And again +Danique

Hij vertelde dat hij al een X en aan Y charizard had. Ze knikte opnieuw langzaam. "Oh, leuk," sprak ze toen vriendelijk, kijkend naar de Shinx, welke langzaam naar Nathan liep en vrolijk omhoog keek. Ze vertelde hem dat ze ooit zou beginnen met trainen en hij wenste haar een soort van succes. "Niet nu nu, maar binnenkort nu.. snap je?" ze fronste. Misschien leek het alsof ze nu wilde gaan trainen, maar het was van nu langzamerhand en niet nu gelijk. Misschien was ze weer eens onduidelijk. Nu ze er over na dacht, klonk het inderdaad best onduidelijk. Ze fronste kort. "Oké, ik vind dat we genoeg gepraat hebben, is het niet? Zullen we anders even rond gaan kijken in deze grot of zo?"

Algauw liep Danique een beetje rond, hopend dat er iets interessants te doen was in deze grot, maar het was er vooral koud en donker, dus je zag vrij weinig. Ze keek naar Nathan. "Weet jij toevallig of hier pokémon leven?" klonk er vragend. Ze hoopte van niet, Danique had meestal doodsangsten voor grotpokémon en ja.. ze waren gewoon niet leuk. Meestal spookpokémon, die haar heel erg lieten schrikken en Ilona was nou ook niet echt een pokémon die je beschermen kon. Dus nee, ze hoopte van niet.

Nathan zei dat er hier niks was, geen enkele pokémon. Ze zuchtte opgelucht, maar zodra ze ook maar één geluidje hoorde, verstijfde ze van angst. Opnieuw klonk er een geluid, naast het druppende water in de grot. Ze haalde gespannen adem, maar toen het ineens heel dichtbij klonk, haalde ze uit angst uit. Haar hand raakte dan ook daadwerkelijk iets, ze verwachtte ook dat dit een pokémon was, dus klonk er een onderdrukte gil en liep ze naar achteren, niet wetend dat hetgeen wat ze raakte geen enge spookpokémon was, maar Nathan. Oeps.

Oh Arceus. Ineens kreeg Nathan een woedeaanval. Of zo iets in elk geval. Hij pakte haar pols beet en ze keek hem strak in zijn ogen, dit keer met een vrij boze blik, al keek ze gauw weg toen het pijn ging doen. Zijn greep werd steeds harder en ze wist dat het alleen maar meer zijn ging doen als ze dom met haar hand ging bewegen, in de veronderstelling dat ze los kwam, dus bleef ze een beetje dom staan. "Au," klonk er enkel. Toen kreeg ze de vraag waar dat op sloeg. Ze bleef wegkijken, terwijl ze zacht op haar lip beet. Au. Hij deed haar best wel veel pijn. "Ik dacht dat je een enge pokémon was," kwam er piepend uit. "Wist je dat je me pijn doet." nog altijd keek ze weg, nog harder bijtend op haar lip. Ze had echt de drang gekregen hem een schop te geven of zo, maar hoe eng werd hij dan wel niet.

Nathan besloot haar niet los te laten, want waarom zou je dat ook wel doen. Danique keek hem nu wel weer aan. Haar ogen stonden geïrriteerd. Dit was de reden waarom ze niet graag haar pokémon trainde. Je kwam allemaal rare mensen tegen. En nu deed hij gewoon bij de tweede ontmoeting weer raar. Ze wilde hier weg. "Ik weet niet of je het door hebt, maar ik zei dat je me pijn doet en dat ik wil dat je me los laat," zei ze daarom ook langzaam en duidelijk. Ze keek hem strak aan, haar hand maakte nu wel rare bewegingen, maar ze kwam dus gewoon niet uit zijn greep. Wat een idioot. En ze begon hem net een klein beetje okey te vinden. Nu is hij gewoon weer heel eng. En raar. En agressief.

En anders wat. Uh. Ja. Wat anders. Zij kon hem vrij weinig doen, dus ja. Dat was niet eerlijk. Ze probeerde met haar vrije hand zijn hand weg te schuiven, maar natuurlijk had dat ook geen nut, want hij was gewoon veel sterker dan haar en.. Ze vond dit gewoon niet leuk. "Laat me los. Er is geen wat anders, ik wil gewoon dat je me los laat. Alsjeblieft." Danique keek hem nu echt met puppyoogjes aan, want het deed echt heel veel pijn. "Het ging perongeluk okey, sorry. Niet al die agressie gelijk," ze kon zich wel voor haar hoofd slaan, dat laatste wilde ze eigenlijk niet zeggen, maar aangezien er niets meer aan te veranderen viel, bleef ze hem strak aankijken, nog altijd met haar vrije hand duwend tegen zijn hand, nog altijd zonder enige beweging in de greep krijgend.

Er kwam een grijns op de lippen van Nathan, waarna hij zei dat het nog veel erger kon. Haar ogen gingen een stukje meer open, waarna ze zich toch best wel bedreigd voelde. "Uh, nee bedankt," sprak ze daarom ook niet echt op haar gemak, al stond ze al niet echt op haar gemak, aangezien haar houding vrij ongemakkelijk was. Hij had haar pols vrij stevig vast en het leek erop dat ze nog wel even zo moest gaan staan, hoe hard ze ook tegen zijn hand duwde. "Nathan, laat los. Ik vind het nu echt echt niet meer leuk en ik heb geen gevoel meer in mijn hand, al doet mijn pols wel veel pijn en.." ze keek hem twijfelend aan. Als hij een normale jongen geweest was, had ze hem wel een trap gegeven, maar Nathan was gewoon te eng. En het leek net alsof haar hand er elk moment af zou vallen, aangezien ze hem niet meer voelde, wat vreemd genoeg best wel raar voelde. Een arm zonder hand. Das echt een raar gevoel.

Oke. Opnieuw had haar vraag niets geholpen en stond ze daar dan, met een gevoelloze hand en een pijnlijke pols. Zou dan werkelijk helemaal iets werken? Ja, misschien hem schoppen, maar dan werd hij waarschijnlijk gewoon nog enger. Ze durfde het gewoon niet eens te proberen. Daarom keek ze dan ook strak naar de jongen, af en toe een ruk gevend met haar arm. "Laat los." Het klonk niet zeer dreigend, maar ja, je kon gewoon niet dreigend klinken als een engerd je arm heel stevig vast had en je eigenlijk heel bang van diegene was. Dan ging je stem automatisch trillen.