{ Kill me while you can

Ragya liep met Aldrei en Refur aan haar zijde door de ijzige stad. De kou deed haar goed en de grauw van het stadje liet haar rode haar afsteken als vuur. Ze grijnsde kort en liep verder langs de half bevroren huizen. Plots gromde haar gouden pokémon en schoot ervan door. Met een zucht rolde ze met haar ogen en rende de Ninetales achterna. Net toen ze de hoek om kwam rennen zag ze hoe de vospokémon de bosjes in een vloog. Wat ging dat beest toch doen? Snel gritste ze haar Eevee van de grond af en rende met haar lange lenige passen achter Aldrei aan. De ijle lucht lieten haar longen branden en ogen tranen maar het voelde geweldig. De wind beet in haar huid en zorgde voor een klein laagje ijzel in haar haren. Net toen de jonge vrouw een grot in zicht kreeg zag ze hoe haar pokémon probeerde tegen een meisje op te springen terwijl ze dreigend gromde. 'Aldrei' Beet ze de pokémon toe met haar harde en krachtige stem.

{ Alyss eerste post + Spt c:

Ze zuchtte klagelijk bij de uitdaging van de andere pokémon. En daar gingen we.. Ondertussen had Refur zich los gewurmd en huppelde naar de Delphox. Bij de enorme vuurvos hief hij zijn pootje en piepte mannelijk. Ragya kreunde geïrriteerd. Wat moest ze met dit team? Ondertussen grauwde Aldrei uitdagend terug en liet haar ogen oplichten. "Beiden, klaar" beet ze hun toe. Maar Refur bleef bewonderend omhoog kijken en Aldrei vijandig grommen. Wanhoping keek ze naar de lucht en liet haar felle blik op beiden van haar pokémon vallen.

Bij de prachtige opmerking van de ander keek ze bijna ongelovig opzij. Meende ze dat nou? Haar rosse wenkbrauw gleed omhoog. Toch duurde het niet lang voor ze antwoord gaf. “Bedankt, leuke Delphox” antwoorde ze even droog terug. Refur uitte een vragend piepje, waarschijnlijk hopend dat de Delphox ook een eeveelution was. Aldrei echter ging star naast haar zitten, haar spieren nog aangespannen om ieder moment ten aanval te schieten. Kalm lagde ze haar hand op de kil kijkende vos. Deze keek op en vernauwde diens ogen, alsof ze vroeg aan wiens kant ze nu eigenlijk stond. De roodharige lachte kort en gaf Aldrei een duwtje, deze drukte klagelijk haar oren in haar nek, al zakte de vijandigheid weg. “Bijzondere naam trouwens van je pokémon” zo een gesprek startend. Ze had nog enig gevoel voor de situatie en dat het niet zo aanvaardbaar was gelijk weg te lopen nadat je pokémon iemand had bedreigd.

Haar noordse taal was onbekent bij de meeste en dankzij haar accent moeilijk te raden. Toch grijnsde ze bij de woorden van dien. "Aldrei betekend Nooit, Refur vos" verklaarde ze zichzelf nader. Hierna keek ze schuin naar Refur die stoer piepte en met zijn pootje begon te piepen om de aandacht van de enorme vos te krijgen. De Eevee keek met zijn puppyblik omhoog naar zijn nieuwe idool. Aldrei naast haar keek afkeurend richting de teammember. Trots hief ze hierna haar kop en wierp haar blik af.

Refur piepte lichtjes teleurgesteld, hij had echt gehoopt dat hij ook zo groot kon worden. De ander was immers ook vosachtig en de pokémon had het al helemaal zien zitten. Maar hij was afgewezen. Sipjes ging de bruine pluizebol zitten en keek tussen zijn pootjes terwijl zijn oortjes gingen hangen. Arm ding. Aldrei snoof veelzeggend, ze had het immers gezegd dat dit niks werd. 'Ijslands' verklaarde ze haar taal nader. 'Aldrei, pak Refur even, de Delpox heeft zijn hart gebroken' De ninetales rolde kort met haar ogen en liep toen naar de Eevee toe, die zich nu gewoon liep oppakken.

Wat ging dit gesprek soepel zeg. Ragya had de hoop al opgegeven dat er nog iets nuttigs uit zo komen. Aldrei mokte naast haar, ongeamuseerd met Refur in haar muil. De kleine Eevee hing er ook wat lusteloos bij, zijn hartje gebroken bij het antwoord van de grote vuurvos voor hem. Toen er weer een vraag werd gesteld knikte Ragya simpel; ‘Zeker, Eldur een Growlithe, Kyndill de Cyndaquil en Sleipnir-‘ Nog voor ze de hengst had voorgesteld begon diens bal aan haar riem op te lichten en kwam het paard eruit. Zuchtend keek ze naar de Ponyta. ‘Je weet dat je niet zomaar eruit mag’ sprak ze hem streng toe. Maar het blauwgevlamde dier schudde enkel zijn manen en hinnikte iets over dat hij zichzelf wou voorstellen. Dat was in ieder geval de kern van het verhaal, maar het was bedekt in zijn normale vorm van scheldwoorden. Ragya wreef even over haar slapen en wees naar het paard naast zich. ´En dit is Sleipnir de Ponyta´ Hierbij hinnikte het paard kort, maakte een buiging en keek beiden wezens met zijn stormgrijze ogen aan. Alsof hij nu een daverend applaus verwachtte. De ego van het dier was bijna groot genoeg om voor te stellen.

Sleipnir keek beledigd toen hij geen applaus kreeg en snoof geïrriteerd wat beledigingen. Nu kon de ander waarschijnlijk het paard niet verstaan, zoals Ragya, maar de betekenis was de roodharige echter al te duidelijk. Ze kende haar pokémon goed en hoewel ze de beesten dan niet verstond begreep ze het meeste wel. Bij de opmerking van de ander knikte ze enkel. Wat een observatie, geef die vrouw een prijs. Zuchtend leunde ze op haar andere been en gaf de hengst een strenge blik toen hij hongerig naar de tak van de Delphox keek. Maar op dat moment kwam er een Walrein tevoorschijn. Aldrei snoof meteen vijandig bij de water pokémon terwijl ze enkele tinten lichter werd in haar gezicht, alsof ze nu al zeeziek was. Sleipnir sprong net optijd opzij en schraapte beledigd met zijn hoeven op de grond. ‘Sleipnir als je dat beest maar met één hoef aanraakt krijg je de rest van de week geen aandacht meer’ De Ponyta keek alsof er een geweer op hem werd gericht en wandelde bijna als een schooiende hond naar Ragya toe. Ze krabbelde hem achter zijn oortjes, haar hand zo door het lauwe vuur laten glijdend. De bedreiging was maar bluf, dat zag je aan haar, maar haar wantrouwige blik richting de water type was dat niet. ‘Ik neem aan dat die van jou is?’ sprak ze koeltjes, al had ze weinig er tegen te doen.