Feel The Moment II & Alex

Mabel bekeek de velden van route 4, het leek wel een beetje op Vaniville. Bloemen waren al langzaam aan het groeien in de plekken met gras. Waarschijnlijk zou een normaal persoon het verschil niet zien, maar als je was opgegroeid in een bloemen stad en je werkte in een bloemenzaak kon je makkelijk het verschil tussen een normaal veld en een veld dat in de lente in bloei zou staan. Het meisje kon de bloemen zien die waren begonnen met groeien. Silvester vloog tussen de planten en liet pokémons schrikken, die zouden in elk geval zijn trainer niet lastig vallen. Mabel kon de gebouwen van Lumiose al vaag in de verte zien. Ze was er nog nooit geweest, maar het moest echt een gigantische stad zijn. Lumiose, hartje Kalos, daar waar je elke richting op kon gaan die je wilde. Verlangend keek Mabel naar de grote gebouwen, niet omdat ze zo dol was op grote steden, nee bij lange na niet, maar de gebouwen brachten toch wel herinneringen op... “Heb ik je wel eens verteld dat ik van het dak ben gevallen?” Silvester draaide zich verbaast naar zijn trainer om. Mabel keek de Pidgey even nadenkend aan en vervolgde. “Ja, ik ben een keer uit mijn raam geklommen en het dak op gelopen. Ik gleed uit en als Lawrence me niet had gevangen was ik vast dood geweest.” Silvester had een verbaasde en licht geschokte uitdrukking op zijn snavel. Hij verstond mensentaal perfect, alleen begrepen die hem niet altijd... “En weet je, ik vond het nog leuk ook,” Mabel keek haar pokémon glimlachend aan. “Dus daarna maakte ik er een sport van om van het dak te springen en dat Lawrence me dan opving.” Silvester had een wat puzzelende uitdrukking gekregen, dat had de Noctowl nooit verteld. Dat was echt heel gevaarlijk en onverantwoordelijk, zo was de wijze pokémon toch helemaal niet? “Het was leuk totdat iemand mijn moeder vertelde dat haar dochter van het dak sprong,” zuchtte Mabel, ja het was echt leuk geweest. De kick, adrenaline, het gevoel dat je vloog. Ze was misschien bang voor pokémon, kon vreselijk onhandig zijn en had nooit leren zwemmen, maar hoogtevrees, angst om te vallen of vliegen had ze niet. “Maar ik ben er nog mee doorgegaan,” grinnikte ze er achteraan. “Jij sliep toen meestal op je stok.” Silvester keek met een ruk op en maakte een verontwaardigd geluid, hoe bedoelde ze? Was ze van daken gesprongen toen hij haar moest beschermen? De Pidgey vloog op en lande op zijn trainers schouder, zijn nagels boorden zich niet iets harder in de schouder waar hij op zat dan bedoelde. Mabel sloeg er geen aandacht op en zuchtte nog een keer. “Maar Lawrence kon me niet meer dragen, hij is ook niet meer de jongste meer.” Silvester maakte een zacht krassend geluid en ontspande een beetje meer. Hij vond het ook jammer dat de uil niet mee wilde gaan, hij had natuurlijk al een hele reis achter de rug, maar toch zou het leuk zijn. Gewoon met z’n drietjes reizen, het zou super gezellig zijn.
“Doet me er aan denken,” Mabel rommelde even in haar tas en haalde er een disk uit. Silvester keek geïnteresseerd naar het ding, hij had ze wel eens gezien, de TM’s. “Deze heb ik gekregen van mijn moeder, het is de HM Fly, het is een best sterke aanval, Lawrence kent hem ook.” Silvester keek even verward, HM? Wat was het verschil met een TM? Ach, maakte ook niet uit, het was een sterke aanval en daar ging het om. “Ik wilde hem al eerder laten zien, maar na wat er alles was gebeurd...” Mabel was even stil, het hele water gebeuren, de grot en alles wat er nog was gebeurd. Reizen was toch echt moeilijker dan gedacht, maar hoe sterker Silver werd hoe beter ze elkaar konden verdedigen. “Naja, laten we beginnen, dit is wel een goede plek denk ik.” Silvester sprong weer van zijn trainers schouder en ging op de grond zitten om afwachtend naar het meisje voor hem te kijken. Mabel pakte haar pokédex, zette het ding aan en schoof de HM er in. De dex las de info en vroeg toen of hij de disk moest afspelen. De brunette drukte op afspelen en hield de uitleg voor haar pokémon. Silvester keek toe hoe er een speciale uitleg kwam over de hidden move Fly. Na het ding klaar was met afspelen keek de Pidgey op, de disk zei nog wat over het vliegen met trainers en sloot toen af. Silvester keek even verbaast, had dat ding het gehad over het vliegen met trainer? “Wat denk je, ben je er klaar voor?” De vogel slaakte een vrolijke kreet en keek even om zich heen, nu moest hij het leren, maar dat kon nooit moeilijk zijn. Dit was gewoon vliegen. Met een struik als doel begon hij te oefenen.
Mabel keek toe hoe Silvester de struik keer op keer aanviel, hij was duidelijk erg gedreven. Waarom wist ze niet, maar het was fijn dat de Pidgey zich wilde inzetten. Als hij maar niet wilde gaan vechten en zo, dit was meer... zelfverdediging. “Denk je niet dat dat goed genoeg was?” Vroeg ze toen Silver weer eens de struik raakte, de laatste toen keer waren al perfect gegaan, maar hij ging nog steeds door. De vogel keek op en wierp toen even een blik op de struik, als je het nog een struik kon noemen. Hij slaakte een kreetje en vloog naar zijn trainer, vreemd genoeg nog vol energie. Silvester lande deze keer niet op haar schouder, maar greep met zijn klauwen haar jas. “S-Silver? Wat probeer je te doen?” Mabel kon haar pokémon niet zien, hij was achter haar, maar ze kon hem wel wat vragen. De Pidgey liet een vastberaden ‘Pidgeee’ horen en klapperde harder met zijn  vleugels. “Wacht,” Mabel schoot in de lach. “Je wilt toch niet proberen mij te laten vliegen?” Silvester klapperde alleen verder. “Silver, dat gaat je nooit lukken, daar ben je niet sterk genoeg voor,” vervolgde het meisje lachend. De Pidgey stopte en hupte op zijn trainers arm, met een treurige en wat teleurgestelde blik keek hij haar aan. “Aw, Silver, op een dag gaat het je heus wel lukken,” Mabel keek haar pokémon met een opgewekte blik aan. Hij moest alleen evolueren en zo en dan zou het hem makkelijk lukken, als Pidgeot. Silvester keek op en maakte een zacht geluid, het klonk al wat vrolijker.

Lumiose was echt heel indrukwekkend. Mabel keek haar ogen uit, samen met Silver was ze aangekomen in de grote stad en nu zag ze de hoge gebouwen met eigen ogen. Echt jammer dat Lawrence niet mee was, hier kon je zeker fantastisch ‘vliegen’. Het was ook nogal druk, auto’s reden door de straten en je moest oppassen dat je niet tegen een slapende Skiddo of Gogoat aanliep, die leken overal te liggen. “Het is groot hé?” Mabel keek naar de vogel op haar schouder, Silvester zat zelfs een beetje op haar geklemd, hij was niet echt op zijn gemak hier. De Pidgey maakte een zwak geluidje en keek even een andere kant op, nee, hij hield duidelijk niet van de grote stad. “Ja, ik vind het ook niks,” mompelde Mabel tegen haar pokémon. Ze vond al die drukte niks, dat had je als je gewend was aan de rust van Vaniville. “Laten we even naar het pokécenter gaan en dan door naar... eh,” Mabel dacht even na, waar wilde ze eigenlijk heen? “Dat kunnen we ook in het center bekijken.” Silvester maakte een instemmend geluid en dook nog een beetje verder ineen op zijn trainers schouder, nee, hij vond de stad echt helemaal niks.
Mabel had een boterham in haar hand en boog zich over de kaart van Kalos, Silvester had ze maar even afgegeven aan de zuster. De Pidgey kon beter weer wat krachten terug krijgen na de training van vandaan. Hij had zichzelf redelijk ver gedwongen met het uurtje dat hij bezig was geweest. Ze wilde naar Coumarine, dat was duidelijk, maar nu moest ze de snelste weg bepalen. Kauwend bekeek ze de kaart, oké, de snelste weg was via de badlands. Een woestijn waar niks groeide en de powerplant stond die Lumiose van licht voorzag. Maar het was ook verraderlijk, het was een woestijn en er leefden van verschillende pokémon. Ze dacht aan Trapinchen, Skarmorys, Sandiles. Allemaal pokémon die ze liever niet tegen kwam. Toch wilde ze de snelste weg nemen, dus het werden de badlands. Zucht. Mabel vouwde haar kaart op en stopte hem in haar tas, haar middageten had ze ondertussen ook opgegeten, dus nu was het alleen wachten op Silvester. Een van de zusters kwam al snel aanlopen met de Pidgey op haar schouder, Silver had natuurlijk geweigerd in zijn bal te gaan. Hij hield er niet van verzorgd te worden als ie in zijn pokébal was. Mabel bedankte zich bij de zuster en keek naar de Pidgey die nu voor haar op tafel zat. “Dus Silver, ik weet hoe we gaan reizen.” De vogel keek zijn trainer neutraal aan, een vleugje van enthousiasme was wel in zijn ogen te zien. “Ik ben alleen bang dat het niet al te leuk word,” zuchtte de brunette er achter aan, nu kreeg ze een vragende blik van de pokémon. “We gaan door de badlands, dat is dus een woestijn.” Silvester zuchtte en keek even naar buiten. Ach ja, liever de woestijn dan deze stad, hier was de lucht vervuild en kon je niet vrij ademen. “Laten we dan maar gaan.” Opgewekt keek Mabel de pokémon aan, hoe eerder het uit de weg was, hoe eerder ze naar Hoenn konden.
Ze hadden niet overdreven, de badlands waren echt een woestijn. Mabel bedekte haar ogen een beetje, het zand vloog overal rond. Vast door de ability’s van verschillende groundpokémon. Silvester had er allemaal geen last van, door zijn keen eye ability verloor hij nooit zicht. Dat was heel handig, en niet alleen in gevechten. “Laten we maar gewoon doorlopen,” mompelde Mabel zachtjes tegen de pokémon om geen zand binnen te krijgen. Silvester knikte en keek in de woestijn. Met lopen bedoelde ze eigenlijk alleen zichzelf, de Pidgey zat gezellig op zijn trainers schouder en hield zichzelf lekker warm.
Lang moesten ze niet lopen voor er wat gebeurde. Het besef dat er iets niet klopte kwam bij Mabel toen het zand voor haar een beetje raar deed. Tot nu toe was er niks gebeurt, ze had een paar Sandiles,  Hippopotasen, Trapinches, en zelfs Vibrava’s gezien, maar nu was er zeker iets aan de hand. Een gigantische pokémon dook voor het meisje op, het beest was zeker twee meter hoog en was bijna compleet zwart. Mabel dook lijkbleek ineen en liep overdonderd een paar stappen terug. Het ding leek echt heel pissig. Ze pakte haar dex en scande de wilde pokémon. “Hippowdon, the Heavyweight Pokémon and the evolved form of Hippopotas. As surprisingly fierce Pokémon, Hippowdon opens its giant mouth to intimidate adversaries. It creates an enormous tornado of sand by blowing sand out of the holes in its body, and its mouth is over 6 feet in diameter. It brandishes its gaping mouth in a display of fearsome strength. It raises vast quantities of sand while attacking. It blasts internally stored sand from ports on its body to create a towering twister for attack.” Oh-oh, de Hippowdon keek boos naar de indringers in haar terretoruim. Aan de donkere kleur te zien was het een vrouwtje. “S-S-Silver?” Stotterend zocht Mabel naar haar pokémon, dit was niet goed, helemaal niet goed. De Pidgey was al naar voren geschoten en stond voor zijn trainer om die te beschermen. De Hippowdon kwam dreigend naar voren, ze was duidelijk kwaad op degene die in haar gebied waren gekomen. Boos stuurde de wilde pokémon een zandtornado op de indringers af. Silvester liet de aanval hem gewoon raken, het had toch geen effect, en schoot toen naar voren om de pokémon te raken met een steel wing. De Hippowdon brulde en beet naar de Pidgey. Mabel krabbelde bleek nog verder achteruit en keek angstig toe, dit was precies waar ze bang voor was.
Waarom de pokémon precies zo agressief was wist ze niet, misschien was het een territoriale pokémon of had ze jonkies, maar ze moesten hier weg, dat was zeker. Silvester slaagde er in de Hippowdon te raken met zijn steel wing, het nijlpaard bromde vervaarlijk en stuurde nog een sand tomb op haar tegenstander af. Mabel kon alleen verstijd toekijken, ze kon niks doen. Silver was daar aan her vechten voor haar en er was niks wat ze kon doen! De Pidgey scheerder over het zand en liet het opvliegen. Met een waarschuwende schreeuw stuurde hij een air cutter op de wilde pokémon af. De Hippowdon werd geraakt en bewoog boos haar hoofd naar de kleine vogel, ze ging nog niet opgeven, dat was duidelijk. Aan de andere kant was Silvester ook niet klaar om op te geven. Boos keek de vogel naar de kwade, wilde pokémon. Het nijlpaard maakte een soort grommend geluid en verdween opeens onder de grond. Mabel keek even verstijfd toe, dit was dig, de Hippowdon kon overal zijn. En Silver kon niet geraakt worden door de grond aanval... dat betekende dat zij nu in gevaar was! Vlak voor de grond onder haar begon te rommelen sprinte het meisje naar voren, de wilde Hippowdon keek even gedesoriënteerd om zich heen en werd toen geraakt door een goedgemikte Fly van Silvester. De Pidgey had niet alleen toegekeken en had met een agility snelheid verkregen om de wilde pokémon te raken. De wilde grondpokémon begon door te krijgen dat dit geen normale, andere wilde pokémon was. Dreigend kwam de Hippowdon naar voren en stuurde nog een laatste sand tomb af, om te kijken of dit echt een vogel was. Silvester verdween in de zandstorm en kwam er ongeschonden weer uit. Een soort triomfantelijke grijns kwam op de gigantische bek van het wilde nijlpaard. Silvester was zich nog van geen kwaad bewust en vloog op zijn tegenstander af met oplichtende vleugels. De wilde pokémon beet toe en kreeg een van de twee vleugels te pakken van een verbijsterde Silvester. In eerste instantie leek het een crush te zijn, maar al snel werd duidelijk dat het om heel wat anders ging. De elektriciteit knetterde in de lucht en verdween uit de bek van de Hippowdon in het lichaam van de Pidgey in haar bek. Silvester’s schokte en werd slap op de grond gegooid, de vogel kwam met moeite overeind en keek zijn tegenstander aan. De blik in de ogen van de Pidgey was nog steeds de drang om te vechten, om zijn trainer te beschermen, te vinden. Mabel keek geschokt toe, ze  wist niet dat Hippowdon een elektrische aanval bezat. De wilde pokémon was sterker dan Silver. De Pidgey gaf nog niet op en klapperde met zijn vleugels om een snijdende air cutter op zijn tegenstander af te vuren. Maar nu het wilde nijlpaard haar tegenstanders zwakte had ontdekt vocht ze met nieuwe kracht. Met een verbazende snelheid kwam de pokémon naar voren en beet weer naar de vogel. Silvester kon de eerste paar keren ontwijken, zo zwak was hij ook weer niet, maar na de zoveelste poging sloot de grote bek zich om hem. Hij had nog geluk dat Hippowdon’s geen vleeseters waren.
Mabel haalde schokkerig adem, Silver was aan het verliezen, hij ging het niet redden. De Pidgey lag verslagen op de grond en het leek dat de wilde Hippowdon naar voren kwam om het af te maken. Ze kon niet toekijken, ze kon niet niks doen terwijl Silver voor zoiets doms vocht als haar veiligheid. Mabel rende naar voren en ging met gespreide armen tussen de verslagen Pidgey en het twee meter hoge nijlpaard staan. Met dichtgeknepen ogen stond ze tussen de twee pokémon. De Hippowdon was even kort in de war, maar kwam toen toch naar voren om een sand tomb op het meisje af te sturen. Silvester maakte een schor geluid, het was gevuld met wanhoop en angst, en probeerde op te staan. Mabel hoorde de pokémon, maar ging niet weg, ze wilde niet dat de Pidgey pijn leed door haar schuld. Omdat zij niet sterk genoeg was om zichzelf te verdedigen was de vogel gewond. Van pokémon gevechten was ze nooit echt een fan geweest, waarom zou je de dieren om nutteloze reden laten vechten? In de natuur was het om te overleven, maar wat hadden tamme pokémons er aan? Blijkbaar was die reden hun nutteloze baasjes te beschermen. Maar soms moest het omgekeerd zijn. Silvester keek wanhopig toe hoe de Hippowdon dichterbij kwam, de blik in de ogen van de wilde pokémon voorspelde niet veel goeds en Mabel wilde niet uit de weg gaan. Waarom niet?  Dit was een gevecht tussen pokémon en eigenlijk zou ze zich er niet mee moeten bemoeien. Maar waarom deed ze het niet? Waarom riskeerde ze een aanval van een territoriale pokémon? Het maakte niet uit, als er niet snel een wonder gebeurde was het te laat. Maar er bestonden geen wonderen in de wereld en als je iets wilde doen moest je het zelf doen. Een wit licht scheen vanuit de Pidgey, Silvester voelde de nieuwe kracht door hem stromen. Maar hij mocht niet evolueren, ander zou Mabel misschien... een brul van de Hippowdon die de sand tomb aankondigde deed de gedachte van de vogel opschrikken. De veiligheid van het meisje was veel belangrijker dan zo een domme angst. Silvester gaf zich over aan het licht en veranderde. Hij werd groter, kreeg een beetje kracht terug en nog voor hij klaar was met zijn evolutie schoot de vogel naar voren om de wilde pokémon aan te vallen.
Mabel had haar ogen samengeknepen, dit was het dan. Zelfs als ze Silver redde moest er nog hulp komen om haar te vinden. Deze wereld was een gevaarlijke plek, maar dat was precies waarom ze op reis wilde. De veiligheid, ze was het beu. Vaniville had een spanning van nul, de wereld zien, dat was nog eens een avontuur. Een avontuur wat hier leek te eindigen. Want ook al werd ze gevonden, haar moeder zou haar gewoon weg opsluiten in Vaniville. En toen was daar Silvester. De Pidgeotto schoot naar voren en stak zijn scherpe klauwen uit om het nijlpaard te verwonden. De Hippowdon gaf een verraste brul en week wat naar achteren. Mabel keek door haar wimpers en zag de grotere vogel voor haar. Silver. De Pidgeotto klapperde hard met zijn vleugels, veel harder dan een Pidgey ooit zou kunnen. De wilde pokémon werd achterover geblazen door de whirlwind en verdween weer onder de grond, maar deze keer om te verdwijnen. Niet omdat ze bang was niet te kunnen winnen, maar meer door de schrik. Mabel opende haar ogen en keek de vogel verrast aan. Silvester keek niet zo vrolijk. “S-Silver,” het meisje keek haar pokémon verbijsterd aan. Silvester was verandert in een Pidgeotto, hij was zeker groter dan een meter en had ongeveer hetzelfde kapsel gekregen als de Pidgeotto van Connor. Maar de blik in de ogen van de pokémon stond meer treurig. “Wat is er Silver?” Silvester maakte een zacht krassend geluid en spreidde zijn vleugels in volle lengte uit. Uit reflex week Mabel onwillekeurig wat terug. O, was Silver bang dat.. zij bang was? “O, Silver,” Mabel stapte naar voren en sloeg haar armen om de Pidgeotto. “Doe niet zo gek.” Mompelde ze zachtjes in zijn veren. Silvester ontspande en sloot zijn ogen om even van het moment te genieten. Maar de adrenaline was ook weg en langzaam verloor de vogel zijn bewustzijn. Mabel voelde de pokémon in haar armen wegglijden. “Silver?” bezorgd keek ze de Pidgeotto aan, maar die was al verdwenen naar de diepten van bewusteloosheid.
Bezorgd zat ze in het pokécenter. Bij elke keer dat de deur klapperde keek Mabel op, hopend dat Silvester ongedeerd was. De weg terug naar Lumiose was niet ver geweest en ze had de Pidgeotto makkelijk in zijn pokébal kunnen vervoeren. Uiteindelijk was ze het eerste center binnen gerend en had de vogel afgegeven aan een van ze zusters, gek van bezorgdheid. Er was haar verteld dat ze moest wachten en dat was precies wat ze nu aan het doen was. Met haar blik op de grond wachtte Mabel op nieuws over haar enige pokémon. Gelukkig duurde het niet heel lang, al leek het wel een eeuwigheid. Een van de vrouwen kwam aangelopen met de Pidgeotto op haar arm. Bij het zien van zijn trainer slaakte Silvester een vrolijke kreet. Mabel keek op en haalde opgelucht adem, Silver zag er uit alsof het gevecht in de badlands nooit was gebeurt. “Silver,” zachtjes zei ze de naam van de vogel toen die voor haar op tafel kwam zitten. Mabel bedankte zich bij de zuster en keek haar vogel aan. “Ik was zo bezorgd,” de tranen stonden haar in de ogen. Normaal huilde ze bijna nooit, alleen als er iets heel ergs gebeurde (met pokémons of zo), maar meestal wist ze haar tranen binnen te houden. Ze wilde niet bekend staan als een huilebalk... maar in dit soort situaties. Mabel sloeg haar armen om haar pokémon en zuchtte schokkerig. Silvester maakte een zacht, troostend geluid en beantwoordde de knuffel. De blik van Mabel viel op de poot van de Pidgeotto, of eigenlijk op het metalen bandje. “J-Je bandje,” bracht ze uit, de dingen werden gemaakt met voorzorg voor evolutie, maar als hij nu weer evolueerde dan zou het pijnlijk klemmen. “We moeten naar een winkel.” Silvester knikte, heel serieus, en hupte op zijn trainers schouder. “S-Silver, ga van me af,” gesmoord door de veren werd Mabel haast geplet door de grotere vogel. De Pidgeotto maakte een verbaast geluid en hupte van zijn trainer af. “Arceus, jij bent echt zwaar.” De brunette keek haar pokémon aan, nu was hij te groot voor haar schouder. “Vind je het erg om te lopen? Of te vliegen?” Silvester gaf aan dat hij het niet erg vond, maar er was iets in zijn ogen die het tegenover gestelde aangaf.
De winkel was gelukkig snel gevonden. Rustig liet Silver het bandje van zijn poot halen en terwijl een andere op maat werd gemaakt wachtte hij geduldig naast zijn trainer. Mabel keek vanuit haar ooghoek naar de Pidgeotto, ergens leek hij... anders. Ze wist dat pokémons konden veranderen na hun evolutie en ze wist zeker dat haar bekende Pidgey Silvester weg was, dit was de nieuwe Pidgeotto Silver. En terug veranderen was onmogelijk, evolutie was definitief, behalve bij Slowbro dan. Ze zuchtte en ging verder met stil wachten tot de man klaar was met het bandje van de vogel. Dat gebeurde snel en trouw stak Silvester zijn linkerpoot uit toen hij het metalen ding om moest doen. Mabel kreeg nog een beetje uitleg over het ding en dat ze als hij evolueerde beter nog eentje op maat moest laten maken en even later stonden ze weer op straat. “Laten we wat gaan eten,” mompelde Mabel tegen haar pokémon. Het was al tegen tweeën en het laatste wat ze had gegeten was een paar uur geleden in het pokécenter geweest, in de tussentijd had ze heel wat honger gekregen. Silvester floot instemmend en keek zijn trainer even licht vragend aan. Mabel twijfelde even en stak toen haar arm uit. “Spring er maar op,” zei ze tegen de pokémon. De Pidgeotto sprong op zijn trainers arm en keek met zijn serieuze blik voor zich uit. Dit was echt een hele andere pokémon.
Mabel was met de vogel op haar arm het eerste cafeetje ingelopen dat ze had gezien, Lumiose stond bekend om zijn café’s. Het was nog redelijk druk, maar gelukkig was er net een tafel vrij gekomen in de hoek, een beetje weg van de trainers met hun pokémon. Het meisje liep er heen en ging op de stoel zitten. Silvester ging van zijn trainers arm op de stoelleuning, zolang Mabel op de stoel zat zou het niet omvallen. De brunette bestelde een croissantje en sloot haar ogen even. Na alles wat er was gebeurt had ze even een momentje rust nodig, al het besef van wat er precies allemaal was gebeurt kwam nu pas echt aan. Mabel begroef haar gezicht in haar handen, ongelofelijk dat dit echt allemaal was gebeurt!

Onrustig liep Alex met zijn trouwe pokémon door de badlands die hen naar Lumiose zou leiden. Onderweg hadden ze vele verschillende pokémon tegen het lijf gelopen en hoewel de meeste toch wel vriendelijk genoeg waren om hem met z’n team te negeren, hadden ze ook hier en daar moeten vechten of vluchten. Alex kon nu echter wel zeggen dat hij getraind had met zijn pokémon en dat hij zich geen zorgen hoefde te maken daarover voor de komende paar dagen, want hoewel Sagittarius had bewezen een echte vechter te zijn, waren hij en Aquarius dat niet per se. Vechten deden ze als het niet anders kon; het zat niet in hun bloed. Enfin, ze bevonden zich helaas nog steeds in het dorre landschap langs Lumiose, maar zo te zien waren ze bijna in de buurt van de stad. De jongeman had er erg naar uitgekeken om de hoofdstad van Kalos eens te bezoeken, want hij had er veel verschillende dingen over gelezen. Soms goede, soms slechte, maar het kwam allemaal op hetzelfde neer; Lumiose City was de plek waar je moest zijn geweest als je een bezoekje aan Kalos bracht. Waarom het hem zo lang had gekost, wist hij niet, maar het zou in ieder geval de moeite waard worden.

Voor ze het gebouw konden zien die de Badlands met Lumiose in connectie bracht, voelde Alex de grond onder zijn voeten trillen. Hij bleef per direct stilstaan en wierp zijn blik vragend op zijn team. “Voelen jullie dat ook, of ben ik gek aan het worden?” Taurus keek hem moeilijk aan, alsof hij constateerde dat er iets mis was, maar het niet meteen kon plaatsen. Aquarius had eenzelfde blik, hoewel zij – in tegenstelling tot de Rhyhorn – dicht tegen de jongen aan ging staan. Sagittarius leek zich van geen kwaad bewust en kwispelde vrolijk. Nog voor Alex zijn mond weer kon openen, kwam er een gigantische pokémon vlak naast hen uit de grond naar boven. Zowel de jongeman als zijn Squirtle schrokken zich kapot. Taurus sprong meteen in de verdediging door zijn kop tegen die van de nieuwkomer aan te beuken, want als hij dat niet gedaan had, dan waren Alex en Aquarius nu geplet geweest. Taurus gromde naar zijn trainer, vragend of alles in orde was. Pas toen hij bevestiging kreeg, duwde hij tegen zijn tegenstander aan om die weg te krijgen.

In de tussentijd probeerde Alex te zien om welke pokémon het ging. Een gigantisch wezen; groter dan de Rhyhorn en waarschijnlijk ook een stuk sterker. Toch deed Taurus de moeite om hen te beschermen, ondanks het verschil in kracht en grootte. De pokémon was zwart van kleur en kon het best omschreven worden als een nijlpaard. Hippowdon dus? Die waren vaak te vinden in Alex’ regio van oorsprong. “Taurus, maak dat je wegkomt!” De blonde jongen deed al moeite om zijn Squirtle en Growlithe bij zich te roepen, maar de Rhyhorn was een stuk moeilijker. Die gaf hem juist een blik alsof hij wilde zeggen dat Alex al door moest rennen met die andere twee en dat hij dit varkentje wel even zou wassen. Zijn trainer begreep het uiteindelijk, raapte de blauwe schildpad van de grond en wenkte naar de hondpokémon dat ie mee moest komen, voor hij daadwerkelijk naar het gebouw richting Lumiose stormde. Halverwege zijn tocht pakte Alex de pokéball van zijn trouw Rhyhorn tevoorschijn en liet hem terugkeren, hopend dat het genoeg tijd was geweest om daadwerkelijk weg te komen van het reusachtige beest.

Hijgend kwam Alex tot stilstand in het kleine gebouwtje tot stilstand. Hier waren ze veilig, toch? Hij plantte Aquarius terug op de grond en wierp een blik op Sagittarius, die gelukkig ongedeerd bleek te zijn. Taurus, echter... Besluitend om eerst een bezoekje te brengen aan het Pokécenter, zette Alex zijn tocht voort. Lumiose was gigantisch en het was erg moeilijk om er de weg te vinden. Het was ook erg druk; iets wat de ervaring voor Aquarius al een heel stuk minder maakte. Haar trainer liet haar maar terugkeren, want hij wist hoe vervelend zo’n gevoel kon zijn als je er met geen mogelijkheid vanaf kon komen. Sagittarius bleef uiteindelijk over en was dan ook zijn trouwe partner voor de rest van de dag. “Als je een oranje dak ziet, waarschuw me dan even Sagi. Taurus moet nagekeken worden.” Eigenlijk moest heel zijn team dat. Het was immers een barre tocht geweest. Ondanks het feit dat de hoofdstad van Kalos zo groot was, was het vinden van een Pokécenter gemakkelijker dan eerst gedacht. Alex had hem zelf al gespot en liep vlug ernaar binnen. Zoals verwacht was het erg druk en moest hij even wachten voor hij aan de beurt was, maar toen het eenmaal zo ver was, was het ook zo weer voorbij. De jongeman bedankte de zuster voor haar hulp en nam alle drie de opgelapte pokémon terug in ontvangst, Sagittarius vrijlatend om de stad verder mee te verkennen.

“Wat zeg je ervan dat we één van de cafeetjes gaan bekijken? Daar staat Lumiose om bekend en misschien kan ik wel iets voor mijn blog erover schrijven,” stelde de jongen aan zijn Growlithe voor. Sagi kefte enthousiast en volgde zijn trainer het eerste de beste café binnen die ze vonden. Tot Alex’ ergernis, echter, was het er erg druk en waren alle tafeltjes al bezet. Verslagen wilde hij de deur weer uit lopen, maar kwam toen op een idee. Als hij iets voor zijn blog kon schrijven, dan was een interview natuurlijk niet verkeerd. De waarheid spreken met vele feiten en meningen van anderen was één van zijn favoriete onderwerpen op zijn eigen blog, dus keek hij even rond in de hoop een vriendelijk gezicht te zien. De meeste mensen waren al wat ouder en, naar zijn eigen ervaring, betekende dat een hoop gesloten geesten. Gelukkig zag hij ver in het hoekje een meisje met een Pidgeotto zitten die wel een vrolijk gelaatsuitdrukking had. Alex verzamelde al zijn moed bij elkaar en stapte met Sagittarius op het meisje af.

“Hallo,” begroette hij de vreemdelinge vriendelijk. “Dit gaat vast heel plotseling voor je klinken, maar ik ben een trainer op doortocht en ik hou een blog bij. Zou je het erg vervelend vinden als ik je om een interview vraag of als ik erbij kom zitten?”    

Mabel keek op bij het horen van een stem, iemand sprak haar aan voor een wat? Verbaast keek ze op naar de jongen naast haar. Even wist ze niks te zeggen, maar toen viel haar blik op de Growlithe. Geschrokken deinsde ze wat achteruit, maar doordat ze op haar stoel zat viel daarbij achterover. Silvester vloog geschrokken op en lande op de tafel voor zijn trainer. Hij fixeerde zijn blik op de Growlithe, als de pokémon te dichtbij kwam moest hij wat doen. Mabel kreunde en stond snel op om de stoel recht te zetten. De blikken van andere negerend. "Sorry," mompelde ze wat beschaamd tegen degene die haar had aangesproken. "Ik eh, vind het prima," antwoordde ze met haar blik wat nerveus op de vuurhond bij zijn trainer. Silvester maakte even een wat bezorgd geluid. Mabel keek haar pokémon aan en streek even over zijn hoofdveren. "Het gaat wel," mompelde ze tegen de Pidgeotto. De vogel sloot zijn ogen een moment en keek zijn trainer toen weer aan, met toch een nog wat bezorgde blik. Mabel zuchtte en ging weer op haar stoel zitten, zover mogelijk bij de Growlithe weg. Silvester ging ook weer op de rugleuning van de stoel zitten en keek half naar de hond op de grond. Áls er iets gebeurde moes hij klaar staan.

Het was even stil aan het meisje haar kant, maar toen haar bleek naar Sagittarius gleed, sprong ze op van haar stoel. Alex schrok een beetje van haar reactie, zich afvragend wat er precies aan de hand was, maar toen hij haar blik volgde kon hij al een klein beeld vormen van de situatie. Hij duwde de Growlithe een beetje naar achteren met zijn been, een stille hint gevend aan Sagi dat hij zich gedeisd moest houden. De pokémon stopte even met kwispelen en leek teleurgesteld terug te kijken, hoewel hij het wel leek te begrijpen, omdat hij een beetje meer achter Alex ging staan. “Geeft niet,” reageerde de jongeman vriendelijk op haar verontschuldiging. Echt, ze had zich alles behalve te hoeven verontschuldigen. Angst, of iets in die richting, was nou immers iets waar je geen controle over had. Ze stemde in met het idee dat hij bij haar aan tafel mocht komen zitten, maar het leek niet geheel van harte. “Moet ik Sagittarius laten terugkeren?” vroeg hij bezorgd, terwijl hij plaatsnam op de stoel tegenover haar. “Hij zal je niks doen hoor, maar als je hem liever niet in de buurt hebt, begrijp ik dat.” De blonde jongen liet zijn blik weer vallen op zijn Growlithe, die dicht tegen zijn stoel aan ging liggen en probeerde rustig te zijn. Het was een vreemd fenomeen, aangezien Sagittarius toch wel een energieke pokémon was, maar misschien voelde hij de angst wel gewoon aan. Het was immers een hondpokémon, niet waar?

Mabel keek even naar de Growlithe en schudde toen haar hoofd. "Nee, hoeft niet," antwoordde ze beleefd, om een pokémon te dwingen in zijn bal te gaan vanwege haar angst had ze altijd al niet zo fijn gevonden. Silver zat ook nooit in zijn bal, de vrijheid van een dier afpakken was niet wat ze wilde doen. "Ik ben Mabel," stelde ze zichzelf voor, nog steeds wel een beetje bleek. "En de Pidgeotto achter me is Silvester." Silvester zei beleefd een hallo, maar hield zijn ogen strak op de Growlithe. Mabel keek even schuin naar achteren, naar de vogel, en vroeg zich af of dit voor altijd door ging. Normaal was Silver niet zo.. serieus en.. bedreigend. "Dus, wat wil je vragen," vroeg Mabel met een glimlach, misschien zou een leuk gesprek haar wel wat afleiden van haar gedachten en pokémon. Ze pakte haar middageten en at er wat van, de honger was nog steeds niet weg. Ook scheurde ze er een stukje vanaf en voerde het aan haar vogel. Silver at het stukje croissantje op en keek zijn trainer een moment vrolijk aan voor hij weer met een serieuze blik naar de liggende hond keek.

Hij gaf een korte, begrijpende knik naar het meisje toen ze zei dat het niet hoefde. Het was maar een kleine moeite voor hem en nu hij menselijk gezelschap had, hoefde hij Sagittarius er niet per se meer bij te hebben. De Growlithe zou het sowieso wel begrijpen, want hij deed nu zelfs de moeite om niet in het zicht van de vreemdelinge te zitten. Deze stelde zichzelf voor als Mabel en haar Pidgeotto als Silvester. Alex luisterde aandachtig, maar voelde zich toch een beetje ongemakkelijk bij de blik die Silvester aan hen gaf. “Ik ben Alex,” stelde de jongen zich toch maar voor. “En mijn Growlithe heet Sagittarius.” Hij had Sagi’s naam al eens gezegd, maar hij deed het voor de zekerheid nog maar eens. Nieuwsgierigheid was wel bij hem naar boven gekropen; hoewel hij de vraag waarom ze bang was voor Growlithe maar niet stelde. Schending van privacy was juist wat hij het liefst vermeed, zeker wanneer hij net pas iemand had ontmoet. Mabel trok zijn aandacht weer door te vragen wat hij precies wilde weten en Alex ging wat rechter zitten. “Nou,” begon hij lichtelijk nerveus, hoewel hij dat probeerde te maskeren met een vriendelijke glimlach. “Dit is de eerste keer dat ik zelf in een café in Lumiose ben, maar ik zal maar beginnen met de vraag of je uit Kalos komt en eventueel of je al vaker in Lumiose bent geweest?” De moeite om zijn Holocaster erbij te pakken, deed Alex niet. De antwoorden die Mabel aan hem gaf, onthield hij vast en zeker wel. Dat kon hij later wel uittypen.

"Dit is ook mijn eerste keer in Lumiose," antwoordde Mabel nadenkend. "Maar ik kom uit Vaniville, ik heb nooit zoveel gerezen." Maakte ze haar antwoord af. Vaniville was echt geen spannende stad, erg rustig en zo, maar voor wat ontspanning was het heerlijk. Als je er even langs kwam dan, als je er woonde werden de dagen meestal allemaal dezelfde. Mabel merkte Silvester onrustig aan haar stoel bewegen. "Wat is er Silver?" Het meisje keek even naar de Pidgeotto, de vogel schoof alleen nog even heen en weer en keek koel voor zich uit. Mabel zuchtte en keek terug naar degene tegenover haar. "Silver is een paar uur terug geëvolueerd en sindsdien doet hij een beetje.. raar," legde ze zachtjes uit, normaal was de Pidgeotto niet zo, normaal was hij een Pidgey, maar dat bedoelde ze niet. Silver was anders en ze vond het maar niks. Hopelijk was het maar een fase die over ging als hij weer evolueerde.

Schijnbaar was het haar eerste keer in Lumiose. Een kleine, bescheiden grijns vormde zich rond Alex’ lippen. “Dan zijn de prijzen hier vast schrikbarend voor je?” vroeg hij lacherig. De enige keer dat hij hiervoor in Lumiose was, was voor het nieuwjaarsbal. Hij had hier dan ook ergens een masker vandaan gehaald en hoewel het één van de goedkoopste was die hij kon vinden, was het nog vrij duur. Om nog maar te zwijgen over de taxi’s waar de taxichauffeurs erg opdringerig van waren. Deze stad draaide echt om het geld. Lumiose City mocht dan wel bekend staan om zijn lichten, maar de achterliggende adder onder het gras was toch wel de dure geldprijzen. Alex had geen idee of het in dit café meeviel, maar het zou hem niks verbazen als het extreem duur was. Mabel trok zijn aandacht door zich te focussen op haar Pidgeotto. Schijnbaar was er iets aan de hand, maar toen ze het aan de pokémon vroeg, staarde hij emotieloos voor zich uit. De jongeman hief zijn wenkbrauw vragend op. Voor hij er echter naar kon vragen, kreeg hij al een kleine uitleg. “Oh,” begon hij begrijpend. “Ik heb gehoord dat pokémon soms van karakter wisselen als ze evolueren. Misschien moet Silvester even wennen aan de veranderingen?” stelde hij voor. Zelf had hij het nog niet mee hoeven maken, maar ergens zou het zijn hart wel breken als bijvoorbeeld Sagittarius zou evolueren en hij van blije puppy naar chagrijnig bakbeest zou gaan. Dan was het Sagi gewoon niet meer.

"Ja," zuchtte Mabel als antwoord. "Pidgeotto's kunnen territoriaal zijn, heel anders dan Pidgeys." Ja, want Pidgeys stonden bekend om hun zachte, vredelievende karakter, Pidgeotto's niet. Ze had er wel onderzoek naar gedaan, maar eigenlijk had ze niet verwacht dat het voor Silver zou gelden. Wat had ze eigenlijk verwacht? In elk geval niet dat hij zo snel zou evolueren. Had ze eigenlijk wel verwacht dat hij ooit zou evolueren? Mabel keek even vanuit haar ooghoek naar de vogel, nee, ze had er over gepraat en grapjes over gemaakt, maar nooit echt verwacht dat Silver zou veranderen. Niet na negen jaar... "Ik hoop in elk geval dat hij weer bij trekt," maakte Mabel met een glimlach af. Daarbij was Silver haar enige pokémon en echte vriend, die wilde ze voor geen goud kwijt. Zelfs al had ze de kans Arceus zelf te vangen. Waarschijnlijk zou ze alleen wegrennen van de pokémongod, maar goed, het ging om te idee. "Waar kom jij eigenlijk vandaan?" Vroeg Mabel nieuwsgierig aan Alex, ze was altijd wel nieuwsgierig, horen over andere regio's was altijd zo interessant. Vooral als je je hele leven in een dorpje had gewoond.

Mabel legde uit dat Pidgeotto’s erg territoriale beesten waren en dat het compleet anders was dan hun vorige evolutie. Dat ze dus moeite had met het zien van haar strengkijkende Pidgeotto kon hij wel begrijpen, al helemaal als ze lang met hem had opgetrokken. “Zijn jullie al lang partners?” vroeg hij daarom dus ook, nieuwsgierig naar de band tussen deze trainer en haar pokémon. Wellicht was het haar enige, dus dan was het al helemaal te begrijpen. “Ik hoop het ook voor je. Ik moet er niet aan denken dat Sagittarius opeens een heel ander karakter aanneemt,” vertelde hij aan Mabel. Tot nu toe was ze erg vriendelijk en gul met haar reacties geweest, dus Alex had minder moeite met zichzelf open te stellen tegenover haar. Daarom gaf hij ook gemakkelijk antwoord op haar vraag waar hij vandaan kwam, hoewel zijn gezicht toch lichtjes vertrok bij de gedachte aan zijn thuis. “Ik ben van Sinnoh, geboren in Hearthome City,” begon hij vriendelijk. “Erg drukke stad, maar niks vergeleken een stad als Lumiose,” voegde hij er lichtjes grijnzend aan toe. Nee, wat dat betreft was Hearthome nog rustig vergeleken deze stad. Het enige wat daar spannend aan was, was het Contest gebouw midden in het hart van de stad en het park waar je pokémon en jij samen konden genieten van de natuur. In zijn achterhoofd hield hij het beloofde interview nog in gedachten, maar op het moment voelde hij daar nog vrij weinig voor. Misschien dat hij daar zo verder over kon gaan.

Mabel knikte op de vraag of Silvester al lang bij haar was. "Ik heb hem al sinds ik acht was, dat zijn negen jaar," antwoordde ze eerlijk, het was echt heel lang, maar gelukkig kwam Silvester ven een professionele breeder, en, ook al was het geen geplant nestje, zijn ouders kwamen van een hele gezonde lijn Pidgeots en Skarmorys. Gelukkig, want ze wilde hem niet verliezen aan een ziekte. Maar Silver zou waarschijnlijk nog heel wat jaartjes ouder worden. Alex gaf ook antwoord op haar vraag, hij kwam uit de grote stad in Sinnoh. Mabel dacht even na over wat ze van Sinnoh wist. Het was waarschijnlijk wel een leuke regio, en in Hearthome waren de contest erg geliefd, ook al stond er ook een gym. "Ik hou niet zo van de stad," mompelde Mabel voor zich uit. "Ik in Vaniville is niet veel te beleven, maar ik vind het daar fijner dan hier." Ja, Vaniville was duizend keer beter dan hier. Lumiose was zeker indrukwekkend, maar het was ook druk en je kon makkelijk verdwalen. Leuk voor iemand die in de stad was opgegroeid, maar voor haar toch echt wat minder. Mabel herinnerde zich dat ze ook had beloofd vragen te beantwoorden en hield verder haar mond. Wat wilde Alex nog meer weten?

Alex was een beetje verbaasd door de vele jaren die het meisje al met haar pokémon had doorstaan. Negen jaar? Jeetje, en hier zat hij met zijn weinige ervaring. Aquarius had hij nog niet eens één jaar. Vlug rekende hij Mabels leeftijd uit, want daar had ze nu een indicatie naar gegeven, dus die kans kon hij niet echt laten liggen. Als hij het goed had, dan was Mabel nu 17 jaar oud. Wauw, dat bracht herinneringen bij hem terug. Slechte herinneringen. Die vergat hij maar liever. Het meisje biechtte op dat ze niet zo van de stad hield en dat ze liever in een dorpje zat. Alex knikte instemmend. “Ik hou ook niet zo van de stad, terwijl ik er wel ben opgegroeid,” vertelde hij. Veel te veel nare dingen meegemaakt, vond hij. Natuurlijk had hij zijn vrienden gehad en dat waren er nog vrij veel door de grootte van zijn woonplaats, maar hij kon er niet omheen dat hij thuis problemen had gehad en dat had een enorme impact op hem gehad. Mabel hoefde echter niet te weten over zijn verleden. Alleen al omdat hij het er gewoon niet over wilde hebben, want tot nu toe had hij het best gezellig met haar. “Welk trainertype ben je eigenlijk? Ik kan me voorstellen dat voor elk hier veel te vinden is in Lumiose, dus het zal ook wel veel verschillende soorten trainers aantrekken,” besloot hij het gesprek maar voort te zetten en tevens zijn interview. Lumiose was vooral geliefd bij trainers, maar ook coördinators waren hier te vinden en voor breeders waren ook een aantal winkels weggelegd. Misschien dat hij hier nog een cadeautje kocht voor Lori, mocht hij iets voor haar vinden. Desnoods ging hij een muziekwinkel binnen als ze die hier hadden.

Mabel dacht even na over de volgende vraag. Welk trainertype? "Ik zie mezelf niet echt als trainer," antwoordde ze nadenkend, hier had ze zelf ook nog niet echt over na gedacht. "Ik hou niet van gevechten, dan zou Silver gewond raken zonder een zinnige reden." En dat de Pidgeotto gewond raakte wilde ze niet, niet omdat hij het niet aan kon of zo, maar gewoon omdat het een vreselijke gedachte was dat hij in zinloze gevechten werd verwikkeld omdat zij dat wilde. Dat met de Hippowdon was zelfverdediging, maar trainer gevechten... Al was het niet de complete waarheid, want gevechten betekende dat ze in de buurt moest komen van alles en nog wat. "En daarbij komt dat ik eh.. een soort fobie heb voor pokémons," vervolgde Mabel zachter. Het was de waarheid, maar de meeste mensen vonden haar maar een rare vogel er door. Wie was er nou bang voor pokémons? Niemand leek het, behalve zij. Dat was de ironie van haar angst, ze had niet echt vrienden behalve de dieren waar ze bang voor was. Of nee, ze was niet bang voor Silver of Lawrence, maar het ging om het idee. Het waren pokémons en voor elke andere Pidgeotto zou ze waarschijnlijk vluchten, het was dat ze Silver kende, anders zou ze ook maar bang voor hem zijn.

Het meisje beantwoordde zijn vraag met twijfel, alsof ze nog niet echt een keuze had gemaakt. Bij haar verhaal moest hij toch een beetje aan zichzelf denken, aangezien ze ongeveer dezelfde denkpatronen hadden. “Dan hebben we iets gemeen,” lachte hij daarom ook. “De enige van mijn huidige team die echt van vechten houdt is Sagittarius en alleen voor hem zou ik de gym uit willen dagen, maar ik zie er verder ook het nut niet van in. Pokémon zinloos zien lijden is niet echt mijn ding,” vertelde hij. Zelf had hij eigenlijk ook nog geen keuze kunnen maken tussen een trainersoort, hoewel hij toch begon te denken dat het breeden hem beter lag dan het trainen. Lori had hem veel verschillende dingen verteld en vele tips gegeven over het verzorgen van pokémon zodra hij had opgebiecht een Squirtle te hebben gekocht. Hij vroeg zich af of Mabel dan niet ook meer naar breeder neigde, totdat ze vertelde dat ze een angst had voor pokémon. Hier verraste ze de blonde jongen toch wel even mee. “Alle pokémon?” vroeg hij, een frons op zijn voorhoofd. Dit was niet omdat hij haar veroordeelde, maar meer omdat het hem zorgen baarde. Ze leefden immers in een wereld waar pokémon een belangrijk deel van bestaan was. Om een angst daarvoor te hebben was een beetje... Sneu. “Is daar een aanleiding voor?”

Mabel knikte, alle pokémon, op Silvester na. "Ik ben een keer aangevallen door een Feraligatr toen ik.. zes was," antwoordde ze, met haar blik op de tafel. "En daarna werd het er niet beter op, mijn zusje had een agressieve Zigzagoon, of eigenlijk was hij alleen gemeen tegen mij. En dan had je school nog..." legde ze uit, dat van school kon je wel begrijpen. Er waren altijd wel pestkoppen die het leuk vonden de angst van andere groter te maken. Mabel rilde even bij de herinnering, Arrow en de Feraligatr was voor Silver's tijd, maar het school gebeuren had hij wel meegemaakt. Gelukkig was hij wel bereid te vechten om zijn trainer te beschermen, anders wist ze niet waar ze nu mee rond zou lopen. Hij was een echte vriend geweest, meer dan een mens kon zijn. Misschien was dat wel de reden dat ze pokémons zo leuk vond, ze veroordeelden je niet op je angsten of uiterlijk, ze accepteerden je gewoon veel sneller dan mensen. Natuurlijk konden ze je wel veroordelen op je acties, maar dat was logisch, als je een pokémon pijn deed kon je niet verwachten dat die meteen beste vrienden wilde zijn. Silvester leek ook te zuchtten, de vogel werd blijkbaar ook terug gebracht naar de gevechten die hij moest leveren tegen andere pokémon, meestal basis zoals andere Pidgey's of Zigzagoons of Caterpies en andere die je op route 1 kon vinden. Gelukkig was Lawrence een goede mentor geweest en die egg moves hielpen ook...