Just shut up for a moment, okay?! [GANZENOPDRACHT + OPEN]

Het was een rustige dag. Kaito had zijn Pokémon allemaal uit hun bal gelaten en lag rustig in het gras. Nou ja, voor zover het rustige moment nog zou duren… Zijn blik gleed geïrriteerd naar Aqua en Aurora welke met elkaar bezig waren. Ze waren elkaar aan het slaan. Aurora probeerde Aqua met haar staart tegen zijn gezicht te slaan waarop de arrogante Piplup boos reageerde. Aurora liet een zwakke waterstraal – waar ze duidelijk nog op moest oefenen – naar Aqua gaan. Deze ontweek het handig en de waterstraal kwam terecht tegen Flare, waardoor Kaito zijn hand tegen zijn gezicht sloeg. Oh nee… de Litwick keek kort verbaasd zijnde naar Aurora en begon vervolgens te huilen. Kaito zuchtte geërgerd en kwam vervolgens overeind. ‘Kom kom,’ sprak hij. ‘Niks aan de hand. Gewoon wat water.’ Hij liep naar de Litwick toe en nam het, zich ongemakkelijk voelend, in zijn armen. Aqua vond dat hij ook wat aandacht verdiende en liep met opgeheven kopje naar Kaito toe. Daarbij gaf hij een duw tegen Everest die op zijn gemakje aan het rusten was. De Snover rolde om en viel daarbij met zijn kin op de grond, waarop de Pokémon woest naar Aqua keek. Vervolgens keek hij geïrriteerd naar Aurora en besloot om vervolgens weg te lopen. ‘Hé, hier blijven jij!’ riep Kaito nu kwaad wordend. Aqua sloeg met zijn pootje tegen Kaito’s been om zijn aandacht te trekken en begon vervolgens zeurende geluiden te maken. Aurora keek ongemakkelijk naar de huilende Litwick. ‘Psycho, gebruik je Confusion om Everest hier te houden. Shadow, houd Aurora bezig,’ sprak hij tegen zijn oudere Pokémon. Deze knikten naar hem. Terwijl Shadow gekke gezichten trok naar Aurora, deed Kaito nog eens een poging om de Litwick te kalmeren. Hij slaakte een zucht toen deze poging niet echt lukte en liet zich geïrriteerd in het gras vallen, Aqua’s pogingen om met hem te praten zo veel mogelijk negerend. Waarom had hij gewoon geen oude Pokémon in het wild gevangen?!

_{Het was een mooie dag. Een mooie dag die te mooi leek om waar te zijn. Het zonnetje scheen fel, er woei een warme lentewind. De Pidgey en Fletchling floten gezellig met elkaar in de bomen die boven Taiga uittorende. Zwijgend liep ze langs een zandpad dat omgeven was door bomen die kaarsrecht langs de weg stonden. Aan het einde hoorde een Berry Field te zijn. Haar nieuwsgierigheid was gewekt aangezien het klonk als een plek waar weinig mensen waren. Mensen waren altijd erg aanstotelijk luid. Ze waren nou nooit eens normaal. Taiga had een specifieke definitie van normaal, eentje waar al gauw niemand aan voldeed. Haar blauwe ogen spotte licht aan het einde van het pad. Nieuwsgierig ging ze wat sneller lopen.
Ze kwam uit op een plek die exact was zoals ze in gedachten had. Een grote open plek, lange rijen met berry bomen. Ze liep timide verder toen ze het idee kreeg dat er niemand was. Mooi, kon ze hier even haar pijnlijke voeten laten rusten voor ze terug ging naar Lumiose City. Toen er wat goeroemoer klonk achter de rijen bomen bleef ze stokstijf staan. Oh, er was toch iemand? Voorzichtig sloop ze dichterbij, ze moest een beetje gebukt gaan aangezien ze met haar 1 meter 90 boven de struiken uit kwam. Ze keek om een rij bomen heen. Tot haar grote teleurstelling zag ze dat er een man zat. Meteen was haar humeur vergaan en keek ze erg kwaad. Een man zat op het grasveld vergezeld door een Piplup en een Whooper. Beide pokémon leken elkaar niet zo te mogen aangezien de de Whooper de Piplup met zijn staart probeerde te slaan, waarop de Piplup weer reageerde. Met een frons bekeek ze het schouwspel. De water gun van de Piplup kwam tegen de Litwick aan die begon te huilen. Taiga grinnikte met haar hand voor haar mond om het geluid wat te dempen. Dit zag er wel erg grappig uit. Toen de man opstond dook ze een eindje achter de struik en keek hem wantrouwig aan ook al zag hij haar niet. De Piplup werd jaloers op de Litwick en gaf de Snover, die nietsvermoedend lag te rusten een vrij harde duw. Er was geen twijfel mogelijk. Deze man had de macht over .. baby pokémon. Niet erg bedreigend. Baby pokémon. Je hield er van of je hield er niet van. Als het van die huilerige krengen waren was Taiga al gauw op ze uitgekeken. Ze streek een pluk stijl, ravenzwart haar uit haar gezicht en ging op haar hurken zitten. Zo gebukt staan deed haar rug zeer. De man blafte een commando en nu pas merkte Taiga de Gastly en de Alakazam op. Oh, toch niet zo waardeloos team. Ze keek toe hoe de oudere pokémon de kleintjes bij zich hielden. Ondertussen probeerde de man nog steeds de Litwick te kalmeren, wat niet scheen te lukken. Op dat moment stond Taiga op en rechtte ze haar rug. Het gekrijs van die Litwick irriteerde haar meer dan wat dan ook. Zo te zien leek die man er geen barst van te kunnen, wat verwachtte je ook van een man, dus moest Taiga het maar weer oplossen. Ze pakte de pokébal van haar Sigilyph en haalde haar tevoorschijn. "Sigilyph, zorg dat die Litwick eens ophoudt met het verstoren van de rust" Sigilyph creëerde drie blauwe bollen op de plek van zijn drie ogen die rond begonnen te draaien op een sloom ritme. Ze zweefde op de Litwick af en toen ze die raakte viel die als een blok in slaap. Op momenten als dit was Taiga heel blij dat ze Hypnosis kende. De Sigilyph zweefde weer terug naar Taiga en bleef naast haar in de lucht hangen. Met een hele diepe zucht wendde haar blauwe ogen zich naar die van de man. "Zo te zien gaaf het opvoeden van baby pokémon je niet echt heel goed af" Zei ze luchtig met een opgetrokken wenkbrauw.}  

‘Piplup!’ krijste Aura en ze sloeg met haar armpje naar Kaito toe. ‘Weet je dat je echt verwend bent, dat je blij mag zijn dat je in dit team zit en dat ik je nog niks aangedaan heb?’ vroeg Kaito snauwend. De Piplup zette zijn armpjes in zijn zij, trok een gezicht naar Kaito en keek zijn trainer vervolgens boos aan. Kaito draaide met zijn ogen. Hij was echt niet voor dit soort Pokémon gemaakt, maar als hij dacht aan de mogelijkheden die ze te bieden hadden… Oké, misschien was het een beetje oneerlijk van hem dat hij Pokémon uit ging kiezen om wat ze later konden betekenen voor zijn team en zijn functie als Team Rocket grunt, maar wat moest hij anders doen? Bovendien waren er genoeg andere trainers die hun Pokémon uitkozen op basis van typevoordeel en potentie in plaats van dat ze er echt een hechte band mee wilden hebben, toch? Hij had nooit gevraagd om een hechte band met deze mormels. Hij wilde enkel dat ze sterk waren. Hij gaf enkel om zichzelf en om niemand anders. Oké, misschien om Psycho een beetje, maar daar hield het dan ook mee op. Zijn zeegroene ogen keken nijdig opzij toen Flame opeens in slaap viel en de oorzaak werd hem algauw duidelijk toen er een vrouw tevoorschijn kwam. Hoelang zat ze al hier? Haar vraag irriteerde hem enorm en hij snoof. ‘En wat geeft jouw precies de permissie omdat gevleugelde vreemde ding zijn Hypnosis te laten gebruiken op mijn Pokémon?’ Hij fronste zijn wenkbrauwen arrogant naar haar, maar was stiekem wel blij dat Flame eindelijk sliep en ophield met dat vreselijke gekrijs waar hij helemaal gestoord van werd. Hij zou dat echter niet aan haar toegeven, want hij vond nog steeds niet dat ze zomaar zijn Pokémon in slaap mocht brengen zonder dat hij daar om gevraagd had. Stel dat hij Flame opeens nodig had omdat een noodgeval zich voordeed? Hij wist dat het hilarisch was omdat Flame praktisch gezien nog maar een baby was en dus niks uit kon halen als er zich echt iets voordeed, maar het ging om het idee. ‘En geloof me, ik ben beter in het opvoeden van ze dan de gemiddelde trainers.’ Hij hief zijn hoofd arrogant in de lucht. Aqua, die doorhad dat Kaito’s aandacht eindelijk van Flame was afgeleid, sprong vrolijk in Kaito’s schoot en knuffelde hem. Kaito verstijfde en zijn instinct zei hem om het beest van zich af te duwen, maar dan gaf hij de vrouw enkel gelijk en dus legde hij zijn hand rustig op het kopje van Aqua waarna hij het beest een aai gaf. ‘Zie je wel? Ze houden van me.’ Hij glimlachte. Het was wel waar. Ondanks dat hij zijn Pokémon streng behandelde, hielden ze wel van hem en dat lieten ze hem dagelijks merken. Daardoor voelde hij zich waarschijnlijk ook dagelijks zo ongemakkelijk. ‘En wat moet dat ding dan voorstellen?’ Hij trok een wenkbrauw op en deed toen een knikje naar het gevleugelde beest dat Flame in slaap had gebracht. Aqua probeerde Flame ondertussen ruw uit Kaito’s schoot te duwen zodat hij genoeg plaats had voor zichzelf, maar Kaito gaf hem een bestraffend tikje zodat hij onmiddellijk ophield. Hij zuchtte, wachtte op antwoord en keek haar dus maar afwachtend aan.

<sub>Ah, ze werd opgemerkt. Het was leuk om te zien dat hij totaal geen idee had gehad van haar aanwezigheid. Dat maakte het alleen maar beter. Toen de Litwick in slaap gevallen was kwam er een enorme rust over het veld. 'En wat geeft jouw precies de permissie omdat gevleugelde vreemde ding zijn Hypnosis te laten gebruiken op mijn Pokémon?'. Een arrogante glimlach trok over haar gelaat en ze zei uiterst rustig "Mijn medelijden, ik zag al dat je het niet erg goed in je eentje op kon lossen dus ik spring bij". Haar glimlach werd alsmaar breder toen hij een hele stroom van woorden en excuses haar kant op gooide. Wat voor goede opvoeder hij wel niet was en dat hij beter was dan de gemiddelde trainer. Hoe ze van hem houden en nog meer gezever. "Vandaar dat je het ook zo goed onder controle had, daar net .." Zei ze met een niet erg overtuigend kuchje er achteraan. Toen hij een soort van belediging naar Sigilyph gooide vouwde ze haar handen op haar rug met een blik alsof ze een heel dom kind moest uitleggen wat 2 + 2 was. "Dat moet een pokémon voorstellen, dit is Sigilyph". Stelde ze hem geduldig voor. Ze nam de Alakazam en de Gastly even rustig in zich op aangezien zij de enigste pokémon leken die een beetje interessant waren. Taiga straalde Sigilyph weer terug in haar bal en klikte hem aan haar riem. "Nou, als je nog hulp nodig hebt met opvoeden roep je maar". Zei ze sarcastisch en ze liep langs hem heen om een rustig plekje uit te zoeken op het groene veld. Puh, en dat was alle aandacht die hij van haar kreeg.

OOC: Oeps, late reactie. Ik zag heel je reactie niet ):</sub>

Kaito rolde met zijn ogen naar haar. Hé, als hij wilde kon hij die krengen best onder controle houden, hoor. Hij besloot om verder niet meer op haar te reageren, want dat was ze niet waard. Toen ze haar Pokémon terugkeerde, besloot hij dat het een goed idee was om dat ook te doen. Hij keerde alle Pokémon terug in hun Poké Ball, behalve Psycho. Deze bleef aan zijn zijde staan en leek, net als Kaito, ook een beetje te genieten van de rust. Vier Pokémon erbij die dan ook nog eens baby’s waren was misschien te veel van het goede, maar hij probeerde zich op te vrolijken met de gedachten dat ze later sterke en gerespecteerde Pokémon werden. ‘Ik ken hem niet, dus hij moet wel ergens uit Unova komen,’ zei hij als een tikkeltje een late reactie. ‘Ik heb geen hulp nodig met opvoeden. Stop daarover!’ riep hij haar na. Ze was echt behoorlijk irritant. Alsof hij niet voor zichzelf en zijn Pokémon kon zorgen, zeg! Wacht maar. Later zouden ze groot en sterk zijn en dan was hij diegene die hier kon lachen. ‘Wat een rust!’ riep hij na een tijdje grijnzend tegen haar. Hij moest eerlijk toegeven dat ze er helemaal niet lelijk uitzag en dat hij haar wel eens wat beter wilde leren kennen, maar dan had ze nu maar niet zo vervelend tegen hem moeten doen. En dus bleef de zilverharige man koppig zitten waar hij nu zat. Zijn zeegroene ogen keken naar het meisje. ‘Is het leuk daar in je eentje?’ riep hij vragend naar haar. ‘Want hier is het best gezellig.’ Psycho grinnikte even met zijn baasje toen deze met zijn handen achter zijn achterhoofd gevouwen achterover ging liggen en genietend naar de hemelsblauwe lucht keek. Lekker rustig, zeg!