Feel The Moment II & Alex

Mabel vertelde dat ze daar nu niet echt veel zin in had. Alex grinnikte en knikte begrijpend. “Dat snap ik,” begon hij. “Ik zei ook niet dat het meteen moest.” Nee, dat was waarschijnlijk geen goed idee. Ze moest het natuurlijk wel zelf willen en Alex was nog altijd een vreemde voor haar, net als zijn pokémon. Misschien kon ze het beter proberen met iemand en hun pokémon die ze meer en beter vertrouwde. “Dat is ook weer waar,” reageerde de jongen op haar volgende opmerking. Op dat moment sprong de Pidgeotto van het meisje op tafel – die ook liet merken dat Mabel maar met hem moest oefenen door zijn veren wat op te zetten. Alex lachte hier even om en richtte zijn ogen op Silvester. “Het spijt me Silvester, maar ze vertrouwd jou al. Het moet echt met pokémon die ze nog niet goed kent.” Het onbekende was immers zoveel enger dan iets wat al zo vaak in je leven was voorgekomen. De band tussen Mabel, het meisje met de pokémonfobie, en Silvester, haar pokémon, waren daar een perfect voorbeeld van. Toen zijn metgezel over Pokécenters begon, knikte Alex weer. “Ja, je hebt hier inderdaad een aantal.” In tegenstelling tot de rest van de steden, beschikte Lumiose over minstens drie Pokécenters. In het begin was dat erg verwarrend geweest voor de jongen, maar het bleek uiteindelijk alleen maar handig. “En anders heb je nog goedkopere hotelletjes in de buitenwijken,” voegde Alex er nog aan toe. Dan doelde hij uiteraard niet op de buitenwijken waar je nog niet dood gevonden wilde worden, maar de iets veiligere straatjes dat zich niet in de binnenstad bevond.

Silver draaide zijn kop weg, pff, waarom kon Mabel niet met hem oefenen? Hij wilde het meisje niet aan gevaren bloot stellen, vreemde pokémons waren onvoorspelbaar. Mabel had haar aandacht meer bij het vinden van wat rust, Alex zei dat er een paar centers waren, had ze dat goed gehad, en anders waren er hoteltjes. "Ik denk dat ik naar een pokécenter ga," gaapte het meisje en keek even kort naar buiten. "Eh, weet jij waar het dichtstbijzijnde is?" vroeg ze daarna, ze was dan wel hier gekomen, al had ze niet echt opgelet waar ze nu vandaan kwam. Met Silver was ze naar het center geweest, maar was ze van links of rechts gekomen? Zin om het op te zoeken op haar holo vaster had Mabel ook niet, dat ding zou vast moeilijk doen en rare meldingen geven of zo iets. Ze kon Silver vragen te zoeken, maar ergens durfde ze het niet aan de Pidgeotto te vragen. Verder ging ze niet denken aan de vogel en concentreerde zich weer op het center, anders zou ze zo blijven hangen bij wat ze had verloren en dat was vreselijk.

Silvester draaide zijn kop weg. Het zag er best wel grappig uit zo, maar Alex besloot er maar geen opmerking over te maken. Wie wist wat de Pidgeotto zou doen. Hij wilde hem niet uit zijn tent lokken. Daarom hield hij het maar bij zacht gegrinnik. Mabel maakte toen bekend dat ze liever naar een Pokécenter ging en daar kon Alex wel inkomen. Zoiets was immers gratis, dus als je daar geen gebruik van wilde maken, dan was je gek. Of rijk. Dat kon natuurlijk ook. De jongen was niet rijk, dus hij wist van de steden waar hij was geweest de precieze plekken van de Pokécenters wel te vinden. Daarom knikte hij ook toen het meisje aan hem vroeg of hij de dichtstbijzijnde wist. “Daar kom ik net vandaan,” vertelde hij. Nou ja, net? Het was waarschijnlijk ook alweer een uur of twee geleden. Minstens. “Als je wilt, kan ik wel even met je meelopen?” Uitleggen was niet zijn sterkste kant; zeker niet als het om de weg ging. Dat koste veel te veel sociale moeite en hij was nou niet bepaald de meest sociale van de mensen. Praten kon hij wel – mits zijn gesprekspartner open genoeg was ervoor. Al moest hij toegeven dat hij als jongen makkelijker was in de omgang dan als meisje. Dan voelde hij zich een stuk meer verlegen.

"Ik vind het prima," antwoordde Mabel toen Alex zei dat hij wel mee wilde lopen, ze wilde het liefst zo snel mogelijk naar het center en om nog een paar keer te verdwalen.. Nou ja, dat zou dan ook weer niet gebeuren, ze had een prima richtingsgevoel en anders kon Silver zoeken. Maar dat was in de natuur, in de stad was ze er altijd wat minder zeker van. Straten waren veel verwarrender dan de natuur, al was ze nooit echt ver in bossen en zo gegaan, in elk geval voor ze op reis ging. Mabel stond op en keek even naar Silvester, de Pidgeotto was wat te groot om nu op haar schouder te zitten en hij wilde niet de pokébal, dat kon ze nu al voorspellen met de Growlithe. De vogel keek een moment terug en leek de boodschap te begrijpen, in elk geval sprong hij van de tafel en ging naast zijn trainer op de grond zitten. Mabel pakte haar tas nog op en keek toen naar Alex, van haar uit waren ze helemaal klaar om te gaan. Ze was moe en verlangde naar wat nachtrust, het pokécenter was er de perfecte plek voor.

Het meisje meldde dat ze het geen probleem vond en stond vervolgens op om haar tas te pakken en te vertrekken. Ze keek Alex afwachtend aan, welke eerst naar de Pidgeotto had zitten staren en toen de blik van Mabel op zich voelde branden. Hij richtte zijn ogen even op zijn Growlithe, die aanvoelde dat ze wilden vertrekken en daarom kwispelend overeind sprong. Sagittarius stak zijn tong uit en begon vrolijk te hijgen, terwijl hij zijn zwarte kijkers op zijn trainer richtte. De blonde jongen stond nu ook op van zijn stoel, zich even afvragend of hij überhaupt wel iets had gehad in dit cafeetje, maar hij kon nog altijd terugkomen als hij wilde. Kalm liep hij naar de deur van het gebouwtje, om halverwege nog net niet op de grond te vallen, want hij struikelde ergens over. Alex kwam amper overeind of hij hoorde Sagi alweer grommen en toen hij opkeek, zag hij dat de man die eerder al binnen was gekomen zijn voet naar zich terugtrok. De jongen fronste. Had de man hem expres laten struikelen? “Sagittarius, kalmeer,” sprak Alex zijn pokémon toe, waarop hij de vreemdeling geen blik waardig achtte en gewoon naar de deur toeliep. Waarschijnlijk weer zo iemand die iets tegen zijn ‘soort’ had. Hier had hij echter geen zin in, dus begaf hij zich gewoon naar buiten. Gelukkig deed de man verder niets en kon Alex zonder enige problemen de deur voor Mabel openhouden, terwijl hij trouw naast de deur stond met zijn Growlithe; wachtend tot de dame naar buiten was gelopen voor ze erachter aan liepen. “Deze kant op,” sprak Alex nog, waarna hij de richting op gebaarde waar hij heen liep.

Mabel keek om op het moment dat Alex bijna viel, geschrokken keek ze toe hoe de jongen zijn evenwicht hervond en Sagittarius toesprak omdat die was gaan grommen. Het was weer de man naar wie de Growlithe al had gegromd. Had de man iets tegen de pokémon of tegen Alex? Moeilijk te zeggen en vragen zou heel awkward zijn. Net als de jongen bestede Mabel geen aandacht meer aan de man, niet echt een vriendelijk type, en liep de deur uit die door Alex werd opengehouden, zo ver mogelijk bij de Growlithe vandaan. Silvester hupte er achteraan en hield zijn blik voornamelijk op Sagittarius, en als hij niet naar de hond keek was het wel naar andere pokémons op straat. Allemaal mogelijke bedreigingen. De meeste waarschijnlijk sterker dan hem. Mabel leek zich niet erg zorgen te maken, zij volgde gewoon Alex toen hij aangaf welke richting ze op moesten. "Is het pokécenter ver?" vroeg het meisje aan haar gezelschap, het maakte niet echt uit hoe ver het was, maar ze was moe en wilde het wel weten. Bovendien was het beter een gesprek aan de gang te hebben, stiltes waren vaak zo pijnlijk.

Of het nog ver was naar het Pokécenter. Alex stopte zijn handen in zijn zakken – een gebaar dat hij alleen deed wanneer hij een jongensdag had – en dacht even fronsend na over de route. Zo ver was het niet geweest van het Pokécenter naar het café, of wel? “Niet echt,” zei hij daarom ook. Hij draaide zijn hoofd om Mabel aan te kunnen kijken en glimlachte. Ze hoefden niet lang te lopen erheen. “Ik denk dat ik nog even een melding ga maken van die Hippowdon hierna,” vertelde hij vervolgens. Het was namelijk niet de bedoeling dat jonge of onervaren trainers gevaar liepen door deze ene pokémon. Hippowdon waren een evolutie en dus vrij sterk. Alex had geluk gehad met zijn Rhyhorn, anders had hij waarschijnlijk het loodje gelegd. De blonde jongen vermeed hoe dan ook die route even. “Dat kan denk ik het beste in de post naast de route, denk ik?” vervolgde hij. Hij wees een hoekje om en liep er vervolgens met een iets grotere boog dan normaal omheen, zodat Mabel de ruimte had om af te slaan. Het oranje dak van het Pokécenter kwam al in zicht; al moesten ze er nog wel een paar meters afleggen hiervoor. “Kijk eens aan, jongedame,” grijnsde hij. “We zijn er bijna.” Alsof ze dat niet zelf al had kunnen zien. Die gedachte deerde Alex echter niet. Vandaag was hij zelfverzekerder dan gisteren.        

"Dat is wel slim," mompelde Mabel toen Alex zei een melding van de agressieve Hippowdon te maken, ze rilde bij de gedachte de pokémon nog een keer tegen te komen. Feraligatrs waren enger, maar dat nijlpaard was ook al behoorlijk angstaanjagend geweest. De meeste pokémons waren eng, maar dat was vanuit haar oogpunt. Silvester was een uitzondering.. Lawrence ook... verder waren er niet echt pokémon. En de engste pokémon, de meeste valse, was niet een Ferligatr maar Zigzagoons. Dát waren echt kwaadaardige wezens. Alleen als ze maar naar Arrow had gekeken zou die grommen. Vals beest. In gedachten over valse Zigazoons en agressieve pokémon werd Mabel opgeschrikt door Alex die aangaf dat ze er waren. "Fijn," antwoordde ze met een glimlach terwijl ze opkeek naar het bekende rode dak. "Kan ik eindelijk wat slapen," voegde ze er met een gaap aan toe. Vandaag was best vermoeiend geweest.

Het meisje meldde dat het een goed idee was, wat hem toch wel goed deed om te horen. Het was een compliment en complimentjes kon hij altijd wel gebruiken, zeker met een verleden als de zijne. Het zorgde ervoor dat hij minder onzeker was over alles, inclusief zijn manier van denken. Daarom was de vriendschap tussen hem en Lori ook zo belangrijk. Zij waren net als hem iemand die niet aan de norm deden, dus hoefde hij zich niet zo eenzaam en kapot te voelen. Toen Mabel vertelde dat ze dan eindelijk kon slapen, lachte Alex even. Hij kon het zich wel voorstellen, die vermoeidheid. Zeker als het alleen door de Hippowdon kwam. Emoties waren in het algemeen vermoeiend. De jongen kwam tot stilstand voor het gebouw en draaide zich toen naar het meisje toe. “Dan wens ik je een goede nacht toe,” glimlachte hij vriendelijk naar Mabel. Dit was hun afscheid nu, of niet soms? Alex had zoiets al een hele lange tijd niet meer gedaan. Hoe werkte dat ook alweer? Ah, nu begon hij zich ongemakkelijk te voelen. Geweldig. Nerveus krabde hij even achter zijn hoofd. “En ik zal wel een bericht sturen als er een nestje is.” Dat had hij immers beloofd, toch? Hij zocht even naar oogcontact. “Veel succes in Hoenn, trouwens.” Daarna viel hij stil. Hij wist even niks meer te zeggen en hij had zichzelf al voorgenomen om te wachten tot ze binnen was. Dat was immers wel zo netjes.    

"Bedankt," antwoordde Mabel glimlachend. "Jij ook veel succes met alles, en bel me als er iets is," voegde ze er aan toe, Silvester naast haar wierp nog een blik op de jongen en hupte op en neer. Wat ongeduldig. Rare vogel dat het was. Mabel keek naar binnen, het pokécenter was druk zoals altijd. Maar als ze een kamer had zou ze aan wat rust toekomen. "Hopelijk willen ze naar je luisteren," mompelde Mabel voor ze naar binnen liep. "Anders stormt die Hippowdon daar nog rond." Stel je voor ze zouden Alex gewoon wegsturen, dat zou vreselijk zijn. Dan bleef dat monster daar en kon ze hem nog een keer tegenkomen! Ze moest ze niet aan denken. Met Silvester aan haar zijde liep Mabel richting balie, zwaaide nog even naar Alex en vroeg toen een kamer. Rust! Eindelijk. Nu alleen nog hopen dat Silvester uit zijn rare fase kwam en dan was alles weer goed. Op de problemen na dan. Maar daar zouden ze ook aan werken.

Ze bedankte hem en wenste hem ook succes, waarop ze nog duidelijk maakte dat hij mocht bellen wanneer er iets was. Alex was haar daar erg dankbaar voor, al vroeg hij zich af of hij wel van het aanbod gebruik ging maken. Niet omdat hij Mabel niet vertrouwde, maar hij wilde haar niet opzadelen met zijn problemen. Desondanks hield hij toch in zijn achterhoofd om eens een keertje te vragen hoe het met haar ging als hij daar de moed voor had. “Zal ik doen. Dat geldt ook voor jou,” sprak hij nog tegen haar. Ze begon vervolgens over de Hippowdon en de jongen knikte. “Ik hoop het ook. Ik zal anders wel wat laten weten.” Hij had immers haar nummer en het zou haar vast gerust stellen om te weten dat de pokémon in de gaten werd gehouden. Alex wachtte tot het meisje naar binnen was, zwaaide terug toen zij het gebaar naar hem deed en draaide zich toen om. “Kom op Sagi, we moeten nog iets regelen.” De Growlithe volgde trouw zijn trainer.

Gelukkig wilde de ranger wel luisteren naar zijn verhaal en stelde die Alex op z’n gemak. “Maak je maar geen zorgen, we zullen er werk van maken,” glimlachte ze naar de jongen. “Bedankt voor het maken van de melding.” Terwijl hij nog een graag gedaan sprak, liep de dame al naar de videofoon om naar haar collega’s te bellen over de wilde Hippowdon. Alex glimlachte voldaan naar zijn Growlithe en haalde toen zijn Holocaster tevoorschijn om een berichtje te sturen naar Mabel. Zo, dat was ook weer geregeld. Volgende stap: Zijn grootouders vinden.