And again +Danique

Nathan vertelde het echter wel. Hij zei dat er een doorgedraaide pokémon was, die ook zijn arm verbrandde. Danique bleef stil. Oh, dat was dan vast wel heftig. Een verbrande arm leek haar echt vreselijk pijnlijk. Ze slikte daarom ook kort. "Oh..," kort bleef Danique stil, niet goed wetend wat te zeggen. "doet het nog pijn?" was het enige wat het blonde meisje uit wist te brengen. Ze wilde opzij kijken, maar was enigszins bang voor een eng uitziende arm. Ze was al misselijk en een verbrande arm maakte het vast niet beter. Dan viel ze op z'n minste flauw.

De wond was nog zichtbaar, maar deed geen pijn meer. Ze knikte opnieuw langzaam. "Oh, gelukkig maar dan.." mompelde ze zachtjes, kijkend naar de huizen in de verte. Ze zag het amper nog, alles was veel te wazig. Het werd dan ook steeds vager in haar hoofd, maar met de gedachte dat ze er bijna waren, liep ze toch door. Ze zei niets meer, maar ze wist ook niet echt meer iets te zeggen. Ze vond de stilte eigenlijk wel fijn. Moest ze niet zo hard nadenken. Daar kreeg ze hoofdpijn van op het moment. Met lompe stappen liep Danique naast Nathan, uiteraard nog wel steunend tegen zijn arm, anders viel ze om. Moesten ze nog erg lang lopen? Ze hoopte van niet. Ze voelde zich niet echt op haar gemak, zo onder het bloed.

Hij zei dat het ook goed gekomen was met het andere persoon, wat uiteraard ook wel fijn was ja. Danique knikte voor de zoveelste keer. "Das ook mooi dan," sprak ze zachtjes, waarna ze opnieuw slikte. Ze liepen een tijdje, toen Nathan aangaf dat ze er bijna waren. "Daar is het al." Klonk er, waardoor Danique meteen iets optimistischer opkeek. Dan konden ze er snel iets aan doen, want aangezien het bloeden nog altijd niet gestopt was en ze al een tijdje onderweg waren, moest dat wel eens tijd worden. "Kan jij het woord doen, ik weet niet goed wat ik zeggen moet," kwam er moeizaam uit de witharige. Jeetje, normaal was dit stukje niet vermoeiend of zo, maar dit keer was het geen pretje geweest.

Help. Enigszins geschrokken keek Danique naar enkele doctoren, welke hen ook geschrokken aanstaarden. Natuurlijk moest Danique haar hand op haar keel houden, om het te verbergen, maar dat was inmiddels niet meer echt nuttig. Heel haar shirt zat immers al onder het bloed. Enkele verpleegsters kwamen hun kant op, zodra Nathan wat zei. Ze voelde handen op haar rug en arm, waardoor ze alleen maar gestrester werd. Ze luisterde niet echt naar wat de mensen allemaal zeiden. Ze werd een of andere kamer in geduwd en op een bed gezet. Gespannen keek de witharige rond, nog altijd met haar hand op de wond. Ze kreeg gecommandeerd dat ze de wond moest laten zien. Langzaam haalde ze haar hand van haar hals. De verpleegsters spraken wat tegen elkaar, waarna ze voorzichtig begonnen de wond schoon te maken. Danique staarde als verstijfd naar haar hand, welke rood gekleurd was. Opnieuw begon ze te stressen en heftiger adem te halen. Eigenlijk was de behandeling nog veel enger dan de hele wandeling naar het ziekenhuis. Ze wilde dus echt niet dat ze eraan zouden zitten, maar wist dat het wel moest.

Danique keek paniekerig rond, waarna ook Nathan de kamer binnenkwam. Ze keek hem kort aan, waarna ze weer wegkeek. Ze kreeg een soort gaasje, wat ze er goed tegenaan moest duwen. Bibberend pakte de witharige het gaasje, wat ze tegen de wond duwde. De verpleegsters hadden Nathan blijkbaar gevraagd of hij wist wat er gebeurd was. Oh hij had haar zo gevonden. Duidelijk. Ze hoorde een van de verpleegsters zeggen dat ze kalmeringsmiddel nodig had en eigenlijk was dat helemaal niet zo een slecht plan. De verplegers verdwenen en kwamen even later weer terug naar het meisje. Ze keek vrij panisch naar de verpleegsters, waarna ze het bebloede gaasje aan een van de vrouwen gaf. Deze pakte een nieuwe en besprak wat met enkele van de verplegers. Algauw werd er een kalmeringsmiddel toegediend. Danique trilde heftig en staarde de leegde in, met opnieuw een gaasje tegen haar wond gedrukt. Ook dit voelde niet fijn, het werd er best wel hard op gedrukt. Toen kreeg ze een verwachtte vraag. "Weet je nog wat er gebeurde voor hij je vond?" Danique schudde half ja, de man met grote ogen aankijkend. Oef, een smoes verzinnen. "Een wat oudere man viel me aan, ik denk dat hij m'n pokémon wilde stelen of zo.." kwam er moeizaam en gestrest uit. De man knikte langzaam. Oké, dit geloofden ze wel, toch? Was het geloofwaardig?

Danique luisterde met een half oor naar wat er gezegd werd. Gewoon, gewoonlijke vragen, kenden ze elkaar en zo. De volgende vraag was echter wat.. vreemd. Waarom zou een dokter dat vragen. Haar wenkbrauw ging vragend omhoog, terwijl ze langzaam naar de dokter keek. "Wacht.. wat?" kwam er vrij verbaast uit, maar ze zag dat Nathan al reageerde - duidelijk harder dan zij. "Wat hebben die vragen met haar verwondingen te maken?" klonk er dan ook duidelijk verward. De witharige keek ik vrij verward, maar het drong niet echt helemaal tot haar door - bloedverlies hé. Ze schoof wat opzij, nu naar de grond kijkend. Ze wist dus echt niet wat ze hier nou weer mee aan moest? Waar sloeg dat op? "Uh.. inderdaad zeg.." mompelde ze dan ook zacht tegen de dokter. Huh? Vaag dit. Wat dacht die dokter wel niet? Huiselijk geweld of zo? Of gewoon ongewone, best wel rare interesse?

Inmiddels begon Danique wat rustiger te worden. Ze hadden een flinke dosis toegediend, wat logisch was want ze trilde helemaal. Maar nu was ze vrij rustig. Haar hoofd werd weer rustig, alles werd weer rustig. Een beetje versuft zat ze daar dan, met het gaasje op haar hals. Tot ze ineens een kreet slaakte. Enkele assistenten keken om, evenals de dokter. "Na-nathan!" sprak ze verbaast, haar ogen waren reusachtig groot geworden. Waaaat?! "Je bent er twee keer?!" sprak ze verbaast, haar mond viel bijna letterlijk open. De dokter en zijn assistenten keken weer weg, wetend dat dit eventueel kon gebeuren door de kalmeringsmiddelen. Maar Danique was er echt heilig van overtuigd. Nathan zat er nu twee keer.

De dubbele Nathan liep synchroon richting Danique, welke nog altijd vrij verbaast naar de groenharige keek. Dit was best wel cool. Hoe deed hij dat? "Nee, ik ben er gewoon een keer." Danique schudde wild met haar hoofd, waardoor de dokter eraan kwam lopen, met de mededeling dat ze voorzichtig moest doen. Kort keek ze de dokter aan, welke er ook twee keer was. Het gaasje werd uit haar hand gerukt en de wond werd bekeken. Nog altijd bloedde het, maar niet meer zo heftig als eerst. De man onderzocht de wond enkele keren, waarna hij aantekeningen maakte en kort van Danique naar Nathan keek. Wat keek hij nou? Danique kreeg een nieuw gaasje, echt al de derde binnen een vrij korte tijd, welke opnieuw op haar hals geduwd werd. Nu keek ze weer naar Nathan, met een vrij lege blik. "Je bent er wel twee keer, kijk maar," sprak ze wat afwezig, waarna ze in het lege tastte. Hij was er echt twee keer hoor.