I can feel it in my bones +Riddle

Ugh, waarom moest het nou weer per se winter zijn. De groenharige hield totaal niet van de kou, hij was eerder een zomermens. Gelukkig werd het wel al zeker duidelijk dat de lente er al snel aankwam; de dagen werden overduidelijk langer, de temperatuur ging wat omhoog en de bloemen gingen bloeien, al was het daar voor op het moment nog te koud. Bij elke keer dat de groenharige lucht ging uitblazen verliet een klein wolkje condens uit zijn mond, welke al snel verdween in de koude ochtendlucht. Het was niet al te lang geleden of de jongen had met Riddle gesproken, welke in de eerste instantie het verkeerde nummer had getypt. Ach, dat soort dingen gebeurde eenmaal en ze soms net zo snel voorbij op sommige momenten als ze waren langsgekomen, dat scheelde weel weer omdat de soort dingen voor awkward gesprekken gingen zorgen. Nathan was aan het rondzwerven bij Camphrier Town, hij had werkelijk geen idee waarom, misschien dat er iets te vinden zo zijn als de groenharige goed ging kijken. Hij was er nog nooit geweest, dus voor de groenharige jongen was het überhaupt al een wonder dat hij de weg had kunnen vinden welke naar het stadje leidde. Misschien dat hij Achilles of Agrona er wat kon gaan trainen, eigenlijk zou dat niet eens zo een heel slecht doel zijn in het algemeen. Nadat hij op een geruime afstand van het dorpje was gegaan, bleek het dat de groenharige in een veld vol met bessen stond en meteen verdween zijn plan uit zijn hoofd als sneeuw dat voor de zon zou gaan doen. Alle vier de Poké balls werden van zijn riem los geklikt, vergroot en daarna de Pokémon die erin zaten kwamen met witte flitsen eruit. Nog de seconde voordat ieder zijn of haar eigen kant op vloog (bijna letterlijk) sprak hun trainer nog ”Niet te veel hoor, anders worden jullie dik.” zijn aandacht bleef hangen op Zira de Fennekin, zij was de jongste en Nathan had er wel het vertrouwen in dat Agrona, Achilles en Abby hunzelf niet in de problemen gingen werken. Al bleek het dat zijn zorgen om niks waren en de Fox Pokémon haar best deed om haarzelf niet te verwonden of iets dergelijks.

Ineens, gewoon vanuit het niets was er een roze Pokémon verschenen en de groenharige had geen idee wat voor Pokémon het was. Het was duidelijk te zien dat deze Pokémon niet een wilde Pokémon was, de jongen was eigenlijk best wel benieuwt bij wie het ding hoorde. Om niet meteen argwaan te trekken liep Nathan richting Zira, welke haarzelf nog vol haar het proppen was met bessen. Zijn ogen scanden de omgeving discreet en op het eerste moment viel hem niks op, dus gewoon om het te weten waar het andere persoon zat gaf hij de Fennekin vlak bij hem een zacht seintje, om de omgeving te gaan verkennen. Wie het ook was, hij of zij wou zich niet laten zien aan de jongen en dat wekte dus degelijk zijn nieuwsgierigheid. Om ervoor te zorgen dat Zira niet werd gemerkt tussen de struiken liep de jongen richting de roze Pokémon en keek er nieuwsgierig naar, wat voor Pokémon was dat ding nou?

Het leek erop dat Zira haar zoektocht‘voltooid’ had door enthousiast blaffend geluidje bij een boom te maken, meteen was zijn aandacht niet meer bij het roze geval en met snelle passen ging de groenharige in richting waar het geluid had geklonken wat de Fennekin had gemaakt. Al snel kwam er een bekend gezicht tevoorschijn, wat een toeval zeg. Zijn ogen toonden zoals normaal niet echt een emotie, alleen die koude blik ”Hallo Riddle.” Het leek de groenharige niet dat ze er bepaald lang zag, gewoon een simpel gokje was dat. Met een simpel handgebaar werd de Fox Pokémon weer weggestuurd, vrij om weer berries te gaan eten, wat Zira dus ook zeker ging doen.

"Wat doe jij hier?" ze leek nogal verbaast te zijn, niet dat hij bepaald goed door acts of zo iets dergelijk kon zien. De groenharige hield enkel zijn schouders op ”Eerst wou ik wat gaan trainen, tot ik hier aankwam.” nee, het zou niet bepaald handig zijn als hij bij de struiken ging trainen, gezien bijna al zijn Pokémon bij het fire type behoorden en dus de boel in vuur en vlam konden zetten. Daar had de jongen zelf geen probleem mee, hij had geen zin in problemen, dat was wel een van de redenen. Trouwens, ook een pauze of een dagje vrij zo nu en dan kan natuurlijk ook geen kwaad.

Het werd nogal awkward, niet bepaald raar gezien de vorige keer, wat ook eigenlijk meteen de eerste keer was, kon hij zich door één bepaalde zin niet in bedwang houden. Waarschijnlijk was de blondine bang ofzo dat hij weer zo iets zou krijgen, al was een van de dingen die de groenharige zich had voorgenomen om meer controle erover te krijgen. Ze verklaarde dat ze gewoon wat aan het wandelen was, dus net zoals de jongen, weinig bijzonders. Ineens ging een holo-caster, Nathan deed weinig moeite om naar de zijne te gaan grijpen omdat Riddle al de hare erbij had en het ding tegen haar oor hield. Met een half oor probeerde de groenharige mee te luisteren, wat al snel onmogelijk bleek omdat het ding van de blondine op de luidspreker stond, zelf leek Riddle dat niet te weten, gezien deze zodra een andere stem klonk het ding op een flinke afstand van haar oor hield. De jongen ving het een en het ander op, waarmee zijn brein nog een acceptabel onderwerp mee kon gaan maken. De blondine moest iets bij haar vader afleveren zodra ze bij haar huis kwam, welke, als de jongen het goed had gehoord (en hij was er zeker van dat hij dat zeker had gedaan) bij Team Rocket was. Meteen, diezelfde seconde verduisterde de blik in zijn ogen, ze stonden niet woedend, als er een ding was waar Nathan zeker niet tegen kon, waren het wel Team Rocket leden. "Haha moeders toch" lachte Riddle nerveus zodra ze eenmaal het ding in haar zak had teruggestopt. Hij sprak niks, al was het overduidelijk als iemand naar hem keek dat de groenharige wel in staat zou zijn om iemand te kunnen vermoorden, zo dat niet, een blijvende wond, litteken of wat dan ook achter laten. Zonder enkele waarschuwing verscheen er een mes in zijn hand, welke de jongen in een fractie van een seconde uit zijn mouw had weten te krijgen, kwam dat ding toch ooit van pas zeg. Omdat de groenharige zo dichtbij stond zou het onmogelijk moeten zijn om hem te ontwijken, gezien Nathan zonder waarschuwing richting Riddle schoot en nog voordat ze hopelijk de tijd zou hebben om te reageren in de houdgreep te nemen. Het mes werd stevig tegen haar keel gehouden, niet dat het ging bloeden maar wel dat als er een onverwachte beweging zou gaan komen, dat het een flinke wond zou gaan opleveren.

Het was niet al te raar dat de blondine zo aan het reageren was, wie zou dat niet, als er ineens een mes tegen diens keel werd aangehouden, en elke beweging die te groot was hem of haar kon gaan vermoorden? Voor zover de groenharige wist, niemand. Riddle trilde helemaal en begon daarna, met tranen in haar ogen, te smeken of de jongen haar wou gaan loslaten. Er werden allerlei dingen verzonnen waardoor ze hoopte dat de groenharige los zou laten en wanneer de blondine sprak dat ze niet het meest ‘normale’ (waren ze dat dan? Normaal) lid was werd er een wenkbrauw opgehaald en zijn greep iets verslapt. Dit zou haar wat meer ruimte geven om normaa te kunnen spreken, zonder dat meteen haar nek meteen open lag ”Oh?” er klonk niks anders dan woede in zijn stem ”En waarom ben jij dan zo anders dan?” ze had alleen ruimte gehad om te spreken, als ze probeerde haar los te wringen of iets dergelijks zou ze het bloed zowaar kunnen proeven.

Riddle begon stotterend met haar zin, waarschijnlijk dacht ze (voor de verandering) nu wel goed na met wat ze aan het zeggen was. Geen keus hé? Iedereen heeft een vrije keus, zolang je er maar moedig genoeg voor was om deze te verdedigen. ”Onzin.” sprak hij met diezelfde kille maar bijna dodelijke stem en daarna zijn eerdere gedachten uitend. Daarna ging de blondine verder, haar stem was zo zacht geworden dat ze bijna aan het piepen was. De post rondbrengen, het leek iets kleins en onbelangrijks maar het kon soms wel extreem belangrijk zijn. Hij had geen idee met wat de met stempel bedoelde en dat maakte hem ook vrij weinig uit.

Ze leek helemaal in paniek te zijn toen de groenharige haar niet leek te geloven, haar stem werd zachter, alsof ze niet genoeg lucht kreeg om gewoon te ademen. De grip die Riddle op zijn arm had werd zachter en verloor uiteindelijk al zijn kracht, uiteindelijk vielen haar ogen dicht. Jep, hij wist het zeker, ze was flauwgevallen. Als hij geen mes tegen de nek van de blondine aanhield en zo kwaad was, had het best wel romantisch kunnen zijn maar dit was wel alles behalve dat. Hij liet los, liet het mes verdwijnen en keek haar enkel aan en sprak tegen de flauwgevallen blondine, al wist hij dat ze hem niet zo gaan horen "Oh Riddle, dat je alleen al deel bent van Team Rocket zegt me genoeg."