Every tree stands on its own

Het was tijd om de gym uit te dagen. Eigenlijk was het daar al lang al tijd voor geweest, gezien hij nu al een tijdje door Kalos rondliep, maar een aantal gebeurtenissen hadden zijn doel om de badge te winnen een beetje in de war geschopt. Zijn tripje naar het ziekenhuis bijvoorbeeld nadat hij een bijna verdrinkingsdoodervaring had gehad in Aquacorde Town. Of het feit dat hij nu een nieuw teamlid had na een aanvaring met een gemene groep Houndours, al had hij daar omdat Nanook nog veel te jong was om de gym uit te dagen. Niet dat dat een probleem was, Raven verwachtte wel dat het hem ging lukken met alleen zijn Lucario. Hij had een aantal behoorlijke drukke weken achter de rug en het had even geduurd voordat hij daar allemaal van hersteld was, maar nu stond hij hier eindelijk en niks ging op het moment nog tegenhouden.

Behalve dan het feit dat hij geen flauw idee had waar hij naar toe moest. Een beetje gefrustreerd hield Raven halt en probeerde hij een voorbijganger de weg te vragen. Ze liepen allemaal echter snel door, alsof ze bang waren voor de grote Lucario die aan zijn zijde stond. Of misschien – nee waarschijnlijker – waren ze afgeschrikt door Raven’s chagrijnige uitdrukking. Hij kon het niet uitstaan als hij iets niet kon vinden vanwege zijn blindheid, omdat hij nou eenmaal zo iemand was die nooit toegaf dat hij in sommige opzichten nou eenmaal wat beperkter was. Maar, hoe moeilijk kon het nou zijn om een gymgebouw te vinden? Raven mompelde iets onverstaanbaars en draaide zich toen om naar Luca, die net de springende Riolu bij zijn poten duidelijk maakte dat hij hem niet ging tillen. De Riolu liet teleurgesteld zijn armpjes zakken, hij was niet moe maar wilde alleen maar opgetild worden zodat hij alles beter kon bekijken, maar was toen alweer afgeleid door de omgeving. Raven hoorde Nanook een kant op rennen en nam dat toen zelf ook weer als motivatie om verder te lopen. Hij stopte zijn handen in zijn zakken en stapte weer door.

Verderop hoorde hij het geluid van stromend water en hij besefte dat dat de fontein moest zijn die Nanook’s aandacht had getrokken. Raven liep het plein op en liet de Riolu even met het water spelen, wetende dat die niet ver van hen af zou dwalen. De jonge Pokémon vond het allemaal veel te spannend om weer in een stad te zijn.
‘Kijk mama, de gym!’ Meteen spitste Raven zijn oren toen hij de enthousiaste stem van een jong kind hoorde, die begon te brabbelen dat hij later ook een trainer wilde worden en alle gyms ging verslaan. Zijn stem zwakte langzaam weer af naar de achtergrond toen de jongen en zijn moeder verder over het plein liepen, maar Raven lette daar al niet meer op. Hij merkte dat Luca ook had gezien waar de jongen naar had gewezen. Nanook rende achter hen aan toen hij door kreeg dat ze weer van de fontein wegliepen. De zon zou de paar spetters op zijn lijf wel weer opdrogen. ”Eindelijk,” mompelde Raven opgelucht eenmaal ze bij het juiste gebouw stonden. De gym was gevonden.

De grote schuifdeuren voor zijn neus schoven met een hoop lawaai open en hij liep zonder twijfel naar binnen, zich al helemaal voorbereid op het gevecht dat zo ging komen. Niet dat hij veel ervaring had met gymgevechten. Hij had er thuis naar gevraagd, maar er was nou niet echt een trainer die hem er over had kunnen vertellen. Zijn zusje en hij hadden vaak gespeeld dat ze in een gym waren, maar of dat nou veel ging helpen... Raven had gewoon besloten af te wachten wat er op hem af zou komen, en dan maar hopen dat zijn trainingen met Luca voldoende zou zijn. Als er maar geen probleem van werd gemaakt dat hij blind was, dat idee deed hem het liefst omkeren en weer weglopen. Geen tijd om terug te krabbelen, dacht hij bitter. Hij draaide zijn hoofd naar Luca en toen die zijn meester even geruststellend toeknikte, wenkte hij zijn Pokémon met een vastberaden glimlachje mee te komen. De hal liep uit op nog twee schuifdeuren, en eenmaal hij hier naar binnen stapte werd hij overwelmd door het felle licht en de dichte atmosfeer van sterk ruikende aroma’s. Hij knipperde even met zijn lege ogen en besefte toen dat hij in een kas stond met bomen, bloemen en planten. Het licht van de zon brak dwars door het glazen dak. ‘Welkom, trainer!’ Een stem van een jonge vrouw klonk over het veld en begroette hem met een enthousiast geluid. Viola de gymleidster, gespecialiseerd in bug Pokémon. Zo ver was hij nog gekomen. Raven begroette haar terug met een kort knikje toen ze op hem af kwam lopen. ‘Ben je hier om de gym uit te dagen? Fantastisch, ik kan niet wachten! Ik ben Viola, de gymleidster. Oh, is dat een Lucario? Fantastisch!’ Hij hoorde het geluid van een klikkende camera toen ze plots een foto van Luca maakte en trok even verrast met zijn wenkbrauwen. Blijkbaar was het normaal om in Kalos random te fotograferen. Al had hij gehoord dat Viola een professioneel fotograaf was, maar hij had de foto’s in de hal niet kunnen bewonderen om dit te bevestigen. Luca gromde even verbaasd. ‘Oh, het spijt me, maar als ik een interessant onderwerp zie voor mijn lens moet ik gewoon een foto maken. Al ben ik het meest geïnteresseerd in bug Pokémon natuurlijk,’ babbelde ze vrolijk verder. Raven knikte even twijfelend, blij dat ze in ieder geval het praten grotendeels zelf leek te doen. Hij schraapte zijn keel om er tussen te komen. ”Mijn naam is Raven en ik ben hier inderdaad voor een gymgevecht,” bevestigde hij, om het onderwerp weer naar de uitdaging te brengen. Viola knikte. Hij was verrast toen hij opeens de serieusheid in haar stem hoorde. ‘Dan accepteer ik bij deze je uitdaging.’

De scheidsrechter was ook op het veld gekomen en terwijl Viola haar voorbereiden trof, tilde Raven Nanook op de tribune. ”Ik wil dat je goed naar mij en Luca kijkt, oke?” instrueerde hij. ”Het is de bedoeling dat jij dit later ook gaat doen.” De Riolu knikte opgewonden en nam toen met grote ogen plaats. Raven glimlachte en ging toen zelf ook op zijn positie staan. Eenmaal hij en Luca klaar staan, begon de scheidsrechter de regels toe te lichten. ‘Tijdens deze wedstrijd zal Gymleader Viola twee Pokémon gebruiken. Enkel de uitdager mag van Pokémon wisselen en het gevecht is over als één van de twee partijen geen Pokémon meer over heeft.’ Raven gaf even kort een teken dat hij het begrepen had. Het was simpel, net zoals bij elk ander gevecht. Hij zou met Luca snel en krachtig toeslaan. Pokémon wisselen ging niet gebeuren, want op het moment had hij alleen zijn Lucario die geschikt was voor het vechten.
Viola haalde haar pokéball tevoorschijn en zwaaide die met een sierlijke beweging omhoog. Raven hoorde de ball in de lucht open klikken toen de Surskit er opgewonden uit sprong. ‘Ik ben benieuwd hoe je het gaan aanpakken,’ sprak Viola helder over het veld. ‘Maar, denk maar niet dat ik het je makkelijk ga maken vanwege je blindheid.’ Raven trok zijn mondhoek omhoog. ”Ik verwacht ook niets anders.” Zijn opening was misschien wat minder spectaculair, maar er stond een zelfverzekerde uitdrukking op zijn gezicht toen hij Luca wenkte het veld op te stappen. ‘Iedereen klaar? Laat het gymgevecht beginnen!’

Vs.

Snel sloot Raven zijn ogen en zocht hij met behulp van Luca’s aanwezigheid naar de twee aura’s op het veld. De wazige blauwe schim van de Surskit kwam in beeld en schoot naar voren toen Viola riep dat hij een Quick Attack moest uitvoeren. ”Ontwijk,” sprak Raven kort, waardoor Luca snel omhoog sprong en de Surskit onder hem door gleed. In de verte hoorde hij Viola even verrast inademen, duidelijk verbaasd dat hij de aanval zo goed had zien aankomen, terwijl zowel trainer als Pokémon hun ogen hadden gesloten. Hij vroeg zich af hoe lang het zou duren voor ze zijn tactiek door had. Hij ging er in ieder geval niet lang op wachten. Raven hief in een snelle beweging zijn hand naar de Lucario in de lucht. ”Bone Rush!” beviel hij. Terwijl Luca weer naar beneden stortte liet hij een groot gloeiend bot tussen zijn voorpoten verschijnen. Hij sloeg toe, maar miste toen de Surskit vliegensvlug wegdook. In plaats hiervan sloeg het bot krachtig in de grond. Raven klemde even geërgerd zijn kaken op elkaar, terwijl hij opnieuw zocht naar de Surskit. De watervlo danste lichtvoetig over het veld als een ballerina, en het werd daarom zowel voor hem als Luca moeilijk om zich goed op de Pokémon te focussen. Viola greep haar kans. ‘Nu Surskit, gebruik je bubble!’ De Surskit stopte en vuurde snel een straal van waterbubbels op de Lucario af. Raven reageerde door een tegenvaanval in te zetten. ”Bone Rush, nog een keer,” zei hij tegen Luca, verwachtend dat de bubble niet veel schade zou aanrichten. De Lucario deed wat hem gevraagd werd en rende recht op de Surskit af. De Pokémon stopte verrast met haar aanval toen de bubbles tegen de Lucario aan sloegen maar geen effect leken te hebben. Luca maakte hier snel gebruik van. Hij hief het bot en raakte de Surskit tegen zijn zij. Die werd omhoog gegooid als een licht veertje en was al uitgeschakeld voordat hij de grond raakte. Raven hief even zijn wenkbrauwen toen de scheidsrechter riep dat Luca deze ronde gewonnen had. Dat ging... gemakkelijk.

Vs.

Viola haalde Surskit weer terug en glimlachte de bal even tevreden toe om de inspanning van haar Pokémon. Vervolgens wierp ze weer een geconcentreerde blik naar Raven. De Lucario was duidelijk sterk. Raven merkte dat ze twijfelde of ze dit gevecht ging winnen, maar ze liet zich duidelijk niet zomaar uit het veld slaan toen ze haar mond weer open trok. Ze was ten slotte gymleider. ‘Goed gedaan, maar je hebt nog niet gewonnen. Kom er maar uit, mijn prachtige Vivillon!’ De gedaante van de vlinder vloog even een sierlijk rondje door de lucht toen deze uit zijn bal werd gehaald. Raven concentreerde zich op de aura en gaf Viola dit keer geen kans om als eerst aan te vallen. Hij wist dat zijn Lucario als fighting type in het nadeel was tegen de bug en flying type, maar daardoor moest hij snel handelen. ”Metal Claw.” Luca gromde even en zette zich toen hoog af met zijn sterke zwarte poten. De Vivillon had echter zijn vleugels in het voordeel en vloog snel richting het glazen dak toen de gloeiende poot langs hem heen schramde. Luca landde weer op de grond en zocht snel naar zijn tegenstander. Maar Viola had al een Infestation op hem af geroepen. De Lucario kon geen kant meer op toen de Vivillon naar voren dook en hem een aantal keer raakte met zijn vleugels. Raven dacht snel na. Hij moest de vlinder uit de lucht halen, maar hij had geen aanvallen die de Lucario los kon afvuren. Ja, Dark Pulse, maar die gebruikte hij liever niet.

Toen schoot het hem te binnen. Natuurlijk, ze waren in een gym met bomen. Hij richtte zich snel weer tot zijn Lucario, die zich weer van de aanval had hersteld en zich omdraaide naar de Vivillon in de lucht. ”Luca, Metal Claw.” Gebruik de omgeving. De Lucario kreeg zijn stille hint door en kwam snel omhoog, maar in plaats van recht op de Vivillon af te schieten, zette hij zijn poten op één van de stammen en sprong hij toen in een scherpe hoek de lucht in. Hij kwam ver boven de geschrokken Vivillon terecht en sloeg hem toen neer. Raven hoopte dat de aanval net als bij de Surskit fataal zou zijn. Dan hadden ze dit gevecht snel en effectief kunnen klaren, net zoals hij van plan was geweest. Hij wachtte in spanning af op het oordeel van de scheidsrechter, terwijl de stofwolk die ze gecreëerd hadden langzaam wegzakte.