Feel The Moment II & Alex

"Misschien," reageerde Mabel met een glimlachje. Kalos was inderdaad kleiner dan je zou verwachten, je leek andere best vaak tegen te komen. Toen Alex verder ging over haar moeders winkel moest het meisje even nadenken. Ze kende Vaniville op haar duimpje, dat moest wel na er zeventien jaar in te hebben gewoond. Maar het uitleggen aan mensen die er nog niet bekend mee waren had ze nog niet gedaan. "De winkel is meer op een centrale weg," begon ze nadenkend. "In een soort winkelstraat." Er was niet echt een winkelstraat in Vaniville, maar in die straat stonden er een paar, je kon het dus als een soort winkelstraat zien. "Je kunt het makkelijk herkennen aan de bloemen buiten, vooral als ze weer beginnen met bloeien. En de winkel is redelijk groot, het is zo'n gebouw met woonruimte boven." Mabel dacht nog een moment na, was er nog iets wat ze moest vertellen om het nog specifieker te maken? Nah, ze had alles wel, je zou het zo wel kunnen vinden. Onthoud: bloemen, brede straat en redelijk groot gebouw. "Het is een van de grotere bloemenwinkels," voegde ze er nog aan toe, Vaniville was bekend om zijn bloemen, er waren dan ook verschillende winkels. Maar haar moeders zaak stond er al heel lang en dat was ook de reden dat die kon overleven in een bloemenstad, het was gewoon een van de bekendste, en volgens sommige, een van de beste.

Alex luisterde aandachtig naar haar uitleg en maakte een mentale notitie van de beschrijving van de winkel zelf en de straat waar het zich in bevond. Nu werd Vaniville als een klein dorpje beschreven, dus veel moeite om het te vinden zou hij waarschijnlijk niet hoeven te doen. Ondanks dat deed hij erg zijn best om het in zijn geheugen te griffen, zodat hij niet de weg nog moest navragen aan enkele bewoners daar. Sociaal contact vond hij namelijk prima, maar het lag er maar net aan wat voor een dag hij had. Op de meeste dagen nam hij niet echt het initiatief om op een vreemdeling af te stappen – iets waar hij vandaag gelukkig geen last van scheen te hebben. Hij knikte een laatste maal om aan te geven dat hij het begrepen had en toen viel het gesprek weer even stil. Alex dacht na ver een volgend gespreksonderwerp, maar dat kostte hem toch meer moeite dan hij gehoopt had. “Wat zijn je toekomstplannen eigenlijk? Buiten rondreizen, bedoel ik dan,” besloot hij uiteindelijk te vragen. Op zich had hij ook wel iets over zichzelf kunnen vertellen, maar hij wilde niet egoïstisch lijken door over zichzelf te vertellen. Daarom besloot hij dat alleen te doen wanneer mensen ernaar vroegen en niet wanneer het hem het beste uitkwam. Dat kwam zo egocentrisch over en als er iets was wat de jongen niet was, dan was het dat wel.

"Eigenlijk heb ik nog niet heel ver vooruit gedacht, maar ik denk dat ik eerst wil proberen een mooie reis te maken, door verschillende regio's, en dan misschien ergens een huis kopen en daar met Silver gaan wonen," antwoordde Mabel glimlachend op de vraag. Ze zag zichzelf wel zitten in een huisje, en als ze eerst door regio's ging reizen kon ze ook besluiten waar ze wilde wonen. "En jij? Ben jij eigenlijk al lang op reis?" Vroeg ze zelf redelijk nieuwsgierig, Mabel wist dat het misschien een beetje raar was een hele vragenreeks te onderbreken met een vraag van haarzelf, maar nieuwsgierigheid hé. Alex had verteld dat hij een blog had, dus daar zou hij dan wel mee bezig zijn, dat en zijn pokémon hoogst waarschijnlijk. In deze wereld draaide heel veel om pokémons en het was eerder raar als je er niet mee bezig was. Zelfs mensen die een saaie kantoorbaan hadden vochten tegen uitdagers. Het was een rare wereld, deze wereld.

Alex luisterde aandachtig naar haar plannen en knikte om te bevestigen dat hij het begrepen had. “Klinkt erg aanlokkelijk,” lachte hij, want ook hij hield er wel van om nieuwe gebieden te ontdekken en verkennen. Iets wat aan zijn keuze om naar Kalos te komen had bijgedragen, hoewel hij begon te twijfelen of het wel de juiste was. Lori zat namelijk in Hoenn en hij begon er meer en meer spijt van te krijgen dat hij zijn beste maatje niet op was gaan zoeken. Op de vraag wat hij van plan was en of hij al lang reisde, moest hij even na denken. “Nou, ik ben al drie á vier jaar van huis af, maar ik heb eerst nog een tijdje in Kanto gewoond en gewerkt. Ik ben nog niet zo gek lang in Kalos,” legde hij kort uit. Dat hij was weggelopen van huis hoefde ze niet te weten, maar dat was verder ook niet uit zijn verhaal te leiden. “Verder heb ik nog niet echt dingen gepland staan. Misschien dat ik over een tijdje naar Hoenn ga om mijn maatje op te zoeken,” vertelde hij rustig verder, waarop hij een klein, bescheiden grijnsje tevoorschijn toverde. Ja, hij ging zeker weten op een dagje naar Lori, al was het om die simpelweg te kunnen meeten. “Maar dat duurt misschien nog wel eventjes.”

Mabel luisterde naar Alex zijn verhaal, in elk geval had waarschijnlijk meer van Kalos gezien dan zijzelf. Toen de jongen over Hoenn begon keek ze verbaast op. "Ik wilde binnenkort ook naar Hoenn," ze keek even naar de vogel op haar schoot. "Niet omdat ik Kalos niet leuk vind, maar gewoon even iets anders," voegde ze er aan toe. In Hoenn wilde ze niet al te lang blijven, maar een maandje een soort vakantie hebben leek leuk. Misschien zou Silver er wat van op fleuren en weer normaal gaan doen. Wat wilde ze graag dat de Pidgeotto weer normaal zou doen, ze hield deze korte uren na zijn evolutie al moeilijk uit. "Waarom wil jij naar Hoenn?" Geïnteresseerd keek Mabel Alex aan, misschien wilde ze er heen voor haar blog, of graag daar de league gaan uitdagen. Of misschien was er wel een hele andere reden, het maakte niet echt uit, maar ze was wel nieuwsgierig.

Ze hadden steeds meer dingen met elkaar gemeen, maar dat niet per se op het gebied van karaktereigenschappen. Alex lachte eventjes toen Mabel meedeelde dat ze ook naar Hoenn wilde in de toekomst. “Nou, als we elkaar niet in Vaniville zien, dan zien we elkaar misschien wel weer in Hoenn,” grapte hij, terwijl hij zijn Growlithe weer even over zijn kruin aaide. Sagittarius was aanzienlijk rustiger geworden door het contact dat Alex aan hem bood en daar was de jongen toch wel even blij mee. Niks was zo beschamend als een hyperactieve stuiterbal die de bol op z’n stelten zette terwijl anderen hier juist kwamen om even rustig te kunnen drinken. Nadat het meisje haar rede had gegeven waarom ze naar Hoenn wilde, vroeg ze naar die van de blonde knul. Hij dacht even na, maar een antwoord was niet moeilijk te verzinnen. “Ik heb heel goed contact met iemand van Hoenn dankzij mijn blog. We kennen elkaar al een aantal jaar en het lijkt me gewoon leuk hen eindelijk eens te ontmoeten,” legde hij uit. “Daarnaast is het inderdaad iets anders. Kalos is leuk, maar een regio verkennen met iemand die je kent is net ietsje leuker,” voegde hij eraan toe. Dat was het wel, of niet soms? Dat was zijn hele rede. Lori had heel veel invloed op zijn keuze en om heel eerlijk te zijn, vond hij dat niet erg. Dit onderwerp bood hem echter een nieuw gesprekspunt aan. “Hoe zit het met jou? Heb jij niet iemand waar je voor naar andere regio’s zou gaan?” grijnsde hij.        

OOC: Random note, maar Arceus dit topic post wel lekker <3

"Ja, regio's zijn echt veel kleiner dan ze lijken," glimlachte Mabel, en Hoenn was een eiland, dat was al niet zo groot als Kalos, waarschijnlijk. Alex vertelde over iemand die hij kende via zijn blog, je kon veel mensen ontmoeten via het net en vrienden maken was altijd wel leuk. Natuurlijk moest je uitkijken, niet iedereen was even aardig en die zouden andere makkelijk misleiden, maar het was wel leuk. En als je zeker wist dat je iemand kon vertrouwen was vrienden maken via het web leuk. Toen aan haar werd gevraagd of ze iemand in een andere regio had schudde Mabel haar hoofd. "Nee, ik ben bang dat ik alleen Silver heb, of," ze fronste even en keek naar de vogel op haar schoot. "Dat dacht ik in elk geval, nu ben ik er niet meer zo zeker van." De Pidgeotto gaf niet eens een reactie dat hij dat had gehoord, het was wat verontrustend voor de trainer van de pokémon. Mabel zuchtte en keek Alex weer aan. "Maar het is leuk dat je vrienden in andere regio's hebt, die kunnen je misschien wat meer vertellen over hun woonplaats en dat is vast leuk voor je blog," zei ze met een glimlachje, als Alex in Hoenn een vriend had was het misschien ook leuk om samen dingen voor het blog te doen. Niet vergeten te lezen, dat moest ze onthouden, maar aangezien ze het briefje bij zich had zou ze het waarschijnlijk wel herinneren.

Haha ja, ik snap wat je bedoelt :3

Alex knikte als reactie op haar opmerking. Regio’s leken inderdaad veel kleiner als je naar het geheel keek. Het reizen duurde misschien wat langer dan gedacht, maar als je veel bekende mensen tegenkwam, dan leek het uiteindelijk niet zo groot meer. Hij fronste even bij haar volgende opmerking, bezorgd over de betekenis ervan. “Ik weet zeker dat Silvester nog steeds evenveel om je geeft. Het lijkt me onmogelijk dat zo’n sterke band breekt door een evolutie,” vertelde hij. “Hij uit het waarschijnlijk nu anders, omdat hij een grote verandering heeft moeten doorstaan.” Het leek Alex in ieder geval het meest logische. Het was moeilijk voor te stellen dat een pokémon anders over zijn trainer ging denken, alleen maar omdat hij een ander lichaam had. Zeker als die band al bijna tien jaar bestond. De blonde jongen leunde achterover in zijn stoel en knikte weer, gepaard met een instemmend geluidje. “Dat klopt. Dat doen ze ook. Ik hoef ook niks van mijn thuisregio te missen, want dat wordt me ook altijd doorgegeven,” lachte hij. “Hopelijk inspireren we er wat mensen mee om zelf ook op pad te gaan of helpen we anderen te ontspannen door het idee te creëren dat ze er zelf al zijn,” voegde Alex eraan toe, zijn blik even op Sagittarius gericht. Dat was immers zijn doel; mensen dingen bijleren.

"Ja," zuchtte Mabel. "Zolang hij maar bijdraait." Ze zou het niet erg vinden als hij een beetje zou veranderen, maar dit was zo.. drastisch. Het was een hele omzwaai en ze kon er nog niet aan wennen. Silver maakte haar nu op sommige momenten nerveuzer dan andere pokémon, bijvoorbeeld de Growlithe die nog steeds naast zijn baasje lag. "Het blogidee klinkt in elk geval heel leuk, hoe lang ben je er eigenlijk al mee bezig?" Mabel keek Alex even vragend aan, iemand die meer ervaring had kon ook professioneler te werk gaan, en ander leerde je het. Voor mensen was het ook leuk om te lezen over een reis van iemand anders en als je er nog weetjes en zo in verwerkte was het ook nog eens leerzaam. Leerzaam voor de blogger zelf en voor degene die het lazen. "Heb je nog een goede band met mensen in je thuisregio?" Vroeg Mabel na een korte stilte, misschien had Alex daar nog familie, vrienden of andere bekenden. Het kon goed. Natuurlijk hoefde de jongen het niet te vertellen, maar nu ze elkaar toch aan het uitvragen waren was ze wel nieuwsgierig.

Alex hoopte van harte dat Silvester weer de gewone Silvester zou worden voor Mabel. Hij kende het meisje niet bepaald lang, maar hij vond het nu al moeilijk om haar zo te zien. Daarlangs kende hij de Pidgeotto ook niet anders dan hoe hij die nu zag, maar hij kon zich voorstellen dat het wel een hele omslag van karakter moest zijn, want anders deed Mabel er niet zo neerslachtig over. De vraag hoe lang hij al bezig was met zijn blog bracht hem echter op andere gedachten; immers moest hij flink wat terugdenken wilde hij daar antwoord op kunnen geven. “Hmm, ik geloof dat ik ermee begon toen ik net zestien was?” antwoordde hij twijfelend. Hij beet even op zijn onderlip, maar besloot dat maar even te accepteren. “Dus dat is zo’n zeven jaartjes.” Dat was eigenlijk best lang, nu hij het zo hoorde. Vooral als je naging dat zijn 24e verjaardag er alweer aan zat te komen en daarna ergens het jubileum van zijn blog. “Mijn schrijfstijl is erg veranderd door de jaren heen, haha,” lachte hij vervolgens. In het begin was hij echt een complete ramp, maar nu was hij zodanig gegroeid dat hij één van de beste bloggers was op de site. Het deed hem wel goed om die titel te dragen, maar hij was er eigenlijk te bescheiden voor. Op de volgende vraag wendde hij zijn blik even van het meisje af naar het midden van de tafel. “Een paar. Wat vrienden waar de band nooit mee is verzwakt, maar dat is verder alles.” Nee, wat dat betreft kon Sinnoh hem gestolen worden. Vooral die van Hearthome City. Op Anaïs na natuurlijk. “Ik heb nog een zusje waarvan ik vrij zeker ben dat we nog een goede band zouden hebben, alleen heb ik geen contact meer met haar gehad sinds mijn negentiende,” floepte hij eruit. Meteen nadat hij dat gezegd had, beet hij op zijn tong. Hopelijk ging dit gesprek niet de verkeerde kant op...

"Dat is best lang," merkte Mabel op toen Alex het over zijn zusje had gehad. "Misschien moet je weer eens proberen in contact te komen, als je een goede band hebt, had, moet je er blij mee zijn." Ze zuchtte even en keek een andere kant op, het deed haar denken aan haar eigen zus. "Ik heb ook een zus, een oudere," begon het meisje, als ze dan toch aan het vertellen waren.. "Maar ik heb niet zo een goede band met haar," zuchtte Mabel. "Ze had die Zigzagoon, nu een Linoone, en we hadden er altijd wel ruzie om. Arrow, zo hete die, beet mij dus, maar zij zag hem als haar heilige boontje. Hij kón gewoon niks fout doen, als hij beet wat het meteen mijn schuld." Ze keek naar Silvester, de Pidgey had haar zus wel mee gemaakt, maar op dat punt beet Arrow al niet meer. Aangezien Lawrence hem had aangevallen tot hij ophield, de Noctowl had ook niks met de pokémon, of zijn trainer. In elk geval was ze blij dat haar zus nu in Kanto zat, samen met dat duivels beest, en dat ze geen kans had haar tegen te komen.

Proberen om contact te zoeken? Ging dat maar zo gemakkelijk. Alex wist niet eens of ze wel een eigen communicatieapparaat had, laat staan of ze in het geheim konden praten met elkaar. “Ik denk niet dat mijn ouders daar zo blij mee gaan zijn,” begon hij hoofdschuddend. “Ze is een heel stuk jonger dan mij en woont waarschijnlijk nog bij hen in. Ik weet verder ook niet hoe ik contact met haar kan leggen...” voegde hij er schouderophalend aan toe. Mabel vertelde vervolgens over haar eigen zus, maar die deed hem juist sterk denken aan Guillaume in plaats van Anaïs. “Zo heb ik een oudere broer,” reageerde hij fronsend. “Hij vond het schijnbaar altijd nodig mij te treiteren, wat ik ook deed. Wat dat betreft heb je dus niks aan oudere broers of zussen als het op ons aankomt.” Alex lachte in een poging er een luchtig grapje van te maken, maar in werkelijkheid nam hij het onderwerp zeer serieus. Hij wist hoe pijnlijk zoiets was en hij wilde niet dat Mabel dacht dat hij haar problemen maar als een klein dingetje zag. “Maar gelukkig hebben we wel nog anderen. Mensen of pokémon. En hey, het klinkt misschien raar, maar als je ergens mee zit en je wilt het kwijt, dan kan je ook altijd bij mij terecht.” Alex toverde een voorzichtige glimlach rond zijn lippen en liet zijn blik zoeken naar die van het meisje, hopend dat hij nu niet de opdringerig of iets in die trant was.

Mabel keek verbaast op, ze had misschien vaag het idee gehad dat Alex niet op goede voet stond met zijn thuis, maar dat zelfs zijn ouders hem buitensloten, dat was heftig. "Maar waarom dan niet?" Niet begrijpend keek ze de jongen aan, ze had hele vreemde mensen ontmoet, maar niemand leek iets vreemders te hebben dan zij met haar fobie. Al leken mensen die anders waren haar wel beter te begrijpen dan andere. Dat kwam waarschijnlijk omdat ze ook wisten hoe het was raar aangekeken te worden. Maar Alex kwam op haar heel normaal over, misschien ontmoete je niet elke dag een blogger, maar dat was het ook wel. "Daar heb je misschien gelijk in," reageerde Mabel met een glimlachje op de opmerking over oudere broers of zussen. Ze waren heel vervelend allemaal. "Mijn problemen zijn niet echt iets waar ik andere mee op wil zadelen," mompelde Mabel voor zich uit, niemand gaf toch om haar problemen en ze had over de tijd geleerd ze maar voor zichzelf en haar pokémon te houden. "Maar de problemen die ik heb zijn vrees ik alleen mijn pokémonangst, Silvester en ik moet nog over mijn waterfobie komen en leren zwemmen," somde ze op, er waren vast mensen met grotere problemen. Maar bij haar was Silver nu toch echt het hoofd probleem, misschien moest ze naar iets zoeken waardoor de Pidgeotto weer om zou slaan, dat zou fijn zijn.

En daar was de onvermijdelijke vraag. Alex beet even op zijn onderlip, twijfelend over het feit of hij het wel aan Mabel kon vertellen. Natuurlijk kon ze het lezen in zijn blog berichten als ze echt woord hield en zijn blog ging lezen, maar er zat één verschil tussen hier opbiechten en haar online erachter te laten komen; dan hoefde hij niet persoonlijk met haar reactie om te gaan. Mabel was tot nu toe echter een vrij open persoon gebleken, dus misschien was ze anders. Misschien begreep ze het wel. “Mijn ouders accepteren me niet,” besloot hij dan toch maar te zeggen. Hij haalde even zijn schouders op. “Ik ben genderfluid. Vandaag zie je me als jongen, morgen kom je me misschien als meisje tegen. Ik kleed me naar hoe ik me voel die dag en dat konden ze niet accepteren.” Hij oogde het meisje even. “Mijn zusje kon dat wel. Ze noemde me haar broer op dagen als deze en zus op andere dagen. Anaïs was de enige van mijn familie die het kon accepteren...” Anaïs was wat dat betreft een geschenk van Arceus. En hij miste haar ontzettend.

Alex glimlachte even bemoedigend bij het horen van haar volgende woorden. “Als ik één ding geleerd heb in mijn leven, dan is het wel dat elk probleem ertoe doet. Hoe groot of klein die ook voor jezelf lijkt,” vertelde hij aan Mabel. Vroeger was hij net als haar; kropte hij dingen op omdat hij zijn vrienden er niet mee wilde opzadelen. Maar dat was juist waar vrienden voor waren – die sleepten je door je problemen heen en namen je serieus. “Fobieën zijn juist erg grote problemen als het je dagelijkse bezigheden belemmert. Hoe ben je aan die waterfobie gekomen, als ik vragen mag?” Soms lag de sleutel in zo’n situatie alleen al, maar dat hoefde niet altijd wat te betekenen. Confrontatie was dan ook niet echt de juiste optie voor de meesten. Alex was echter geen expert op psychologisch gebied en kon alleen maar meepraten over ervaringen; of dat nou die van hemzelf of anderen waren.  

Stil luisterde Mabel naar Alex verhaal, ergens moest ze geschokt zijn, of zo iets. Maar na een leven van zelf het buitenbeentje zijn geweest vond ze andere 'rare' mensen al lang niet meer raar. Je moest jezelf zijn en als andere dat niet accepteerden was dat hun fout. Een grote fout als je het aan haar vroeg. "Dus behalve je zus heeft de rest je verstoten?" Wat ongelovig keek Mabel Alex aan, ze ging niet eens in op het feit dat hij zo was, zoals ze van mening was: je moest jezelf zijn. Iemand anders dan jezelf, dat was pas raar. Het hebben van familie was heel belangrijk en die zouden eigenlijk degene moeten zijn die je accepteerden. Familie moest de steun zijn die je bij andere niet kon vinden, dat had ze in elk geval vlak na het Feraligatr incident gehad, maar als zelfs je ouders je links lieten liggen, dat moest hard zijn. Misschien zat er ook een heel ander verhaal achter, maar het bleef hard. Als je van huis was weggelopen omdat andere je niet accepteerden.
"Ik ben bang dat de Feraligatr meer heeft achtergelaten dan een pokémonangst," antwoordde Mabel met een wat gepijnigde glimlach toen het weer over de Feraligatr ging. Door een Hydro Pump geraakt worden was geen pretje en ook al was de angst voor water lang niet zo extreem als voor pokémons, ze ontweek de nattigheid toch liever. Maar ze had zich voorgenomen te leren zwemmen, in het water vallen en verdrinken wilde ze liever niet, dan kreeg ze net zo iets als in Aquacorde en dat wilde ze voor geen meter. Al was ze daar gelukkig wel uit gehaald.