[Ganzenopdracht] Shut Up and Dance [+Tyson Kinomiya]

Ze was te laat, of niet? Alex had de tijd net bekeken en had nog maar twee minuten voor de deuren van het theater dicht gingen. Vaak ging ze niet naar de bioscoop, maar er draaide wel een erg leuke animatiefilm die haar wel aan had gesproken en dus was ze onderweg naar de bios van Shalour City. Helaas, echter, was ze te laat vertrokken en kwam daarom haast te laat – al niet echt te laat – om een kaartje te kopen voor de gewenste film. Misschien had ze niet nog even met Sagittarius moeten spelen voor ze vertrok, al kon ze het niet over haar hart krijgen om de Growlithe in zijn speelse bui achter te laten in het Pokécenter. Niet dat de rest niet met hem had kunnen spelen, maar hij had specifiek om haar aandacht gevraagd. Alex lette niet op alle borden die aangaven dat ze een bepaalde kant op moest lopen om bij de film te komen; ze volgde de route die zij dacht dat de juiste was, want ze had van tevoren natuurlijk een route uitgestippeld. Pas toen ze door de deuren van het gebouwtje liep en zag dat het niet op een bioscoopzaal leek, kwam ze erachter dat ze compleet de verkeerde kant op was gegaan. En ze was ook niet in een normale hal terechtgekomen; nee, aan de mensen en de houdingen te zien, was dit een dansles. “Ah, een laatkomer?” vroeg de vermoedelijke dansinstructeur. Alex wilde met haar hoofd schudden, aangeven dat ze hier niet was voor een dansles, maar ze stond als aan de grond genageld. “Maakt niet uit. Kom er vlug bij!” Wacht. Wat? Ze moest mee dansen? En aan de bewegingen van de man te zien, wilde hij dat ze met hem ging dansen. Het meisje hief haar handen op en deed een stap of twee achteruit, maar de man overbrugde die afstand en greep haar bij de hand vast. Shiftry. Terwijl hij haar bij zich trok om de danspassen voor te doen, kon ze maar één ding denken: Help!

Nog voor ze echt konden dansen, gebeurde er al wat. Alex wist niet of ze Arceus moest bedanken hiervoor – al helemaal niet toen ze zag wat er was gebeurd. Ze keek op en werd bijna verblind door het felle licht van de elektriciteit, maar pas toen het licht verdween, was te zien waarom het was verschenen. De dansinstructeur had de blondine meteen van schrik losgelaten en keek even verward naar waar het vandaan kwam; een Pikachu. De Pikachu zat inmiddels op de schoot van de jongen en het duurde even voor Alex doorhad wat er was gebeurd. De jongen had, om de één of andere rede, een stroomschok ontvangen van het gele wezentje. Maar waarom dat was, dat was Alex nog altijd onduidelijk. Er werd naar de dansinstructeur gewezen. Alex was compleet in de war. Het meisje besloot maar op de jongen af te lopen, terwijl de man afgeleid was door de Pikachu. De blondine hurkte voor de vreemdeling neer en keek hem bezorgd aan. “Hey,” begon ze begroetend. “Gaat ‘ie?” een elektrische schok was immers niet niks. “Wat is er gebeurd?”

De jongen was niks anders gewend van die gele haarbal, waardoor Alex toch even bezorgd fronste. Was de band zo slecht tussen die twee, dan? Ze keek even naar de Pikachu in kwestie, maar daar leek het eigenlijk niet op. De pokémon leek zelfs erg vriendelijk, want het bood zelfs zijn excuses aan. Niet aan haar, of aan zijn eigen trainer, maar aan de dansinstructeur. Alex vroeg zich af waarom, maar besloot daar maar niet naar te vragen. Op haar andere vraag kreeg ze het antwoord dat de Pikachu graag hielp, maar dat hij het meestal op een verkeerde manier deed. De blondine keek verward van de jonge trainer naar zijn gele pokémon. Helpen? Verkeerde manier? Waar wilde hij dan... Oh. Ze had vast heel moeilijk gekeken toen die man haar plotseling vastgreep om met hem te dansen; iets wat ze eigenlijk niet had gewild. Van die film kwam dit keer even niks – daar was ze nu toch wel echt te laat voor. “Ik snap het al,” sprak ze met een kleine glimlach tegen de jongen. “Dan zal ik je Pikachu zo maar even bedanken,” knipoogde ze naar hem. Vervolgens stak ze haar hand naar hem uit om hem overeind te kunnen helpen. “Ik ben Alex, trouwens,” stelde ze zichzelf voor. Als hij niks te doen had, dan kon ze wel met hem optrekken, toch? Tenzij hij daar geen zin in had. Maar Alex wilde hem toch liever even in de gaten houden voor het geval dat. Met elektriciteit moest je immers niet spelen.