I can feel it in my bones +Riddle

Het duurde niet al te lang of de blondine kwam alweer bij bewustzijn, ze zat erbij alsof ze net was wakker geworden van een nachtmerrie. Een grijns verscheen op Nathan's gelaat, haar enige probleem was dat die 'nachtmerrie' nog voor haar stond. Ja hoor, ze merkte de groenharige jongen op en meteen met een enorme angstige blik in haar ogen krabbelde Riddle overeind en schoot ervandoor. Hij zou maar achterna moeten gaan, voordat ze helemaal kon gaan wegkomen en hem 'verklikken', tegen een iemand kon de groenharige het misschien net aan maar heel Team Rocket in zijn nek krijgen zou alles behalve een goed idee zijn. Al zijn Pokémon werden terug gekeerd op Zira na, als de blondine zich weer ging verstoppen zou de kleine Fox Pokémon haar met gemak kunnen vinden. Toen dat eenmaal geregeld was liep de jongen de berry fields uit, in de richting waar de blondine was heen gevlucht. De Fennekin werd bevolen een andere, minder opvallende weg te nemen en zo naar haar te zoeken. Met elke stap die Nathan zette liet hij zijn ogen van links naar rechts glijden, misschien dat hij haar zelf nog kon zien.

Ondertussen had de groenharige zicht verloren op Zira maar hij had er wel vertrouwen in dat het goed kwam, wel hield hij in zin hoofd dat de Fox Pokémon gestolen kon worden maar waarschijnlijk had de blondine het drukker met rennen dan echt een ander doel voor ogen te hebben. De lange rijen met struiken vol met berries waren langs hem gegaan, zo nu en dan bewogen de takken van bomen heen en weer, op het ritme van de wind. Zijn blik ging langs diverse struiken, het zou onwaarschijnlijk zijn dat de blondine zich daarin verschool. Misschien dat ze bij een boom ging verstoppen, gezien ze daar als eerste ook te vinden was maar welke was het dan? Zijn pas werd versneld en hij liep langs de bomen, elke nauwkeurig scannen op een beweging van wat dan ook. Niks, nog niks was er te zien, zo snel was ze tot ook niet het veld uitgelopen? Hij stopte onder een random boom, waarin toevallig Riddle zat maar natuurlijk kon hij dat niet weten. Hier had hij een prima uitzicht op de velden, zijn vingers werden tegen zijn mond gezet en er klonk een hoog fluitje, waardoor Zira meteen weer terug kwam.

Ineens klonk er wat geritsel, van vlak boven de jongen. Het was veel te opvallend als het een van de vele Bug Pokémon waren die er te vinden waren, dus vrijwel meteen ging zijn blik omhoog, om daar alleen maar een vallende Riddle aan te treffen. Geweldig helemaal ge-wel-dig, hij had haar ‘gevonden’ maar niet bepaald op de manier dat de groenharige het had gehoopt. Het voelde net alsof hij alle tijd van de wereld had om het te ontwijken maar nee, zijn lichaam werkte niet mee. De blondine viel recht op hem, waardoor hij met een onverwacht harde smak tegen de grond aanknalde. Een zachte kreun verliet zijn mond en hij probeerde overeind te komen, al was het moeilijker dan gehoopt. Hij bleef de blondine dus maar gewoon met die doodse blik aanstaren, tot ze hem zeg aankeek en diezelfde seconde verstoof ze van schrik. Zijn kille stem sneed zowaar door de lucht ”Ga. Van. Mij. Af.” elk woord werd met nadruk uitgesproken, zo nodig waren er wel andere alternatieven om overeind te komen maar op het moment en de huidige situatie zou dit wel genoeg moeten zijn.

Vrijwel meteen zodra hij klaar was met spreken schoot de blondine van hem af, dat scheelde zeg. Hij kwam nu ook zelf overeind, de botten in zijn nek kraakten even omdat hij deze weer probeerde los te krijgen, een stuk beter zo. Ze begreep het niet, daar was iets wat ze deelden, het was duidelijk dat de jongen wrok koesterde, want hij begreep het ook niet waarom de Team Rocket in kanto nou Agrona wou gaan stelen, toen zijn nog een Charmander was en de jongen zijn reis pas was begonnen. Langzaam ging Riddle stappen naar achter zetten, al zodra hij dat merkte ging de jongen in hetzelfde tempo naar voren, terwijl zij juist naar achter ging. ”Laat jouw gezicht nooit. Maar dan ook nooit meer zien.” gaf hij als antwoord, op haar eerdere ‘vraag’.

Vrijwel meteen begon Riddle hevig te knikken, het leek er niet op dat hij eigenlijk in bepaald gevaar was, want het zag er niet naar uit dat de blondine het zou durfde te zeggen wat er nou precies was gebeurd. En nadat ze had gezegd dat ze elkaar nooit meer zouden zien vluchtte ze de Berry Fields uit, de groenharige had wel genoeg gedaan dus hij ging tegen de boom aan leunde en telde in zijn hoofd tot tien, dat zou wel een van de effectiefste methoden zijn dat hij zichzelf zou kunnen kalmeren.