Jace was rustig door het bos aan het lopen nadat hij zojuist wat hij dacht dat de snelste weg was naar Winding Woods beklommen had vanuit Santalune City... Over de bergen heen. Hij wilde al lang naar dit bos komen. Hij had gehoord dat het heel vredig was en van een oude wandelaar in de bergen had hij ook nog eens gehoord dat je hier heerlijke paddenstoelen en berries te vinden waren als je goed genoeg zocht. Hij liep kalm vooruit met z'n rugtas over zijn schouder geslagen. Na een tijdje van wandelen door het bos zonder ook maar iets zijn tegen gekomen ging hij eventjes zitten onder een oude boom. Hij zetten zijn tas neer naast hem het liet een diepe zucht. Het was te stil in het bos naar zijn smaak. Jace is dol op de natuur, maar na een uur naar alleen maar bomen kijken houd hij het voor gezien. Hij greep naar z'n tas om een appel te halen, maar vreemd genoeg lag het niet naast hem. Hij keek om zich heen en zag dat de tas naast hem lag aan de andere kant. Hij haalde er een van z'n laatste twee appels uit en begon te eten. Na een rustige lunch stond hij tevreden op en was klaar om er weer tegen aan te gaan. Hij pakte z'n rugtas en zag dat z'n laatste appel verdwenen was. Hij rommelde verder in zijn tas, maar kon het niet vinden. Na een minuut of twee legde hij de rugtas neer en schreeuwde het bos in: "Ok wie heeft die appel gepikt... Je had het ook kunnen vragen dan konden we gezellig samen lunchen." Hij verwachte geen antwoorden raapte zijn spullen bij een en sloeg z'n tas over zijn schouder. Hij keek nog even naar de oude boom. Het was oud en waarschijnlijk al lang een van de grotere bomen in dit bos. Er groeide mos over het schors en de wind speelde met de bladeren. Hij liep naar de boom toe en raakte het schors aan. Hij voelde de natuur om zich heen alsof hij compleet allen was met een wijs wezen uit een vergane tijd. Hij werd snel uit zijn dagdroom geholpen toe en plotseling uit het schors een grijze gedaante tevoorschijn kwam. Het leek net een klein spookje. Jace schrok zich lam en maakte een snelle draai en knalde met z'n gezicht tegen een boom. Het spookje giechelde terwijl hij daar met een bloedneus z'n pokédex tevoorschijn haalde die zei: "Shuppet de pop pokémon. Het wordt gezegd dat deze pokémon zich voeden met negatieve emotie." Jace z'n ogen glinsterden bij de gedachte dat dit een van z'n eerste pokémon gevechten was in een lange tijd. Hij grijnsde naar de nu geniepig gierende Shuppet en zei: "Wacht maar appeldiefje. Go Absol!!!" Absol kwam nonchalant uit d'r pokéball er keek van Shuppet naar Jace en terug. Shuppet snapte al snel wat er aan de hand was en ging over op de aanval. Het haalde diep adem en liet een keiharde Screech die zowel Jace als Absol's oren deed piepen. Jace schreeuwde:
"Absol gebruik Razor Wind, maar Absol kon Jace nauwelijks horen en verstond iets heel anders. Absol ging netjes staan, schraapte d'r keel en liet een prachtige Perish Song uit. Het was een droevige en een zowat melancholisch liedje. Shuppet kon hoe hard ze het ook probeerde het lied niet zogezegd op mute zetten. Het bleef maar door gaan. Het was zo bezig met het erachter komen hoe het liedje haar bleef kwellen dat ze werd verrast door een door Jace bevolen Quick Attack, maar kon de Absol net ontwijken in de lucht en couterde met een prachtige Knock Off die Absol neerwaarts op de grond smeet. Absol kreunde en stond op. Jace keek weer naar z'n pokédex en zag dat Shuppet een ghost-type was, dus quick attack had toch niet gewerkt. Nu dat Jace er bij na dacht waren er best weinig moves die Absol kon die goed werkte tegen een ghost-type, dus Jace besloot Absol terug te roepen en te switchen met Roselia. Het kleine gras pokémonetje keek op naar het zwevend spookje die geërgerd terug keek en voordat ze het wist werd Roselia geraakt door een Night Shade. Ze werd niet zo snel verslagen door dat schaduw achtige straal en Jace zei: "Raak het met een [i]Poison Sting. Roselia zette d'r armpjes bij een en uit d'r rozen schoten gif paarse naaldje. Shuppet probeerde te ontwijken door langs de bomen te vliegen, maar de straal van naaldje bleef volgen tot ze volop geraakt werd bij een verkeerde bocht. Het zag er naar uit dat het best wat schade had toe gericht maar lang niet genoeg. Shuppet's ogen gloeiden klaar om nog een night shade af te vuren, maar dat zachte melodietje dat in z'n oren klonk sloeg opeens een harde toon en de Shuppet viel overdonderd neer. Het plofte op de grond en Jace greep z'n kans. Hij lachte naar Roselia en gaf d'r een dikke duim omhoog terwijl hij een pokéball pakte die hij vervolgens tegen Shuppet gooide. De pokémon ging de pokéball binnen in een rode gloed. Jace kon nauwelijks kijken terwijl hij het zenuwslopende geluid van een vangende pokéball moest aanhoren. Nu nog hopen dat het gelukt was.[/i]
