg vaak op studentenfeestjes gedaan, maar zij had toen al een streepje voor door die ouwe van haar. Cecille deelde de kaarten uit, ieder twee, waarop ze verwachtingsvol naar Nathan keek en het stapeltje overige kaarten nog in haar handen hield. Zou hij voor nog een kaart vragen of liet hij het hierbij?

Cecille keek aandachtig naar de jongen in afwachting of ze er een kaart bij moest leggen. Jammer dat ze niet kon zien wat voor een kaarten hij had, maar dat was nou eenmaal hoe het spel werkte. Pas als iedereen hun ronde had gehad, mocht zij de rest van de kaarten zien. Haar eigen kaarten had ze zelfs nog niet bekeken, maar dat deed ze liever wanneer Nathan zijn beurt had gehad. Zij was immers de dealer deze ronde, dus ze moest wel opletten, wilde het spel vooruitgang krijgen. De jongen gaf aan een extra kaart te willen en Cecille pakte de bovenste van het stapeltje, om deze omgedraaid naar hem toe te werpen. Het ding landde, schoof ietsje verder door, maar stopte vlak voor zijn voeten. En nu was het afwachten of het aantal op die kaart hem de das om deed of dat het genoeg was om te stoppen – desnoods nog eentje te vragen.

Nathan hoefde verder geen enkele kaart meer en Cecille knikte begrijpend. Vervolgens legde ze de stapel kaarten naast zich neer en pakte ze het tweetal kaarten op dat ze aan zichzelf had uitgedeeld. Een tien en een zeven, huh? Dat scheelde maar vier punten, dus Cecille waagde er maar geen gokje op. Nu liep ze de kans om te verliezen, maar als ze nog een kaart wilde, dan verloor ze zeker. Het geluk om een tweetje of een drietje te krijgen had ze vast en zeker niet. En de kans om een vier te krijgen was bijna nihil. Cecille richtte haar blik dus op Nathan. “Ik pas ook,” deelde ze mee, waarop ze haar kaarten neerlegde met de cijfers en figuren bovenop, zodat ook hij kon zien wat ze had. Zeventien punten. Eigenlijk niet mis, maar geen blackjack. Ach, het spel begon net. Wie weet wat er nog kon gebeuren. Nieuwsgierig keek ze de jongen aan, zich afvragend wat hij had.

Yara was net zo trots als Cecille, leek het. De blondine grijnsde naar het meisje en knikte instemmend toen de zwartharige vertelde dat ze die vast en zeker zou halen. “Met vlag en wimpel!” reageerde ze enthousiast. Ah, de kon dat extra grammetje gewicht al bijna voelen hoor. Die derde badge zou binnenkort in haar bezit zijn, of die gymleader er nou klaar voor was of niet. Cecille zag toen vanuit haar ooghoeken dat de pokémon hun ijs al op hadden en dus op hun trainers aan het wachten waren. Hmpf. Wisten ze dan niet dat snel ijs eten ongezond was? Het zorgde voor flink wat hersenbevriezingen tussendoor. Daar had ze zelf alle ervaringen mee. Gelukkig was ze niet de enige die nog niet klaar was en at ze dus samen met Yara haar ijs op. Cecille zou echter Cecille niet zijn als ze er een soort wedstrijdje van maakte en sneller probeerde te zijn dan haar zusje, maar daar voelde ze wel het nare bijeffect van. Hersenbevriezing. De blondine gromde, greep naar haar hoofd en kreunde iets dat op de term moest lijken, om duidelijk te maken dat ze er last van had.