Capture the moment

De oorspronkelijke reden om naar Hoenn te vertrekken was eigenlijk de overname van Mossdeep City geweest, maar na lang nadenken had Laura toch besloten om er een wat minder intens tripje van te maken. Ze voelde zich schuldig dat ze zonder Carmilla was vertrokken, maar het was oké om eens een dag voor zichzelf te nemen, toch? Het was niet alsof ze vakantie ging nemen in de regenachtige regio. In tegendeel, Laura was hier alleen voor onderzoek. Een onderzoek wat ze mogelijk met Team Rocket zou moeten delen als er ook echt iets interessants uit kwam, maar voor nu was het alleen voor zichzelf. Ze vermoedde niet dat de organisatie er iets mee te maken zou krijgen, want het onderzoek was voornamelijk inspiratie opdoen voor kledingontwerpen.

Hiervoor had het plan om foto’s te maken met haar holocaster, zodat ze geen enkel puntje van inspiratie kon vergeten. Na de boottocht bleek al snel dat haar interesse een middelpunt had: Pokémon. Ze had van bijna alle Pokémon die buiten hun Pokéball op de boot rondliepen wel een foto gemaakt. Minstens. Sommige wilden niet zo goed, dus daar moest ze wat vaker bij proberen, maar gelukkig was ze niet iemand die snel opgaf en zo had ze toch flink wat inspiratie al verzameld. Het liet haar wel denken dat ze dit net zo goed in Kalos had kunnen doen, maar om die gedachte weg te werken maakte ze het besluit om naar één van de iconische plekken van Hoenn toe te gaan. Iets wat Kalos nooit had en nooit zou hebben. Geen stad, maar pure natuur. Na een kort onderzoek had ze een bestemming gekozen en had ze zich helemaal voorbereid op het bezoek aan de bekende vulkaan Mount Chimney. Er scheen een kabelbaan aanwezig te zijn, dus moest het prima te bereiken zijn voor toeristen.

Laura had besloten om twee nachten in Hoenn te blijven, zodat Carmilla haar niet te lang hoefde te missen en ze toch een volle dag aan haar onderzoek kon besteden. Ze besteedde de eerste dag aan het reizen naar de stad die het dichtste bij de vulkaan lag. Vanaf Fallarbor Town kon ze er het makkelijkste komen zonder nog ver de natuur door te hoeven, dus werd dat haar bestemming. Aangezien ze in Slateport City aan was gekomen betekende dat dat ze een lange dag voor de boeg had. Niet perse iets waar ze naar uit keek, zeker niet tijdens het regenseizoen. Het was een voordeel dat ze een paraplu tot haar beschikking had en Shira haar gezelschap kon houden, anders had ze de reis het niet waard gevonden. Niet zonder Carmilla.

Het was geen wonder dat ze oververmoeid was toen ze in haar hotel in Fallarbor Town aan kwam. Ze had niet alleen drie steden maar ook twee grotten door moeten reizen, om nog maar niet te beginnen over de vele routes. Shira en Inertia waren ook uitgeput, maar ze hadden beide weer en beetje training gekregen. Inertia het meest, want zij was nou eenmaal het schild die alle klappen voor Laura opving. De blondine was haar daar enorm dankbaar voor.

Ze bedankte de twee Pokémon en liet Inertia in haar Pokéball terugkeren. Zolang Laura Carmilla niet had kon ze met Shira samen slapen. De Espeon vond knuffelen nog fijner dan Laura’s vriendin, al was Laura zelf niet zo’n fan van de haren die op de een of andere manier altijd hun weg naar haar mond wisten te vinden. Toch stond ze het toe dat de roze kat bij haar onder de lakens kroop om te gaan slapen. “Ik ben benieuwd wat we morgen vinden,” liet Laura weten zodra ze eenmaal lagen. Shira gaf geen reactie. Als de blondine niet beter wist, zou ze zelfs denken dat haar Espeon al lag te slapen. “Denk je dat het gevaarlijk wordt? Quiero decir, het is wel een vulkaan…” Shira gaapte uitgebreid en sloeg een poot tegen Laura’s schouder aan. Ze zag dat maar als een poging tot geruststelling, want het leek er op dat ze geen zinnigere reactie ging krijgen. Laura grinnikte, deed het licht uit en hoopte in slaap te kunnen vallen. Ze kon de lange reis bedanken, want ze viel eerder in slaap dan ze normaalgesproken zou doen.

Haar wekker was gezet, maar dat bleek nergens voor nodig. Laura werd precies tien minuten voor het piepende geluid klonk wakker en kon daarom de wekker afzetten nog voor hij af was gegaan. Shira had zichzelf naar het voeteneinde van haar bed verplaatst – onder de deken. Dat verklaarde waarom ze wakker was geworden: haar voeten waren veel te warm. Ze trok haar benen verder op en ging vervolgens op de rand van haar bed zitten. De beweging wekte Shira ook, wie al snel haar kop van onder de deken vandaan liet zien. Een nieuwsgierige blik stond in haar ogen. “Maak je maar klaar om te gaan, Shira. Het wordt een bijzondere dag.” Ze wist dat de Espeon waarschijnlijk niet zo veel voorbereidingen te doen had als zijzelf, maar ze vond het altijd leuk om het beest te behandelen alsof het een persoon was.

Voor zichzelf zagen de voorbereidingen er zo uit: omkleden, make-up, haren netjes maken, tas inpakken en ontbijten. Daarna kon ze vertrekken. Zodra die eerste vier gedaan waren riep ze Shira bij zich voor nummer vijf. Dit hotel had namelijk ook ontbijt voor Pokémon elke ochtend. De meeste hotels hadden dat, gelukkig, maar toch was Laura dankbaar elke keer als ze het tegenkwam.

Zodra ze beide hun maag hadden gevuld met een gevarieerd ontbijt vertrokken ze de deur uit. Het zou niet lang lopen zijn naar de berg, gelukkig. Toch hoopte Laura onderweg ook al wat inspiratie te vinden voor haar kleren. Er zaten immers veel Pokémon op de route, en hoewel ze gevechten eigenlijk niet kon gebruiken, was ze best bereid om er een paar aan te gaan als ze dan de Pokémon van dichterbij kon bestuderen. Het mooiste vond ze als de Pokémon zonder verstoring op de foto stond, maar soms lukte dat nou eenmaal niet. Een uitgeschakelde Pokémon was een minder fraai aanzicht, maar als ze dan de details van bijvoorbeeld de vacht van een Spinda beter op de foto kon krijgen, dan was ze bereid daar voor te zorgen.

Met die instelling trok ze niet alleen langs de route die naar de berg leidde, maar ook bij de berg omhoog. Helaas kwam ze niet ver, want ongeveer een kwartier nadat ze daadwerkelijk kon zeggen dat ze Mount Chimney had bereikt kwam er een regenbui aanzetten. Ze had wel een beschermend hoesje voor haar Holocaster, maar het beeld werd volledig verstoord door de dikke druppels en Shira begon te zeuren dat ze beschutting moesten zoeken. “Oké, oké, ik kom!” sprak Laura geërgerd tegen haar Espeon. Ze wilde helemaal niet nu al schuilen. Shira begeleidde haar trainster naar een kleine grot ergens verstopt achter een hoop bomen waar ze even geen last meer van de regen zouden hebben – behalve dat het over de grond naar binnen stroomde. Haar schoenen waren er niet zo blij mee, maar Laura moest toegeven dat het beter was dan niets. Er bevond zich zelfs een rots die groot genoeg was voor haar en Shira om samen op te zitten. Dan hoefden haar schoenen ook niet meer te klagen.

Laura plaatste haar achterwerk op de rots en schoof een stukje verder naar achteren. Het bleek dat haar benen te lang waren om haar voeten droog te houden, maar zo hoefde ze in elk geval niet de hele tijd te staan. Shira schudde zich uit voor ze ook op de rots kwam zitten, waar ze achter Laura plaats nam. “Kom maar niet tegen me aan liggen, je bent nog steeds nat.” Shira leek lichtelijk beledigd, maar respecteerde toch dat Laura haar kleren niet nog natter wilde hebben dan nodig was. Ze ging liggen en liet haar kop zakken, om haar ogen vervolgens te sluiten en Laura als het ware alleen te laten in het donker.

De blondine was echter niet helemaal alleen. Ze had ook haar Holocaster bij zich, waarop ze foto’s kon maken en kon chatten met wie ze maar wilde. Op het moment wilde ze het liefst contact zoeken met Carmilla, en dat deed ze door een selfie naar haar vriendin te sturen met het bijschrift ‘zoveel regen! :( ik schuil in een grot, dit helpt niet met mijn onderzoek….’ Ze hoopte op een reactie, maar zou haar vriendin niet raar aankijken als ze die niet kreeg. Tijdens het wachten besloot ze social media te checken of er nog iets gebeurd was.

Het plotselinge hissen van Shira zorgde er voor dat Laura bijna haar Holocaster liet vallen. Ze sprong op van de rots, draaide zich razendsnel om en zag direct de oorzaak van Shira’s frustratie. Een kleine, slijmerige blob had ook plaatsgenomen op de rots. “Ewww! Shira haal het weg!” gilde de blondine. Haar Espeon haalde met haar poot uit naar de blob, maar kreeg het niet voor elkaar om hem van de rots los te krijgen. Blijkbaar voelde het ding zo vies aan dat ze spontaan naar achteren sprong en met een gefaalde poging om zich aan het steen vast te grijpen er van af te vallen. Schaamtevol kroop ze richting Laura en verstopte ze zich achter diens benen.

Ze walgde, maar realiseerde zich ook dat dit een Pokémon was. Een Goomy, welke eigenlijk alleen in Kalos voorkwamen. Hoe het ding hier gekomen was en waarom kon haar weinig schelen. Ze wilde alleen dat het haar alleen liet. Goomy daarentegen leek heel geïnteresseerd in Laura. Het kroop zelfs wat verder naar voren. Laura deed daarom een extra stap naar achteren en wees beschuldigend naar het ding. “Blijf weg! Ik hoef je niet!” Haar Holocaster verdween in haar zak zodat daar niks mee zou kunnen gebeuren. In plaats daar van haalde ze de Pokéball van Inertia tevoorschijn. Het enige wat haar nu kon redden was haar schild.

Zonder schaamte gooide ze de volle Pokéball tegen het slijmerige lijf van Goomy aan. Wonderbaarlijk genoeg stuiterde die alsnog terug en brak hij vervolgens open, waardoor Inertia tevoorschijn kwam. Ze vloog meteen al draaiend een rondje door de ruimte – wat een klein rondje was, want het was geen grote grot, en Laura moest erdoor bukken om hoofdpijn te voorkomen.

“Inertia, val het aan!!!” gilde Laura, wie nog een stap verder bij de Goomy weg deed. Inertia merkte de draak Pokémon nu ook op, maar kon niet zo veel met het gegeven bevel. Ze besloot er een Tackle van te maken, maar kwam er al snel achter dat als ze Goomy daar mee raakte ze onder het slijm kwam te zitten. Haar draaibeweging werd er door verstoord en in plaats van dat alleen Goomy schade opliep viel Inertia ook met een flinke klap op de grond. Laura vatte zit op als haar fout, want zij had geen duidelijke instructie geroepen. Als ze dat wel deed ging het vast een stuk beter.

“Power Gem!” Inertia had de aanval pas net geleerd, dus was Laura eigenlijk wel benieuwd naar de werking er van. Ze kreeg wel een klein beetje spijt er van omdat het schijnbaar een hele felle aanval was, zeker als deze werd uitgevoerd in een donkere grot. De lichtstraal raakte wel de Goomy, wie een stukje naar achteren geschoven werd en een pijnlijk gezicht trok. Dat werkte dus al beter dan Tackle. Goomy’s blik veranderde in een teleurgestelde, alsof ze had verwacht dat Laura haar niet aan zou vallen. Dat was absurd, vond de blondine zelf. Goomy scheen ook door te hebben dat het hopeloos was en gebruikte een Bubble aanval op Inertia. Dat zou haar sowieso al weinig schade doen, maar laura besloot ook nog om de aanval tegen te werken. “Swift op de bubbels,” droeg ze Inertia op. De ster begon sneller te draaien en al snel schoten er gouden sterren op de bubbels af, die gemakkelijk verpulverd raakten. Inertia koos er vervolgens zelf voor om haar Swift ook op Goomy te richten, ondanks dat Laura daar niet om had gevraagd. Zij vond het verder niet erg, want misschien leerde die slijmbal zo dat Laura niks van haar hoefde te weten.

Of toch niet. De Goomy kwam alleen maar weer terug naar voren gekropen en keek Laura afwachtend aan. Shira hield verward haar kop scheef. Ze leek door te krijgen wat Goomy wilde zeggen, maar Laura wilde er niks van weten. Zij wilde alleen maar met rust gelaten worden door die vieze slijmbal en droeg Inertia daarom een volgende aanval op. “Bubble Beam!” Ze wilde aan Goomy laten zien dat Inertia veel sterker was en ze dus niet meer hoefde proberen terug te vechten. Dat deed de roze blob ook niet meer, leek het. Gelukkig, want anders zou het misschien niet goed af lopen. De bubbels raakten Goomy met gemak en duwden haar weer een stukje naar achteren. Deze keer werd Laura niet aangekeken met die kleine kraaloogjes. Ze besloot er van te profiteren en Inertia meteen weer aan te laten vallen. “En nu Psywave.” Ook de psychische golf raakte Goomy, wie niet eens er aan leek te denken om te ontwijken. Het leek bijna op een –

Oh shit, dat was inderdaad een Bide aanval. De kleine blob sprong op van de steen en gooide haar volledige gewicht tegen de Staryu aan. Hoe het zo veel schade kon doen was Laura een raadsel, want het leek niet op meer dan een Tackle. Dat was de magie van Pokémon. Lang niet alles was te verklaren. Die mysteries waren wel iets wat haar interesse trok en ze vond eigenlijk de kleurencombinatie van Goomy heel interessant om iets mee te doen in haar kleding. Inertia landde met een klap op de grond met Goomy bovenop haar. Pas toen draaide Goomy zich weer naar Laura toe en keek ze haar met een apetrots gezicht aan. Wat was dat nou weer?!

Laura vond het steeds minder leuk. Ze vond het al niet leuk, maar nu werd het echt vreemd. Goomy glibberde van Inertia af, Laura’s kant op. Precies op dat moment kwam er echter een golf water de grot in en werd de kleine blob overspoeld. Ondanks haar frustratie kwam daar een klein gevoel van schuld naar boven. Goomy zag in dat over de grond naar Laura toe komen onmogelijk was en zette haar zinnen daarom maar weer op de rots waar ze eerder ook op gezeten had.  Het duurde even voor ze haar plek weer gevonden had en zich weer tot Laura kon keren, maar zodra dat gelukt was stond Laura alweer klaar om een volgende aanval op te dragen. Haar vrolijke kraaloogjes kregen meteen een Gyro Ball in haar gezicht, waardoor ze opnieuw bijna van de rots af gestoten werd. Deze aanval zorgde er wel opnieuw voor dat Inertia onder het slijm zat, al kreeg ze dat er vrij goed af door nog iets harder te draaien. Het vloog nu wel in de rondte en kwam zo ook op Laura terecht, die er minder blij mee was. “Ewww! Inertia!” Ze had er bijna spijt van dat ze de grot in gekomen was in plaats van gewoon zeiknat te worden in de regen.

Dan had ze echter ook niet kunnen overwegen om Goomy te vangen. Het was een vreemde Pokémon, maar misschien kon ze er wat onderzoeken mee doen. Het was sowieso apart dat het zich in Hoenn bevond, dus dat was sowieso het onderzoeken waard. Misschien had ze wel speciale eigenschappen die te maken hadden met de verdere evolutie van Pokémon. Hier had ze geen laboratorium, anders had ze gewoon een netje gebruikt of zo, dus was de enige optie die overbleef vangen. Ze was niet heel enthousiast over het idee, maar voor haar onderzoek en voor haar kleding was ze bereid om de slijmbal een thuis te geven.

Ze liet een diepe zucht klinken voor ze haar plan in werking ging zetten. Goomy was al door flink wat aanvallen geraakt nu. Echter was ze nog steeds in staat om Laura met haar oogjes aan te kijken en de levendige blik er in zei haar dat Goomy zich nog niet zou laten vangen. Tenzij die blik betekende dat ze vriendschap wilde sluiten en – Heh, wacht, dat zou nog best eens kunnen. Het verklaarde waarom de Pokémon steeds dichterbij probeerde te komen en waarom ze minder hard terug aanviel – op die Bide na, maar Laura begreep wel dat als je constant werd aangevallen je ook eens terug ging vechten. Dat deed ze blijkbaar nog steeds, want terwijl Laura zich stond af te vragen wat Goomy van haar wilde werd er een Absorb aanval gebruikt op Inertia. Dat was super effectief en zorgde er voor dat Goomy wat levenskracht terug kreeg, wat nadelig werkte als het de bedoeling was dat ze gevangen zou worden.

“Inertia! We gaan het anders aanpakken.” Laura klonk een stuk serieuzer dan hiervoor, want eerder had ze eigenlijk alleen maar angstig en walgend geklonken. “Camouflage en dan Power Gem!” Goomy was net klaar met haar absorb toen Inertia haar draai weer versnelde en de straal op haar tegenstander afvuurde. Nu ze Camouflage had gebruikt was ze van het steentype en was de aanval net iets sterker. Goomy deed geen poging om het te ontwijken en leek zich er ook niet van bewust dat ze zich met aanvallen kon beschermen. Geen goede vechter, dus. Dat kon ze eventueel wel worden, natuurlijk. “En nu Swift!” Laura liet Inertia op een afstand blijven, zodat ze niet nog eens met slijm bedekt raakte. Eén keer was genoeg, vond ze. De sterren waren een aanval die niet kon missen, al probeerde Goomy wel hetzelfde trucje uithalen als Laura eerst door met een Bubble tegen de aanval in te gaan. Het werkte niet, want de bubbels werden zonder problemen verpulverd en de sterren raakten hun doelwit.

Het effect van Absorb was nu vast wel teruggeduwd, gokte Laura, dus konden ze Goomy nog iets meer verzwakken voor ze haar kon proberen te vangen. Ze koos bewust voor een aanval die niet sterk genoeg was om Goomy uit te schakelen, want dat vond ze eigenlijk best zielig en dan kon ze niet meteen aan haar onderzoeken beginnen. “Brine!” Kort had ze overwogen om Surf te gebruiken, maar dat leek haar geen goed idee in een grot. Een krachtige straal water schoot op Goomy af en duwde haar van de rots af. Dat was niet helemaal de bedoeling geweest, maar betekende wel dat hun werk gedaan was. Laura wilde nog één ding doen voordat ze de Pokéball gooide, maar daarmee wachtte ze tot ze Goomy weer in het zicht kreeg. Die probeerde verbazingwekkend genoeg aan te vallen met een daadwerkelijk sterke aanval – Dragon Breath – zodra ze tevoorschijn kwam. Laura wist dat Inertia dit wel aan kon, dus liet ze de aanval raken voor ze haar eigen laatste bevel riep.

“Confuse Ray!” Een hoop gouden bollen vulden de grot met licht. Goomy kon niet anders dan er naar kijken. Het kostte nauwelijks vijf seconden of er was in haar ogen te zien dat de verwarring werkte. Nu was het tijd voor een Pokéball. Het ronde voorwerp raakte Goomy’s slijmerige lijf en slokte de Pokémon er met gemak in op. Laura hoopte vurig dat het ding dicht bleef zitten, al was het alleen maar zodat ze niet meer met dat slijm te maken kreeg zolang ze vast zat in de grot.