Kill a little time +Cecille

Cecille voelde de grip, die al losser was geworden, nu om haar uit verdwijnen. Verbaasd hief ze haar blik op en zag ze dat Nathan haar was komen helpen. Ze wierp hem een kleine grijns toe en knikte, hoewel ze nooit graag toegaf dat ze dat inderdaad nodig had gehad. “Thanks,” bedankte ze hem desondanks, wetende dat ze anders misschien nog wel erger kwam uit te zien dan ze nu al deed. Het was een wonder dat haar zonnebril nog niet van haar gezicht was gemept (en dat kwam niet omdat ik die kinda vergeten was ofzo). Ze richtte zich op een volgende tegenstander – waar niet veel meer over van bleek te zijn. Drie, om precies te zijn. Huh, dit ging nog spannend worden, of niet? Eigenlijk was ze de tel nu alweer kwijt, maar dat was makkelijk te achterhalen aan de hand van Nathans score, niet? Tenzij hij de tel ook was kwijtgeraakt. Cecille blokkeerde een hoge trap met haar onderarm en greep met haar andere hand het been vast, waarna ze die verdraaide en de pijnkreet van de jongeman uit haar gehoorgang blokkeerde, terwijl hij zijn best deed om de pijn zo min mogelijk te laten zijn. Hoewel ze van vechten hield, hield ze niet bepaald van dat soort dingen. Ze was geen sadist. Het been werd losgelaten en Cecille hief haar eigen voet omhoog om de jongen een trap in zijn rug te geven, want door de draai met zijn been stond hij nu met zijn rug naar haar toe. Hij belandde voorover op de straat. Ziezo.

Cecille voelde de adrenaline langzaam afnemen en daarbij ook de stekende pijn die ze van een aantal klappen had mogen ontvangen. Waarom haar adrenaline nu besloot te kappen wist ze niet, maar gelukkig kwam die full force terug toen ze een sirene hoorde. Een politie sirene, om precies te zijn. De blondine keek geschrokken op van de jongedame die ze net een stoot in haar maag had gegeven en liet haar blik toen naar Nathan glijden. Als zij gepakt werd, dan kreeg ze hooguit een boete en een waarschuwing. Nathan, echter, had ter plekke iemand omgebracht. Dus als hij door de politie in de boeien werd geslagen, dan was hij nog lang niet jarig. Cecille deed daarom het eerste wat in haar opkwam: Ze rende naar hem toe en deed een poging om hem bij zijn arm te pakken. “We moeten hier weg. Nu,” sprak ze, alsof hem dat nog niet duidelijk was. Waarschijnlijk had hij het zelf ook wel door, maar dat viel haar pas later in. Het was nu immers diezelfde adrenaline die voor paniek zorgde bij haar. Het had eigenlijk nog lang geduurd voor de politie eindelijk kwam opdagen, maar dat kon ook komen omdat iemand pas net had gebeld. Zij konden immers niet weten dat er een gevecht op straat gaande was, of wel?

Het was pas na enkele tellen dat haar brein toch begon te werken en ze zich besefte dat, als zij ook opgepakt werd, ook in de gevangenis zou belanden. Niet alleen was ze meerderjarig nu; ze was medeplichtig. Haar vingerafdrukken zaten in de nek van de gesneuvelde man geplant en dat kon als bewijs tegen haar gebruikt worden. Cecille raakte nu echt in paniek, maar gelukkig was Nathan ook nog aanwezig en liet hij het niet blijken als hij dezelfde emoties als de blondine voelde. Dit kalmeerde haar op de één of andere manier. De twee renden bij de plaats delict weg en Cecille liet, net als de jongen, haar pokémon al rennend terugkeren in hun pokéball. Vervolgens werd haar opgedragen dat ze haar adem in moest houden, kwam een Houndoom tevoorschijn en werd er een Smog uitgevoerd. De blondine deed voor de verandering eens wat haar werd opgedragen, nam diep adem en hield die voor de komende tijd in, terwijl er een gifwolk verscheen en de twee daar een weg door baanden om van de politie weg te komen. Toen ze de wolk uit renden, ging Nathan het eerste steegje in die ze tegenkwamen en Cecille volgde op de voet.

Tot haar ergernis zakte de adrenaline opnieuw weg en voelde ze haar zij weer zeuren, tezamen met haar onderarm waar ze de meeste klappen mee had opgevangen. “Shit,” siste ze tussen haar tanden door, haar pas verlangzamend, al was dat niet wat ze wilde. Ze deed alsnog haar best om Nathan bij te houden, maar na tientallen meters leunde ze toch even tegen de muur aan. Haar hand gleed naar haar tanktop, die ze lichtjes omhoog trok om de blauwe plek op haar zij te inspecteren. Zoals verwacht was die al groter geworden, hoewel de kleur nu eerder paars dan blauw was. Een verse plek, dus. Cecille gromde. Dit was niet hoe ze het gepland had. Als Sara erachter kwam dat ze het voor elkaar had gekregen haar lichaam nog erger te verwonden, dan stond haar een grote preek te wachten. Al leek het haar dat die preek eerder was weggelegd voor wanneer de blondine haar het hele verhaal zou vertellen.

De vraag of het met haar ging werd gesteld en Cecille moest even nadenken of ze daar wel antwoord op wilde geven. Haar zij deed vrij veel pijn en ze proefde nog steeds die smerige smaak van bloed in haar mond. Desondanks richtte ze zich op en probeerde ze recht te blijven staan, al was de neiging om voorover te zakken en met haar hand tegen haar zij te duwen groot. “Yeah, gewoon... Gewoon een beetje last van mijn zij.” Ze wist niet of hij had gezien dat er een ijzeren pijp tegen aan werd gemept, maar hij wist in ieder geval niet dat ze daar al pijn had gehad voor het gevecht überhaupt was begonnen. Cecille drukte alsnog haar hand ertegen aan en beet zachtjes op haar onderlip, waardoor ze merkte dat daar het bloed vandaan kwam, aangezien de smaak sterker werd. Great, ook nog een gescheurde lip? “Man, ik ben niet meer in vorm,” grapte ze, terwijl ze langzamer dan gepland op Nathan afliep. Voorheen kon ze de pijn beter verdragen. Misschien omdat ze het gewend was door de wedstrijden. Nu ze daar een tijdje niet meer aan had meegedaan... De blondine schudde zachtjes met haar hoofd. “Ik kan weer verder, let’s go.”

Nathan droeg zijn Houndoom op om hen rugdekking te geven en het stelde de blondine in ieder geval op haar gemak. Toen ze echter begonnen te lopen, merkte ze dat ze willekeurige weggetjes insloegen en ze wist niet hoe ze zich daarbij moest voelen. “... Moeten we de stad uit?” vroeg ze na enige tijd aan de jongen. Ze had een rustig looptempo aangehouden, bang dat ze anders teveel last zou krijgen van haar zij. Ondertussen had ze nog een keer langs haar lip geveegd met haar vinger en had ze gemerkt dat ze niet meer bloedde. Het was nu opgedroogd bloed wat zich op haar onderlip bevond en daar bleef ze liever vanaf. Sowieso deed het pijn als ze eraan kwam en als ze zich op het gevoel focuste, dan voelde het opgezwollen aan. “Hoe gaat het trouwens met jou?” vroeg ze weer, ditmaal oprecht geïnteresseerd. Hij had ook wat verwondingen opgelopen, zag ze zo. Zijn lip bloedde daarnet ook, right? Cecille was te druk geweest met het echt te merken. De adrenaline, dat gaf zede schuld ervan.

Nathans reactie klonk een beetje alsof hij op zijn tenen getrapt was. Misschien kwam het omdat ze vervroegd weg moesten en het gevecht niet konden afmaken, misschien omdat zij zo langzaam was. Wat het ook was, het verbeterde haar eigen humeur niet echt. “Nee. Vast niet.” Cecille’s mond vormde zich tot een dun, niet geamuseerd lijntje en ze hield zich verder stil, op de vraag of hij in orde was na. Hij had schijnbaar ook erger had – en Cecille in alle eerlijkheid ook. Maar dat was een hele tijd geleden en na dat ‘ongeluk’, zoals ze het nu even noemde, had ze niet meer meegedaan aan kickbokswedstrijden. De blondine zuchtte afwezig en leunde onbewust met haar hand steeds tegen de muur aan, de ledemaat verplaatsend telkens als ze verder was gelopen. Het was extra steun die ze kennelijk toch nodig had. Jirachi, die stomme pijp ook. Ze had het moeten zien aankomen, eigenlijk. Misschien moest ze toch maar wat meer gaan vechten, zodat dit niet nogmaals hoefde te gebeuren. Al zou ze waarschijnlijk nog een lange tijd met het beeld van die man in haar hoofd zitten, telkens wanneer ze aan vechten dacht of op het punt stond zoiets te doen. Arceus, hoe groot was Cyllage anyway?

Pauze? Ha. Cecille was erg geneigd om het aan te nemen, maar ze wilde zich groot houden en ze konden het momenteel niet veroorloven om daadwerkelijk een pauze te nemen. Daarom forceerde ze een glimlach rond haar lippen en schudde ze haar hoofd. “Dat kan wel als we ergens veiliger zijn,” sprak ze tegen hem. Ze wist dat hij het goed bedoelde en reageerde daarom zo vriendelijk mogelijk, maar als ze nu een pauze hielden, dan was de kans groot dat ze alsnog werden gevonden. Cecille rustte wel als ze niet meer op de vlucht hoefden te zijn. En misschien moest ze weer even langs de dokter voor haar zij. Pijnstillers waren geen slecht idee. Then again, medicijnen waren vrij duur en het geld ervoor had ze op het moment niet. Cecille probeerde daad bij het woord te voegen door haar pas te versnellen, maar ze kon nu al zeggen dat ze het niet lang ging volhouden. “Er is zeker geen schuilplek in de buurt ofzo?” vroeg ze plagerig aan Nathan. Als dat nou eens was...

Nathan stelde voor om naar de Connection Cave te gaan – en op zich was dat een goed idee, was het niet voor het idee om dan alleen met hem te zijn. In een grot. Terwijl hij een mes bij zich had. Cecille nam diep adem, zuchtte deze uit en bedacht zich dat ze nog altijd haar pokémon had. Alleen was ze dus niet echt met hem. Daarom knikte ze ook maar zachtjes. “Ik denk het ook niet, laten we daar maar heen gaan,” meldde ze aan hem. Al had ze geen flauw benul waar die lag en keek ze hem dus even verward aan. “Dan mag jij de weg leiden,” grijnsde ze lichtjes naar hem. Grijnzen en glimlachen deed ze nog altijd niet van harte – een combinatie van de pijn en het gevecht van daarnet. Erg enthousiast was ze ook niet meer. Nathan liep sowieso al wat meer ‘voorop’, dus erg veel verschil zou het niet maken. Zij strompelde er maar wat achteraan, gevolgd door de Houndoom van de jongen. Misschien moest ze haar Lucario er maar weer bijroepen voor steun... Nee, dit kon ze wel alleen. De muur was een prima steun, voorlopig.