Where is my selfcontrol? +Danique

Rustig staarde Danique naar de Larvitar, welke vrolijk met de Bulbasaur speelde. Vandaag was de eerste dag dat het goed ging tussen de twee. Sinds Shev zag hoe ernstig de Larvitar uit kon flippen – hij had bijna heel die Vivillon uit elkaar gescheurd, liet hij hem vooral met rust. En Merrick vond het geweldig dat de Bulbasaur eindelijk normaal werd. Eerst vond hij het zo een stom beest. Ze hadden altijd ruzie, Shev viel altijd de Larvitar aan, welke dan weer agressief werd en de Bulbasaur aanviel. Eventjes keek Danique op. Misschien was Shev wel de reden voor Merricks agressie. Misschien had hij die agressie wel aangewakkerd. Het meisje fronste eventjes, terwijl ze naar de Larvitar keek. Deze siste enkel speels naar de groene pokémon, welke zijn lianen, tentakels of wat het ook waren, richting de Larvitar bewoog. Deze beet hier zachtjes in en slingerde zo de Bulbasaur heen en weer. Danique zuchtte eventjes. Merrick was nu nog aardig rustig, maar de bijtsporen in de tentakels van de Bulbasaur leken steeds sterker en heftiger te worden. Toen de Bulbasaur weer werd losgelaten en hierdoor op de grond viel, siste Merrick eventjes richting Shev. Deze brulde terug. Toen de Larvitar eventjes begon te snuiven en weer die blik in zijn ogen kreeg, die blik waarmee hij de Vivillon aangekeken had vlak voor hij haar aanviel, sprong het meisje omhoog. Beide pokémon keken haar eventjes verbaast aan, met een kleine frons op hun gelaat. “Genoeg,” snauwde ze toen. Beide pokémon keken elkaar eventjes aan, waarna ze richting het meisje liepen. De blondine zuchtte eventjes en schudde haar hoofd. Wat was er mis met haar? Ze reageerde nu wel veel te heftig. Merrick zuchtte eventjes en ging naast de been van het meisje zitten, precies wetend wat het probleem was. Hij snoof eventjes geïrriteerd. Danique slikte eventjes, waarna ze haar hand op zijn schoudertje legde. “Het spijt me Merrick,” sprak ze zachtjes, waarna ze met haar hoofd schudde. De pokémon keek eventjes omhoog, maar leek niet bijzonder vrolijk. “I-ik,” begon ze. De pokémon keek haar geduldig aan. “Ik ben gewoon geschrokken, ik weet niet precies wat ik ermee moet,” sprak ze vervolgens rustig. Merrick knikte langzaam, al leek hij niet geweldig blij of vergevingsgezind. Danique liet eventjes een zuchtje horen. De pokémon keek eventjes om. Zijn ogen stonden wel zacht. Hij knikte langzaam en murmelde eventjes wat woordjes, waarna hij eventjes haar hand vast greep. Het meisje liet haar mondhoeken wat omhoog gaan. De kleine pokémon zuchtte eventjes en liet haar weer los, om zijn klauw zachtjes op haar schoen te zetten. “Kom op Merrick,” sprak de blondine met een glimlachje. De Larvitar keek eventjes op, waarna hij zich omdraaide. Het was vast geen zeer gemakkelijke houding geweest. “Dit gaat ons wel lukken, we komen er wel doorheen,” sprak ze toen zachtjes, met wat meer vertrouwen in de pokémon. De pokémon knikte langzaam en keek eventjes naar Shev, welke ongeduldig stond te wachten op de Rock skin pokémon, om weer te gaan spelen. Merrick keek eventjes naar Danique, wachtend op haar bevestiging. Ze knikte langzaam en glimlachte. “Ja, ga maar,” sprak ze rustig, waarna ze weer voor zich uit keek.
Een ijzige wind streek langs het gezicht van de blondine, welke in gedachten verzonken was. Ze kende haar pokémon door en door, dacht ze. Maar toch was er iets, iets waar ze niets van wist, wat ervoor zorgde dat de pokémon compleet uit kon flippen en door kon draaien. Sinds wanneer was het? Sinds Shev? Sinds Kalos? Sinds de vreemde steen? Het meisje keek peinzend naar de Larvitar, al zag ze hem totaal niet. Ze was compleet in gedachten verzonken, waardoor ze niet door had hoe heftig beide pokémon speelden. Ze hoorde inderdaad soms wat vechtende geluiden, maar keek niet op. Ze dacht na. Wat was het grote probleem? De blondine zuchtte. Shev was een probleem geweest, maar deze was nu inmiddels wel opgelost. Kalos was geen groot probleem geweest, hij vond het – tenminste zo zag zij dat, wel leuk. En die steen leek hem enkel agressief te maken als iemand zich ermee bemoeide. Dus dit waren allemaal geen geldige redenen. Danique slikte eventjes. Toen de Larvitar een geschrokken geluid liet horen, keek ze eventjes op. De Bulbasaur had hem opgetild met zijn lianen en in de lucht geslingerd. Danique grinnikte eventjes toen ze de geschrokken uitdrukking op het gelaat van de Rock skin pokémon zag. Shev brulde vrolijk en liet de pokémon vlak voor hem vallen. De Larvitar sprong meteen weer omhoog en hapte richting de tentakels van de Bulbasaur. Deze liet de dingen weer verdwijnen. Merrick keek eventjes verbaast op. Danique grinnikte. Echter ging ze eventjes goed overeind zitten, toen de Bulbasaur op de Larvitar sprong. Hij pakte de ketting in zijn bek en begon hard te trekken. Oh Arceus, dit was niet goed. De Larvitar had het niet echt door, leek het wel, in zijn gevecht de Bulbasaur van hem af te krijgen. Ineens viel de Bulbasaur naar achteren, met een geschrokken blik in zijn oogjes. Tussen zijn tanden hing de ketting, welke Merrick toebehoorde. Hij sprong overeind en keek geschrokken naar de ketting, welke in de bek van de Bulbasaur zat. Hij greep met zijn klauwtjes richting zijn hals, waarna hij luid brulde. Woede vulde zijn ogen, waarna hij ineens begon te gloeien. Danique fronste eventjes. Oh, hij droeg dus al die tijd een Everstone bij zich? Waarom had ze de steen niet herkend? Door zijn vreemde vorm? Ze fronste eventjes. De Larvitar veranderde compleet. Qua grootte, qua vorm, alles. Danique zag hoe Shev overeind sprong en richting het meisje rende, met een angstige blik in zijn ogen. Toen de gloed langzaam verdween, keek Danique naar de zwevende pokémon. Wacht. Waarom was die geweldig leuke Larvitar in zoiets als dit veranderd?! Dit viel haar echt zwaar tegen. Waarom was de tussenevolutie van Larvitar en Tyranitar niet even leuk als die twee pokémon. Dit was echt een mislukt blok steen. Maar ze moest er maar blij mee zijn. Weer een stap dichter bij haar leuke Tyranitar. Want ze vond die pokémon echt geweldig. De pokémon maakte een vreemd geluid en keek met een ijskoude blik naar de Bulbasaur, welke achter het been van Danique stond. Het meisje keek eventjes naar de personen die van de boot af kwamen. Ze keek eventjes op de grond. Wat nu? Langzaam stond ze op, met een kleine glimlach op haar gelaat. Oef Merrick was echt vreemd geworden sinds de evolutie qua uiterlijk, ze had echt heel veel moeite om niet in de lach te schieten. Dat zou het moment helemaal verpesten. “Rustig Merrick,” sprak ze. De pokémon keek haar eventjes aan. “Het is allemaal goed jongen, je bent geëvolueerd!” sprak ze met een glimlachje. De pokémon murmelde wat, waarna hij langzaam knikte en snoof. “Kom op,” sprak ze toen rustig. Shev keek angstig naar de grote pokémon, waarna hij wilde dat het meisje hem oppakte. Ze schudde eventjes met haar hoofd, waarna ze begon te lopen. Merrick bleef vlak naast haar, Shev verdween in zijn pokéball, maar verscheen alweer heel snel. Hij haatte zijn pokéball. Verdorie, liep ze voortaan met twee van die monsters. Ze schudde eventjes met haar hoofd. Bijzonder leuk dit.
Ineens rende Shev er vandoor. Verdomme wat nu weer. Ze fronste eventjes, waarna een zucht haar mond verliet. Ook de Pupitar zuchtte geïrriteerd. Het meisje liep achter de pokémon aan, waarna ze een jongen met Axew zag. Shev rende richting de Axew en brulde uitdagend. Met meisje keek woedend naar de Bulbasaur. “Shev, draai je onmiddellijk om en doe normaal,” siste Danique woedend. Haar rode ogen keken naar de jongen, waarna ze de kleine pokémon van de grond pakte. Ze keek eventjes naar Merrick, welke geïrriteerd naar Shev keek. “Het spijt me,” grijsde Danique toen waarna ze eventjes naar de groene pokémon keek. “Leuke pokémon heb je daar! Axew right?” sprak ze vervolgens met een klein glimlachje. Merrick keek even onderzoekend naar de Axew. Danique grijnsde eventjes. Als zij een Team Rocket lid was dan zou ze die pokémon echt stelen. Echt een leuke pokémon. Gelukkig voor hem dat ze geen team Rocket lid was. “Ik ben Danique, dit is Merrick en de Bulbasaur heet Shev,” stelde zichzelf en haar pokémon rustig voor. Ze zuchtte eventjes toen Shev geïrriteerd begon te trekken. Stom beest.

Shev begon steeds meer te trekken, maar Danique liet hem niet los. De pokémon murmelde geïrriteerd en had het gevecht algauw opgegeven. De Bulbasaur liet zich stil hangen en snoof woedend. De blondine keek eventjes stilletjes naar de Bulbasaur, welke met een zucht naar voren keek, voor ze hem neerzette. De jongen zei dat het niets uitmaakte, waarna ze langzaam knikte. En boeide het hem wel wat, dan boeide het haar niets. Dat was nou het leuke ervan, als iemand iets heel belangrijk vond – vooral als het om een van haar fouten ging, vond zij dat meestal niet. Ze was niet zo een geïnteresseerd persoon, want ze wist heus wel dat ze zat dingen fout deed, ze wist het ook precies wanneer ze het fout deed en hoefde er dan ook niet nog eens op gewezen te worden. Dat was volgens haar vader altijd haar grootste probleem geweest. En doordat hij dat gezegd had, ging alles nog slechter. Want Danique die naar een Rattata luisterde? Nope, die mocht eerder in de pokémonhel verbranden en in allemaal kleine stukjes as op de grond vallen om nog eens te verbranden.
Toen Danique opmerkte dat hij een leuke pokémon had – een Axew, welke Achilles heette, moest de blondine meteen aan dat stukje voet denken – dat heette achillespees right? Ze fronste eventjes, waarna ze langzaam knikte. Tuurlijk. Je noemt je pokémon naar een pees. Deed iedereen joh. Toch glimlachte ze naar de jongen en knikte ze. “Hij is echt schattig, heb je hem al lang,” sprak ze op een vriendelijke toon. Shev sprong vrolijk naar de Axew, waarna hij hem uitnodigde om te spelen. Danique keek met een strakke blik naar de groene pokémon, want ze wist waartoe deze in staat was. Shev kon bijzonder onberekenbaar uit de hoek komen, bijvoorbeeld door anderen te bijten. Hij had het zelfs een keer bij de blondine geflikt, maar deze hoefde alleen maar boos naar de kleine, groene pokémon te kijken om te zorgen dat hij weer los liet. Bij pokémon ging het iets minder snel. “Shev, rustig spelen,” sprak ze op een strenge toon, al verwachtte ze, kijkende naar de houding van de Axew, dat deze dit niet ging accepteren. Ze keek eventjes naar de jongen toen hij weer begon te praten. “Ik ben Nathan,” stelde hij zichzelf voor. Danique glimlachte eventjes en sloeg de naam op in haar kortetermijngeheugen – ze hoefde de naam alleen maar voor dit gesprek te onthouden namelijk. “Danique,” zei ze kort, maar niet op een onvriendelijke toon. Het meisje ging eventjes zitten. “Ben je een trainer?” vroeg ze vervolgens geïnteresseerd, maar op een kalme toon. Misschien had hij wel meer pokémon, welke ook zo leuk waren als Axew.

”Denk je echt dat ik een Pokémon naar een pees zou vernoemen? Dat is gewoon raar” zei hij toen. Het meisje keek hem met open ogen aan. Hoe de.. hoe kon hij weten wat zij dacht? Dit was eng. Danique maakte even een self-note. Ze moest oppassen met waaraan ze dacht, dadelijk kon hij dat ook al raden. Ze fronste eventjes en keek weg. Wat een engerd. ”Nee, ik heb hem vernoemd naar pijn.” Sprak hij vervolgens. Oh, dat was niet vreemd natuurlijk. Je pokémon vernoemen naar pijn. Deed iedereen joh. ”Ik heb hem al iets van vijf jaar.” De blondine knikte langzaam. “Das aardig lang,” sprak ze met een klein, gemaakt glimlachje. Het idee van: hij weet wat ik denk, hing nog in haar kop, hoewel ze wist dat dit vrijwel onmogelijk was. Het idee. Toen ze vervolgens haar naam zei, keek hij een beetje vreemd. Had ze zich al voorgesteld? Oh. Naja. Kon gebeuren. Toen hoorde het meisje ineens een schreeuw. Ze pakte vrijwel meteen Shev op, welke dit keer niet tegenstribbelde – die stomme Axew negeerde hem toch. Danique keek eventjes op, waarna ze een persoon zag rennen, met vuur om zich heen. Hoe kon dat mens nou ineens in de fik zijn gevlogen. Ze fronste. Okay, dit was een beetje vreemd. Eventjes keek ze naar Nathan, welke enkel met een sadistische grijns toekeek. Oh Arceus, ze had te maken met een sadist. Ieuwl hij werd gewoon steeds enger joh. “Wat grijns je nou?” vroeg ze toen fronsend. “Dat mens fikt bijna dood ja, daar is weinig grappigs aan,” sprak ze vervolgens, met nadruk op weinig. In de eerste instantie had Danique gelachen, het zag er bijzonder grappig uit namelijk, maar een verbrand lichaam zien was weer wat bizar. De blondine drukte Shev dicht tegen zich aan en ook Merrick deinsde wat naar achteren. Ze slikte eventjes. “Spring in het water idioot,” schreeuwde ze op een snauwde toon, want ze vond het niet zo veilig dat die persoon hier fikkend rond rende. Shev kon niet goed tegen vuur.  

"Eigenlijk is dat het wel." Sprak de jongen met diezelfde sadistische grijns. Danique keek hem enigszins bang aan. Was hij nu in eens of andere trance? Een of ander psychopathische trance? Ze huiverde eventjes en keek naar de vlammende vent. Naja, zij kon er niets aandoen, maar die schreeuwen van pijn horen lieten een koude rilling over haar rug lopen. Ze keek eventjes angstig naar de enge jongen, waarna ze opstond en hem hard op zijn wang sloeg. “Je bent een psychopaat,” snauwde ze woedend – wel snel een stuk naar achteren lopende voor hij ineens de Arbok in hem liet ontwaken en haar probeerde te wurgen, als een psychopaat weet je wel. En hey, nu ze hem geslagen had kwam die verdomd enge grijns wel van zijn stomme hoofd en kwam hij misschien wel uit de ‘ik geniet van doodbrandende mensen’ trance. Ze zag hoe ook de Pupitar zich wat ongemakkelijk voelde bij die enge, sadistische grijns. Hij ging langzaam naar Danique, de jongen goed in de gaten houdende. Ze wilde echt weg van die engerd, voor hij ook tegen haar eng ging doen.

“Sorry” sprak de bijzonder enge jongen. Sorry. Wat kon ze met sorry. Helemaal niets. “Sorry zal die vent ook niet geholpen hebben, die is nu dood gegaan terwijl er iemand grijnzend toe keek,” snauwde ze woedend. Enkele brandweerlieden bluste de man. Ze had echt te maken met een psychopaat. Een rilling gleed over de rug van de blondine toen ze het volgende hoorde. Bedankt voor die klap. Waarom.. Danique was nu echt een beetje verward. Waarom bedankte hij haar daarvoor. Danique slikte eventjes twijfelend. Shev keek nu ook fronsend naar de jongen. Merrick ging eerder beschermend voor de Bulbasaur en de blondine staan – of zweven, vliegen, liggen, ik heb geen idee wat een Pupitar allemaal doet. “W-waarom bedankt?” fronste ze toen, half stotterend. Waarom werden veel ontmoetingen met Denise’s personage altijd zo eng?! Kwam het door haar? Trok ze engerds aan? Ieuwl. Wat eng. Danique zuchtte zachtjes. “Arceus, Arceus alsjeblieft, ik bekeer me gelijk tot uw geloof als u me kan beloven dat deze engerd niet psychopathisch is en het alleen maar een stom grapje was,” mompelde ze toen, waarna ze weer naar de jongen keek. Arceus please, sta bij me deze keer, hoe vaak ik ook iets fout gedaan heb, ik zal het nooit meer doen, denk ik. Beloven doe ik niet. Okay ik beloof het. Maar kijk niet vreemd op als ik toch alles fout doe, bad ze tot Arceus. Ze was nog nooit zo bang geweest van iemand. Normaal moest het namelijk andersom. Anderen moesten bang van haar worden. En die gast verpestte dat weer helemaal. Psychopaten ook altijd.