Feel Invincible

Genietend van zijn koffie zat de groenharige in de Staryubucks, welke in het centrale station van Lumiose City was. Het was hetgeen geweest waarbij hij het meest in de buurt was voor zijn gevoel, dus daar was hij ook maar heengegaan voor het spul. Op een plek zittende naast het raam, had de jongen een mooi zicht op zowel de mensen die langs kwamen lopen, als de mensen die er hier binnen kwamen. Onder de tafel lag Chryses, de kat leek het ook steeds meer te genieten dat diens trainer vaak bij cafeetjes, of wat dan ook kwam, zodat de Luxray namelijk weer lui kon zijn. Het was te verwachten geweest, vooral voor dat beest, maar je hoorde Nathan er niet over klagen. Waarom? Omdat de kat nou gewoon eenmaal zo was, en door diens ook vooral rustige karakter kon het nog wel eens helpen, vooral omdat deze vaak nadacht voordat de Gleam Eyes Pokémon wat deed. Zijn aandacht was nog steeds naar buiten aan het gaan, waar hij wel zeker wat rare figuren zag langskomen, maar ook de meest alledaagse mensen die iemand zich zou kunnen voorstellen. De verschillen in de mensen die te zien waren, waren eigenlijk best wel grappig om naar te kijken, vroeg je het de groenharige. Er werd weer een slok genomen van zijn koffie, welke ondertussen voor de helft leeg was. Als dat ze zou zijn, dan ging Nathan weer verder, dat wist hij in welk geval wel.

&Tore

Hij mocht doen alsof alles prima was, zo zag hij er dan ook wel eigenlijk uit, kalm en als iemand die zijn zaakjes op orde had. Moesten ze maar eens weten. Dan was het toch wel ineens een heel ander verhaal. Terwijl hij zijn blik naar buiten en op de ingang van de Staryubucks had gezet, was iemand hem vrij bekend binnen gelopen, namelijk Tore. Hij had niet eens meer gedacht aan de jongen, maar het was dan ook niet dat hij, voor zijn gevoel, daar echt over na moest gaan blijven denken. "Misschien zou je met hem moeten gaan praten, zeiden mensen niet dat contact kan helpen?" hij haalde kort een frons op bij hetgeen wat Eric hem zojuist had voorgesteld. "Dacht het niet." mompelde hij, niet dat iemand hem eigenlijk toch kon gaan horen, het was er hiervoor veels te luid namelijk. Nathan hoorde Eric wat mompelen, al was het onmogelijk te verstaan wat deze had gezegd, gezien het in diens eigen taal was geweest, oké dan. Het leek er al weer op dat de ander diens drinken had besteld, daarbij ergens was gaan zitten ook. Want ineens was het te horen hoe iemand half doodging door iets, en zodra de groenharige had gevonden waar het van was gekomen, was Tore te zien. Ondanks dat hij zelf niet van plan was om naar de ander te gaan, er dan ook absoluut geen moeite voor willen doen, leek Chryses een ander idee te hebben. De kat leek dan ook namelijk volledig wakker te zijn, draafde tussen de mensen door en was zo bij Tore aankomen, om rustig bij deze te gaan zitten en de jongen te gaan aankijken.

Na naar buiten te hebben gekeken, had hij zijn blik neer geslagen, waardoor deze nu deels op diens koffie rustte en deels op de tafel. Hij staarde maar wat naar het spul, de beker wel vasthoudend in een hand er ermee draaiende bewegingen maken, soms wat ervan te drinken. Gewoon kleine slokjes, omdat hij liever niet weer wou gaan lopen, of eigenlijk maar verder iets doen. Zo erg voelde het voor hem nu ja. Hij had zijn andere hand onder zijn kin geplaatst, zodat deze daar op kon gaan leunen. Ondertussen was de gouden Luxray naar Tore gegaan, voor deze gaan zitten en hem gaan aanstaren. Al kon hij het praten van de blonde niet helemaal verstaan, waren er kleine delen die hij wel begreep, en daaruit moest hij dus zinnen gaan maken. Chryses had niet gereageerd toen deze diens hand had uitgestoken, wat dacht deze wel niet dat hij was? Een hond? Alsjeblieft zeg. Schandalig zou dat zijn. Wel liet hij het toe toen hij werd geaaid, het zelfs wat prettig vindend. Hij keek op bij de vraag, en op het moment dat hij had begrepen wat er werd gezegd, knikte de kater, ja, die sukkel was inderdaad zijn trainer. De Luxray wist dat Tore niet al te positief dacht over Nathan, maar dat maakte hem maar eigenlijk weinig uit, maar dat was wel vaker zo het geval bij hem.

Zodra Chryses een antwoord had gegeven op de vraag van de blonde, was het te zien hoe deze meteen had gekeken in de richting vanwaar de groenharige zat. Hij had geen idee wat er in de gedachten van Tore omging, maar al puur aan diens gezicht te zien, was het niet al te moeilijk om te raden. Echter werd wel de Luxray geaaid, waar een goedkeurend geluidje van diep in diens keel had geklonken, waarna hij weer terug was gaan lopen naar Nathan, met blijkbaar Tore die hem volgde.
Nathan had het wel gezien dat de blonde tegenover hem was gaan zitten, maar zin om iets tegen hem te gaan zeggen.. die was er dan ook eigenlijk echt absoluut niet. Er werd zelfs maar amper gereageerd toen de ander hem recht wou aankijken. Ha, en hij denkende dat hij er wat minder erg aantoe was dan eerder. dat klopt wel, al scheelde het niet bij heel veel, dat merkte hij maar al te goed. Hij keek Tore pas aan bij diens vraag. Het was geprobeerd in welk geval met een kille blik ,iets dat hem ergens was gelukt, maar het was maar al te goed te zien dat er wat anders achter zat, wat iets heel anders was dan die ijskoude blik, eerder iets zonder leven. Om het zo dan maar te zeggen. "Dat gaat je niets aan" maar zelfs als de ander er verder over wou vragen, wat zou hij ertegen doen? Niets. Er was geen energie voor, geen zin.

Voor met hoe hij zich daadwerkleijk voelde, was het best knap hoe hij er nu überhaupt zo uitzag, als iemand waarbij het gewoon iets slechter ging. Als een slechte dag, die zo weer weg zou kunnen gaan. Was het maar zoiets simpels. Hij dronk de laatste paar slokken op van zijn koffie, besluitende dat hij iets veel sterkers nodig had. Jammer dat ze dat hier niet verkochten, anders had hij namelikk het al zkeer genomen. Ineens begon de ander over of hij zin had om met een Pokémon toernooi te gaan meedoen, gevolgd door dat Chryses daar misschien wat van kon leren en de jongen zelf inspiratoe kreeg voor 'gevechten'. Er was ook nog een tweede optie geklonken, welke namelijk een restaurant was welke heerlijk eten seveerde. Hij had kort gefronste bij de voorstellen van Tore. Waar kwam dit ineens vandaan? "Vanwaar al die vriendelijkheid?" vroeg hij dan ook maar eerst, het was wel dat hij dacht dat dit niet zomaar kwam. En al helemaal niet omdat ze ook 'zulke goede vrienden waren'. Hij wou er eigenlijk ook geen van beiden keizeien, maar bij de woorden van Eric had hij kort gezucht. "Kies er gewoon een, het doet je misschien nog wel goed." Nathan wist dat deze gelijk had, dat was nog wel het ergste. Iets waar hij helemaal niet aan wou gaan toegeven namelijk. Maar goed, als hij dat moest kiezen.. "Maar het toernooi klinkt prima." het zou in welk geval wel zijn gedachten op andere plekken zetten, daar moest de groenahrige al blij genoeg mee zijn.

Hij had daarwerkelijk geen idee wat er in het hoofd van de ander omging, maar het was wel te raden dan deze ergens veel over aan het nadenken was. Het leek de groenharige zowaar onmogelijk over dat deze zich zo een zorgen aan het maken was over Nahtan, eraan denkende wat er de vorige keren was gebeurd. Eric leek het ook niet zeker te weten, maar deze dacht niet dat Tore er iets ergs achter bedoelde. Hij gronste wel even kort bij diens woorden, over dat deze als 'toekomstig gymleader' iedereen die een Electric type in diens team had wou helpen. Wat zou hij een slechte gymleader zijn dan zeg. Het was nog net aan dat hij het hardop had gesproken, maar dat had de jongen toch niet gedaan. De blonde had tamelijk verrast gekeken toen Nathan met diens eerste voorstel had ingestemd, maar leek zich al snel weer te herstellen. Hij had nog zijn lege beker niet weggegooid, maar dat was wel iets dat hij waarschijnlijk zo ging doen als de twee hier weggingen. Hij lette weer op de ander toen deze wat begon te spreken, over dat als hij klaar was ze konden gaan, en dat het dichtbij de Prism Tower was. Ah, dat was niet zo ver. "Laten we dan maar gaan." klonk er van hem, waarna hij overeind kwam. Hij had bijna moeten grinniken bij de opmerking van de ander, van over de overal met twee Fighting type Pokémon dan.

Er kwam, voor de tweede keer dat hij in een café zat en Tore was bij hem, iets de Staryubucks inrennen. Maar nu was het geen overvaller met twee Gurdurrs, of wat voor Pokémon. Al kon hij niet zo snel op de naam van het beestje komen, wist de jongen wel dat dit de pre-evolutie van van Pikachu, Piku? Nee, dat was hem niet. Wel iets met 'Pi', dat wist hij wel zeker. Pas zodra het beeste per sé naar de twee was toegerend, zag hij dat het gele ding dikke tranen had in diens ogen en vreselijk angstig aan het kijken was. Oké wat? Hij had wel zeker door gehad dat de blonde zijn woorden in de lucht had geslagen en zich met het kleine ding bezig hield, maar dat maakte hem eigenlijk maar weinig uit. Moest hij echt dat beest helpen? De Ier had het al zeker gemerkt hoe Nathan zich voelde over.. dit, en had besloten dat deze voor nu even zou gaan 'optreden'. In andere woorden, hij voelde al snel hoe zijn zoch weer flink wazig werd, eigenlijk alles wel.
Eric had even een enkele keer met zijn oogleden geknipperd, weer een klein beetje wennen om het zo te noemen. Ondertussen leek de ander het beestje een bes aan te bieden, als de jongeman het goed had, was dit een soort waarvan Electric types hielden. Had die gast dat standaard op zak voor zijn eigen Pokémon ofzo? Hij zou het net gaan denken zeg. De groenharige had alweer zijn standaard koude blik opgezet en was dan ook niet zo snel van plan om dit te veranderen. Er werd licht gezucht door hem bij de woorden van de blonde. "Alsof je op andere gedachten kan worden gebracht.." mompelde hij, maar het was echt net aan luid genoeg voor hem om het te horen. Het maakte de jongemn niet uit eigenlijk. "Maar prima dan." enkel, waar the hell moesten ze beginnen met zoeken? Dat was nu nog de grootste vraag.