A hero's rest

Het was pas in de wilde natuur, omgeven door bomen en pokémon, dat Alex zich echt helemaal tot rust voelde. Met zijn Fennekin als gezelschap voelde hij zich voor het eens in tijden echt kalm in het Santalune Forest. De wandeling verliep dan eigenlijk ook voornamelijk in stilte; beiden afgeleid door hun eigen gedachten. Ze werden echter uit hun gedachten gehaald toen een klein kreetje hun oren reikten. Alex wist niet hoe hij het geluid verder moest beschrijven, maar het klonk alsof de eigenaar van die stem in de problemen zat en hulp nodig had. Zoekend keek hij om zich heen zodat hij de oorzaak kon vinden. Sol wist echter snel werk ervan te maken dankzij haar neus en kefte naar de jongeman toen ze iets in de bosjes gevonden had. Nieuwsgierig kwam Alex erop af.

Het was een baby Oddish.

“Oh nee,” sprak Alex bezorgd en op een fluistertoon. Hij keek om zich heen, maar kon verder geen andere pokémon spotten. Het beestje zag er erg bang uit. “Ben je je ouders kwijt, kleintje?” De Oddish, die nu door scheen te hebben dat de jongeman geen kwaad in de zin had, gaf antwoord op zijn vraag. Sol knikte bevestigend toen Alex haar aankeek, waarna een glimlach op zijn gelaat verscheen. “Maak je maar geen zorgen. We zullen je helpen zoeken, oké?” Hij hield zijn armen open om aan te geven dat de Oddish met hem mee mocht liften als die daar de behoefte voor voelde en tot zijn genoegen was dit wel het geval. Lynn had gelijk. Hij had best een kalmerend effect op sommige pokémon. Misschien had hij fluisteraar moeten worden.

Ze waren goed en wel twee minuten onderweg toen Alex een ander figuur opmerkte. Dit keer was het een mens – eentje die hij nog goed kon gebruiken ook. Onzeker keek hij van de jongen naar de Oddish in zijn armen. Zijn sociale angst moest maar even wachten. Dit kleintje had hulp nodig. “Euh, pardon?” begon hij voorzichtig, terwijl hij dichterbij stapte. Alex beet op zijn onderlip toen hij merkte dat zijn stem niet laag genoeg was en herstelde zich al snel. Het laatste wat hij zou willen was uitgescholden worden vanwege zijn geslacht. “Ben je een Ranger?”

De arrogante glimlach op de jongen zijn gelaat was al genoeg om als antwoord te kunnen dienen, maar zijn gesproken reactie werd natuurlijk wel gewaardeerd. Alex zou alleen maar blijven twijfelen als die niet was gekomen en dat zou teveel tijd kosten. De jongeman toverde een kleine glimlach tevoorschijn en knikte. Dat groene uniform herkende hij inmiddels wel uit duizenden. “Ik vond deze Oddish een eindje verderop,” liet Alex weten, terwijl zijn grijze ogen voor een moment naar de pokémon in zijn armen ging. “Ze is haar ouders kwijt. Zou je ons kunnen helpen?” Ondanks dat hij niet erg bezig was met de Rangers, wist hij wel dat ze één doel voor ogen hadden en dat was het helpen van mens en pokémon. Alex viel, ondanks alles dat naar hem geroepen was, toch echt onder mens en de Oddish was en bleef een pokémon.

De hoed was een aangename verrassing. Alex bekeek het vluchtig en vond het ergens wel bij het figuur dat voor hem stond passen. Het liet hem zeker opvallen in een menigte. De jongen sprak dat ze geen tijd konden verliezen en haalde een Spearow tevoorschijn. Zou dat zijn partnerpokémon zijn? De jongeman wist niet bijzonder veel van de Rangers af, maar ze hadden altijd één partnerpokémon, toch? Tiffany had haar Charizard toen hij haar om hulp had gevraagd… Zijn bijzondere metgezel liep vervolgens ergens heen, maar Alex volgde niet. Nee, dat was in zijn ogen niet zo slim. “Euh…” merkte hij voorzichtig op. “Daar komen we eigenlijk vandaan…” Dat nam hij de jongen echter niet kwalijk. Hij had Alex vast niet zien aankomen.

De jongen stopte abrupt en even was Alex bang dat hij iets verkeerd had gezegd. Zeker toen het even stil bleef, maar hij wel aan werd gekeken. Gelukkig werd de stilte door de jongen zelf verbroken en werd er iets over een Zigzagoon gezegd. De jongeman keek de ander vragend aan. “Zigzagoon…?” herhaalde hij, niet zeker wetend wat ermee bedoeld werd. Hij wisselde kort een blik met Sol uit, wie ook niet echt een idee leek te hebben en verveeld haar schouders ophaalde. Wat hadden Zigzagoon met deze Oddish te maken?

Oh. Alex glimlachte meteen en knikte begrijpend. Natuurlijk. Dat hij daar zelf niet aan had gedacht… Dan had hij Sol er ook voor kunnen vragen. “Misschien kan Sol ook helpen, dan?” vroeg hij voorzichtig aan de jonge Ranger, terwijl hij naar de Fennekin wees. Hij besefte zich dat ze zich nog niet hadden voorgesteld, maar misschien was het daar nu ook geen goed moment voor. Ze hadden immers een belangrijke missie aan hun hoofd en Alex zou niet rusten voor hij het beestje weer kon laten herenigen met diens ouders. Sagittarius was vast nog een betere optie voor het speuren. Zijn neus was geknipt voor speurtochten als deze, maar hij wilde het spotlicht niet van de Ranger afpakken.

De jongen liet zich meteen naar Sol’s niveau zakken en droeg haar op om haar neus te gebruiken. De Fennekin snoof, duidelijk niet gediend van de toon waar ze mee werd aangesproken, en keek van de jonge Ranger weg. Mooi niet dat ze naar iemand ging luisteren die geen gezag over haar had. Alex lachte wat ongemakkelijk, terwijl zijn blik tussen de Ranger en zijn pokémon wisselde. “Sol, zou je asjeblieft willen helpen?” vroeg hij aan de Fennekin. Dat scheen al beter te werken, al was ze nog steeds beledigd door de gebiedende wijs die eerder op haar was gebruikt. Haar blik verharde echter toen ze iets achter hen hoorde ritselen.

Nog voor Alex goed en wel kon reageren op het tafereel, sprong er een vliegensvlugge Panpour uit de struiken. De jongeman registreerde de blauwe schim nog net, al was dat voornamelijk alleen maar omdat die zijn kant op kwam gesprongen en de Oddish zo uit zijn handen rukte. Alex liet van schrik de pokémon een beetje los, waardoor het makkelijker voor de Panpour was om hun kleine vriend te ontvoeren. Net zo snel als dat het beestje gekomen was, verdween die weer, een bange Oddish in diens poten. Alex keek net zo uit z’n doen als het gekerm van de graspokémon klonk.