Watch them Ballin'[+Tyson Kinomiya]

Veel zin om iets te doen had hij zeker niet, dus nam hij een eenvoudige wandeling met Gauss naast zich lopend. Voor een simpele toeristenuitje had hij Santalune maar bezocht, gezien zijn eigen reden voor aanwezigheid door de eerste gym kwam. Dat voelde eigenlijk ook dan een flinke poos geleden, langer dan het in werkelijkheid was. Veel meer Pokémon dan de Emolga, Mareep en Elekid had hij toen der tijd niet en zijn kennis van Kalos was toen nog schaars. Terwijl hij door de rustige straten liep vielen hem eigenlijk ook wel wat gebouwen op die hem ontschoten waren door de zenuwen die hij voor de eerste gym koesterde bij zijn vorige bezoek. Zo zag hij oude stenen gebouwen waar het jaartal van de renovatie en bouw nog op stonden; 1920, 1950 en een enkeling kwam zelfs uit de 19e eeuw. Oude architectuur ging hem normaal gesproken niet aan, maar op dit punt was hij dan ook wanhopig naar afleiding. Alles om maar even niet over een zekere persoon te hoeven nadenken en daar in zijn bed over te zitten woelen. Even volkomen ontspanning en afleiding. Geïntrigeerd benaderde hij een nóg ouder gebouw wat de restanten van een kerk scheen te zijn. Enkel de kerktoren en kapel stonden nog overeind, maar meer was het niet. Helaas zag hij in zijn ooghoek al nieuwbouw staan die flink contrasteerde met de charme van de kerk.
Een betonnen blok met neon letters daarvoor die plastic speelgoed verkocht voor kinderen, maar vrij verlaten leek. Dat scheelde zeker, want om ook nog kinderen te horen krijsen…? Zijn blik viel wel op een felgekleurde schim welk vlak voor het gebouw zat, maar voordat het tot hem doordrong wat het was, sprintte de Luxray dolgelukkig ervandoor. Wat de... “G-Gauss!” riep hij nog, maar het had geen zin en de ‘schuwe’ Pokémon sprong in de schim. Heh, ‘in’ de schim? Dat was toch niet.. mogelijk? Tore sprintte de vrolijk grommende Luxray achterna en zijn gezicht vertrok bij het zien van de zee vol felle verblinde kleuren. “S-Serieus, Gauss, een ballenbak?” Kwispelend met zijn staart reageerde de Pokémon op zijn naam, terwijl hij vrolijk zijn tanden in een plastic bal zette. De Pokémon was jong en iets minder angstig dan hij vroeger was geweest, maar dat hij zich wist te vermaken met plastic ballen? Dat deel was nieuw voor hem en hij slaakte dan ook een vermoeide zucht.