And again +Danique

"Maar goed, Lumiose." Danique had enkele dingen gehoord over de stad, over Team Rocket. "Het is nu bijna twee maanden geleden dat een bepaalde organisatie, beter 'bekend' als Team Rocket de stad heeft overgenomen." Ze knikte langzaam, nam een slok van haar drinken en mompelde dat ze daar inderdaad iets over gehoord had. Toen vertelde hij dat het er niet echt veilig was en dat de mensen daar weleens je pokémon konden stelen. Lekker dan. "Ook overdags?" vroeg ze hem daarom, want zou het niet opvallen als zoiets overdags gebeurde? Of boeide het gewoon niemand? Of was gewoon iedereen bang? Danique zuchtte en keek naar het halfvolle glas met Fanta. "Mensen zijn eigenlijk best wel raar.. Met pokémon trainen is al wat apart, oké dat vinden de meeste pokémon dan wel zelf leuk, maar alles wat die Team rocket doet is toch gewoon niet gezond? Dat vinden pokémon vast en zeker ook niet fijn.." sprak ze zacht. Nee, Danique snapte het gewoon niet. Alles draaide om geld waarschijnlijk. En macht.

Overdags minder, sprak Nathan. Danique zuchtte en keek naar de tafel. "Ik ga die stad voorlopig maar proberen te vermijden dan," stelde ze vast, waarna ze weer omhoog keek. "Ook al is het best wel een handige stad. Je vindt er werkelijk alles en voor vrijwel alles kwam ik daar." Ze zette opnieuw het glas aan haar lippen en dronk met een grote slok alles op. Bij de gedachten aan Team rocket, werd ze al bijna gestrest. Ze hadden allemaal wapens bij zich. Misschien moest zij ook maar eens een wapen aanschaffen. Een mes of zo. Dan voelde ze zich tenminste een beetje veilig. "Ik denk niet nee dat Pokémon het fijn vinden, ik heb gehoord dat sommigen leden zelfs hun Pokémon mishandelen. Of niet meer dan een wapen aanzien.." Danique knikte. "Echt vreselijk.. Ik zou er niet aan kunnen denken zoiets te doen. Stelen gaat nog wel, weet je, bedreigen misschien ook nog wel, maar mensen of pokémon echt pijn doen.." kort bleef ze stil. Oké, mensen echt pijn doen kon ze wel, met een persoonlijke reden. Maar dan moest ze wel echt heel boos zijn.

Danique keek niet echt oplettend naar Nathan. Ze keek over zijn schouder naar buiten. Ze ging dus écht niet meer naar Lumiose nu. Niet dat er veel viel te stelen, maar je wist maar nooit. Er waren vast ook mensen die het voor hun lol deden, voor de adrenaline kick die ze kregen. Dan was een pokémon ei of Shinx wel genoeg. Hierna sprak Nathan iets, wat haar naar hem deed kijken. Hij had iets voor haar? Als een excuses? Wat? Ze keek hem een beetje sprakeloos aan, al was ze stiekem best wel benieuwd. "Uhm..?" Ja.. Danique was niet zo goed met dit soort dingen. Maar ze was nieuwsgierig. "Zullen we anders naar buiten gaan?" vroeg ze, hem aankijkend. Ze grabbelde wat in haar zak, maar vond geen geld. Ze was best wel arm ja. Ooit moest ze weer iets gaan verdienen, aangezien ze ook geen geld meer kreeg van haar ouders nu ze achttien was. "En eh, het spijt me, maar ik denk dat jij moet betalen," klonk er vervolgens. Ze keek hem met een grijnsje aan. Oeps.

Nathan besloot het - gelukkig, te betalen. Ze stond op en haalde diep adem. Nathan betaalde en vroeg vervolgens of ze konden gaan, waarna Danique knikte. Ze kon weer vrij normaal op haar benen staan, ze zag alles gewoon weer normaal, dus de medicijnen waren wel weer een beetje uitgewerkt, gelukkig. Rustig liep ze richting de deur en duwde ze deze open. "Bedankt voor het drankje hé" sprak ze grijnzend. Ja, nu stonden ze wel gelijk toch? Hij betaalde het drinken, had gezorgd dat ze levend bij het ziekenhuis aankwam en gaf haar iets als excuses. Want dankzij hem - een soort van, had ze een wond, moest ze naar het ziekenhuis, was ze best wel lang in stres en zette ze zichzelf best wel een beetje voor schut door de medicijnen. Dus vond de witharige dat ze nu gelijk stonden. Danique liep het café uit en keek naar de groenharige. Waar moesten ze nu heen?

Nathan vertelde dat ze naar een pokémon center zouden gaan. Pokémon center? Hmn.. Nu wilde ze het toch wel weten. Maar misschien zou hij eerst eens iets ophalen bij het pokémon center. Danique liep achter Nathan aan. Algauw waren ze er en stapte de groenharige het oranje gebouw in. Danique had een hekel aan de kleur oranje. Maar het viel tenminste op. Anders kwam Danique waarschijnlijk nooit aan bij het gebouw, kon ze het niet vinden. Ze keek kort omhoog toen ze voor de deur van het gebouw stond, waarna ze naar binnen stapte. Rustig liep ze achter Nathan aan, welke regelrecht naar een machine liep. Ze kende dat. Daar kon je pokémon opbergen. Hij ging vast en zeker een pokémon ophalen of zo. Geduldig stond Danique achter Nathan, wachtend tot hij klaar was. Ze keek wat rond. Ze was hier echt bijna nooit..

Nog altijd keek Danique wat rond, tot Nathan zich omdraaide. Ze keek hem kort aan. Hij had een glimlach op zijn lippen en een pokéball in zijn handen. En toen kreeg ze die overhandigd. Vragend keek ze hem aan. Wat? Moest ze het vasthouden? "Zorg goed voor hem, oké?" zei hij echter, waardoor ze nog verbaasder keek. Had hij haar een pokémon gegeven? Nee, dat kon niet. Toch moest ze op het knopje drukken, om te kijken wat erin zat. En er kwam inderdaad een pokémon uit. Een Cyndaquil. Ze keek van de pokémon naar Nathan. Er zat een Cyndaquil in de bal. Nee. Dit kon niet. "Maak je een grapje?" vroeg ze hem, ietwat verward. De Cyndaquil liep langzaam naar haar toe. Ze keek nog kort naar Nathan, ergens verwachtend dat het toch geen grapje was. Ze keek naar de nog kleine Cyndaquil. Hij was nog niet uitgegroeid. Hij leek nog jong. Ze bukte zich en pakte de kleine pokémon op. "Oh Arceus, Nathan.. Je maakt een grapje toch?" er kwam een glimlach op haar gelaat, toen ze de pokémon goed bekeek. Ze hield altijd al van Cyndaquil. Maar ze was wel heel erg verward, niet goed wetend wat ze moest doen. Ze keek steeds van de groenharige naar de kleine pokémon, welke ze in haar armen had. Huh..?

De vuurpokémon was echt voor haar. Ze kon het niet tot amper geloven, maar het was toch zo. De witharige hield de Cyndaquil vast, met een glimlach op haar lippen die eigenlijk met de seconde groter werd. Toen zei hij, als ze wilde, dat hij van haar was. Meteen knikte ze, zonder echt iets te kunnen zeggen. Ze was nu écht stil gewoon. Dit was echt een geweldig excuses. Beter dan woorden. Het beste wat ze ooit gehad had? Waarschijnlijk wel ja. Wow. Ze slikte. "Bedankt.." klonk er mompelend en ze gunde hem een grote glimlach. "Heeft hij al een naam?" vroeg ze vervolgens, nog steeds erg verbaast en verrast. Danique wist niet goed wat te zeggen. Maar blij was ze zeker.