And again +Danique

Okey, nu ging hij wel echt te ver. Hij had dus blijkbaar een mes bij zich en echt binnen één seconde had ze die tegen haar keel. Ze probeerde zo bewegingsloos te slikken, maar ja, dat kon natuurlijk niet, waardoor ze het mes langs haar keel voelde glijden. "Je bent gek, wist je dat?" siste ze tussen haar tanden door. Ze probeerde zo rustig als mogelijk adem te halen, maar ze was gewoon zo gespannen en bang dat ze gewoon niet normaal adem kon halen. Haar adem schokte een beetje. Kort sloot Danique haar ogen, ze probeerde gewoon iets te bedenken, maar dit was eigenlijk toch wel haar eigen schuld. Dat hij nou gelijk te ver moest gaan kon zij niets aan doen. Maar ze wist echt nergens op te komen. En daar stond ze dan, alweer in niet de meest gemakkelijke houding.

Nathan vertelde dat hij dat al wist, waardoor Danique het allemaal nog enger vond. Dus hij had het gewoon door. Duidelijk. Een kleine, ingehouden nies kwam uit haar mond, waardoor ze per ongeluk een stukje heftiger bewoog dan gehoopt. Ze voelde nu duidelijker hoe het mes haar keel raakte en ze voelde zelfs hoe bloed uit de wond kwam, nog meer bloed dan eerst. Haar ogen waren wagenwijd open, van schrik. "Arceus, ik bloed," kwam er daarom ook zwaar geschockeerd uit. Met moeite wist ze omhoog te kijken, zonder haar hoofd te bewegen, maar er was alleen maar een enge grijns te zien op het gezicht van Nathan, dus dat hielp niet. Danique begon nu toch wel erg in paniek te raken, haar ademhaling schokte en ze begon de wond nu ook te voelen. Help.

Hij zei dat hij dacht dat het wel duidelijk was, waarna het mes verdween. Meteen liep ze enkele geschrokken stappen naar achteren. Ze ging op de grond zitten en voelde voorzichtig aan de wond, welke begon te branden. Danique ging steeds heftiger adem halen. Ze haalde haar hand van de wond en keek nu naar haar hand, welke bebloed was. Nu werd ze alleen maar gestrester. "K-kijk wat je hebt gedaan!" bracht ze geschrokken uit, bijna hyperventilerend. Ze probeerde rustiger te worden, maar het lukte gewoon echt niet, ze werd juist het tegenovergestelde. Voorzichtig veegde ze het bloed weg met haar shirt, waardoor er een een grote, rode vlek op kwam. Gestrest staarde ze naar haar shirt. Tja, vrijwel niemand wist dat ze een reusachtige angst voor bloed had en ook zelf dacht ze daar soms niet aan, maar nu werd het toch weer duidelijk. Ze vond bloed verschrikkelijk.

Danique keek geschrokken naar haar bebloede shirt, niet eens luisteren naar wat de jongen zei. Ze probeerde zich rustig te maken, maar het lukte echt niet. Ze trok ineens wit weg, moeizaam en gestrest ademhalend. "Arceus," zei ze gestrest, opnieuw voelend aan haar wond. En toen kwamen er tranen in haar ogen. Ze begon te snikken, half in de waan dat ze binnen nu en straks dood zou gaan, al viel het wel mee. Naja, het bloedde vrij heftig, maar het was niet dodelijk of zo. Opnieuw legde ze haar hand op de wond, maar het stopte maar niet met bloeden. "Oh arceus, ik bloed dood.." klonk er gestrest, waarna het licht voelde in haar hoofd. Haar ademhaling werd alleen nog maar schokkeriger en gestrester.

Danique luisterde opnieuw niet naar wat hij zei, ze bleef in angst naar haar hand en shirt staren. Ineens pakte hij haar op, waardoor ze hem angstig aankeek. "B-blijf van me af!" zei ze gestrest, al kon ze niet zeer helder meer denken. Wat zou hij doen? Haar dumpen, zodat hij ze niet naar de politie kon? Of haar vermoorden?! "G-ga je me vermoorden?" klonk haar trillende stem, terwijl haar rode ogen de jongen angstig aanstaarde. Ze veegde haar bebloede hand af aan haar shirt, wat ervoor zorgde dat ze nog gestrester werd. Haar handen trilden, haar ogen keken hem angstig en een beetje verward zelfs aan. Het liep niet meer helemaal duidelijk en helder in haar hersenen.

Ze zuchtte toch een beetje opgelucht toen hij zei dat hij haar niet ging vermoorden, waardoor ze toch maar wat wankel achter hem aan liep. Ze zag echt alles dubbel, recht lopen lukte ook niet echt, maar ze kwam vooruit. "Nathan, waar gaan we dan wel heen?" vroeg ze toen, het klonk een beetje alsof ze high was. Ze begon iets rustiger adem te halen, maar zodra ze het bloed opnieuw zag, begon het weer opnieuw, nu echter lopend. Ze kreeg weer heel veel hoofdpijn. "Stop, ik voel me niet goed.."" mompelde ze daarom ook zachtjes en twijfelend, nog altijd bang dat hij elk moment weer kon uit flippen, al leek het toch wel erop dat hij dat niet meer zou doen, zolang zij niets doms meer deed. Danique ging stil staan en boog zich voorover, met het gevoel dat ze echt ieder moment kon gaan overgeven of flauw kon vallen.