Time in a Tree [+Cecille]

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Eigenlijk wist hij niet eens precies wat hij als antwoord op zijn vraag had willen horen. Had hij een bevestiging gewild? Een ontkenning? Of was het misschien, heel misschien zo dat hij gewoon van iemand anders een antwoord wilde horen op de vraag die hij zichzelf zo af en toe stelde? Afgaande op de afgelopen paar minuten had het antwoord hem een logische “ja, dat is inderdaad hoe ik over je denk”, geleken. Of gewoon een afkeuring, een bevestiging dat ze lager over hem dacht dan de diepste trog, misschien zelfs nog wel samengevoegd met een woedende snauw. Het verwachte antwoord zat er echter niet tussen, en ook de snauw bleef tot zijn verbazing uit. Een holle lach weerklonk. Cooper fronste, zich half afvragend of ze hem uitlachte om zijn vraag, voordat hij eindelijk zijn antwoord kreeg. Cecille wist het niet. Cooper opende zijn mond om iets te zeggen, maar hij bedacht zich en sloot hem weer. Olie op een dovend vuur gooien klonk als een van de dommere dingen die hij in zijn leven had gedaan.

Misschien dat Cecille zich gewoon nooit had afgevraagd hoe ze over hem dacht, wat gelijk verklaarde waarom ze had gelachen. Natuurlijk wist ze niet hoe ze over hem dacht. Hij had het recht niet om te denken dat ze dat wel deed. Zij had het gemaakt als worstelaar, en hij? Hij zag leren boomklimmen nog steeds als een triomf. Hij was nog steeds dezelfde Cooper als een paar jaar geleden, op het feit na dat hij nu wél zijn Pokémon uit een boom kon redden. Cecille verontschuldigde zich. Tegen hem. Cooper keek haar een paar seconden aan, alsof hij probeerde om uit te vinden of zijn oren nog steeds fatsoenlijk werkten. "Nee…" zei hij langzaam. Hij schudde afwijzend met zijn hoofd en beet kort op zijn onderlip, vissend naar de juiste woorden. "Het spijt mij. Ook. Ik had niet… ik had eerder aan jou moeten vragen hoe het zat, enzo. Het had niet zo ver hoeven gaan,” zei hij, met een handgebaar dat bedoeld was om ‘zo ver’ samen te vatten.

Alhoewel zijn vraag deels beantwoord was, gaf deze hem echter nog geen voldoening. Nee, nu hij het gevraagd had, wilde hij het echt weten ook. Als wat voor persoon zag Cecille hem überhaupt? Zag ze hem inderdaad nog steeds als hetzelfde kleine peentje als de eerste keer dat ze elkaar hadden ontmoet? ”Cecille.” Cooper schraapte zijn keel opnieuw, zich voorbereidend op zijn vraag. ”Als wat voor persoon zie jij mij?