Capture the Scientist {TR Quest}

Opdracht: Ontvoer Danial Casnan, een scientist die niet langer te betrouwen is. Doe het zo discreet mogelijk en lever hem af bij de base.

Het klonk o zo simpel. Daarom had ze het aangenomen. Ze had enkel grinnikend gekeken naar de 'hard' label. Hoe kon zoiets nu moeilijk zijn? Daar geloofde de blondine dus echt niet in. Hoofdschuddend was ze nu dus op weg naar de plek waar die man zich bevond. Blijkbaar was dat in Lumiose City zelf. Het was in Sycamore Lab. Met een grijns keek ze even naar haar holo caster. Ze had gevraagd aan haar Noiré of het mogelijk was een soort stage te doen in het lab. Ze wilde eerst zien wat die man allemaal deed in het lab. Zodra ze dat een beetje op kaart zou gebracht hebben, zou ze toeslaan. Ze rekende hier maximum twee dagen voor. Wie weet had ze vandaag geluk. Dan hoefde ze zich de rest van de week niet druk te maken om een of andere stage. Tja, het voordeel van studeren, niet? Ze maakte ergens wel misbruik van dit alles, maar zo was ze nu eenmaal. Ze deed het met een duidelijke reden. Ze moest Team Rocket serieus gaan nemen... Het was haar 'job' en dat moest ze beseffen. Het was een keuze die ze een hele tijd geleden had gemaakt. Daarvoor was ze een nietig trainertje geweest. Nu was ze wel iemand die wel een beetje macht had. Ze wilde meer en meer hebben, maar daarvoor had ze eerst ruige kracht gezocht. Nu ze meer haarzelf had gevonden kon ze meer zeggen dat ze emotioneel sterker was geworden. Ze jankte niet meer zo snel en ze kon haar mannetje staan. Dat was iets waar de blondine erg trots op was. Ze glimlachte even tevreden en liet toen een zucht over haar lippen gaan. Het was vroeg geweest. Vroeg om op te staan. Ze moest reizen van Anistar naar Lumiose en dat kon wel even duren. Als ze ook echt snel wilde zijn had ze Saiko of Maybel kunnen gebruiken. Maar dan stelde ze zich wel de vraag of zij het ook niet irritant zouden vinden. Saiko waarschijnlijk niet aangezien dat haar robot was. Het deed alles wat het meisje van het verwachtte. Het had echter wel een eigen besef en een eigen visie. De Metagross was slim en liet haar altijd alle opties zien. Dat was zeker ook een positief punt aan de steel type Pokémon... Maar het kwam er dus op neer dat het blonde meisje geen zin had in vliegen. Niet vandaag, niet in de ochtend. Het zou haar haren weer een verschrikkelijk uitzicht geven en daarbij zou ze waarschijnlijk wel van de vliegende Pokémon sukkelen. Dan zou het team zeker niet happy zijn. Of nja, misschien wel. Dan waren ze van haar af en konden ze iemand in haar rang proppen. Agent was nu niet echt meteen een hoge rang, maar het was beter dan een nietige grunt. Ze keek echt neer op die gasten. Sommige zaten echt al jaren in Team Rocket en nog droegen ze die rang. Tawn had de rang agent dan ook met veel overtuiging gegrepen. Allison had het aan haar voorgesteld, of eigenlijk aan 3 personen. Ciro, Riddle en zij. Ze wist dat zij al het minst lang in TR zat. Ze had die kans moeten grijpen als ze erbij wilde... En dat had ze gedaan. Enkel Ciro was achtergebleven, maar hij was nu ook bij de agents gekomen. Nathan was gewoon te sterk en rolde overal doorheen. Tsk... Niet te geloven. Hij zat nog maar net bij het team en werd agent en niet veel later werd hij de rangen op gegooid. Ergens zou hij het wel verdiend hebben zeker? Ah tja, wat hij wilde man. Zij wilde het eerlijk verdienen. Daarom werkte ze er aan. Ze zou tonen dat ze slim was en sterk. Nja, dat hoopte ze dan maar. Stil keek ze even rond. De stad leek nog te slapen. De lichten waren al gedoofd omdat het licht van de zon de donkere hemel rood kleurde. Het was iets na 8. De zon zou weldra meer gaan schijnen en dan zou een hevig licht langs de grote gebouwen vallen. Dat zou de stad wel wakker maken. Het enigste leven dat er namelijk was, waren de drukke zakenmensen die over straten liepen. Of het waren mensen die boodschappen deden. Soms zag je wel eens een toerist voorbij gaan, maar ze wist dat die toestroom wel zou stoppen. Ze zag ook hier en daar een collega, maar ze reageerde niet op hen. Ze waren bezig met iets anders en daarbij kenden ze haar niet. Ze was niet zo bekend onder de mens... Of wel? Ze had eens een stad plat gelegd met haar Metagross en Aggron. Heh... Even lachte ze zachtjes toen ze terug dacht aan die mooie tijd. Ah... Het was zo mooi en leuk geweest. Maar nu moest ze serieus gaan doen. Dit was niet alleen een taak voor het team maar ook een opdracht van haar leraar. En hij kon er niet bij zijn vandaag. Hij woonde immers in Hoenn. Hij kon niet in enkele dagen naar hier reizen voor 1 dag. Hij wilde alleen dat ze wat bijleerde van wat mensen daar. Daarom moest ze er niet zo lang blijven. Hij wist van haar en team rocket. Hij had er zelf ook nog voor gewerkt en daarom wilde hij haar zeker helpen met van alles te leren over science en stuff! Het was zeker iets heel leuks en dat apprecieerde ze ook echt wel. En als hij niet had ingestemd zou hem wel omkopen of gewoon dreigen. Want daar was de blondine best goed in. Maar vandaag zou ze deze techniek niet toepassen. Nee, ze was van plan het subtiel en heel elegant te doen. Want dat moest volgens de missie en ze moest nog iets leren vandaag... Sigh. Misschien toch iets moeilijker dan ze eerst had gedacht. Haar rode ogen gleden langs de grijze gebouwen heen waarna ze even keek naar het lab die al in de rij verscheen. In de hele straat vol met grijze, saai gebouwen viel het lab eigenlijk echt nog op. Het was anders... En eigenlijk echt gewoon anders. Er waren geen andere woorden voor dan dat. Het gebouw had ook een verschillende dingen en zelfs een soort voortuintje. Dat kon ze nog niet zien. Maar ze wist dat omdat ze er vroeger vaak langs ging. Je passeerde er snel, maar omdat huizen en gebouwen niet meteen de interessantste dingen waren om naar te staren had ze er nooit echt intensief naar staan kijken. Ze wist het gewoon en nu was dat blijkbaar nuttige informatie om te weten. Het was niet dat het lab zo te missen was en je wel degelijk deze info nodig had om dat alles te weten... Maar je weet wel... Als je zo dromerig was zoals haar, kon je nogal snel een groot bord met letters missen. Dan was een duidelijk teken in het landschap veel beter. Want dat kon je makkelijker vinden als je er niet echt met je hoofd bij was. Daar had ze namelijk al genoeg ervaring mee eh.

Het gebouw leek groter aan de buitenkant dan dat het vanbinnen was. Nou tja, vanbinnen was het eigenlijk ook wel nog imposant want dit was nog maar de inkom hal waar de lift zich ook bevond. Kalm keek ze even van links naar rechts. Het was er verrassend rustig en stil. Nou tja, als ze hier mensen hadden die druk bezig waren met dingen dan was dat wel te begrijpen. Maar ergens had ze gewoon wat gezellige muziek verwacht in een inkom waar men gasten en nieuwkomers moest ontvangen. Je kende het wel, van die gezellig wachtmuziek die je vaak in liften hoorde. Of ook als je moest wachten aan de lijn. Het was vaak zo droog dat je er onsubtiel toch intensief naar luisterde. Iedereen kende het deuntje wel en ze kon haast met zekerheid zeggen dat als ze het zou laten afspelen ergens, mensen meteen zouden zeggen dat ze het kenden. Misschien zouden ze meedoen. Dat zou best droog zijn want het was ook gewoon droge, stomme muziek. Maar het ergens wel een soort sfeer in zich. Het bracht kalmte en ook gewoon... Tja... het geduld met zich mee die je nodig had als je aan het wachten was. Kalm stapte ze uit de de deuropening waarna ze naar de balie stapte. Ze had werkelijk geen idee waar ze moest zijn. Op welke verdieping en ga zo maar door. Maar ze wist wel wat ze hier hoefde te doen... Dat was al vast een stap in de goede richting niet waar? Met een kame glimlach knikte ze even naar het meisje die achter de balie zat. deze keek langzaam op, een ongeïnteresseerde blik in de ogen van de jonge brunette. "Sorry maar we ontvangen geen studenten of bezoekers op dit uur, aangezien het vandaag een speciale werkdag is," uhm... Tja... Hoe moest ze dit gaan uitleggen. "Ik moest hier zijn voor een soort stage. Mijn privé mentor kon er helaas niet bij zijn omdat hij wat dingen in Hoenn moest doen deze week," kalm glimlachte Tawnee naar de jongedame, die haar even onderzoekend aankeek. Wat was er nou mis mee? Ze was een wijf die er kwam voor een soort stage. Tja, zij snapte er ook niet veel van, maar leef er mee... Please. Ze wilde hier nier drie uur zitten zagen over het feit dat ze hier moest zijn vandaag. En wat was het probleem eigenlijk? Op andere dagen mochten bezoekers gewoon hier naar binnen. Ze wist dit omdat ze ook wist dat je hier je key stone moest halen als je niet bij team rocket zat. Kalm zuchtte ze even terwijl het meisje wat dingen in begon te typen. Ze typte niet snel. Het was letter per letter. Kon dan echt niet met meerdere vingers? Op zijn minst twee handen? Kon dat écht niet? Arceus. Wat ging ze doen? Wachten tot Tawn uit verveling de saaie wachtruimte zou verlaten. Oh... Als ze hier niet hoefde te zijn had ze dat al lang gedaan. Dan waren beide zielen van elkaar verlost. En zouden ze beide gelukkig zijn. Maar dat was spijtig genoeg niet zo hier. Ze moest hier zijn vandaag. Het moest van het team en van haar mentor. Ze zou er over blijven doordrammen. Het kon haar niks schelen wat voor weerwoord de ander had. Als ze zou tegenwerken zou een simpel gerichte Hyper Beam er wel korte metten mee maken. Het was toch handig dat ze een kleine Pokémon had met deze aanval. Sachi nwas gewoon leuk om nu mee rond te lopen. want als ze dan iemand zag die ze niet kon luchten kon ze zo zijn face ervan beamen. Het was best een leuke techniek om afstand te creëren tussen mensen. En het was altijd effectief om mensen weg te jagen, wat juist een nog grotere afstand maakte. Ja, hyper beams waren perfecte dingen. Het was gewoon haar leven als ze er zo aan dacht. Perfectie kon je het ook wel noemen. Die prachtige vernietiging die zo kon gemaakt worden. En dat met maar twee woorden... Oh sigh... Ze kon er zo in wegdromen. Was het een beetje ziek om zo te denken? Ah tja, ze was een defect persoon en dat besefte ze maar al te goed. Het was namelijk de eerste stap naar eigenkennis. Accepteren en weten wie je bent. Het gaf je zelfvertrouwen, kracht en eenheid. Ze volgde kalm de vingers van de persoon waar ze al die tijd een hyper beam naar had willen vuren. Ze vond het ergens raar. Deed ze dit met opzet? Wist ze van haar plan af? Tsk... Zelfs als ze er vanaf wist zou ze er niet zo'n groot drama om moeten maken. Als ze wat hersenen had tenminste. Want iedereen wist dat ze in deze stad niet in de weg moesten staan van Team Rocket. Het was namelijk hun stad. Hun regels, hun macht. En ja, Tawn besefte ook maar al te goed wat voor kracht ze had. Voor beesten ze achter zich had staan. De macht die in haar handpalm lag, die zo makkelijk te verkrijgen was, maar o zo moeilijk om onder controle te houden. Dat was hetgene waar men ook bang voor was. Maar niet zij. ze zou niet weten waarom ze bang zou moeten zijn. Als het haar eer bracht, eer en veel macht, dan wist ze dat het veel dingen kon veroorzaken. Ze had het zelf meegemaakt, eerste rij, beste ervaring die er mogelijk is. Haar Aggron was een monster en een echt beest die alles uit de weg zou ruimen zonder er ook maar een seconde bij stil te staan. Ze was explosief, vurig en vooral koppig. Maar het was raar... De grijze Pokémon luisterde wel naar haar, zelfs in haar blinde woede. Althans nu toch. Vroeger was het een ander verhaal geweest. Daar was de Pokémon een wild beest geweest en zij een hulpeloze toeschouwer die het enkel als een laatste middel gebruikte. Was het laf van haar geweest om het te gebruiken? Misschien, misschien ook niet. maar ze had het gedaan en ze had er geen seconde spijt van gehad. Ze had enkel spijt van het feit dat ze sommige mensen had aangevallen met het monster. Mensen die ze geen haar kwaad mocht doen. Dat was zo van de oude, zwakke Tawnee. Een meisje die om veel gaf, een goederik... Een hoopje goedheid die nog alles in een positief daglicht stelde. Maar wat was ze nu? Nu was ze veel meer waard en dat besefte ze ook wel. Zonder al die beperkingen was er zoveel meer te doen. Stil zuchtte ze even. Nog steeds leek dat wijf bezig te zijn met haar letter per letter invoering en dat terwijl de seconden wegtikten. ze hoorde het. De klok bevond zich namelijk niet zo ver van haar. Ze hing naast de plek waar de lift was. Als er nu eens van de irritante wachtmuziek was geweest hoefde ze niet naar dat gefrustreerde getik luisteren. Het maakte haar bloednerveus en heel gestresseerd. Zeker in deze situatie. Ze had geprobeerde iets deftigs te plannen en hier stond ze dan. tijd te verdoen aan de balie omdat het kind haar niet zo kon uitstaan en daarom zo traag deed... Was dit om haar te pesten? Te zien waar haar limiet was? Kalm zuchtte ze even waarna ze een hadn zette in haar gezicht. De stilte in de kamer werd even onderdrukt door het geluid van de lift. Je kon horen hoe deze in beweging was. Was het normaal dat het zo goed hoorbaar was? Vast niet, maar dan opnieuw was dat niks van har zorgen. Het kondigde enkel aan dat er iemand aan kwam. Hopelijk een verandering in omgeving en in dialoog hoor. Ze had namelijk erg veel nood aan iets anders in deze ruimte. Al was het maar een baviaan die... I don't know... een dansje deed... Of een andere klok, een die op een kat leek... Dan was ze al gelukkig. maar alles in deze ruimte was gewoon saai. Niks leek anders te zijn dan dat het hoorde te zijn en tja... Hier was ze nu dan. De lift maakte een scherp ping geluid, waarna deze open schoof. Het getik van de klok viel meteen weg op de woorden van een man, die druk aan het praten was in zijn mobiel. Er kwamen woorden uit, nerveus gebracht. Dingen die haar niet veel boeide, maar waar ze zich wel op concentreerde om toch iets anders te horen dan het eentonige getik van de klok. Het bracht meer rust dan dat ze eerst dacht te krijgen. Tot het woord viel. Ze had eerst gedacht dat de betekenis van de woorden langs haar zouden gaan. Zoals de woorden van een lied vaak deden. Tenzij je een iets hoorde waarmee je constant bezig was. "... Ja de naam is Danial..." Danial. Dat was de naam van de gast die ze :moest hebben. Wel meteen bewogen haar ogen naar hem. Het was een man van rond de 30. Hij zag er best goed uit, voor zijn leeftijd. maar tja... ze zou hem ook met gemak 40 schatten. Zeker met al die stress en spanning die door zijn lijf hing. Het was niet makkelijk voor hem zo te zien. Wist hij ervan af? Wist hij dat het team op zijn rug zat? Tja, dat kreeg je ervan als je verraad speelde tegenover zo'n organisatie. Hij wist heel goed waar hij aan was begonnen. De urge om gewoon een hyper beam af te vuren en hem zo mee te nemen was groot, maar ze kon dat verlangen nog onderdrukken. Ze zuchtte even en liep naar de man toe. Nu moest ze haar kans grijpen. Ze kon namelijk niet wachten op het trage meisje die maar door bleef tikken op haar eenhandige vinger tempo. Met een simpel getik op zijn schouder liet ze de man opkijken. Zijn groene ogen kruiste haar rode blik. Hij droge een bril, een leesbril. Dat zag je aan het montuur. het was simpel, goedkoop en stond op het puntje van zijn neus. Daarom gokte ze hem nog sneller de 40 op. "Sorry maar bent u Danial Casnan?" Zijn gezicht vertrok een beetje, alsof hij zojuist een geest had gezien. "N... nee!" zei hij meteen. "Meneer u hoeft niet bang te zijn... Ik ben Tawnee, Tawnee Aguna." zei ze kalmpjes. "Ik kom hier een stagedag doen voor mijn wetenschapsopleiding," vertelde ze kalm. "Mijn mentor Noiré heeft over u verteld." zei ze kalm. De ogen van de ander stonden nerveus. Ze bewogen even heen en weer. Hij keek naar de deur en terug. Waag het niet te rennen... Want buiten.... Buiten haalde ze zo haar aardige kopje weg. Daar was ze niet Tawnee de aardige stagepersoon, maar Tawnee de agent die je kwam halen voor der missie. Daarbuiten maakte het niet uit wat e deed, zolang ze maar buiten het bereik bleef van mensen. Dan zou ze niet opvallen en zou ze alles subtiel doen. Het zou een dag worden zonder hyper beams, maar ah tja... Wat kon je eraan doen eh? Zuchtend keek ze even naar hem. Hij had zich voor de zoveelste keer naar de deur gericht. "Meneer!" zei ze nu wel even aangeslaan. "Ik snap niet waarom u zo nerveus bent." zei ze kalmpjes. "Ik sta hier al een redelijke tijd te wachten en ik verga hier echt van de stress!" leugens. Allemaal leugens. Maar ze waren allemaal zo mooi en bedoeld om de ander meer op zijn gemak te stellen. Het was immers zo dat als je je voordeed als je prooi, ze het nooit door hadden dat het een roofdier was. Mensen waren kuddedieren, ze waren gemaakt voor sociale contacten. Maar je had uitzonderingen natuurlijk. er was een uitzondering op alles en zo ook op deze wet. Maar deze persoon leek niet echt deze uitzondering te zijn. Hij zuchtte namelijk even zachtjes en lachte even schuin. Hij stak zijn mobiel in zijn jas en wreef ongeakkelijk over zijn zwarte haren heen. "H... het spijt me mevrouw Aguna," zei hij meteen. "Ik weet hoe belangrijk deze dingen kunnen zijn en hoe stresserend het kan zijn.. Is het je eerste keer?" ze knikte wel meteen terwijl ze zijn blik bleef vasthouden. Zolang ze maar deze houding kon vasthouden. De ander had echt niks door. Het was zo perfect! Het was net als de perfecte verstopplaats te hebben tijdens het jagen. Zo voelde het gewoon. De perfecte vermomming in de perfecte omgeving. De prooi had geen enkel idee van hoe dicht het gevaarlijke dier wel niet was. Ze voelde zich zo thuis in deze omgeving, in deze rol. Het paste bij der. Deze leugens, dit doen. Ze glimlachte langzaam toen de man een hand opstak naar het meisje achter de balie. "Dan zal ik het vanaf nu voor mijn rekening nemen om je rond te leiden... Want dat is maar het minste dat ik kan doen eh?" zei hij zachtjes waarna hij glimlachte. Ze knikte langzaam. "Yeah... Dat is het minste dat u kan doen..." zei ze met een klein lachje. "Ok... Volg me maar," zei hij waarna hij gebaarde naar de lift. Kalm volgde ze hem. Met een schuine blik keek ze even naar de simpele klok die tegen de muur ging. Hoe lang wilde ze hier over doen? Een... TWee... Drie uren... Yeah. De man had namelijk geen enkel besef van wat ze aan het doen was. Anders had hij haar af geslaan en zou zijn houding ook een stuk gespannener zijn. Het zou niet zo zijn dat hij na een introductie van iemand die hem zou binnendraaien, hij zou ontspannen. Dat zou absurd zijn. Hij leek er niet de type mens voor. Hij leek er te simpel voor. "Hey.. Uhm... Kan het zijn dat ik je misschien van ergens ken... Mevrouw Aguna?" ze keek vragend op. Van ergens kennen? Van waar kon dat zijn? Kon het zijn dat hij haar naam al eens had gelezen ergens in het hoofdkwartier ofzo? Hm. Het zou haar verbazen. Wat zou een scientist moeten doen met haar naam? En nog belangrijker waarom zou juist zij opvallen? Van alle namen die hij dan zou vinden, zou zij als enige overblijven. Hij wist vast wel meer namen van het team dan alleen de hare... Dus het was gewoon absurd dat hij haar van daar kende. "Ik heb u nog nooit ergens gezien... meneer..." yeah... Dat was een eerlijk iets. Want anders had ze meteen gereageerd als hij de lift uit was gekomen. Nu was het gewoon puur toeval geweest. Misschien stond geluk wel aan haar kant vandaag... Kalm zuchtte hij even. "Ik denk dat ik je met iemand verwar..." zei hij zachtjes. "Ik bedoel er zijn niet veel Tawnee's maar er zijn wel een hoop blonde meisjes... Die ik al heb ontmoet. Dus misschien verwar ik je wel met een van die meiden," yeah yeah wat een uitleg voor iets dat ze al lang... Lang wist. Het was gewoon energieverbruik voor niks geweest. Ts... Wat een idioot. Dat dacht ze nu al van hem. Geen wonder dat hij zo'n dingen deed. Hij was niet te vertrouwen. Hij was niet eens slim en hoorden scientists juist niet een beetje intelligentie te bezitten? De deuren van de lift schoven open en meneer Danial stapte als eerste de lift in. In haar hoofd begon ze al mooi te plannen hoe ze dit het beste kon aanpakken... Ze zou hem buiten moeten krijgen,, dat was een iets. Of verdoven was ook iets. Maar dan zou ze iets moeten doen aan die persoon in de onthaalhal... Hm... Dat zou niet al te moeilijk moeten zijn. Ze kon ervoor zorgen dat Maybel een beetje paniek kwam zaaien of dat Sachi wat van der stal en zich uit de voeten maakte. Dat tweede klonk een stuk simpelder dan het eerste, aangezien ze Maybel waarschijnlijk nog nodig zou hebben om de verdoofde scientist mee te sleuren. Ze kon ook nog altijd gebruik maken van Saiko, maar dat zou vast veel opvallen. Daarbij kon ze ook eens gebruik maken van haar Charizard. Er werd namelijk niet veel gebruik van gemaakt en vandaag leek de perfecte kans om haar vliegkunsten even te gebruiken. "Dus... In wat voor dingen gespecialiseerd u zich?" klonk er van het blonde meisje af. Hij antwoordde, maar opnieuw luisterde ze maar met een half oor naar wat hij zei. Het interesseerde haar echt niet wat hij deed. Hij was haar prooi en het enigste wat haar interesseerde was of ze hem kon krijgen of niet. Voor de rest kon niks uit zijn miserabel leven haar interesseren. Ze liet het echter niet merken. Ze probeerde met volle overtuiging spontane antwoorden te geven. Zelfs die dingen had ze al van vooraf klaarliggen. Zo'n simpele vragen... Het was haast belachelijk. Was het dan zo makkelijk om een scientist zo binnen te halen? Het bleek maar eh...

Hij had haar door het hele gebouw begeleid. Ze had wat normale gesprekken met hem gehad, waardoor hij zich steeds meer leek te ontspannen. Dat was goed. Des te meer hij zich ontspande, des te beter zij kon bewegen. Ze probeerde de perfecte kamer te vinden. daar waar ze hem het beste kon verdoven of waar ze hem het beste heen kon brengen eh. Ze wist een plek... Een kantoor van iemand.. Hm. Het was een of ander hoog persoon hier. Zijn kantoor had een deur die leidde naar een persoonlijk lab, die op slot zat. Daar kon ze vast wel iets vinden die van nut kon zijn. Daarom had ze besloten om in de middag er eens een kijkje te nemen. Maar eerst moest ze in de voormiddag helpen met wat labowerk. Ze waren testen aan het uitvoeren op  nieuwe apparaten. Ondertussen was Tawn bezig met te kijken waar ze de stroom kon uitzetten... Of nog beter.. Waar ze kortsluiting kon maken. Dat zou niet echt moeilijk kunnen zijn. Ze moest gewoon iets slopen en daar was ze erg goed in hoor! Ze was gewoon de queen van het slopen, dat wist iedereen! Toen de proeven op hun einde kwamen stapte ze kalm naar het kantoor die aan de straatkant lag. Ze liep er gewoon naar binnen en keek rond. Zo te zien waren er hier geen camera's... Ze hoopte maar van niet want daar had ze echt geen zin. Kalm ging ze naar de deur die Danial had aangewezen met de woorden; "Dat is een privé lab, daar staan wat dingen die wij niet gebruiken voor het testen... Maar omdat hij vaak experimenteert hebben we hem een apart lab gegeven," de uitleg klonk wederom langdradig. Zo was hij eigenlijk wel. Het was niet de slimste, dat wist ze ook wel. Dus had ze best veel geluk. Het was dan ook echt slim dat het lab niet eens op slot was. Ze kon gewoon de klink naar beneden duwen en met gemak naar binnen wandelen. Alsof iemand gewoon zijn voordeur wagenwijd openliet voor een dief om binnen te komen. Sommige mensen vertrouwden ook echt alles in de wereld. Het was zo grappig, maar eigenlijk vooral zielig en dom. Wanneer zouden al die mensen nu eens leren dat vertrouwen dwaas was en dat deze persoon het gewoon aan je gaf? Het zou geschonden worden en vanaf het moment dat ze iets zou doen om hem al dat vertrouwen weg te laten nemen, zou hij zich bekeren tot een meer duistere kijk op de wereld rondom zich. Ze lachte even. Nog iemand die misschien wat minder hoop zou hebben in de mensheid... ah tja. Misschien draaide deze wel uit tot een beter iemand dan de persoon die ze moest ontvoeren. Hij was gewoon... Te simpel van gedachten. dacht hij goed te doen door zo te doen? Hij was een verrader en dat wist hij... Want hoe dom hij ook was... Wanneer je iets deed die niet hoorde wist je wel dat je het gedaan had. Zelfs honden wisten dat. Ze kwamen dan met een gehangen hoofd naar hun baas, wetende dat ze iets fout hadden gedaan. Maar soms waren honden gewoon slimmer dan mensen. Hah, wie hield ze nu voor de gek. Honden waren slimmer dan mensen. Zeker zo'n mensen als Danial. Ah tja. De hoop in deze gast was gewoon... Compleet verloren, niet? Kalm wandelde ze verder. De blondine stak het licht aan waarna ze het lab doorzocht naar handige dingen. Iets zoals verdovingsmiddel kon wel handig zijn. Maar een soort drug om hem wat fuzzy te maken kon ook altijd van pas komen. Dus nu stond ze zijn kasten te doorzoeken. ze wist ongeveer waar ze naar opzoek was. Maar ze kon momenteel niet op de naam komen van het middeltje. Ze zou het wel merken zodra ze het vond. Ze kende wel wat van chemische producten, dus ze had wel vertrouwen in hoe ze dingen kon inschatten. Kalmpjes schoof ze wat potten met zuren aan de kanten. Dingen zoals zwavelzuur van enkele mollen of azijnzuur. Dat waren de meest simpele dingen die hier stonden. Ze kon er ook een paar complexe opzeggen, het aflezen van een chemische of triviale naam was immers niet zo moeilijk. Ook de formule van een product kon door de meest simpele personen ontcijferd worden. Je moest gewoon wat voorkennis hebben op het vlak van chemie. Even stopte ze en keek ze naar de kast met bruinige flessen. Nee... Ze stapte opzij en opende de volgende kast. Hier stonden meer vaste stoffen. Dingen zoals Natriumhydroxide korrels en ga zo maar door. Ze kreeg meer en meer het gevoel dat dit een chemisch lab was. Het zag er niet naar uit dat ze hier gebruik maakten van echte verdovingsmiddelen.. Damn... Zuchtend stond ze op waarna ze de volgende kast opende en deze ook met goede moed begon te doorzoeken. Misschien was die gast een drugverslaafde en verstopte hij hier iets... Arceus... Waarom was het zo moeilijk om die dingen te vinden? Ze snapte het wel dat mensen niet zomaar open bloot hun drugs overal legde maar...... Verdoving voor werk kon je toch niet zo moeilijk vinden? Daarbij... deden ze geen testen op Pokémon? Er moest toch echt wel verdoving zijn als ze dat deden... Tenzij ze van die pussy's waren die niks durfden te doen. Maar dat betwijfelde ze wel. Deze gasten waren bloedserieus over hun testen en over hun werk. Dat zag je aan hen. Het zou haar dan ook niet verbazen dat ze testen deden op Pokémon... Misschien zelfs op mensen. Dat zou nog eens getwist zijn. Ze grijnsde even bij die gedachte. Het zou wel wat anders zijn en zeker wel iets waarmee ze zou lachen. Het lijden van een ander kon gewoon te grappig zijn soms... Ah... Waarom dacht ze daar nu weer aan? Ze moest verder zoeken naar dat rotmiddel. Ze was enkele minuten bezig en ze wist best wel dat de tij sneller ging dan dat ze dacht... De seconden tikten weg.. En voor ze het zou weten zou de pauze om zijn. Dan zou het opvallen... Dat ze er niet was. Vooral voor Danial. Misschien was dat een goed iets. Dan kon ze hem zeggen wat ze wilde. Dan konde ze hem nog een slag tegen zijn kop geven en hem zo meesleuren naar het hoofdkwartier. Zouden ze haar daarvoor straffen? Ze zeiden gewoon dat ze het discreet moest doen... Niet teveel commotie maken. Het was gewoon niet haar stijl, deze techniek. Opnieuw sluipte het plan van de hyper beams binnen bij haar. Nee. Tawn... Nee... Ze schudde zuchtend haar hoofd, een beetje teleurgesteld dat ze dit niet kon doen. Niet nu... Niet op dit moment. Het was jammer maar het was iets waar ze niet aan kon toegeven, ze mocht er niet aan toegeven. Stilletjes richtte ze haarzelf op en veegde ze even wat stof van haar broek af. De witte labjas was nog niet vuil, pluspuntjes naar dat. Deze dingen konden echt snel vuil worden. Gelukkig was dit lab meer gericht op elektrisch materiaal. Nou tja, niet dit lab, de proeven die ze momenteel deden en waarvoor ze op stage was hier. Ze had wel wat dingen bijgeleerd. Ze had er al wat notities genomen en ook foto's genomen van wat dingen die ze gepland hadden. Professionals waren meestal de beste dingen om van te leren en van te stelen. Hun plannen waren meestal preciezer dan de dingen die zij deed. Zij was nog een beginner... Wel spijtig maar goed. Je moest soms dingen doen om verder te raken in leven niet waar? Kalmpjes zocht ze verder. Ze verschoof potten en doosjes, kijkende naar de  etiketten die rond de verpakkingen van de stoffen zaten. Niks bruikbaars, enkel dingen waarmee ze zijn gezicht kon afbranden of waarmee ze een leuk kleureffect kon maken. Waar waren alle nuttige dingen? Sigh... Ze kon ook niks stelen nu, want dat zou gewoon belasting zijn voor haar. Ze kon ook moeilijk een port met zuur op zijn kop gooien in de hoop dat ie neer zou gaan. Naja, je had echt soms van die potten die echt gigantisch waren. Ze vroeg zich altijd af of je dat kon gooien op de kop van een persoon... En of ze dan knock out gingen... Maar dat zou ze eens moeten testen thuis ofzo. Niet op een of andere missie. Ze slikte even kalm en liet zuchtend een pot los, die ze kalm op zijn plaats zette. Dit ging niet. Zo kwam ze echt nergens. Misschien had ze meer geluk aan de andere kant van het lab. Met een korte beweging draaide ze zich om naar de kasten die zich aan de andere kant van de kamer bevonden. Met korte, maar snelle passen, wandelde ze zo stil mogelijk naar die kant van de kamer. Ze mocht niet teveel lawaai maken. Er waren immers nog verdiepingen hier onder. Het zou enkel raar zijn dat er hier geluid zou zijn. Dan zou ze meteen gevonden worden en was heel haar plannetje naar de haaien. Deze keer kwam ze bij een kast die als deur een soort schuifsysteem had. Met een korte beweging schoof ze de deur wat opzij, die een zacht rollend geluidje maakte. Met een kalme en onderzoekende blik keek ze naar binnen, waarna ze stil de rest van de kast opende door de deur van de kast verder weg van haar te duwen. Het geluid weerklonk zacht en gedempt in de kamer, waardoor ze kort haar adem inhield, hopend dat het niet teveel opviel in de ander kamers of voor eventuele voorbijgangers aan het kantoor. Ze besloot even alert te zijn. Stil staarde ze naar de deuropening van het lab. Ze zou meteen horen of er iemand het kantoor zou binnenstappen. Dan zou ze Sachi gebruiken om de persoon in kwestie aan de grond te vriezen. Daarna ze een klap van een of andere Pokémon hem of haar wel even van de kaart kunnen brengen. Ze zou zich dan zo snel mogelijk uit te voeten maken. Niemand zou er achter komen wie er verantwoordelijk was voor de persoon... Dat hoopte ze dan toch. Maar niemand leek het gehoord te hebben. Er klonken geen voetstappen of deuren die open gingen... geen stemmen die haar aandacht trokken... Dat was perfect. Een zucht van opluchting ontglipte toch haar lippen. Had ze het verwacht dan? Dat er opeens iemand het gedempte geluid zou gehoord hebben en hier plots zou staan? Ja, dat had ze inderdaad verwacht. Je kon maar niet zo voorzichtig mogelijk zijn op deze dingen. Daarbij wist ze dat dit soort deuren best wel luid konden overkomen in andere kamers... het hing er eigenlijk allemaal van af hoe en wat... Maar voor nu was ze dus veilig en dat was het enigste dat telde. Stil draaide ze zich naar de kast. Wel meteen vormde er zich een grijns op haar gelaat. Bingo! Hier had ze al de hele tijd naar zitten zoeken. Spuitjes en verdoving was netjes op de laden gerangschikt. Maar zoals ze had verwacht was het alleen maar lage dosissen... Ze zou het rechtstreeks in zijn slagader moeten brengen en meerdere prikken ook... Dan zou het misschien een effect hebben. Kalm nam ze wat klaargemaakte spuiten en begon ze stil op te tellen hoeveel ze nodig had. Ze dacht dat ongeveer 5 wel genoeg moest zijn. Ze glimlachte kalmpjes. Dat was al een deel van haar plan die vlotjes was verlopen.. Tja, na een korte zoektocht dan toch. Haar blik verplaatste zich naar de klok om te kijken hoe laat het was. Wat... Nee... Ze was al tien minuten te laat, als het niet meer was.. Oh Arceus... Danial zou haar vast al zoeken. Snel stak ze de spuiten in de zak van haar labjas waarna ze zich vluchtig omdraaide en opnieuw met stille, maar snelle passen naar de deur liep. Ze klikte het licht uit en keek even rond. Wacht... Nee... Ze was de kast vergeten toe te schuiven. Ze waagde het erop en liep stil in de donkere ruimte naar binnen. Kalm schoof ze de kast toe waarna ze even opkeek... Deze keer had ze niet nagedacht over het geluid die de kast maakte... het was pas toen de deur open ging dat ze verstijfd bleef staan aan de kast van de verdovingen... Dat kon niet goed zijn.

"Hallo... Is iemand daar?" klonk er meteen... Die stem was van Danial. het was geluk hebben... Of eigenlijk juist niet. Ze moest hem nu hebben... Maar niet hier. Ze wist niet hoe ze het hier zou aanpakken. Ja, ze kon hem via het raam wegkrijgen zodra hij verdoofd was maar... het was gewoon niet handig! Ze wist niet wat ze moest doen.. Tenzij ze... Okay... Ze moest het maar wagen op een plan B. Snel pakte ze twee Pokéballs en schoot ze achter een kast, waar ze zich bukte en de twee Pokémon eruit liet. De Honedge keek meteen rond, maar fixeerde zich toen op haar trainster. Sachi had niet eens de tijd genomen om rond te kijken. De strakke blik van de Glaceon zei al genoeg. Ze was er klaar voor en ze wilde het snel over hebben. Kort glimlachte ze naar haar ice Pokémon. "Okay Sach.... Luister goed," zei ze zo zacht mogelijk. "Er is een man in het andere lokaal... Jij moet hem afleiden maar hou hem in die kamer tot Sheelsea haar ding heeft gedaan," de blauwe Pokémon knikte meteen. "Sheelsea... Jij gebruikt je sjaalding om hem te blinddoeken en ook om het in zijn mond te duwen. Zorg ervoor dat hij niks kan zeggen, ik grijp zo snel mogelijk in als je dat hebt gedaan," De steel type Pokémon knikte even naar haar trainster en keek toen schuin op. Ze kon de voetstappen van de scientist al horen in de kamer. "Hallo?" klonk er weer van de man af. Zijn stem weergalmde in het lab. "Tawnee... Als jij het bent dan moet ik nu onmiddellijk vragen om het lab te verlaten," ze knikte even naar haar Glaceon, die stil langs de andere kant van de kast weg glipte. Ondertussen knipte Danial het licht aan en keek ie rond in de kamer. Tawn durfde haar hoofd niet uit te steken en hield een hand op naar Sheelsea als teken dat ze moest stil zijn en niks mocht doen. Ze hoorde de voetstappen van Sachi niet. De Ice type was erg subtiel en elegant op alle vlakken, dus zeker ook op het wandelen en het sluipen. "Glac!" klonk er plots, waardoor ze een geschrokken geluid van de man kon horen. Kort was het stil in de ruimte. Tawn hield haar adel in en staarde kalm voor zich uit. Ze wilde dat die man in het kantoor was, daar zou ze alles kunnen doen... ECht alles... Nu kon ze niks doen. Ze zat vast in een gevaarlijke situatie waar de ander zo door haar cover kon gaan... En wat moest ze dan doen? Sigh... Dan mocht ze alles wel vergeten... Dan zou ze het nog een keer horen op het hoofdkwartier man. Het zou een heel drama zijn. Als ze het nu eens kon doen.. Met hyper beams... Nee... tawn, vergeet het. Geen hyper beams. Niet nu, niet morgen... Niet straks... gewoon nee. denk aan je mooie cover en je mooie plan... Ze haalde diep adem, zich klaar makende voor een zucht. Nee. Snel legde ze een hand op haar eigen mond. Ze mocht nog niet zuchten, dan kon Danial haar horen... Nee, nee... tawn... Ze blies zo stil mogelijk de lucht terug uit. Het was amper hoorbaar. Vervolgens haalde ze de hand van haar mond en probeerde ze zo stil mogelijk adem te halen. "Glaceon!" klonk er door de kamer heen. De man lachte even schuin en even leek het erop alsof hij de ander aan het aaien was ofzo. Waarschijnlijk was hij bezig met Sachi, dat was een goed iets... Een heel goed iets. Ze kon horen hoe de ander even zuchtte, waardoor Sachi een vragend geluidje uit haar mondje liet komen. "Ik dacht dat je iets gevaarlijks was, maar je bent duidelijk verloren gelopen," zei hij zachtjes. Een grijns verscheen op haar lippen. Idioot. Natuurlijk dacht ie dat. Het was zo'n dwaas mens. Waarom waren mensen soms o zo dom... het was haast belachelijk man. "Kom maar mee... Ik zal wel kijken van wie je bent en je terugbrengen naar je eigenaar," natuurlijk dacht hij dat Sachi van iemand was, ze had immers een sjaaltje rond haar nek. Het gebeurde niet echt veel dat wilde Pokémon met sjaaltjes in een lab rondliepen. Hah... Zelfs zij besefte dat maar al te goed. Ze kon horen hoe de ice type deze keer met duidelijke stappen de kamer uit liep, een zachte piep ontglipte aan de lippen van de eeveelution. Mooi zo. "Hey! Kom terug!" zei de man half lachend waarna hij achter haar Pokémon aanrende. Wel meteen liet Tawn haar hand zakken en knikte ze naar de steel ghost type, die meteen in actie schoot. Het bloedrode zwaard zweefde kalm verder en stopte vlak aan de deuropening, waar het rood sjaaltje met het afgewerkte paarse wild begon heen en weer te zwaaien. "Kom op Glaceon, we gaan naar buiten, je mag hier namelijk niet komen," En op dat moment zag Tawn vanaf haar positie dat Sheelsea naar voren vloog. Snel schoot de blondine recht waarna ze een spuit of twee uit haar labjas haalde. Ze hoorde hoe de man verbaasd neerviel, gevolgd door het geluid van een aanval. Vervolgens was het duidelijk te horen dat hij iets probeerde te roepen. Maar zoals verwacht kon hij niks zeggen door de sjaal die in zij mond zat. Snel stapte ze uit het lab en liep ze op hem af. Sachi had de vloer wat bevroren, waardoor de man achterover was gevallen en half op de bureau lag nu. Vervolgens had de ice type zijn armen aan de bureau vast gevroren. Niet iets dat ze had opgedragen, maar wel iets dat nu van pas kon komen. Met een valse grijns op haar gezicht stak ze meteen een spuitje in zijn arm. Natuurlijk had ze eerst gekeken of ze de slagader kon zien en had ze op die plek gestoken. Ze injecteerde het goedje snel en pakte het volgende spuitje waarna ze het herhaalde maar dan enkele centimeters boven de originele plek. Vlug pakte ze een watje die op het bureau lag. Kalm depte ze even het bloed weg waarna ze hem nog een injectie gaf. Haar geamuseerde blik richtte zich even op de man die wilde zijn hoofd schudde. Zweetdruppels rolden van zijn hoofd af, maar hij kon niks doen, niet roepen, niks zien. Ze zei ook niks. Ze zei ook niks. Ze liet hem maar doen. Niemand kon hem toch horen. Ze stak het derde lege spuitje weg en pakte het vierde, die ze ook snel injecteerde om daarna ook het vijfde met serieus wat snelheid in hem te spuiten. Ze zou straks wel die dingen verbranden ofzo. Niemand zou er ooit aankomen, maar ze kon ze moeilijk laten rondslingeren. Rustig zette ze een stap terug waarna ze dankbaar knikte naar haar Glaceon. Nu het goedje moest inwerken kon ze evengoed haar Pokémon wat aaien. Of nee... Wacht... Eerst checken of alles goed was nu. Stil wandelde ze naar het raam toe en schoof ze een gordijn naar de zijkant toe. Er was weinig tot geen volk op baan. Het was immers kort na lunchtijd en dat betekende dat heel wat mensen zich nu dieper in de stad bevonden of alweer terug aan het werk waren. Ze moest de man eruit zien te krijgen op het moment dat er geen mensen waren. Daarna zou ze naar de lift moeten gaan, naar beneden moeten gaan en vervolgens naar het hoofdkwartier gaan. Het was allemaal simpel en het leek nu echt wel binnen handbereik. Het moeilijkste gedeelte was nu voorbij. De man lag er nog steeds half te spartelen, maar zijn handen -en nu dus ook zijn voeten... Of eigenlijk schoenen- waren aan de grond en de bureau vast gevroren. Hij kon enkel hopeloos zijn lichaam bewegen. Ze grinnikte zachtjes en wandelde naar het lab, waar ze even het licht terug uit klikte. Hij had het namelijk terug aan gestoken. Tsk... En hij had het niet eens uit gedaan. wat een idioot. Kon hij niet zijn lichten uitdoen? Waarom... Was hij zo gemeen tegen de natuur? Ah... Tja, hij deed maar wat hij wilde. Nu was hij namelijk gedoemd om uitgeleverd te worden aan Team Rocket. Ze kon het niet laten even luider te lachen, waardoor ze hoorde hoe de man nog wat woorden wilde roepen. Maar... Het klonk enkel als een gedempt gemurmel. Zo zielig. Je zou er haast medelijden mee krijgen... NIET. Haha. Hij was gewoon te dom om medelijden te hebben. En het was ook gewoon zielig... Je vetrwachtte dat hij slim was... Maar dat was hij dus echt niet. Ze grinnikte zachtjes en stapte naar hem toe, om hem even een stamp te geven tegen zijn kuit, waardoor hij nogmaals wilde schreeuwen.. Maar opnieuw... Het klonk als niet veel. Jezus, hoe diep had Sheelsea die dingen in hem gestoken? Ze grinnikte even en besloot even te gaan zitten in de de bureaustoel. Sachi kwam kalm naar haar toegelopen en keek haar met ijzige ogen aan. Okay... Okay... ze bukte en aaide de Glaceon kalmpjes over haar kopje heen waarna ze even een zachte zucht liet horen en schuin opkeek naar het raam. De zon scheen naar binnen en lichte de kamer meer op dan eerst. De eigenaar van het bureau had namelijk de urge gehad om de gordijnen te sluiten. Het was best zielig aangezien de zon gezellig kon zijn. Hij had hier ook planten staan, dus die kon hij op zijn minst ook wat van het licht gunnen. Maar blijkbaar dus niet. De ice type Pokémon schudde even hevig haar kop en schoot onder de bureau. Zij was nooit een fan geweest voor dit soort warmte. Het viel naar binnen... En maakte alles nog warmer dan dat het buiten was. Het was wel te verstaan dat een ice type niet zo van warmte hield... Maar tja, zelfs als Eevee hield ze er niet zoveel van. Ze kon er wel nog tegen als er een aardig windje was, maar als ze bijvoorbeeld in de zomer in de vlakke zon moest staan kon ze enkel jammerlijke geluiden maken, samen met dodelijke blikken op haar richten. Ze deed het om haar te pesten... Of haar te plagen... maar dat kon Sachi niet altijd evenveel appreciëren... Maar ah... Diep vanbinnen was het wel een schat... En dat besefte ze wel. gewoon een ijskoningin met momentjes... veel momentjes. Ze was koningin... Ja... Want ze was edel... Ze gedroeg zich hooghartig en gewoon... Met een hele dikke nek. Kalmpjes bukte het blonde meisje zich onder de bureau, waar ze de Pokémon begon te aaien. Sachi was haar starter geweest en een cadeau van haar adoptiebroer. Lionell... Ze vroeg zich af hoe het nu met hem ging. Was hij nog in Kalos? Hm... Ze betwijfelde het ergens wel. Hij was waarschijnlijk terug gekropen naar dat hol van een Fuchsia City. Kanto.... Huis... De plek waar ze die ouders had. Nee... dat was haar familie niet meer. Ze zuchtte even en aaide Sachi wat zachter waarna ze haar arm optilde en de Pokéball van haar Pokémon nam. Met een kort gebaar liet ze de ice type terugkeren in haar ball. Glimlachend keek ze er even naar, een korte flits van goede herinneringen ging door haar heen... maar aan elke goede... leek een slechte te hangen... Ah tja... Dat was hoe het leefde draaide Tawn. Ze draaide en draaide door en daar kon ze niks aan doen. En de slechte dingen... Die gingen vast aan goede dingen. Dat was altijd zo. Of meestal wel. Je besefte het gewoon niet. Ongelukken gebeurden namelijk sneller dan dat je kon denken... En zonder het te beseffen kon je goede dag zo omgeslagen zijn in een dag vol haat en ongeluk. Zo kon je makkelijk slechte gebeurtenissen ontwikkelen... Het was grappig om het je zo te gaan voorstellen, maar het was zo. Zij was een kenner op dat vlak. Ze had al zoveel ongeluk gehad in haar leven dat ze al niet meer omkeek naar de trauma's ervan. Ze was ongeluk, ze was een kind vol met slechte dingen. maar ah. Als je het tenminste besefte dan was dat al een goed punt... Niet? Kalmpjes keek ze op, waarna ze de labjas wat optilde en de ball vastklikte aan haar riem. Ondertussen waren de acties van de man verzwakt. Ze had nu wel genoeg gewacht, tijd voor het tweede deel van het plan.

Nu haar hand toch nog rustte op de riem, verplaatste ze deze langs het ding heen en klikte ze ball van haar fire type pokémon los. Ze richtte het voorwerp voor zich waarna deze open sprong en in een flits verscheen er een middelmatige, shiny Charizard. Deze keek kalm rond, haar blauwe ogen waren al snel gericht op hun doelwit, hun ding dat ze mee moesten nemen.  "Hey May," het waren de eerste woorden die ze had gezegd sinds het plan van start was gegaan. De Pokémon begroette haar met een zacht gegrom en even tilde Tawn haar hand op om kort de shiny te aaien. Ondertussen leek het erop dat de man echt helemaal van de kaart was, toch gaf ze nog niet het commando aan haar Honedge om hem los te laten. Het zou enkel maar problemen veroorzaken. Kalm wees ze naar de man die vast gevroren was aan de vloer en de bureau. "Maak hem maar los, maar maak niet al teveel schade, okay?" een kalme glimlach gleed over de lippen van het blonde meisje heen. De draak knikte even waarna ze zich richtte op de man. De fire type neeg haar kop wat en blies een zacht vlammetje langs diens handen en het ijs heen. daardoor begon het wat te smelten, waardoor Tawn even een tevreden glimlach boven haalde. Ze zouden zo af zijn van dit verdomd werkje en dan kon ze doen waar zij zin in had... Hm.. Misschien ging ze wel een ijsje halen... Daar had ze namelijk erg veel zin in. En ze kende een heel goed ijssalon in Lumiose. Daarna zou ze waarschijnlijk gewoon naar huis gaan, ze had verder niet veel te zoeken in de stad. Waarom blijven als je toch maar je tijd verspilde aan staan staren naar niks? Kon ze evengoed thuis naar haar tv staan gapen ofzo... Of gewoon iets van werk doen. Ze moest namelijk nog wat oefeningen van fysica maken... Ugh... En inscannen en doorsturen naar Noiré. Het was gewoon zo dom als je het bekeek. Werk doen... Theoretisch werk. Ze haatte het zo... Maar ze wist best wel dat het even belangrijk was als het praktische deel. Het was gewoon zoveel minder spannend. De tijd ging er echter wel snel, dus dat was wel een pluspunt die ze moest bekennen... Een zucht gleed van haar lippen terwijl ze strak keek naar haar draak, die ondertussen al aardig goed bezig was. De eerste hand was al vrij en nu was ze bezig aan de tweede hand, die al zo goed als klaar was eigenlijk... Mooi zo. Nu nog de twee voeten doen en dan was hij klaaar. Nu pas zag ze dat de man in een soort slaap... Ding lag, waardoor ze kort gebaarde naar de het stalen zwaard. De ghost type loste hem en vloog naar haar trainster toe. "Uitstekend werk Sheelsea, ik had niks minder van je verwacht," zei ze kalm waarna ze even knikte naar haar Pokémon. Deze leek even kort dankbaar en tevreden naar haar te kijken... Geez... yeahyeah... Ze zuchtte en pakte haar ball waarna ze de shiny liet terugkeren. Ze had niet zo'n goede band met deze Pokémon en dat liet ze maar al te goed zien. De shiny was gewoon nog niet zo close met haar... Dus was er voor haar ook geen reden om buddy-buddy met haar te gaan doen. Zo was Tawn namelijk echt niet. Ze was eerder het type die Pokémon sneller als een soort voorwerp zag... Kalmpjes klikte ze de ball van haar Pokémon vast en draaide ze zich naar haar gevleugelde fire type. deze was ondertussen bezig met de schoenen los te maken. Goed, dan kon zij ondertussen het raam al openen. Ze schoof het grote raam met gemak open en keek even rond waarna ze kalm omkeek naar de ander. De Charizard was kleiner dan de gemiddelde Pokémon van haar soort, maar ze was wel... Sterk. en ook snel. Dus had ze er vertrouwen in dat ze de man met gemak naar daar kon brengen. Ze wist waar het hoofdkwartier was en ze had nog eens een work-out ook. Kalmpjes keek ze om naar de zwarte draak, die ondertussen de man in haar armdingen had genomen. Arceus, het zag er best komiek uit eigenlijk... maar uniek op zijn eigen rare manier natuurlijk. Ze grinnikte even zachtjes en stapte naar haar draak toe. Kalmpjes aaide ze even de shiny Pokémon, waarna ze een stap terug nam en wees naar het opgeschoven raam. "Je brengt deze man zo snel mogelijk naar het hoofdkwartier, ik zal er ook zo snel mogelijk zijn," zei ze rustig. "Je hebt toestemming van me om alle mensen die je lastigvallen neer te knallen.." zei ze met een lach. "Okay schattie?" zei ze zachtjes, waardoor de Pokémon even knikte. Maybel was haar baby. Ze had de Pokémon al van kleins af aan en van het moment dat ze haar had was ze verkocht geweest aan haar... Ze was altijd bang geweest om haar te gebruiken in gevechten of andere dingen... maar nu waagde ze het wel meer. Het was niet meer de kleine, gouden Charmander waar ze zoveel van hield. Dat moest ze gaan inzien. De fire flying type spreidde haar machtige vleugels en sprong op waarna ze met een soepele beweging en een paar krachtige slagen van haar vleugels wegvloog. Goed, goed. Nu kon Tawn zelf weg gaan en dan kon ze eindelijk haar ijsje halen! Oh wat had ze nu zin in een ijsje man.

Kalm sloot ze het raam weer waarna ze vluchtig de gordijnen terug toe schoof en alles mooi terug op hun plaats legde. De spullen die hij van de bureau had gestoten tot het tapijt dat nu niet meer recht lag. Met een tevreden zucht depte ze nog wat water van de bureau weg. Er was wel brandschade... maar dat zou vast niet opvallen. Het was niet zo dat er een giga brand was ontstaan, dus ze konden blij zijn met wat ze had kunnen bereiken. Rustig inspecteerde ze nog even de kamer en het lab, waarna ze tevreden knikte en de lichte uitknipte in beide ruimtes. Vervolgens glipte ze de gang op. Ze had rustig gewacht tot er niemand meer in de gang was geweest. Met een tevreden uitdrukking op haar gezicht sloot ze de deur achter zich waarna ze zich naar de uitgang draaide en met vluchtige stappen naar daar liep. De lift, de lift, ze was in handbereik. Gos, een ijsje... het was zo dichtbij... Ze wilde het hebben... Misschien moest ze al eens overwegen welke smaak ze zou nemen... Hm... Citroen waarschijnlijk, want daar was ze een gigantische fan van... Stil grinnikte ze even waarna ze kort om haar as draaide en toen de knop van de lift induwde. Het leek erop dat de lift al op deze verdieping was, want een kort ping geluidje was te horen waarna de deuren van de de machine open schoven. Zo kon de agent met gemak naar binnen wandelen, grijnzend. Ze draaide zich naar de knoppen om de lift te bedienen waarna ze rustig het knopje van de gelijksvloer induwde. De lift liet een ping horen waarna de deueren sloten. Het stoorde haar zelfs niet dat er geen irritant wachtmuziekje was in de lift. Ze was blij dat ze zo een ijsje kon halen man! Ze was soms... Of gewoon heel vaak eigenlijk... Zo onserieus dat het eigenlijk belachelijk werd soms. Rustig keek ze even naar de nummers die boven de liftdeuren hingen. Deze versprong kalm van nummertje... Tot ze bij nummer 0 waren. Opnieuw klonk er een ping geluid waarna de deuren open schoven. Toen het geluid van die dingen stopte kon ze wel meteen het irritante getik van de klok horen. Ze liet het... Maar... Arceus... even zuchtte ze gefrustreerd waarna ze haar neus optrok en met snelle passen de lift verliet, kijkende naar de uitgang die zo binnen haar bereik was... Oh.. het was zo close... Dus ze versnelde nog wat, niet eens omkijkende naar dat irritante mens die achter de balie van de inkom zat. Ze vroeg zich af of er mensen al doorhadden wat er was gebeurd en of er mensen achter haar aan zouden komen. Ze zou eigenlijk al een vraag stellen hoe ze zouden weten dat het haar was... Want er waren weinig duidelijke sporen dat zij het was geweest. Het kon wel zijn dat ze nu al zochten naar die scientist... Maar well... Hij wilde daarnet ook weg gaan, dus dat kon ook nu het geval zijn, niet? Dat zij weg was gegaan kon ze simpel uitleggen. Iets zoals... 'Mijn moeder had een ongeval en ik moest dringend weg!' Gewoon iets waar mensen medelijden mee zouden hebben. Het werkte meestal wel en dan lieten ze je wel met rust. Ze stapte rustig de deuren uit en keek even rond, waarna ze zich uitrekte en haar pas wat vertraagde. Ze kon het niet laten om toch met een afwachtende blik rond te kijken terwijl ze verder stapte... Alsof ze wachtte op iets of iemand die haar tegen zou houden. Ze wilde een beetje actie.. Een heel klein beetje... Maar als ze dat niet kon krijgen zou ze zichzelf wel gelukkig stellen met een ijsje ofzo. Een zucht gleed langs haar lippen heen. Yeah, een ijsje zou haar zeker ook gelukkig maken. Op dat vlak was ze gewoon nog zo kinderlijk. Maar goed... Wie hiedl er nu niet van een ijsje met momenten? Zeker op zo'n mooie dag als vandaag. Rustig haalde ze de lege spuiten uit haar zak waarna ze deze in een prullenbak langs de baan gooide. Rustig deed ze haar labjas uit en legde ze deze over haar arm heen... Ze ha geen zin in schuine blikken van mensen. Je zag namelijk niet dagelijks iemand over straat lopen met een labjas aan.. Dat wist ze maar al te goed. Zij zou namelijk ook maar raar opkijken van een of ander kind die voorbij kwam in een labjas. Ze grinnikte toch even bij de gedachte. Haar rode ogen gleden kalm over de gebouwen heen. Het hoofdkwartier was al na een tijdje te zien, waardoor ze opnieuw wat versnelde. Wachtte ze nog steeds op iets of iemand die haar zou komen belagen? hM... Dan had ze niet zo moeten handelen... Dan had ze de Hyper beam techniek moeten toepassen en niet haar plan... Het was ook fijn uitgewerkt maar op zijn eigen unieke manier. Dat was eigenlijk altijd zo. Ze was preciezer dan dat de meeste mensen zouden denken... Daarom werd ze vaak onderschat. Dat en ze had gewoon twee leuke beesties waar ze mee toyde. Rustig keek ze rond, waarna ze al snel Maybel zag, die de man intussen aan zijn kraag in haar bek had genomen. Ze liep meteen naar haar trainster toe en liet een tevreden geluidje horen waardoor Tawn haar even aaide en keek naar de verdoofde man. "Goed werk May, ben trots op je!" zei ze met een glimlach waarna ze kalm naar binnen stapte en rondkeek. Niet goed wetende wat ze moest doen... Wachtende op...iets die zou zeggen wat ze moest doen met deze man. Iemand die zou komen waar ze het aan over mocht leveren. Want ze was niet van plan hier nog langer te slaan met deze vent. Ze had namelijk een paar belangrijkere zaken te doen... Dingen zoals ijsje gaan eten enzo.

-10 015 woorden