Time in a Tree [+Cecille]

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Een nieuwe wereld was voor hem opengegaan sinds hij had geleerd hoe boomklimmen werkte. Ondanks dat zijn nieuwe vaardigheid was begonnen met het geven van een dikke, ongemakkelijke knuffel aan een boom, kon Cooper nu vol trots zeggen dat hij de afgelopen paar keer geen hulp meer nodig had gehad van zijn Drifblim. Het was alsof hij eindelijk zonder zwembandjes in het diepe water mocht zwemmen. Cooper grijnsde breed, en stak zijn duim op naar de grote, ballonvormige Pokémon die een paar meter bij hem vandaan zweefde. “Zei ik het niet? Ik kan het nu echt!” zei hij, meer tegen zichzelf dan tegen de Pokémon. De Drifblim knikte, en maakte een pirouette in de lucht om te laten zien dat hij even trots was op zijn trainer als dat deze zelf was.

Cooper’s grijns vervaagde wat, maar het rondkolkende gevoel van trots bleef. Een kort moment vroeg hij zich af wat voor kinder-vaardigheden hij nog meer moest opdoen voordat hij zichzelf volwassen zou kunnen noemen – veter strikken misschien? – voordat hij het idee weer van zich afzette. Morgen. Morgen zou hij iemand vragen om hem te leren hoe je veters moest strikken, nam hij zichzelf voor. Vandaag wilde hij nog ietsje langer dat gevoel van trots voelen, voordat hij aan iemand toe moest geven dat hij niet wist hoe je veters moest strikken. Veel moeilijker dan het indienen van je belastingaangifte kon het niet zijn, right? En als het te ingewikkeld bleek te zijn, kon hij er altijd nog voor kiezen om voor altijd schoenen met klittenband te dragen. Voor nu zou hij zich daar echter geen zorgen om maken. Nee, voor nu wilde hij enkel genieten van dat wat er nog van de dag over was, door te kijken naar de ondergaande zon.

En genieten deed hij. Niets zou hem nog kunnen storen. Geen geluid, geen beweging, geen geur. Ondanks dat de kou van de wintermaanden nog niet geheel verdwenen was, gaven de lichtroze gekleurde wolken hem het gevoel dat hij een dikke, warme jas aan had. De zonsondergang zelf had een al even warme gloed, al had Cooper achteraf gewenst dat hij er niet direct naar had gekeken. In zijn moment van verblinding verplaatste hij zijn gewicht, waarbij hij zijn hand verzette van een dikke, stevige tak, naar een jonge, ielige tak die al kreunde onder het gewicht van een enkele Seedot. Cooper was echter veel meer dan een Seedot, waardoor de tak direct in gaf, en ervoor zorgde dat de persoon die erop leunde zijn evenwicht verloor.

Cooper spartelde kort, zocht wild om zich heen naar houvast, maar was nog steeds te verblind om ook maar iets te kunnen zien om zich aan vast te pakken, als dat er überhaupt al was geweest. Zelfs gestrikte veters hadden hem hier niet van kunnen redden. Nog voordat de Dirigible ook maar één van zijn armen(?) uit had kunnen steken, viel Cooper al met het lawaai van een kudde bouffalant die door kreupelhout heen stampt naar beneden. Met een harde klap werd de lucht uit zijn longen geperst toen hij samen met wat een van de dikke takken waar hij op had gezeten de grond bereikte. Juichen kon hij echter nog niet, want behalve dat hij daar de lucht niet voor had, leek de helft van de betakking die de boom bezat vervolgens ook nog eens op hem terecht te komen. Een kreet van pijn – of schrik misschien? – kwam er echter wel uit, al was Cooper niet zeker dat het van hem afkomstig was geweest. Was dat echt hoe zijn stem klonk?

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Een paar tellen lang bleef Cooper roerloos liggen, terwijl hij probeerde na te gaan waar het precies was geweest waar hij in de fout was gegaan. De meest logische conclusie was natuurlijk dat hij een fout had gemaakt bij het verdelen van zijn gewicht. Dat betekende echter dat hij zelf de schuldige was van zijn val. Een gedachte die het gevoel van euforie van het leren klimmen veel te snel weer van hem af zou nemen. Nee, besloot hij. Het was de schuld van de zon dat hij was gevallen. Gekreun klonk onder hem, dat hij koppelde aan het geluid van krakende takken die onder hem lagen, die waarschijnlijk niet al te blij waren met het gewicht waar ze op het moment onder leden. De takken bewogen wat, waaruit Cooper begreep dat hij waarschijnlijk niet al te veel tijd had voordat deze het zouden begeven, en hij een tweede keer een val zou maken. Een val van minder hoogte, dat wel, maar toch een val, die er waarschijnlijk voor zou zorgen dat hij nog verder verstrikt zou raken in de takkenbos.

Cooper bewoog zijn armen met behoorlijk wat moeite naar zijn hoofd toe, zijn bewegingen geremd door de takken die probeerden om hem ervan te weerhouden om te controleren of zijn huid nog gaaf was. De takken waren gelukkig makkelijk te breken, waardoor hij al snel kon constateren dat zijn gezicht geen erge schade had opgelopen, op uitzondering van een aantal krassen na. Mooi, zijn handelswaar was intact gebleven. Krassen waren gemakkelijk te helen. De naam van een Pokémon werd genoemd, waarop Cooper afwezig reageerde, te druk met het checken van zijn gezicht. ”Die hebben hier niets mee te maken, het was de zon,” mompelde hij op automatische piloot. Zo bleef hij een seconde of twee liggen, met zijn handen op zijn gezicht, voordat hij zich af begon te vragen wat hij zojuist had gezegd. ”Wacht…” bracht hij langzaam uit, terwijl zijn hersenen probeerden te verwerken wat er zojuist gebeurd was. De radartjes kraakten, tot alles op zijn plek viel, en Cooper een verbaasde O uitbracht. OH. ”Muk?! herhaalde hij.

Was hij bovenop een Muk terecht gekomen? Nee, dacht hij, zich herinnerend dat de stem niet als een Muk had geklonken. Hij was bovenop een persoon terecht gekomen. ”Ah, shit! Wacht, ik – wacht. Sorry. Geef me even, ik –” bracht Cooper uit, terwijl hij wild met zijn armen om zich heen begon te duwen in een poging om zichzelf uit zijn van takken gemaakte gevangenis te bevrijden. Het resultaat had echter de tegenovergestelde werking, en het leverde enkel een boel gekraak en krassen op zijn armen op. Cooper fronste gefrustreerd. Wie was er zo dom om onder iemand die in een boom zat door te lopen? Dacht hij, om zo opnieuw de schuld van zich af te schuiven. Hij haalde diep adem, en blies de lucht vervolgens weer met zoveel mogelijk kracht uit zijn longen, bijna alsof hij dacht dat hij de takken zo weg zou kunnen blazen. Nee, alleen Wolven in sprookjes konden dat, helaas. Cooper kneep zijn ogen dicht, iets dat hij als kind ook altijd had gedaan net voordat hij door iemand uitgefoeterd werd voor wat het ook was geweest dat hij destijds uit had gespookt. Niets goeds, meestal. ”Ben… Bent u in orde?” vroeg hij, waarbij de twijfel in zijn stem duidelijk te horen was. Terwijl hij bezig was om zichzelf te bevrijden, was het vragen naar de conditie van de persoon die hij had verpletterd wel het minste dat hij kon doen.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Meer dan een ontkenning kreeg hij niet als antwoord op zijn vraag, maar meer dan dat ene woordje was eigenlijk ook niet nodig geweest om hem duidelijk te maken dat hij iets behoorlijk verkeerd had gedaan. Er over klagen zou hij absoluut niet doen, want een ferme nee was een stuk aangenamer als antwoord dan een of andere verwensing. Scheldwoorden bleven uit, maar een wedervraag kwam wel. Cooper opende zijn mond om antwoord te geven, maar er kwam geen geluid uit terwijl zijn hersenen probeerden uit te vinden waarom hij plots de neiging had gekregen om zo hard mogelijk weg te rennen. Cooper sloot zijn mond weer. Hij had de stem ergens van herkend, besefte hij, maar kon niet direct plaatsen waarvan. Huh… Misschien een beroemd persoon? Of, ah… Misschien was het iemand die reclames insprak? Zo’n soort stem zou hij uit duizenden herkennen.

”Ah, sorry! Ik – wel…" begon Cooper, die zich plots herinnerde dat hij de vraag nog niet had beantwoord. Hij twijfelde kort, voordat hij zijn zin afmaakte. Hij schraapte zijn keel, en besloot wat hij wilde zeggen. ”… ik… werd aangevallen en viel daardoor uit de boom, dat is alles.” Een klein leugentje was het, maar wie zou daar nou ooit achter komen? Het klonk veel heldhaftiger dan wanneer hij zou zeggen dat hij uit de boom was gevallen omdat hij in de zon had gekeken. Nu leek het in ieder geval nog enigszins alsof hij een slachtoffer was van de situatie.

”Ah, Dirigible!” riep Cooper plots uit. Zijn Drifblim! Die… die zou de takken moeten kunnen verwijderen! Als de Drifblim hem kon dragen, dan moest een bos takken een eitje zijn, right? ”Dirigible, de takken!” beval Cooper, die tussen de takken door zijn Pokémon probeerde te spotten. En ja hoor, een grote, paarse ballon werd langzaam aan groter en groter, totdat het geknisper van takken hem ervan verzekerde dat zijn Drifblim hem had begrepen. Snel ging het niet, maar het was beter dan geen enkele hulp. ”Mijn Drifblim,” legde hij het geluid uit.

Nu hij zich geen zorgen meer hoefde te maken over de takken, borrelde een andere vraag weer in hem op. Zijn recht om zijn mond te openen om iets doms te vragen won het van zijn gezonde verstand, waardoor hij besloot om de hamvraag te stellen. ”Ik weet dat dit niet echt het moment is, maar, uh… Bent u toevallig een beroemdheid? Of iemand die ik ergens van kan kennen?” vroeg Cooper, die zich er aan begon te irriteren dat hij niet kon plaatsen waar hij de stem van herkende. ”Uw stem komt mij bekend voor, maar ik… kan niet precies plaatsen waarvan.”

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Langzaam maar zeker – eigenlijk zelfs ietsje té langzaam als je het Cooper vroeg, maar wie was hij om te klagen, voor hetzelfde geld had hij zichzelf moeten zien te bevrijden – werden de takken boven hem weggehaald, en kreeg hij weer iets te zien van de wereld die zich boven hem bevond. Er zat op het moment niets anders op dan om te wachten, en terwijl hij dat deed kon hij net zo goed wat conversatie maken. Wat over ditjes en datjes praten. Ditjes en datjes die… in dit geval MMA bleken te zijn. Cooper fronste. Was dat daadwerkelijk waar hij de stem van herkende? Hij had de laatste tijd een paar van de wedstrijden gekeken samen met zijn Infernape, maar had vervolgens geweigerd om de interviews achteraf te kijken. Die interesseerden hem niet, had hij beweerd. Evenmin als de gevechten zelf, overigens. Twee dikke vette leugens, maar dat zou hij nooit vrijwillig opbiechten. Niet aan zijn Pokémon, en grotendeels niet eens aan zichzelf. Nee, hield hij zichzelf voor, hij keek naar de MMA-wedstrijden omdat de aanvalstechnieken die erin zaten handig zouden kunnen zijn om over te nemen. Hij had geen andere motieven, en vooral niet dat hij erachter was gekomen dat een bepaald iemand waar hij absoluut niet naar opkeek er in vocht en omdat hij stiekem, heel stiekem, diep van binnen voor haar duimde.

”Ik… heb de afgelopen tijd een paar wedstrijden gezien, ja,” gaf hij toe. Hij vroeg zich af of hij moest liegen over de reden waarom hij had gekeken, maar besloot uiteindelijk dat hij de laatste tijd al meer dan genoeg had gelogen over zijn intenties, en dat het heus geen kwaad kon als hij eens wat meer de waarheid vertelde. ”Dat ene gevecht een paar dagen terug – die uppercut, was het toch? Arceus, die was spicy. Een paar centimeter verschil en ik zweer dat was een knock-out geweest. Op zijn minst. Meesterlijk,” herinnerde Cooper zich, en dezelfde euforie die hij had gevoeld bij het live zien van de wedstrijd vulde hem weer. Absoluut meesterlijk. ”Maar, uh, MMA, zei u?” vroeg hij, in de hoop dat hij wat verduidelijking zou krijgen over wat er met de vraag bedoeld was. Terwijl hij had gerateld, was zijn Drifblim inmiddels aangekomen bij de laatste tak die zich bovenop hem bevond. Cooper plaatste zijn handen tegen de tak aan, en hielp zijn Pokémon met het verplaatsen ervan door deze van zich af te duwen. Als ook die tak weg was, zou hij aan de beurt zijn om versleept te worden, en dan was het alleen nog een kwestie van het ruimen van de overige takken voordat ook de persoon onder hem bevrijd zou zijn.  

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Nu de laatste tak eindelijk ook verwijderd was, liet Cooper zich voorzichtig oppakken door zijn Drifblim. De lange, gele armen sloten zich als klaparmbanden om zijn middenrif heen, en tilden hem uiterst zorgvuldig omhoog. ”Jouw gevecht?” herhaalde Cooper, terwijl hij een laatste paar takjes dat aan zijn kleding vasthaakte met zijn vingers lostrok. Eindelijk, hij was volledig bevrijd van de takken, en zou er waarschijnlijk nog zonder kleurscheuren vanaf komen ook. Over blauwe plekken en kneuzingen kon hij echter niet veel positiefs zeggen, want zijn hele lichaam protesteerde tegen de houding waarin hij door de lucht werd getild. Zijn rug voelde aan alsof hij al liggend op een matras een gigantische trap af was gegleden, alleen dan zonder het matras. ”Thanks, Diri,” prevelde hij Cooper toen zijn Drifblim hem eindelijk op de grond neer had gezet. Staan kon hij in ieder geval nog zonder dat hij wenste dat zijn Hoppip een Sleep Powder op hem uitvoerde, dus veel erger dan wat kneuzingen en blauwe plekken had wij waarschijnlijk niet opgelopen – gelukkig maar.

Cooper gaf de Pokémon een paar dankbare, maar tegelijk ook voorzichtige klopjes. Het was tenslotte nog steeds een ballon, en dit was niet een tijdstip om volleybal te spelen. Cooper bracht zijn arm naar zijn nek om deze er voorzichtig wat mee te masseren, en gebaarde naar de om zijn Pokémon te vragen om door te gaan met het ruimen ervan. Ah, right. De vraag. ”Nee, ik kijk eigenlijk nooit naar de interviews, als dat is wat u bedoelt.” Cooper fronste, zowel omdat zijn nek voelde als een vastgeroeste scharnier, als dat de betekenis van de woorden die hem zojuist verteld waren langzaam tot hem door begonnen te dringen. ”… Wacht… Jouw wedstrijd?” herhaalde hij nogmaals, maar deze keer nog een stuk langzamer. Het was haar gevecht? Haar? De haar die in dit geval maar twee personen zou kunnen zijn? Drie als hij de scheidsrechter meetelde? Het voelde alsof hij iets hoorde klikken. Alsof een klein radertje dat miste nu eindelijk op zijn plek was gezet, waardoor het klokwerk dat zo af en toe een logische gedachte bij hem produceerde eindelijk weer werkte. Cooper’s mond gleed langzaam open van verbazing terwijl hij zich eindelijk besefte waarom hij de stem precies had herkend. ”JIJ bent het?!” vroeg hij, het woord bijna uitspuwend.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

De blondine kwam langzaam overeind, en het was duidelijk dat het spel over was, als het zo überhaupt al genoemd mocht worden. Het een spel noemen maakte het in ieder geval makkelijker om het gevoel dat hij verloren had te kunnen plaatsen. Haar exclamatie klonk al even geschokt dat Cooper zich zelf had gevoeld. Begrijpelijk, natuurlijk. Als een oud automatisme dat hij nooit verleerd had verscheen er een grijns op zijn gezicht, die hij opvolgde met twee fingerguns. Zowel de grijns als de fingerguns verdwenen echter weer even snel als dat ze gekomen waren, en maakten plaats voor een gevoel van gêne. Niet de plaats, niet het moment. Of misschien eigenlijk wel. Nu de boomstam nog niet geheel verwijderd was, kon hij alles doen wat hij wilde zonder dat er directe consequenties aan zaten. Cooper overwoog een paar seconden in alle serieusheid om zijn Drifloon te vragen om te takken terug te plaatsen, maar besloot uiteindelijk dat hij – alhoewel er geen directe consequenties waren voor zijn acties – waarschijnlijk later alsnog zou boeten voor alles dat hij nu zou doen, en het dus maar beter was om het gewoon niet te doen. In plaats daarvan streek hij zijn warrige haar uit zijn ogen, zodat hij het gevaar waar hij tegenover stond in ieder geval in de ogen kon kijken.

”Expres?” herhaalde hij spottend. Zijn wenkbrauwen waren als ongelovige raketten de lucht in geschoten. Cooper sloeg zijn armen over elkaar heen. Was hij hier zojuist nou overschat, of juist onderschat? Dacht Cecille echt dat hij niet competent genoeg was om een paar takken in een boom onklaar te maken zonder zelf ook uit de boom in kwestie te vallen? En anders… wel, dacht ze dat hij zo weinig te doen had dat hij zijn best had gedaan om haar route uit te vinden, alleen maar om wat takken op haar te laten vallen? Please. Zó kinderachtig was hij nou ook weer niet. Bovendien zou hij dan de voorkeur hebben gegeven aan een valkuil. Zoiets was veel leuker om te maken. ”Als ik het expres had gedaan, dan had ik er toch echt wel voor gezorgd dat ik op zijn minst niet zelf ook was gevallen. Een gezicht als dit moet nog langer meegaan dan vandaag, dankjewel,” verklaarde hij hoofdschuddend, om vervolgens zijn woorden in kracht bij te staan door zijn handen als een soort pedestaal onder zijn kin te plaatsen.

Ondanks dat hij zich half gekwetst – en misschien ook wel half gevleid, over dat deel was hij nog niet helemaal zeker – voelde, zette hij een paar stappen in haar richting. Net ver genoeg om buiten het bereik van een maaiende arm te zijn, dacht hij in ieder geval, maar dichtbij genoeg om zijn intenties duidelijk te kunnen maken. Hij liet zich door zijn hurken zakken, en stak vervolgens zijn hand naar haar uit, bij wijze van het aanbieden van zijn hulp. Hij was immers niet echt van plan geweest om haar het slachtoffer te maken van zijn valpartij, dus zijn hulp aanbieden bij het opstaan was wel het minste wat hij kon doen.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Meteen na het uitsteken van zijn hand, twijfelde Cooper of het misschien niet iets tevéél van het goede was geweest. Het voelde alsof hij het haar erin wreef dat hij haar op de een of andere manier te slim af was geweest, als dat überhaupt al het geval was. Was dit het geval? De grijns was weer terug op zijn gezicht geslopen, waardoor de woorden die hij toegebeten kreeg in plaats van een handdruk ietsje onverwachter aankwamen dan de bedoeling was. Cooper’s grijns verdween weer, maar voordat hij antwoord kon geven, werd hij verrast door een klap tegen zijn hand. Grote klodders modder vlogen in het rond, alsof ze de explosie van het moment wilden benadrukken. Cooper had zijn hand – die even fel brandde als wanneer een high five mislukte – terug willen trekken, maar deze was al vastgepakt voordat hij hier de kans voor had gekregen. Zijn aanbod was geaccepteerd.

Cooper zette kracht tegen, en duwde zichzelf vanuit zijn benen omhoog, met als bedoeling dat hij hiermee Cecille ook overeind zou kunnen trekken. Pas toen hij eenmaal overeind was gekomen, besefte hij pas dat hij Cecille’s hand ergens halverwege los had kunnen laten voor een of andere komische val. Ah, gemiste kansen. Cooper’s blik bleef een paar tellen op de handen rusten, voordat hij zich plots scheen te herinneren dat hij de hand ook weer los moest laten. Cooper trok zijn hand ruw terug, maar hield zijn blik op zijn hand gefocust terwijl hij een stap terug zette. Cooper trok een vies gezicht. Hoe kon er nu in hemelsnaam zó veel modder op zitten? Hij keek van zijn hand naar zijn broek, die door zijn val zo te zien ook behoorlijk vies was geworden, en besloot dat de wasmachine het niet zou merken als er nog wat extra modder op zou zitten.

“Als je het wil hebben over het uit de problemen helpen van mij dan moet óf eerder opstaan, óf ergens achteraan de rij gaan staan, hoor,” vervolgde Cooper lichtelijk geïrriteerd het gesprek terwijl hij zijn hand afveegde. Het was niet alsof hij haar ooit gevráágd had om hem te helpen. Hij keek eindelijk op van zijn hand, zodat hij Cecille aan kon kijken. ”Tenminste, voor zover als ik weet was jij nergens in de buurt toen ik half verdronk in een gracht, bijvoorbeeld. Of was jij toevallig de advocaat die mij gered heeft toen de vrouw die mij sloeg mij aanklaagde? Dat is best wel cool, hoor, zo’n vechtsporter met een dubbel leven. Of was jij het die nadat –“ Cooper kapte zijn zin af, en kneep zijn kaken stijf op elkaar, beseffend dat hij de laatste paar woorden luider en luider uit had gesproken. Zijn wangen hadden een rode blos gekregen. Iets was op de een of andere manier geknapt. Ja, nadat wat? Na zijn vader, natuurlijk. Dat was altijd het enige probleem geweest waar hij zichzelf altijd uit had moeten redden. Nee, waar hij zichzelf uit had gered. Helemaal in zijn eentje, zonder de hulp van iemand anders.

Cooper schudde kort met zijn hoofd en schouders alsof hij iets van zich af wilde gooien, en besloot dat het makkelijker was om op een ander onderwerp over te gaan. Het hielp wat, maar bij lange na niet genoeg. Wat was het ook alweer dat Cecille nog meer had gezegd? Iets over Sara? Cooper schraapte zijn keel. ”Met je vechten?” herhaalde hij in een poging om tijd te rekken terwijl hij zich de details van het gesprek probeerde te herinneren. Hij herinnerde zich er maar half iets van – waarschijnlijk zelfs nog minder dan dat. Maar meer dan een klein beetje van een gesprek hoefde je je niet te herinneren als je pissig was. Pissig op wie? Pissig op wat? Niet op een wc, dat was zeker, maar op een iemand. Nu, op dit moment, was hij vooral pissig door Cecille, meende hij. Hij verdiende zo’n beschuldiging niet. Hij had niets verkeerd gedaan, en pikte het absoluut niet dat hij een leugenaar werd genoemd als hij niet eens gelógen had. Niet over dát, in ieder geval. ”Ik zou met iedereen vechten die vreemdgaat, dat maakt je heus niet speciaal.”

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Rustig aan doen was altijd makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe stopte je een vrachtwagen die zonder remmen van een heuvel af raasde? Zoete woordjes waren in zo’n geval absoluut niet behulpzaam. Cooper was in tegenstelling tot zijn Pokémon echter geen wagen, waardoor het in ieder geval meer hielp dan een spijkerstrip gedaan zou hebben. Gekalmeerd was hij absoluut nog steeds niet, maar de oprechtheid van de woorden had ervoor gezorgd dat een klein beestje genaamd verbazing zich een weg naar voren had gebaand. De ergste ontploffing leek in ieder geval voorbij te zijn – alsof zijn frustraties een glas bier waren, waar zojuist de overtollige schuimkraag vanaf was geschoren. Boos was hij nog steeds, maar het voelde nu meer als een afgemat gevoel. Dat was, totdat de tap weer volop werd aangezet.

Zelfs na al die jaren kon hij er nog steeds niet tegen. Elke stemverheffing, elke schreeuw, elke snauw – hij haatte het. Verachtte het. Ondanks dat hij er deze keer niet van ineen kromp, maakte zijn lichaam een kleine, schokachtige beweging als reactie. Hij nam een seconde, en daarna nog een. Daar stond hij dan, met gebalde vuisten die lichtjes trilden van woede, alsof hij daadwerkelijk van plan was om met iemand te vechten. Was hij dat? Was hij dat echt? Hij had veel dingen gedaan – vooral veel stomme dingen – maar had zover hij zich kon herinneren nog nooit iemand geslagen. Niet expres, in ieder geval. Niet met de intentie om iemand kwaad te doen. Zo’n soort actie was gereserveerd voor mensen die geen enkele andere manier zagen om ervoor te zorgen dat anderen naar hun pijpen dansten – of die het gewoon niet uitmaakte. Mensen zonder empathie. Nee. Zo’n soort persoon was hij niet. Zo hij nooit willen worden ook.

Cooper schraapte zijn keel, in een poging om zichzelf te herstellen. ”Wel,” zei hij tussen opeengeklemde kaken door, “Het is niet alsof ik het wél gedaan heb, of wel soms? Heb ik ook maar één vinger naar je uitgestoken?” Cooper haalde diep adem. Zijn vuisten voelden plots aan alsof het twee bakstenen waren. Nóg niet, in ieder geval. Hij had nóg niet met haar gevochten. En dat wilde hij eerlijk gezegd zo houden ook – al leek dat op het moment makkelijker gezegd dan gedaan. Hij forceerde zichzelf om zijn vuisten te ontballen, wat in ieder geval al een eerste stap was. “Denk je echt dat ik zomaar met iemand zou vechten? Dat ik met jou zou vechten zonder eerst ook maar iets na te vragen? Is dat echt hoe laag je over mij denkt?”