Feel The Moment II & Alex

Mabel knikte begrijpend, training was belangrijk voor een pokémon en je moest er niet te licht over doen. Dat had ze wel gemerkt met Silver, hij had ook heel wat training nodig als hij het eerste gevecht verloor waar hij toevallig in terecht kwam. Al was het wat oneerlijk te zeggen dat hij er iets aan kon doen, de Hippowdon was gewoon te sterk geweest. Daarom was het beter om gewoon sterker te worden. "Waar is jullie fokkerij dan?" Vroeg Mabel geïnteresseerd, als ie in Hoenn was kon ze het al heel binnenkort bezoeken en als het in Kalos was.. tja, dan werd het later. Maar als Lori in Hoenn woonde zou het hoogstwaarschijnlijk in Hoenn staan, of gaan staan. Over Kanto en Johto dacht ze even kort na, misschien in de toekomst. Eerst Hoenn en Kalos eens bekijken, ze had nog jaren de tijd om rond te reizen. Watervallen leken haar wel mooi, ze had er nog geen gezien, maar als water mooi was, was het als een waterval. En Kanto en Johto moesten ook mooi zijn, al kon Kanto wel wat gevaarlijk zijn, met het hele TR en zo. Maar wie had er interesse in een chagrijnige Pidgeotto? Ze waren redelijk veilig.
"Misschien," glimlachte Mabel als reactie op het baby gedoe. "Misschien help een baby pokémon wel met van alles." En alles was dan gewoon haar rare fobie, ze keek even naar de Growlithe, het was toch wel een schattige hond. Moest je je voorstellen hoe pups er uit moesten zien, vreselijk schattig. En daarbij waren Growlithes ongelofelijk trouw, ze deden alles voor hun trainer, als ze er een goede band mee hadden. Net zoals zij en Silver, de Pidgeotto wilde haar ook alleen maar beschermen. Maar daarvoor hoefde hij niet te veranderen... het was een beetje laat om daarvoor te zorgen.

Waar de fokkerij was. Alex zuchtte even en trok een bedenkelijk gezicht. “Ik heb bij Arceus geen idee,” gaf hij toe. “Eerlijk gezegd moet ik dit nog allemaal aan Lori doorspelen... Niet dat zij het erg gaan vinden, maar ja, er staat verder nog niks op de planning.” Hij dacht even na en liet een korte stilte vallen. Als hij echt het breeden door wilde zetten, dan kon hij het beste hier in Kalos al beginnen, of niet soms? Dan kon hij een extra zakcentje verdienen om naar Hoenn te gaan. Dan kon hij daar de reis van betalen. Maar dan had hij eerst een pandje nodig en hoewel huren goedkoper was dan kopen op de korte termijn, moest hij ook weer aan dat geld komen. Kortom, Alex moest hard aan de bak hiervoor. “Ik denk dat ik hier in Kalos dan al wil beginnen. Wat geld bij elkaar sparen voor de reis naar Hoenn,” legde hij in het kort uit. “Lori kan in principe al iets zoeken in Hoenn zelf. Dan is het gewoon een kwestie van verhuizen voor mij.” Alex lachte even. Hij zag het al helemaal voor zich. “Misschien wel,” weerspiegelde de jongen vervolgens Mabels gezichtsuitdrukking. “Of misschien ben je dan al aan je angst aan het werken; of ben je ervan af. Wie weet.” Nee, hij claimde absoluut niet dat hij het meisje kon genezen. Maar hij wilde haar wel graag helpen als ze daarom vroeg. Vandaar ook dat hij haar wilde leren zwemmen. Nu was hij zelf geen expert, maar hij ging tenminste niet kopje onder, dus wat dat betreft was hij in ieder geval goed.

Mabel zuchtte, het leek allemaal heel leuk, breeder zijn. Natuurlijk moest je pokémons niks dwingen, maar het moest wel gezellig zijn, groot huis, spelende babypokémons, toekijkende ouders. Als ze niet beter wist zou ze er helemaal voor gaan, lastig. "Misschien als ik over mijn persoonlijke angsten kom, dat ik ook nadenk over breeder worden," ze keek even naar Silver. "Of nou ja, later," voegde het meisje er grinnikend aan toe. "Ik zou het Silver eerlijk gezegd niet willen aandoen, en ik denk niet dat de wereld op nog een nest Pidgey's zit te wachten." Het had inderdaad niet veel zin een veel voorkomende pokémon te fokken, daarbij... Silver en vader zijn. Nope, dat zou niks worden. In elk geval nu niet, de Pidgeotto gedroeg zich zo raar dat ze dat de kuikens ook niet aan wilde doen. Gewoon geen van beide. Niemand won er iets mee, Silver was speciaal voor haar, maar voor de meeste mensen gewoon een Pidgeotto. "Wie weet," mompelde het meisje als reactie, hopelijk was het makkelijk, van een angst afkomen. "Dus, staan er nestjes op de planning?" Vroeg Mabel na een korte stilte grinnikend, ze had geen idee wat voor pokémons Alex had, misschien zat er wel iets heel interessants tussen. Growlithes waren in elk geval al zeldzaam.

Alex keek op toen Mabel erover begon dat breeder haar ook wel leuk leek. Hij glimlachte bemoedigend naar haar. “Als je zover bent, dan raad ik het je zeker aan,” reageerde hij ietwat enthousiast. Ietwat maar, omdat hij niet zijn eigen dromen en idealen op een ander ging schuiven. Dat was aan hen en niet aan hem. Er zat een heel groot verschil tussen. “Pokémon zijn één van de meest accepterende wezens die er bestaan... En ze werken heel wat beter dan mensen naar mijn ervaring.” Hij keek even scheef grijnzend naar Sagittarius. Zijn team had er vanaf het begin geen moeite mee gehad dat Alex bijna elke dag een ander geslacht had. Alex was Alex. Ze waren wat dat betreft net de kleuters die hij leerde kennen in zijn jongere jaren en waar hij uiteindelijk mee was opgegroeid. Volwassenen daarentegen... De jongen schudde met zijn hoofd. Daar hoefde hij geen aandacht aan te besteden. Dat was het gewoon niet waard. “Het gaat bij breeden niet per se om hoe zeldzaam een pokémon is. Natuurlijk is dat mooi meegenomen, maar het gaat op de bouw en karakter van een pokémon. Daarom zei ik dat Sagittarius een goede fokpokémon kan zijn. Niet omdat hij zeldzamer is dan een Pidgey of Pidgeotto, maar omdat hij een mooie bouw heeft.” Alex moest even ademhalen toen hij klaar was met zijn korte uitleg en liet daarom een kleine stilte vallen. Mabel verbrak die door naar nestjes te vragen. Ook daar had hij niet echt een antwoord op. “Nog niet,” glimlachte hij naar het meisje. “Ik denk dat ik beter eerst mijn team wat kan uitbreiden. Mijn Squirtle is het enige vrouwtje in mijn team...” vertelde hij. Squirtle en Growlithe leken hem nou niet echt een match, of wel? Nee, hij kon zich beter focussen op het verkrijgen van een goede pokémon voor het moment.

Mabel luisterde stil terwijl Alex wat dingen uitlegde, misschien wel handig om te weten en zo. "Dat heeft te maken met egg groupes en zo, toch?" Vroeg ze toen de jongen klaar was met zijn uitleg. Ze had op school ook wel biologie gehad, sommige lessen waren echt een hel geweest, maar je leerde er wel van. En het was handig om te weten als je ooit wilde fokken, anders zette je twee pokémons samen neer en vroeg je je af waarom in hemelsnaam geen eieren kwamen. Maar bijvoorbeeld een Kabuto en Eevee zou niet werken, Kabuto's waren toch uitgestorven. Mabel bleef stil, ze had geen vragen meer, geen dingen om over te praten. Ze had geen idee wat ze moest zeggen. Het meisje keek even naar de Pidgeotto op haar schoot, Silver leek ook niks te willen. Behalve de Growlithe in de gaten houden, de hond kon niet ontsnappen onder de vogels blik. Rare, rare Silver, hopelijk zou hij snel beter worden, anders wist ze het ook niet.

Alex knikte op de vraag van Mabel. Zoveel onderzoek had hij inderdaad nog wel verricht. “Dat klopt. Een breeder moet daar goed op letten, anders kun je lang op een nestje wachten,” lachte hij. “Ik weet alleen niet uit mijn hoofd welke pokémon bij welke egg group hoort, maar gelukkig zijn daar sowieso wel schema’s van te vinden,” voegde hij eraan toe. Nee, al die soorten uit zijn hoofd leren zou waarschijnlijk teveel van zijn herseninhoud vergen. Daarom kon je ook handig gebruik maken van zulke schema’s. Die waren niet moeilijk te vinden. Als je een Holocaster had, of wist hoe het net werkte, dan kon je het gewoon daarop vinden. En anders was het vast wel in de lokale bieb in een boek te vinden. Alex richtte zijn blik, net als Mabel, op Silvester. “Hij zou wel een goede beschermer kunnen zijn, denk ik,” merkte de blonde jongen op. Hij leunde even op zijn hand, die op z’n beurt weer rustte op de tafel. Nou ja, zijn elleboog dan. Dit was geen houding van verveling, maar juist interesse. “Als ik de verhalen moet geloven van je, heb je misschien wel een goede beschermengel in je team. En als je echt breeder wilt zijn, let hij misschien wel op de nestjes. Wie weet.” Hij glimlachte even bemoedigend. Alex was absoluut geen betweter en hij wilde dan ook niet overkomen als zo iemand, maar hij kon het niet helpen dan het te zeggen. “Hij houdt Sagittarius immers de hele tijd in de gaten, of niet soms?” De jongen had zijn pokémon wel ongemakkelijk zien verplaatsen van houding. Silvesters blik kon hij dan misschien niet zien door de tafel, maar hij kon wel merken dat de Growlithe erg op zijn hoede was en dat gebeurde nooit zomaar bij hem.

Mabel knikte, je kon vast genoeg schema's vinden van al die egg groupes, elk type had er wel een leek het. Alex ging verder over Silver. Mabel keek even naar de vogel, een beschermer, dat was hij altijd al geweest. Misschien een beetje een kinderlijke, maar als ze hem nodig had zou hij voor haar vechten. Dat wist ze, dat had ze altijd geweten. "Ja," mompelde Mabel met een blik op Sagittarius, wauw, dat was best een lange naam. "Ik wens je in elk geval veel succes met je eigen nestjes," voegde ze er met een glimlach aan toe, ja, ze wenste Alex het beste toe. En veel succes, vooral met zijn grootouders en zo, hopelijk zat het hem mee. "Als je een nestje hebt wil ik ze zeker een keer zien." Silvester ging verzitten en Mabel's aandacht trok weer naar de vogel, zijn aandacht had ze niet, jammer genoeg. Wat was er zo dreigend aan de Growlithe, als je het zou zien zou je eerder denken dat de Pidgeotto het probleem was. Het meisje zuchtte en keek weer naar Alex, even wat anders dan haar norse pokémon.

De reactie die hij kreeg was een beetje kort en als Alex niet beter wist, dan zou hij denken dat het meisje in gedachten was verzonken. Misschien wilde ze het er gewoon niet over hebben en dat moest hij accepteren. Respecteren. Dat deed hij ook, dus hij hield er verder maar over op. “Bedankt,” reageerde hij. “Ik went jou ook veel succes.” Een glimlach verscheen rond zijn lippen. Een oprechte glimlach. Mabel verdiende die succes en ze verdiende het om van haar angsten af te komen. Hij zou op dit punt ook niet echt aarzelen om haar te hulp te schieten als ze dat nodig had. Het meisje vertelde hem vervolgens dat ze zijn nestje wel een keer wilde komen bekijken. Hij lachte even en krabde achter zijn hoofd. “Ik zal het je zeker melden als het zo ver is,” begon hij, waarop hij zich bedacht dat ze misschien in Hoenn zat en hij nog hier in Kalos. “En als het niet in persoon lukt, dan zal ik je een foto sturen via de Holocaster.” Technologie was bijzonder, of niet soms? Het maakte zoveel dingen mogelijk... Hoe iemand daarop tegen kon zijn was hem een raadsel. Op dat moment voelde hij Sagittarius bewegen en hoorde hij niet veel later een lage grom. Fronsend keek de blonde knul omlaag om erachter te komen dat het van de Growlithe afkomstig was. Maar hij gromde niet tegen Silvester of Mabel; hij gromde naar één van de mensen die naar binnen was gekomen. Alex’ frons werd alleen maar dieper, maar tijd om erover na te denken gaf hij zichzelf niet. Wie weet schrok dit het meisje aan hun tafel wel af en dat wilde hij niet. De jongeman boog zich daarom voorover en aaide geruststellend over Sagi’s vacht. “Hey, er is niks aan de hand. Geen rede om te hoeven grommen,” begon hij, waardoor de Growlithe tot zijn genoegen al wat kalmeerde. De haren op zijn rug waren recht overeind gaan staan. Geleidelijk aan bedaarde de pokémon weer. Waarom gromde Sagittarius opeens? Ach, het zal wel. Het was niet alsof hij de man kende. “Sorry daarvoor,” verontschuldigde Alex zich tegenover Mabel. “Sagi is ook een beetje een echte waakhond.”    

"Leuk," glimlachte Mabel als antwoord, een foto van een groep vuurpups zou aandoenlijk zijn. En ze zouden je niks kunnen doen... Maar dat terzijde, pups waren er nog lang niet, laaaaaaang niet. Sagittarius begon te grommen en Mabel kon niet anders dat zelf even onrustig te verzitten, de grom was niet voor haar of Silver (gelukkig), maar voor iemand die random binnen kwam lopen. Silvester reageerde wél op het gegrom en zette zijn veren ietwat dreigend op, net als het vacht van de hond overeind stond. Mabel streek over de vogels veren in de loze hoop dat die daardoor wat meer zou kalmeren. Na worden en een paar geruststellende aaien kalmeerde de Growlithe iets en kreeg zij een sorry. "Het geeft niet," antwoordde Mabel, nog steeds met haar blik op Silver die niet helemaal was gekalmeerd. "Silver is ook een soort waak.. vogel." Ze wierp nog een korte blik op de man naar wie de hond had gegromd en zorgde er ondertussen voor dat de Pidgeotto op haar schoot niet naar voren schoot bij een plotselinge beweging.

Mabel scheen het wel een goed idee te vinden, want ze reageerde er positief op. Op het gegrom van Sagittarius dan weer niet, maar dat had Alex niet anders dan verwacht. Tot zijn genoegen was het echter niet zo’n gigantisch probleem; ze sprong immers niet op, gilde niet en vertelde hem zelfs dat het wel goed zat. Een vrij kalme reactie voor iemand met pokémonangst. Misschien was ze het al langzaam aan het afbouwen? Het meisje vertelde vervolgens dat haar Pidgeotto ook goed oplette en Alex grinnikte even. “Dat hebben Sagi en ik wel gemerkt, ja,” reageerde hij. Ook hij ging nu verzitten. “Je reageerde niet zo in paniek op zijn gegrom. Ben je al bezig met je angst te verwerken, of is dit gewoon puur toeval?” vroeg de jongeman uit nieuwsgierigheid. De Growlithe bleef nog wel zo ver mogelijk bij het meisje uit de buurt, maar nog dicht genoeg bij zijn trainer om tegen diens been aan te kunnen zitten. Lichamelijk contact was een echte must voor de pokémon en dat vond Alex alles behalve erg.  

"Ik heb geleerd dat als je het negeert, het minder erg lijkt," antwoordde Mabel, nu ze meer op andere pokémons ging letten merkte ze wel wat nerveus van de dieren werd. Lastig, lastig, allemaal. Misschien zou het makkelijker zijn als je in een omgeving was die wat rustiger was, al werd Lumiose langzaamaan ook wat minder actief. Vreemd, als je er over na ging denken. Maar aangezien ze toch naar Hoenn gingen hoefde ze zich er geen zorgen over te maken. Hopelijk was het eiland een beetje een leuke plek, het water zou ze wel overwinnen, maar er was ook veel bos.. met pokémons.. Ach, het werd dan maar gewoon een sprong in het diepe. Niet letterlijk natuurlijk, dan zou ze verdrinken. Mabel gaapte even, na het hele Badlands gebeuren was ze toch wel moe geworden. Nu de schrik was weg getrokken bleef alleen nog de vermoeidheid achter. Ze had geen idee hoe laat het was, hopelijk niet te laat. "Wilde je verder nog wat vragen?" Vroeg het meisje aardig, maar toch ook wat vermoeid aan Alex.

Het antwoord dat ze gaf, kwam Alex erg bekend voor. Typisch vluchtgedrag. Dat was op zich niet verkeerd; iedereen deed het in een enge situatie, maar als je van je angst af wilde komen, dan was het niet aangeraden om te doen. “Dat geloof ik,” glimlachte hij naar haar. Hij beet twijfelend op zijn onderlip, zich afvragend of hij wel advies moest meegeven aan haar. Misschien wilde ze het wel helemaal niet. Daarom besloot hij maar een vraag te stellen. “Zal ik je wat advies geven wat angst betreft?” Op die manier kon hij ontdekken of ze het wilde of niet, zonder als een complete idioot te worden neergezet door zijn mod. Toen Mabel aan hem vroeg of hij verder nog vragen had, dacht hij even na. Eigenlijk kon hij nu zo één, twee, drie niet meer op iets komen wat hij wilde weten. Dus schudde hij glimlachend zijn hoofd. “Ik ben bang van niet,” voegde hij er met een verontschuldigende blik aan toe. Ondanks dat kreeg hij het idee dat het gesprek een beetje ten einde aan liep. “Was je van plan om nog langer te blijven?” vroeg Alex vriendelijk aan haar.

"Je hebt me de hele tijd al tips gegeven," antwoordde Mabel glimlachend. "Maar als je nog wat nieuws hebt kun je het me graag vertellen." Silvester op haar schoot maakte een klagerig geluidje en keek even zijn trainer aan, dat was voor het eerst. Het meisje keek even in de ogen van de Pidgeotto, maar kon niet veel emotie vinden. Jammer, anders had ze nog de hoop gehad dat Silver kinderachtig omhoog zou klimmen en daar haar haar door de war maken of iets in die richting. Net zoals hij deed als Pidgey.. ze miste de Pidey nu al. Toen Alex vroeg of ze nog van plan was lang te blijven haalde Mabel haar schouders op. "Ik ben vandaag bijna opgegeten door een Hippowdon, dus ik ben wat moe," antwoordde ze met een halve gaap, ze was echt moe. Silver leek ook wat rusteloos te worden, waar haalde de Pidgeotto de energie vandaan? Hij moest toch ook wel moe zijn? Mabel besloot er niet al te veel over na te denken en richtte haar aandacht, die nogal laag was, weer op Alex. Wachtend op een reactie.

Natuurlijk. Het was echt wat voor hem om iets te doen en het niet door te hebben (of voor zijn mod om dit te vergeten). Hij lachte even ongemakkelijk. “Oh, sorry,” verontschuldigde hij zich, maar omdat ze hem al duidelijk had gemaakt dat hij het met haar mocht delen, besloot hij er niet lang over in te zitten. Hij knikte om aan te geven dat hij het begrepen had en zocht even de juiste woorden bij elkaar. “Als mensen van angst last hebben, dan gaan ze uiteraard dat wat hen die angst geeft uit de weg,” begon hij. “Dat is een heel normale reactie. Iedereen doet dat. Maar als je van angst af wilt, dan moet je jezelf juist confronteren met je angst.” Hij dacht even na over wat hij het beste als voorbeeld kon gebruiken en besloot toch maar met haar eigen angst verder te gaan. “Als we jou alleen laten in een ruimte met Sagittarius, dan gaat de spanning bij jou uiteraard omhoog. Maar omdat je Sagi de hele tijd in die ruimte in de gaten kan houden en kan zien dat hij niks doet, neemt die spanning langzaam af. Het kost wel wat meer moeite, maar uiteindelijk zie je in dat Sagittarius geen bedreiging meer voor je zal zijn.” Jeetje, dat was een hele mond vol. Alex stopte even om normaal adem te kunnen halen, want hoewel hij op een rustig tempo had gepraat, kostte het toch flink wat zuurstof.

Waar ging hij eigenlijk heen met dit? Hij had een tip beloofd, maar dat kon ze uit dit verhaal nog niet halen, of wel? “Mijn tip is dus om geen pokémon uit de weg te gaan. In het begin lijkt het misschien eng... Het is eigenlijk de bedoeling om jezelf in die rotsituatie te duwen, maar uiteindelijk merk je dat het eigenlijk allemaal wel meevalt.” Alex glimlachte een keer bemoedigend naar Mabel. Toen ze over de Hippowdon begon, echter, besloot de jongen zijn verhaal een beetje om te buigen. “Oké, herstel, oefen met pokémon waarvan je weet dat ze je niet pijn zouden doen,” sprak hij. Die Hippowdon was een slecht voorbeeld en hij kon zich voorstellen dat iemand daar schrik voor zou hebben. Zelf was hij ook amper aan dat ding ontsnapt. Mabel was echter ook moe en hij fronste bezorgd. Wat moest hij daarop zeggen? Haar naar bed sturen? Hè nee, dan voelde hij zich net een vader en daar was hij toch net wat te jong voor. Vond hij dan. “Heb je een slaapplaats? Of in ieder geval een plek waar je kan rusten?” vroeg hij, bezorgdheid overduidelijk in zijn toon te horen. Hij besefte zich dan ook niet dat men misschien kwaad kon zien in zijn woorden.

Mabel knikte instemmend. "Maar ik heb niet zo'n zin in een ruimte met hem alleen te zitten," mompelde ze er achteraan, nee, na het dolle nijlpaard had ze liever wat rust, zonder al die angsten en zo. "Het is heel moeilijk pokémons uit de weg te gaan als je op reis bent, dus dat komt wel goed," voegde ze er aan toe toen Alex verder was gegaan over de oplossing van haar fobie. Silvester vond, toen het verder ging over de Hippowdon, het een prima moment om op de tafel te gaan zitten en zijn veren wat op te zetten. Duidelijk het een goed idee vindend dat zijn trainer meer met hém moest doen en niet vreemde pokémon, zoals die rare hond. Nee, dat zou hij helemaal niet oké vinden, Mabel achterlaten, alleen, in een kamer, met alleen de Growlithe. Ze moest 't maar met hem doen!
"Ik ga gewoon naar het pokécenter," antwoordde Mabel toen Alex, wat bezorgd, vroeg waar ze straks heen ging. "Ik geloof dat er een paar waren in Lumiose." Ze had één keer in een pokécenter geslapen, in Santalune, en dit was Lumiose dus zouden de kamers vast nog beter zijn. Het was een rijke stad, en duur ook, anders kon ie niet rijk zijn. Met wat ze had zou een kamer geen probleem zijn, tenzij Lumiose dacht dat iedereen super rijk was. Daar leek het soms wel op, maar was gelukkig niet het geval.

Sorry druk