And again +Danique

Nathan pakte haar hand, toen ze in de leegte tastte. Hij vertelde dat er toch echt maar één van hem was. Huh? Dat kon niet. "Waarom zie ik je twee keer dan?" vroeg ze, maar ineens werd de jongen weggeduwd. De dokter stond weer voor haar, met een of ander vreemd apparaat. Ze moest haar hand laten zien. "Hoe komt je pols zo blauw? Wat is er gebeurt?" klonk er toen vragend. Danique keek hem een beetje dom aan. "U bent toch de dokter, moet u toch weten?" mompelde ze tegen hem, niet echt doorhebbend dat dit een vrij irriterende opmerking kon zijn voor de dokter, echt zo een kinderopmerking, maar ze kon er niets aan doen. Die medicijnen waren gewoon vrij heftig. De dokter zuchtte kort en vertelde dat het gaasje nog iets harder op haar hals geduwd moest worden. Ze knikte langzaam en voelde een vreemd apparaat rondom haar arm. "Hou op, dat kietelt.." klonk er langzaam en afwezig. Misschien hadden ze iets te veel van die medicijnen ingespoten. Oeps.

Hmn. Hij wist het ook niet? Had ze iets verkeerds op? Ze dacht kort na, terwijl de dokter bezig was met haar arm. Nathan vroeg vervolgens of het nog lang zou duren. Kort haalde de witharige haar schouders op, haar blik richtend op de dokter. "Is de wond inmiddels dicht?" vroeg hij, waarna hij het gaasje pakte. De wond was wel bijna dicht, maar nog altijd zat haar shirt onder het bloed. Hij knikte kort, een vreemde blik werpend van Nathan naar Danique. "Meneer, mag ik een ander shirt aantrekken?" vroeg ze wat afwezig, waarna de dokter knikte. De tas van Danique stond - op een magische wijze want ze had hem niet afgedaan, op een kasje. Het meisje waggelde wat lomp en half high naar haar tas, om er een shirt uit te trekken. "Uh.." mompelde ze afwezig tegen iedereen in de kamer. Een verpleegster zorgde voor een plek waar ze haar shirt aan kon trekken en algauw had ze haar bebloede shirt uit en deed ze met moeite haar andere shirt aan. Dit was nog flink lastig. Ze kon het goede gat niet eens vinden. "Verdomme," klonk er vanaf Danique, welke bijna van het bed viel waarop ze zat. Maar, ze kreeg het shirt toch aan - niet eens verkeerd om of zo, en pakte haar tas. Het shirt lag inmiddels in een prullenbak in de kamer. "Ik bloed nu toch niet meer?" vroeg ze, waarna ze de waarschuwing kreeg dat ze nog altijd voorzichtig moest doen. Langzaam knikte ze en keek ze naar Nathan. Ze konden weg toch?

Danique keek Nathan aan, welke ook aanstalten maakte om te gaan. Een beetje wankel liep het meisje, maar ze liep tenminste. Beter dan daarnet. Een beetje afwezig liep ze dan ook naast Nathan, tot ze plotseling stil stond. "Zijn we onze pokémon niet vergeten?" mompelde ze vragend, hem weer aankijkend. Ze kon zich echter niet herinneren dat Ilona in de kamer zat en ook de grote Lucario van Nathan was nergens te bekennen. Huh? Zat ze zich dit nou alweer in te beelden, of waren ze echt weg?

Oh, ze waren hun pokémon niet vergeten? Dat was dan weer mooi. Een beetje wankel liep Danique het ziekenhuis uit, achter Nathan aan. Ze zag alweer wat helderder en voelde zich bijzonder ontspannen, een beetje moe zelfs. Maar ja, ze was niet van plan nog iets te gaan doen wat super vermoeiend was. Algauw keek ze rond, hopend dat haar Shinx ergens hier was, maar ze zag de pokémon niet. Hmn. "Zie jij ze?" vroeg ze Nathan twijfelend, om zich heen kijkend. Ze had echt geen zin om een hele zoektocht te gaan houden, maar als die twee pokémon hier niet waren, moesten ze wel. Danique liep wat wankel verder, om zich heen kijkend, wat haar balans niet veel verbeterde. Ze stuntelde daar wat rond, al leek het voor haar alsof ze super normaal aan het doen was. Toch besloot ze tegen een lantaarnpaal te gaan steunen. Voor het geval dat.

Nathan bleek zijn pokémon al te gevonden te hebben, waardoor Danique alleen maar verbaasder om zich heen keek. Was Ilona niet bij de Lucario? Verdorie. Ze besloot het op de simpelste manier te doen. Een luide 'Ilona' was te horen, waarna ze meteen een struik zag bewegen, heel heftig. Het bleef vrij lang bewegen, waardoor Danique zich afvroeg of Ilona daar wel zat. Wankel wandelde ze naar de struik. Nog altijd bewoog de struik hard, gepaard met een paar piepende geluidjes. Ja, dat was Ilona. Zat ze vast? Wauw. Voorzichtig ging Danique op haar knieën zitten en keek ze onder de struik. Ja, inderdaad. Daar zat ze dan. Danique strekte haar armen en probeerde de Shinx te pakken, welke heftig bewoog. "Zit eens stil," mompelde Danique. Toen ze de pokémon te pakken kreeg, trok ze deze voorzichtig de struiken uit. Meteen produceerde de shinx een vrolijk geluid. Voorzichtig haalde de witharige enkele blaadjes uit de vacht van Ilona, waarna ze haar op de grond zette en overeind probeerde te komen. Dit leek niet echt geweldig te lukken. Ze keek kort naar de groenharige. "Kan je me alsjeblieft even helpen?" vroeg ze nog altijd wat afwezig. De medicijnen waren nog niet uitgewerkt.

Hij hielp haar gelukkig overeind, maar natuurlijk niet zonder te grinniken. Hey, dat was dus niet leuk! Ze keek hem daarom ook kort geprobeerd boos aan, maar het wilde niet echt lukken. Stomme medicijnen. Danique keek naar de Shinx, welke vrolijk omhoog keek. Een zucht kwam uit de mond van het meisje. Ze wist dat de Shinx gedragen wilde worden, maar daar had ze zelf dus niet echt veel zin in. Daarom besloot ze even een ander onderwerp te beginnen. Met die puppyoogjes lukte het Ilona wel, als ze Danique lang aankeek. "Ik heb dorst," sprak ze simpel, een beetje afwezig, terwijl ze Nathan aankeek. Dit was wel duidelijk toch? Ze had dorst wel wilde zitten, ze had geen zin meer om veel te lopen en daarnaast was ze veel te moe om nog hele reizen te maken.

Yay. Ze gingen wat drinken. Stiekem hoopte ze wel dat hij trakteerde. Zodra hij een richting aanwees, liep ze daarheen, proberend haar pas wat te versnellen, zodat ze weer een beetje in zijn buurt liep, maar ze besloot niet te snel te gaan. Dadelijk viel ze om of zo. Dat stond nogal dom, midden in de stad. Dan dachten dat ze iets genomen had of zo, al had ze dat ook wel, maar dan wat anders als die mensen waarschijnlijk dachten. Nog altijd was ze best wel ontspannen door het middel en ook zag ze niet meer dubbel en helder denken ging ook weer een beetje beter, dus het ging de goede kant op. Ze keek om zich heen, waardoor ze tegen iemand aanliep. "Oh sorry," mompelde ze afwezig, waarna ze enkele geïrriteerde woorden hoorde van die persoon. Ze keek naar de persoon, maar deze ging snel weer verder. Algauw keek ze weer rond, zoekend naar een leuk tentje. Ze zag iets. Het zag er wel leuk uit. Allemaal leuke bloemetjes en zo. Het zag er niet uit als een enge bar met allemaal van die ouwe dronken mannen. "Dat daar?"