Feel The Moment II & Alex

Tot zijn verbazing nam Mabel het nog goed op ook. Misschien moest hij weer eens wat minder wantrouwend worden naar de mensen, maar als je jarenlang werd nagekeken, dan wist je het op een gegeven moment gewoon niet meer. Ook na zijn ouders had hij redelijk wat akkefietjes gehad met werkgevers of klanten die het maar vreemd vonden wat hij deed. Alex knikte op Mabels vraag. “Ik heb nog wel wat jeugdvrienden die me gewoon altijd als Alex zagen; voor hoe ik was en niet voor hoe ik moest zijn. Maar na de basisschool is het eigenlijk alleen maar bergafwaarts gegaan met de acceptatie.” Hij keek even knarsetandend weg. School werd een hel na de zogenaamde makkelijkste jaren van je leven. Ze zeiden wel eens dat school de beste tijd van je leven gaf, maar niets was minder waar voor Alex. “Als het goed is, heb ik grootouders hier wonen. Die zullen waarschijnlijk hetzelfde als mijn ouders denken, maar ik wil ze wel één keer ontmoet hebben,” biechtte hij op. Misschien was het geen goed plan. Misschien wel. Alleen de toekomst kon dat vertellen.

Oh. Ja, dat was eigenlijk wel heel logisch. “Ah, ja, dat was een domme vraag,” lachte Alex geforceerd. Hij wreef ongemakkelijk met zijn hand in de haren bij zijn nek. De jongen besloot zijn aandacht echter ergens anders op te vestigen. “Je zei dat je uiteindelijk wilt leren zwemmen?” stelde hij de retorische vraag, want hij wist het antwoord al. “Als je wilt en je bent er klaar voor, dan wil ik het je wel leren.” Het was misschien een vergezocht voorstel, aangezien hij geen idee had wanneer ze elkaar weer zouden zien en of ze elkaar überhaupt terug zouden zien, maar het deed geen kwaad om het voor te stellen, toch? En hij meende het oprecht. Als hij Mabel kon helpen, dan deed hij dat graag.

"Ja, acceptatie is altijd wel een probleem," stemde Mabel met een zucht in, ze begreep wel dat Alex het ook lastig had. Mensen waren bang voor dingen die ze niet begrepen en anders waren, dan was het altijd het makkelijkste om die dingen of personen te negeren of verstoten. Met de gevoelens van die persoon werd dan geen rekening gehouden, daarbij was je ook nog eens een makkelijk pestslachtoffer. Mabel keek Alex even onderzoekend aan, ze begreep wel waar hij mee zat. Zelf had ze het in zekere mate ook meegemaakt, alleen was zij zo makkelijk bang te maken met pokémon. Daar was ook veel gebruik van gemaakt. "Ah, je moet niet zo pessimistisch denken," reageerde Mabel toen Alex over zijn grootouders had verteld. "Iedereen is anders en misschien accepteren ze je wel zoals je bent, anders zijn ze het niet waard." Ook al was het familie, als ze je niet accepteerden zoals je was moest je niet al te veel moeite doen jezelf aan te prijzen, zijzelf zou ook niet heel erg moeite gaan doen voor haar zus.
En het ging verder over zwemmen, ergens toch een prettiger onderwerp om over te praten. Praten over problemen luchtte zeker op, maar het was ook altijd wel wat ongemakkelijk. "Dat word dan wel in Hoenn," lachte Mabel. "Hier is het nog veel te koud en ik wil niet bevriezen in de zee." Ze dacht even kort na, nee, ze wilde nog niet in deze tijd van het jaar zwemmen. Maar in de zomer in het warme Hoenn.. dat klonk toch wel aanlokkelijk. En je had de warme bronnen bij Lavaridge, dat moest ook heerlijk zijn. "Wacht," mompelde ze terwijl ze in haar tas rommelde. "Ik geef je wel mijn holo caster nummer, dan kun je me bellen als je in Hoenn zit," ging ze verder met het ding in haar hand. Ze wist haar nummer niet uit haar hoofd, dus dan maar zo. Silvester was alleen even gaan verzitten, veel gevoel leek er niet in de vogel te zitten.

Alex knikte. Acceptatie was inderdaad altijd het probleem. Oké, je had uitzonderingen, maar mensen waren schuwe wezens als het om het onbekende ging. Weinig mensen zouden het diepe in durven duiken zonder te weten wat zich daar beneden bevond en dat werkte erg nadelig. Mabel tikte hem vervolgens, bij wijze van, op zijn vingers, waar hij toch even mee moest lachen toen ze hem op z’n nummertje zette. “Daar heb je wel gelijk in,” sprak hij, nadat ze hem had verteld dat zijn grootouders hem niet waard waren als ze hem niet accepteerden. “Ik hoop in ieder geval wel dat ze ermee kunnen leven. Nog wat familieleden die me accepteren zou niet verkeerd zijn...” Misschien dat hij zelfs via hen zou kunnen regelen dat Anaïs een keertje kwam logeren, zodat de jongen weer eens tijd kon doorbrengen met zijn zusje na al die jaren. Hij glimlachte bij dat vooruitzicht. Dat zou geweldig zijn.

Hij lachte opnieuw toen ze over de kou begon. “Ik ook niet echt,” begon Alex, terwijl hij instemmend zijn hoofd schudde. Nee, hij vond het al een wonder dat hij naar het strand van Kiloude was vertrokken een paar weken geleden. Aquarius had haar dagje lol wel gehad daar, maar zijn tenen waren er zowat afgevroren. Mabel haalde vervolgens haar Holocaster erbij om haar nummer aan hem te geven en hoewel hij normaal gesproken erg verlegen was rond dit soort onderwerpen, pakte hij de zijne er ook zonder problemen bij. “Lokaal verbinden of weet je het nummer uit je hoofd?” vroeg hij vervolgens aan het meisje, een vriendelijke glimlach rond zijn lippen. Het had eeuwen geduurd voor hij zijn eigen nummer had kunnen onthouden, dus hij zou het niet erg vinden om nummers op een andere manier uit te wisselen. Daar was de functie immers voor, niet?  

"Niet geschoten is altijd mis," glimlachte Mabel, ze hoopte voor Alex dat zijn grootouders hem zouden accepteren. Hopelijk waren het niet van die mensen die vonden dat alles 'normaal' moest zijn, en dan was de vraag nog wat 'normaal' was. Veel mensen vonden van haar dat ze op haar fobieën 'normaal' was, maar eerlijk gezegd voelde ze zich meestal alles behalve normaal. Mabel zuchtte, ze had wel vaker het idee dat mensen die haar kenden haar nakeken als ze voorbij liep, het rare pokémonmeisje.
Alex pakte ook zijn caster en vroeg het nummer. "Kun je het overnemen?" Vroeg Mabel, ze was er in geslaagd dat het ding haar nummer toonde. "En zet je eigen nummer maar meteen in die van mij, ik ben niet echt bepaald goed met technologie," voegde ze er grinnikend aan toe. Dit was dan ook een redelijk nieuwe caster, de laatste was kapot gegaan toen ze in het water was gevallen in Aquacorde. In elk geval kon haar zus dan ook niet bellen, dat was wel een opluchting.

Alex glimlachte dankbaar naar Mabel. Ze was de eerste persoon in een lange tijd die hem accepteerde zoals hij was en daadwerkelijk een goed gesprek met hem aanging. Dat niet alleen, maar ze had ook al meteen toegestemd in zijn interview en ze praatte vrij makkelijk. Dat had Alex best wel gemist sinds zijn vertrek uit huis – sinds hij niet echt meer vrienden om zich heen had. “Dat klopt,” reageerde hij uiteindelijk. “Bedankt, Mabel. Dit lucht echt op.” Het fijne aan vrienden of een gesprekspartner? Je kon er meestal je hart bij luchten, zelfs al was dat origineel niet de bedoeling. Maar hij was blij dat het meisje het allemaal zo opvatte zoals ze nu deed, want Alex had een andere reactie waarschijnlijk niet aangekund. Daar was hij te soft voor. Het meisje stak vervolgens haar Holocaster naar hem uit en vroeg of hij het kon overnemen. Hij lachte even. “Tuurlijk,” begon hij. “Zal ik doen.” Hij nam het apparaatje aan en begon een aantal dingen in te tikken op zijn eigen, voor hij met die van Mabel aan het werk ging. Toen hij klaar was, bood hij het apparaat weer aan zijn eigenares aan. “Voordeel van het werken met apparatuur; je leert er het één en ander van,” lachte hij. Nu was hij geen expert, absoluut niet, maar als je er elke avond mee bezig was vanwege je blog, dan kreeg je een aantal dingen snel onder de knie.  

"Ik kan koken en kaarten lezen, maar vraag me niet om te gaan met technologie," grinnikte Mabel terwijl Alex bezig was met de apparaten. "Voor sommige dingen ben je gewoon niet voorbestemd." Waarschijnlijk zou ze nooit goed om kunnen gaan met haar caster, koken lukte wel, vooral met haar bessen kennis, maar apparaten.. daar snapte ze niks van. "Bedankt," reageerde ze beleefd toen Alex haar het ding weer terug gaf, gelukkig wist ze genoeg om te kunnen bellen en sms'en. "Wanneer ben jij eigenlijk van plan om naar Hoenn te gaan?" Vroeg Mabel vervolgens nieuwsgierig aan de jongen. Zij wilde zo snel mogelijk gaan, elke week vertrok wel een boot naar de populaire vakantie plek, maar misschien wilde Alex wel nog even rondreizen in Kalos. Aan de andere kant, als je daar een vriend had wilde je die ook zo snel mogelijk zien. Of ontmoeten in dit geval. En als ze wilde leren zwemmen.. dan kon dat niet als Alex net in Hoenn was en zij op de boot naar Kalos.

“Haha, ja, dat ken ik. Ik kan bijvoorbeeld geen goede training bedenken,” lachte Alex. Trainen was misschien niet voor hem weggelegd met al dat vechten, hoewel het erg handig kon zijn als hij zijn team kon aansterken. Gelukkig wilde Aquarius hem altijd wel helpen en kon Sagittarius ook voor zichzelf trainen. Of Taurus daar de moeite voor ging nemen, moest nog blijken. Hij knikte even op haar bedankje en ging terug rechtzitten in zijn stoel, waar hij even een bedenkelijk gezicht trok toen ze haar volgende vraag stelde. Tja, dat was een goeie. “Dat ligt eraan,” beantwoordde hij. “Hoe snel ik mijn grootouders ga vinden voornamelijk. En hoe snel ik kan sparen voor de reis, haha.” Alex had nou niet bepaald een baantje op het moment, dus zijn inkomsten waren nihil. Als puntje bij paaltje kwam kon hij zijn spaarrekening plunderen, maar dat deed hij liever niet. “Ik zal mijn best doen om op tijd naar Hoenn te komen,” voegde hij er met een knipoog aan toe. Om elkaar mis te lopen was natuurlijk ook weer zoiets. Ze hadden net een soort van afspraken gemaakt, dus dan wilde Alex het doorzetten ook.

Mabel dacht even kort na, zijzelf had in de jaren dat ze in haar moeders winkel had gewerkt heel wat verdient. Haar moeder had haar een kleine loon gegeven, net zakgeld, en dan had je nog vriendelijke mensen die wel eens wat fooi gaven. En ze gaf bijna niks uit, er waren niet veel dingen die ze per se wilde, alleen een goed boek soms. Dus kort samengevat, ze was redelijk goed voorbereid op reis gegaan, met geld en alles. Maar je kon niet verwachten dat iedereen dat had, vooral nu ze Alex' verhaal had gehoord. "Ik wens je veel succes met alles," zei Mabel glimlachend, ze streek wat afwezig over de veren van de vogel op haar schoot. Ze leek soms even te vergeten dat Silver daar zat, alsof de Pidgeotto een soort van onzichtbaar was. Hij deed niks, zat alleen doodkalm op haar benen. "Stuur je me dan een berichtje als je in Hoenn bent?" Vragend keek ze Alex aan, het zou wel zo handig zijn. "Ik wil namelijk al binnenkort gaan, dus ik denk dat het het slimst is als jij mij een berichtje stuurt," voegde Mabel er aan toe, ze kon niet elke week een berichtje sturen: ben je al in Hoenn? Dat zou heel irritant en spammerig zijn.

Mabel wenste hem veel succes met al zijn plannen. “Dankjewel,” begon hij oprecht, waarna hij nog iets toevoegde. “Jij ook, trouwens.” Hij was immers niet de enige die aan dingen moest gaan werken; hun plannen mochten dan erg verschillen op een aantal na, maar ook het meisje moest aan de bak, of niet soms? Al niet voor haar angsten, dan wel voor de reis naar Hoenn. Daar kwam ook wat meer bij kijken dan alleen de boottocht en het geld had hij geleerd van zijn vorige reizen. “Geen idee hoe lang de reis is, maar ik raad je in ieder geval aan om wat mee te nemen waar je je bezig mee kan houden,” lachte de blonde jongen. Het was niet dat hij zich erg verveeld had tijdens zijn reis naar Kalos – hij had immers Aquarius aan zijn zijde gehad – maar het kon nogal eentonig worden, al dat uitzicht van alleen maar water. Zeker als je er bang voor was. Mabel zou waarschijnlijk niet zomaar op het dek gaan staan om van het uitzicht te kunnen genieten. Alex knikte op haar vraag of hij een berichtje kon sturen. “Dat denk ik ook,” reageerde hij. “Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar wat daar allemaal te zien zal zijn...” voegde hij eraan toe. Veel onderzoek naar Hoenn had hij nog niet verricht. De voornaamste rede dat hij erheen wilde, was om Lori eindelijk eens te zien. Natuurlijk wisten zij veel van de regio af waarschijnlijk, omdat ze er woonden, dus dat vormde verder geen probleem.    

Mabel dacht kort na, wat was er eigenlijk allemaal in Hoenn te zien? Natuurlijk had ze wel aardrijkskunde op school gehad en was Hoenn daar een van de hoofdstukken geweest, maar of ze het zich allemaal nog herinnerde.. "Je hebt de Meteor Falls," begon ze langzaam. "Die wil ik graag zien, en verder.." Mabel dacht na en zuchtte toen. "Ik weet het allemaal ook niet, maar ik geloof dat Lavaridge om zijn warme bronnen bekend staat." Als het dan te koud was om te gaan zwemmen in de zee konden ze altijd nog naar de bronnen in de buurt van de vulkaan. Mabel probeerde zich voor te stellen hoe dat moest zijn, een hete bron. Zwemmen, badderen, dat deed ze allemaal niet, maar als je kon vergelijken met een warme douche.. dan zou het vast heerlijk zijn. Moest ze alleen een badpak of zo kopen, die had ze natuurlijk niet in haar tas zitten.
"Ik weet zeker dat je vriend je een beetje kan vertellen wat er in Hoenn is," mompelde Mabel tegen Alex, zelf zou ze best zelf onderzoek kunnen doen, maar het was natuurlijk fijn als je iemand kende die in Hoenn woonde. Reizen met andere was over het algemeen wel leuk, maar of je reisgenoten nou pokémon of mensen waren, zolang je het goed met ze kon vinden moest het een hele leuke ervaring zijn. "Ben je van plan met je vriend te reizen?" Vroeg Mabel na een korte stilte nieuwsgierig aan Alex, misschien was hij helemaal niet van plan met zijn vriend te reizen, dat kon ook nog.

De naam Meteor Falls klonk wel interessant. Hij wist niet wat het verder inhield, echter, maar hij zou het sowieso wel willen bekijken voor zijn blog. “Meteor Falls?” herhaalde hij, niet alleen om interesse te tonen, maar ook om daadwerkelijk informatie erover te verzamelen. Mabel vertelde vervolgens ook iets over de warme bronnen bij Lavarigde; iets wat erg aangenaam klonk in zijn oren. Daar zou hij sowieso wel heen willen en niet alleen voor Aquarius en Sagittarius. “Klinkt heerlijk,” reageerde hij een beetje dromerig. Hij was al een tijdje niet meer in bad geweest en had het simpelweg met een warme douche moeten doen – hoewel dat ook niet verkeerd was, maar Alex zou een lekker warm bad van tijd tot tijd niet erg vinden. Het meisje haalde hem uit zijn gedachtestroom door over Lori te beginnen, waardoor hij zijn aandacht weer op Mabel richtte. “Ik denk dat we sowieso veel tijd met elkaar door zullen brengen, maar ik weet niet of we altijd samen op pad gaan,” vertelde Alex. Hij kon zich voorstellen dat ze meer aan hun hoofd hadden dan alleen hij. Hij verwachtte verder ook niks van hen. “Ik heb verder nog niks afgesproken met Lori,” gaf hij eerlijk toe. Alex wilde zijn bezoek aan Hoenn namelijk als verrassing bewaren. “Als je hen tegenkomt, mag je van mij wel de groeten doen,” grijnsde hij vervolgens.  

"Ik weet toch niet wie Lori is," gaf Mabel als tegenargument, zelfs als ze de vriend van Alex zou tegenkomen zou ze niet weten wie dat was. Er waren vast wel meer Lori's in Hoenn dan alleen die ene. "Maar als ik een Lori tegenkom zal ik de groetjes geven." Voegde ze er grinnikend aan toe. "Misschien heb ik dan wel geluk." Mabel zuchtte even en streek nog een keer over de veren van Silvester, de vogel leek het niet erg te vinden en het werkte op een bepaalde manier rustgevend. "Ben je van plan in Hoenn de gyms te doen?" Nu leek zij degene die een interview voerde, oeps. Maar aan de andere kant was ze redelijk nieuwsgierig, de laatste keer dat ze een leuk gesprek had gevoerd was ook al weer tijden geleden. Mabel keek even naar de Growlithe, het leek haar eigenlijk niet heel erg waarschijnlijk dat Alex de gyms wilde doen, als hij een beetje op haar leek qua vechten. Maar met vragen was niks mis en misschien had hij wel een hele andere mening. Misschien, als ze ooit een pokémon zou vangen en er niet bang voor zijn, die een beetje van vechten hield kon ze het proberen. Een 'pokémon meester' worden was niet haar droom, zoiets bestond waarschijnlijk niet, maar als ze ooit een teamlid er bij kreeg die het wel wilde doen. Tja, wie was zij om de droom van de pokémon tegen te houden? Mabel richtte haar blik op Silver, ze dacht niet meer pokémons te vangen behalve de vogel, al kon je soms voor verrassingen komen te staan.

Alex lachte een beetje ongemakkelijk en wreef met zijn rechterhand in de achterkant van zijn nek. Daar had hij verder niet over nagedacht. Wat stom van hem. “Dat kun je doen,” begon hij lachend, waarop hij zijn Holocaster weer tevoorschijn haalde. “Maar ik denk dat je de Lori die ik bedoel wel uit duizenden kan herkennen.” Niet omdat Lori zo speciaal was – voor hem wel in ieder geval, maar ze waren nog niet doorgebroken als artiest – alleen was Lori nou niet bepaald het beeld die de maatschappij van iemand zou hebben. Alex haalde een foto tevoorschijn waarop zijn maatje te zien was met hun pokémon; een Shuppet en een Carvanha. De foto was vlakbij een meertje genomen zodat Hayley er ook op kon en het was nog niet zo’n oude foto. Lori zelf was immers al te zien nadat ze zich als agender gingen identificeren en dat was duidelijk aan de kledingsmaak te zien. Er zat geen geslacht aan vast; geen patroon in. “Dit is Lori,” vertelde Alex toen, terwijl hij de Holocaster richting Mabel reikte. Verder vertelde hij niet echt wat, want in de foto was al te zien welke pokémon de persoon op zak had.

Na een paar tellen stopte hij zijn Holocaster weer op z’n plek en focuste hij zich op de vraag die Mabel hem gesteld had. “Misschien wel,” gaf hij oprecht toe. “Maar alleen omdat Sagittarius van vechten houdt en wie weet kom ik nog wel meer pokémon tegen die graag aan gymgevechten doen.” Tot nu toe was zijn Growlithe de enige, hoewel Taurus ook nog net niet een hekel eraan had, maar hij was dan ook gewoon lui. “Ik denk alleen dat ik meer aan breeden heb dan wat anders,” legde Alex verder uit. Daar kwamen namelijk geen gevechten of trainingen aan te pas en kon hij misschien nog wel wat leuks mee verdienen. Bovendien was hij dan omringd door pokémon. Hielp vast ook goed tegen zijn dipjes. “Hoe zit het met jou eigenlijk? Ben jij iets bijzonders van plan in Hoenn?” vroeg hij geïnteresseerd. Misschien dat hij het al eerder had gevraagd, maar interesse tonen kon nooit kwaad, toch?

Mabel boog zich over de tafel om de foto te zien, ze sloeg het beeld op in haar gedachten en ging weer op de stoel zitten. "Ik zal opletten," zei ze met een glimlachje, Lori was vast aardig, Alex leek niet het type om met foute mensen bevriend te zijn. De holo caster werd weer opgeborgen en gyms werden weer het onderwerp. "Maar.. wil je dan de gyms in Hoenn doen met Sagittarius? Of in Kalos?" Vroeg Mabel nadenkend, in Hoenn was de Growlithe bij zeker drie gyms in het nadeel, in Kalos was hij zeker bij drie gyms in het voordeel. Dan zou het slimmer zijn in Kalos de league uit te dagen. Breeden kwam ook aan bod, geïnteresseerd keek het meisje op. Ze was al trainers en alles tegen gekomen, maar een breeder was nieuw voor haar. "Ik weet het niet," zuchtte Mabel toen er aan haar werd gevraagd wat ze wilde doen. "Ik bedoel, trainer wil ik niet zijn, en coördineren lijkt me ook niks. Van die dingen lijkt breeden me dan nog het leukst." Voegde ze er met een glimlach aan toe, babypokémons zien opgroeien en zo, dat was toch fantastisch. "Maar tot de tijd dat ik wel weet wat ik wil doen reis ik gewoon de wereld rond." Eindigde ze met een grijnsje, of ze echt de héle wereld rond zou gaan viel nog te bezien, maar ik elk geval zoveel mogelijk van de wereld. "Ben je dan van plan op één soort pokémon te richten, of gewoon van alles en nog wat?" Mabel keek Alex nieuwsgierig aan, dat hele breeder zijn had haar interesse wel gewekt. Als ze niet zo schrikachtig van pokémon was geweest dan was ze vast ook breeder geworden. Lekker met Silver babypokémons verzorgen en trainen, zien hoe ze ouder werden en sterker. Dat leek als in een droom. En waarschijnlijk zou het de komende tijd ook bij een droom blijven, jammer genoeg.

Mabel vertelde dat ze zou opletten en ging weer achterover in haar stoel zitten, want ze had tijdens het bekijken van de foto naar voren geleund om het beter te kunnen zien. Alex knikte begrijpend, voor hij zich op haar vragen concentreerde. “Sagi zal vast wel klaar zijn om de gyms te doen hier in Kalos, maar eigenlijk wil ik toch liever wachten tot Hoenn,” legde de blonde knul uit. “Zoveel vertrouwen heb ik nog niet in mezelf en ik kan geen hele gym aan met maar één pokémon.” Hij lachte even. Het zou nog eens wat zijn, hij en zijn Growlithe in hun eentje alle acht de gyms verslaan. Dat was praktisch onmogelijk. Op zijn vraag had Mabel dan weer geen antwoord. Of misschien toch wel? Hij grijnsde even. “Mocht je er wat voor voelen, en Lori en ik hebben een eigen daycare, dan nodig ik je van harte uit,” vertelde hij. “Maar je mag ook langskomen voor een kop koffie of een glaasje fris, natuurlijk.” Mocht ze er geen behoefte aan hebben om met de babypokémon te spelen, wat Alex heel erg kon begrijpen, dan konden ze nog altijd gezellig bijkletsen. Zo moeilijk was een gesprek houden immers niet, dat bleek nu wel.

“Als je een mooie waterval wilt zien, dan raad ik je Kanto of Johto aan. Die worden gescheiden door de Tohjo Falls en dat is erg mooi om te zien.” Alex glimlachte even bescheiden. Kanto was een erg mooie regio naar zijn smaak en de waterval had dan ook een blijvende indruk op hem achtergelaten. Dat hadden zijn volgers wel geweten. Mabel stelde hem vervolgens de vraag of hij zich op één bepaalde pokémon ging richten. De jongen haalde zijn schouders op. “Geen idee, eigenlijk. Mijn team is nogal divers, maar ik weet zeker dat Sagittarius een goede fokpokémon zou zijn,” vertelde hij, terwijl hij de Growlithe over zijn kruin aaide. “Maar ik laat de keus ook bij mijn pokémon. Als ze niet willen, dan willen ze niet.” Ze verwachtten immers ook niks van hem. Alex grijnsde vervolgens. “En hey, mocht je ooit eens interesse krijgen, dan kan ik je misschien wel een mooie deal aanbieden.”