A hero's rest

De Spearow werd in actie gezet en de jonge Ranger ging er moedig achteraan. Alex? Nou, Alex was nog een beetje uit zijn doen door het hele gebeuren, maar dat de jongen in beweging kwam en ook iets tegen hem zei, was al meer dan genoeg om hem wakker te schudden. De blonde jongeman volgde zijn metgezel en zijn Fennekin hield ze gemakkelijk bij. Haar snelheid kwam echter meer van pas dan die van de mensen. “Sol, help de Spearow met de achtervolging, asjeblieft,” sprak Alex tegen haar. Ze knikte en begon meteen harder te sprinten, haar blik strak op de bomen gericht.

Alex begon er steeds minder in te geloven dat ze de pokémon te pakken zouden krijgen. Jetterik miste steeds en Sol had niet de juiste bouw om de aap uit de boom te kunnen beuken… Ze zou wel kunnen aanvallen, maar dan zou ze de Oddish kunnen raken en vuuraanvallen waren supereffectief tegen een graspokémon, dus Alex wilde dat risico liever niet lopen. Konden ze maar iets anders proberen, want hij wilde de Oddish niet zomaar opgeven. Dat arme beestje moest ook een heftige dag hebben – hij wist precies hoe dat voelde. Was er maar een aanval die niet zoveel schade aan zou richten… En toen viel het hem in. “Sol, Hypnosis!” De Fennekin zette zich af en deed een poging tot het raken van de twee pokémon, maar helaas mocht dat niet baten. Barst.

De Ranger droeg zijn partner ook een aanval op, maar het mocht niet baten. Het raakte gewoon niet. Alex klemde zijn kaken op elkaar. Was er dan niets wat hij in deze situatie kon doen? Hij was zo afgeleid, dat ook hij het ravijn niet had gezien. Het scheelde dat hij niet vlak achter de jongen had gerend, anders was hij waarschijnlijk ook mee naar beneden gevallen. Alex remde abrupt af en door de adrenalinekick dacht hij snel na. Hij liet zijn Chikorita meteen verschijnen en droeg haar op om Sol naar de andere kant te helpen. Virgo wist haar teamgenoot naar de overkant te slingeren met haar roedes, zodat Sol de achtervolging kon voortzetten. “Sol, volg die pokémon! Wij halen je wel in!” riep hij naar zijn Fennekin, wie netjes op vier pootjes landde en verder het bos in sprintte. Ondertussen lag Alex languit op de grond en deed een poging om de jongen zijn hand toe te reiken, onzeker of hij die afstand wel kon overbruggen of niet.

Het lukte de jongen niet om zijn hand te bereiken en dat baarde Alex heel veel zorgen. De paniek sloeg al snel bij hem toe, waardoor hij zich noodgedwongen voelde om beter zijn best te doen. Wat als die knul het niet lang meer kon houden en door hem ter pletter zou vallen? Daar zou Alex echt niet mee kunnen leven. Hierdoor duwde hij zichzelf wat meer naar voren, zodat hij dichter bij de jongen kon komen. Zijn gewicht zat nu echter meer naar voren geplaatst, wat betekende dat zwaartekracht een gemeen spelletje met hem kon spelen en hem ook kon laten vallen. Gelukkig voor hem had hij zijn Chikorita nog altijd aan zijn zijde en greep ze hem al met haar roede vast. Het kwam niet in hen op dat Virgo die beter op de jongen kon gebruiken…

De seconden die volgden waren ontzettend zenuwslopend voor Alex. Hij kreeg mee dat de jonge Ranger zich toch nog op het plateau wist te trekken en vervolgens naar zijn hand reikte, maar dat registreerde hij pas toen hij de hand van de jongen in de zijne voelde schuiven. Instinctief verstevigde hij zijn grip en seinde hij naar Virgo dat ze hem terug kon trekken, waarna de twee de ander moeizaam over de rand van de klif kregen getrokken. Alex bezat niet veel spierkracht en zat helaas ook in een vrouwenlichaam vast, dus dat kon niet met hormonen worden goedgemaakt. Vandaar dat hij ook licht zat te hijgen toen het gevaar was geweken, al kwam dat natuurlijk ook door de adrenaline die door zijn lijf stroomde. “Ben je… Ben je oké?” vroeg Alex gespannen aan de Ranger. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als dat niet zo was.

Er kwam geen antwoord op zijn vraag. In ieder geval niet van de jongen. In plaats daarvan reikten een aantal doffe dreunen zijn oren, waardoor een verbaasde frons op zijn voorhoofd kwam te staan. Toen zijn metgezel een kijkje bij de rand nam, deed Alex nieuwsgierig hetzelfde. De Diggersby was een grote verrassing en aan zijn blik te zien was hij niet zo blij. De jongeman kon echter niet beslissen of de pokémon gewoon vastberaden was of dat hij daadwerkelijk kwaad in de zin had. Vlug krabbelde Alex overeind en klopte zijn broek af, maar staakte zijn handelingen toen hij de jongen zijn styler tevoorschijn zag halen. Was hij wel ervaren genoeg om een pokémon als Diggersby te vangen? Hij had geen flauw idee hoe het bij de Rangers werkte, maar een jonge knul als hij leek hem te onervaren hiervoor. Onzeker wierp Alex een blik op zijn Chikorita. Moest hij iets doen? Ze moesten ook nog naar de overkant… Sol zat nu in haar eentje achter de Panpour en Oddish aan…

De spanning was om te snijden. De Diggersby aan de ene kant; de jonge Ranger aan de andere. Alex zou haast zeggen dat ze een staarwedstrijd hielden met hoe de stilte tussen hen in nestelde. Virgo vond het maar niets. Die stond met haar pootje over de grond te schrapen, alsof ze klaar stond om elk moment op dat konijn af te stormen en hem een kopstoot te verkopen. Maar alleen als ‘ie aan Alex kwam, natuurlijk. Ze deed het vooral om hem te willen beschermen. De jongen gaf aan dat knoeien met de Rangers iets strafbaars was en Alex vroeg zich af of de Diggersby zoiets wel kon begrijpen. Hadden pokémon echt een heel duidelijk beeld van de mensheid als ze er niet constant mee in contact waren? Dat beest leek hem immers een wilde pokémon. En toen, uit het niets, draaide hij zich naar Alex toe en sloeg zijn poten om hem heen. De jongeman had amper tijd om te reageren, op een verrast gilletje na, of hij kreeg een enorm dikke knuffel. Huh…?