And again +Danique

Nathan vertelde dat ze naar het ziekenhuis gingen. Danique knikte langzaam. Ziekenhuis, okey. Misschien bloedde ze dan niet dood, dat zou fijn zijn. Toen zei Nathan nog wat, iets wat ze niet verstond. "Huh? Wat zei je?" ze keek hem vragend aan, maar algauw begon ze te kokhalzen. Ze boog zich naar de grond, maar er kwam niets. Gelukkig maar. Danique keek kort naar Nathan. "Ik wil niet verder lopen," jammerde ze, nog altijd gebogen over de grond. Echter begon ze toch weer te lopen, toen er een bloeddruppel op de grond viel. Het ging niet heel gemakkelijk, maar ze ging nu toch iets sneller, vooral door de stres. Ilona, de Shinx van Danique, wandelde vrolijk achter iedereen aan. Ze had een soort achterlatingsangst, ze stalkte Danique altijd. Gelukkig maar, het zou wat zijn zeg, als ze terug moest om Ilona te halen.

Danique knikte langzaam, nog altijd met enkele tranen in haar ogen, al waren deze nog van daarnet. Ze keek nu een beetje dom voor zich uit, haar hersenen waren alles behalve helder en ze voelde zich zelfs een beetje licht in haar hoofd. Daarom liep ze dan ook als een hondje achter Nathan aan, hij wist haar vast wel bij het ziekenhuis te brengen, hopelijk zonder nieuwe wonden dit keer. Ze duwde haar mouw tegen haar keel aan, waarna ze opnieuw de domme keuze maakte om ernaar te kijken. Een onderdrukte gil kwam uit haar mond, maar algauw liep ze weer rustig door. Ze voelde zich te leeg en te raar om nog te kunnen stressen. Ze voelde zich echt raar. Ze was dan ook benieuwd wat ze wel niet dachten in het ziekenhuis. Een blauwe pols en een meswond op haar keel.

Nathan waarschuwde haar, waardoor ze twijfelachtig haar arm liet hangen. Ja, dan viel ze dadelijk flauw of zo, dan waren ze verder van huis. Dan moest hij haar naar het ziekenhuis slepen. Nee, dat zag de witharige niet echt zitten. Algauw liet Nathan naast haar, waardoor ze ondersteuning vond bij zijn arm. Ze probeerde wat sneller te wandelen, wat ook wel een beetje lukte. "Zijn we er bijna?" vroeg ze na enkele minuten lopen. Ze had geen zin meer om te lopen, ze was ontiegelijk misselijk en moest af en toe kokhalzen, maar ze liep gewoon door. Urgh, dit was niet leuk.

Nathan zei dat het nog wel een kwartier kon gaan duren, waardoor Danique's mond bijna open viel. Zo lang? "Okey," mompelde ze twijfelend, waarna ze opnieuw haar hand op haar hals duwde. Nog altijd bloedde het, voelde ze. Ze bloedde zodadelijk echt dood. Het wilde gewoon niet stoppen. "Nathan, waarom stopt het bloeden niet? Ga ik echt niet dood?" vroeg ze nog altijd wat gestrest, terwijl haar ademhaling weer wat schokkeriger werd. Ze begon iets harder te lopen, hoe scheef ze ook liep, ze wilde wel wat sneller in het ziekenhuis zijn. Ze leunde zwaar tegen Nathan aan, als hij nu besloot weg te gaan lag ze sowieso opnieuw op de grond. Daarom hoopte ze echt niet dat hij er vandoor zou gaan.

Hij zei dat ze niet dood ging, echt al voor de tweede keer, waardoor ze hem opnieuw toch weer geloofde. Oke, ze ging niet dood. Gelukkig. Met een vrij lege, niet bepaald intelligente blik keek ze naar voren. Het leek nog altijd een beetje high. "Oke," kwam er een beetje dom uit, nog altijd steunend tegen de arm van Nathan. Elke keer dat ze weer naar haar bebloede shirt keek, kreeg ze weer een misselijk gevoel, begon ze zich weer te stressen. Ook de bovenkant van haar shirt begon nu rood te kleuren. Opnieuw probeerde het meisje zich weer te kalmeren, maar ze werd alleen maar gestrester. Ze probeerde haar blik te focussen op wat er voor haar was, maar lukken deed het niet echt. Dit was niet leuk!

Ze luisterde naar wat hij te zeggen had, waarna ze kort na moest denken. "Gaat automatisch," mompelde ze schouderophalend, terwijl ze opnieuw haar blik probeerde te focussen op alles voor haar. Ze haalde diep adem, kort haar ogen sluitend. Algauw ging ze weer verder, met vrij scheve passen al werd het wel iets beter nu. Ze keek strak voor zich uit. Danique betrapte zich er vaak op dat ze toch omlaag wilde kijken of haar hals wilde aanraken. Een zucht verliet haar mond, haar hals begon steeds meer pijn te doen, wat haar weer liet stressen. Ze was echt angstig en gestrest, als het ging om bloed en wonden.  

Gestrest liep Danique naast Nathan, hem dit keer compleet vertrouwend. Als hij nu de verkeerde kant op zou lopen of gewoon weg zou lopen, had ze echt een probleem, maar ze vertrouwde er compleet op dat hij dat niet deed. Ze moest dat dan ook wel. Danique keek naar iedereen, die hen enkel vreemd aankeken, waardoor het meisje enkel nog meer het idee kreeg dat ze helemaal onder het bloed zat. Ze kreeg weer een licht gevoel in haar hoofd, alleen al bij de gedachte dat ze onder het bloed zat ging het al fout. Daarom slikte ze ook, iets heftiger en schokkender ademhalend. Urgh, haar angst voor bloed was echt vanaf deze dag erger geworden. Normaal was ze al bang voor andermans bloed, maar eigen bloed was alleen nog maar erger. Ze zei dit keer niets. Waarschijnlijk had ze Nathans dag echt al helemaal verpest en nog meer gezeik was niet veel fijner voor hem en schoot ook voor haar niets op. De groenharige vermeldde dat ze nog tien minuten moesten. "Oh.. Oke dan.. Ik heb het gevoel dat we al veel langer lopen,," kwam er twijfelachtig uit haar mond. Tien minuten? Het leek echt alsof er al twintig minuten voorbij waren, maar er waren pas vijf minuten voorbij. Fijn.

"Dat zou kunnen, ik maak nu enkel een gok in hoelang het nog duurt gezien dit niet het snelste tempo lopen is." Danique moest lang nadenken over zijn woorden, aangezien ze hem echt niet snapte. Haar hersenen waren dan ook niet zeer helder, het was eigenlijk een best normale zin, dus de blondine snapte ook niet waarom ze het niet snapte. Ze liep dus maar dom door, nog lang nadenkend over wat hij zei. Eindelijk snapte ze het. "Oh, ja. Normaal waren we dus sneller geweest?" vroeg ze na een ruime twee minuten. Ze was gewoon niet zo snel soms. Zag je ook wel, lopen deed ze zelfs niet snel.