And again +Danique

Algauw kreeg ze antwoord van de jongen. Normaal liepen ze dus sneller? Aha. En waarom dan? Ze haalde haar wenkbrauw op, zich afvragend of dat een domme vraag was. Ze kon natuurlijk niet zo helder denken, dus kon het allemaal dom klinken. Toch besloot ze het te vragen. "Waarom lopen we nu dan langzamer?" vragend keken haar rode ogen hem aan. Ja.. Waarom zouden ze nu langzamer lopen? "Kunnen we niet wat sneller lopen dan?" Ze versnelde haar pas wat, maar echt geweldig liep dit niet. Ze struikelde dom over haar eigen poten en kletterde bijna op de grond, maar haar handen wisten zich vast te houden aan Nathan. "O.." Ze snapte het.

"Je kan op het moment amper op je eigen benen blijven staan." Kort keek Danique hem aan. Ze kon geweldig goed lopen. Wat praatte hij nou. Echter viel ze algauw bijna, waardoor er een "Ik zei het toch." te horen was. Ze knikte langzaam. "Sorry voor dat," mompelde ze afwezig, waarna ze opnieuw weer aan de arm van Nathan ging hangen om niet om te vallen. Ze had geen zin om voor een tweede keer op haar bek te gaan. Dan kwam ze waarschijnlijk nooit meer overeind. Ze zuchtte zachtjes en keek naar voren. In de verte, echt heel erg in de verte, zag ze enkele huizen. Hey. Dat was toch goed? Of was dat een ander stadje. Ze knipperde kort met haar ogen, want misschien hallucineerde ze wel, maar zelfs na het knipperen waren er nog huizen. "Daar," ze wees naar voren, waardoor ze nog maar moeizaam op haar benen kon staan, "zijn toch huizen? Daar moeten we dan toch zijn, of niet?"

Het ziekenhuis bleek aan de rand van de stad te liggen, wat wel gunstig uitkwam. Als ze echt nog kilometers moesten lopen, liet Danique dadelijk leeg of zo. Dat was niet zo geweldig. Met wat lompe stappen, wist Danique eindelijk een beetje in een rechte lijn te lopen. Ze had al een tijdje niet naar haar shirt gekeken en was vrij rustig, al kwam dit ook wel een beetje door het bloedverlies. Dan werd je gewoon rustig, of zo. Dan kon je niet helder denken en dat maakte je rustig. Echter begon de wond algauw te irriteren, dus zonder er echt bij na te denken, legde ze haar hand erop en bewoog ze deze wat heen en weer. Toen ze haar hand van haar keel af haalde en er naar staarde, keek ze kort naar Nathan. Er zat alleen nog maar meer bloed op, in plaats van minder. "Uh, ik denk dat we toch echt iets sneller moeten lopen..?" sprak ze, opnieuw in de veronderstelling dat ze nu toch echt leeg ging bloeden. Wonden moesten naarmate de tijd verstreek toch juist minder gaan bloeden?

Ze slikte kort, ze mocht nu echt niet in paniek gaan raken, hoe eng ze het ook vond. Vooral toen ze een 'nu wel' hoorde, besloot ze dat het echt niet fijn uit kwam als ze in paniek raakte. Ze probeerde haar best wel lege gedachten op iets anders te focussen, waarna ze iets harder ging lopen, nog altijd steunend tegen de arm van de groenharige jongen. Ze raakte wél in paniek, ze kon dan ook echt ieder moment in janken uitbarsten, maar liep gewoon door. Ergens anders aan denken. Ze moest even doorzetten. Maar ze was gewoon bang, dat was toch vrij logisch? Ze was dit niet gewend, de witharige was nooit echt gewond geweest. En ja, misschien stelde ze zich een klein beetje aan, zelf vond ze dat echt niet hoor. Je hoorde haar adem ook wel iets sneller gaan, maar ze liep door. Dat was slimmer.

Probeer rustig te ademen. Best wel lang moest de witharige nadenken over zijn woorden. Alsof rustig ademen zo makkelijk ging. Ze snoof en veegde haar nog altijd bebloede hand af aan haar shirt. Alweer. Dat ding ging sowieso de prullenbak in, ze wilde het echt niet nog eens aan. Gewoon het idee dat heel dat ding onder het bloed zat. Nee, bah. Met een iets sneller en daarom ook onstabiele gang liepen ze daar dan. Danique was echt heel diep aan het nadenken, het begon zelfs pijn te doen. Dat had vast andere redenen, maar dat maakte niet uit. "Wat ga je ze vertellen?" vroeg ze zachtjes, hem kort aankijkend. Het was vast niet echt handig om te zeggen van: 'ja ik kreeg een woede aanval omdat ze me sloeg en schopte en toen zette ik een mes op haar keel en toen moest ze niezen en toen had ze een wond.'

De jongen vertelde dat hij nog geen idee had van wat hij ging zeggen. Ze knikte langzaam en een zachte 'ah' was hoorbaar. Hij moest wel wat gaan bedenken, anders moest zij iets bedenken en dat ging niet zo lekker op het moment. Dan werd het echt een vreemd verhaal, wat natuurlijk ook niet helemaal de bedoeling zou zijn. Toen vertelde hij dat het niet de eerste keer was. Ze keek een klein stukje opzij, zich afvragend of het wel zo een slim plan om te vragen wat hij toen gedaan had, maar haar nieuwsgierigheid won en algauw kwam de vraag uit haar mond. "Waarom dan? Was het toen ook voor een ander of had je zelf iets?" vroeg ze hem zachtjes. Haar rode ogen waren nog altijd gericht op alles wat er voor haar was, maar het werd allemaal wel steeds waziger.

Het was best wel een rare dag eigenlijk. De stemming van Danique ging van best vrolijk, naar geïrriteerd, naar boos, naar gestrest en hoe haar stemming op het moment was wist ze nog niet helemaal. Dat was niet compleet duidelijk voor haar. "Beide, deels voor mij, meer voor iemand anders." Langzaam knikte Danique. Ze was best wel benieuwd naar wat er gebeurd was, stiekem, maar wist niet of ze wel zo ver moest gaan vragen. "Wat was er dan gebeurd?" vroeg ze toch maar, na kort stil te zijn geweest. "Je hoeft het natuurlijk niet te zeggen," sprak ze vrijwel gelijk daar achteraan, want misschien had hij wel helemaal geen behoefte om het te vertellen.