A hero's rest

De knuffel die hij kreeg was stevig en pijnl… Nee, eigenlijk totaal niet. Alex kon nog steeds ademen en hij had niet het gevoel dat hij echt werd fijngeknepen. Hij voelde zich zelfs een beetje beter na het krijgen van die knuffel. Ah. Sommige pokémon konden het aanvoelen hoe het met je emoties was gesteld, toch? Daarom deden de meesten van zijn pokémon ook lief tegen hem. Alex slaakte echter wel een opgeluchte zucht toen de Diggersby hem voorzichtig weer losliet en op de grond neerzette. Daarna draaide de pokémon zich naar de Ranger om en opende uitnodigend en enthousiast zijn armen om ook hem een knuffel te kunnen geven. Het was eigenlijk best aandoenlijk. Misschien kon hij helpen met het terugvinden van Sol en de Oddish? Alex voelde een roede op zijn schouder tikken en keek omlaag, zodat hij de bezorgde blik van Virgo op kon vangen. “Ik ben oké,” vermeldde hij aan de pokémon. Niks aan de hand. Of, nou ja, in ieder geval niet door het enorme konijn.

Terwijl de jonge Ranger een knuffel kreeg – herstel, gaf aan de Diggersby, besloot Alex zich weer op het al bestaande probleem te concentreren. Niet alleen vanwege de Oddish, maar ook omdat hij zich zorgen maakte om Sol. Ze stond er nu in haar eentje voor en hij had geen flauw idee hoe dat voor haar ging uitpakken. Misschien lag ze nu wel ergens gewond, moederziel alleen. Dat zat hem niet zo lekker. Alex kwam daarom maar in actie en tikte de Diggersby op z’n rug. Die draaide zich nieuwsgierig om en keek afwachtend naar de blonde jongeman. “… Euh… M-Meneer Diggersby? Ik ben mijn pokémon kwijtgeraakt en ik wil haar graag terugvinden, dus we kunnen niet lang blijven,” sprak hij voorzichtig tegen het enorme konijn. Er werd vragend naar de overkant van het ravijn gewezen. Alex was even verbaasd, maar knikte toen bevestigend. “Ja, ze is aan de an–” begon hij, maar hij werd pardoes opnieuw van de grond geplukt. Een alles behalve mannelijk gilletje verliet zijn mond toen hij de grond niet meer onder zijn voeten voelde.

Virgo reageerde hierop door tegen Diggersby aan te springen, alsof ze hem in een verrassingsaanval wilde tackelen en Alex hierdoor werd losgelaten. Het tegenovergestelde gebeurde: Virgo werd ook gewoon vastgepakt. Met Alex, de Ranger en Virgo in zijn armen deed Diggersby een aantal stappen achteruit, zijn blik strak op het ravijn gericht. “W-Wat is hij van plan?” vroeg de blonde jongeman aan de ander. “Hij gaat toch niet springen, o-of wel?”

De Ranger had er geen grote vraagtekens bij, bleek wel toen hij geen poging deed om de Diggersby tegen te houden. Waar de jongen opgelaten iets toepasselijks riep, kon Alex alleen maar een verraste gil slaken. Zijn stem sloeg over en hij vergat voor een moment dat hij eigenlijk mannelijk moest klikken. De landing verliep echter veel soepeler dan hij had verwacht en daar was hij enorm opgelucht over. Hij slaakte een diepe zucht en probeerde zijn balans te vinden zodra de pokémon hem losliet. Virgo gaf ondertussen een grote preek aan de Diggersby, want hoe durfde hij haar trainer zomaar een hartaanval te bezorgen. Alex keek verbaasd op toen de Ranger aangaf verder te willen. Nu al? Hoe bekwam hij zo snel van die enorme adrenalinekick? “Wacht…!” riep de blonde jongeman hem achterna, maar zijn gezelschap was er al vandoor. De Diggersby sprong er vrolijk achteraan – die deed zelfs een poging om de jongen in te halen. Alex wierp een vlugge blik op zijn Chikorita en rende vlug de twee achterna.

Was die jongen wel menselijk? Alex vroeg het zich sterk af toen hij zag dat de Ranger nog op gelijke voet kon blijven rennen met een Diggersby. Hij was zelfs sneller. Alex zelf bleef een beetje achter hangen met Virgo. Zijn eigen stomme schuld, want buiten wandelen deed hij niet echt aan lichamelijke beweging en daardoor lag zijn conditie vrij laag. Daar vervloekte hij zichzelf. Met een diepe zucht deed hij een poging om zijn pas te verhogen, ondanks dat hij begon te hijgen, maar toen hij zich af wilde zetten voelde hij iets tegen zijn borstkast beuken. Alex viel pardoes om. Virgo gromde boos naar hetgeen dat tegen hem was op gebotst – en toen hij opkeek, zag hij dat het de Panpour van eerder was. De Oddish lag een meter of twee bij hem vandaan. Waarschijnlijk had Panpour die van schrik los gelaten. Sol was nergens te bekennen. “Ranger!” riep Alex lichtelijk in paniek. Hij had geen flauw idee wat hij moest doen.

De Ranger kwam sneller dan Alex voor mogelijk had gehouden. Er ontstond een gevecht tussen hem en de Panpour, waar de blonde jongeman zich voor uit de voeten maakte. Hij wist niet wat voor een rang de jonge Ranger had, maar hij vroeg zich af of de base hem wel echt honderd procent vertrouwde met al die roekeloze acties. Hoe dan ook was Alex wel blij dat hij te hulp was geschoten. In tegenstelling tot de blonde jongen ontfermde hij zich wel over de baby Oddish en probeerde hij de pokémon te kalmeren. Ondertussen stond Virgo nog altijd kwaad naar de Panpour te staren; totdat haar iets opviel. Steeds meer Panpour lieten hun hoofd in de struiken zien. De Chikorita fronste. Waren ze omsingeld? Of waren ze iets anders van plan? Hoe dan ook moest ze haar trainer en de Ranger waarschuwen. Dit deed ze door Alex te roepen en naar de struiken te wijzen, waardoor Alex ook een onbehaaglijk gevoel kreeg. “Euh…” begon hij dan ook terughoudend. “Ranger…?”

De Ranger leek minder onder de indruk te zijn dan hij. En dat baarde Alex een beetje zorgen. Vooral het gedeelte waarin de jongen hem vertelde dat hij in ergere situaties had gezeten. Hoe dan? Had hij het zelf veroorzaakt? Ging dat nu ook gebeuren? Alex kreeg een flashback naar de klif en slikte moeizaam. Hij wachtte af. En wachtte af. Er gebeurde niet veel. Enkele Panpour kwamen de bosjes uit, maar ze vielen niet aan. Hierdoor kreeg hij het idee dat ze helemaal niet vijandig waren en dat er meer aan de hand was. “Denk je dat ze iets van ons willen?” vroeg de jongeman aan de Ranger. Hij kwam voorzichtig overeind en hield zijn blik strak op de pokémon gericht. Virgo besloot toen om het heft ook in eigen pootjes te nemen en stapte naar voren. Ze keek streng naar de aapjes. Vervolgens begon ze wat in haar eigen taaltje te bazelen. Alex kon het nog niet helemaal volgen.

Ze wilden iets van hen. De Ranger gaf dat aan. Alex wist niet wat, maar hij ging er maar vanuit dat een Ranger de natuur beter begreep en dat de jongen nog gelijk zou kunnen hebben ook. Hij liet al snel zijn blik op de Simipour vallen, maar de aankomst van de pokémon was niet het enige dat hem opviel. Hij keek van de oude aap naar een paar Panpour. “… Sommigen zijn wel heel mager,” merkte hij hardop op. Hier klopte iets niet. Virgo tikte hem tegen zijn been aan en knikte toen naar de aapjes. Ze zei iets tegen hem dat verbazingwekkend genoeg kalmerend werkte. Hij verstond het niet helemaal, maar hij kon wel raden wat er was gezegd. “Dus… Ze zijn de vijand niet?” vroeg de Breeder aan zijn Chikorita. Die schudde met haar hoofd. Alex keek vervolgens terug naar de Simipour. “Waarom zijn we dan hier…?”

Lars Stött. Dat was de naam van de excentrieke Ranger die hem vergezelde. Hij vertelde de pokémon dat hij, samen met Alex en Virgo, alles aan zou kunnen. Daar had Alex eigenlijk zijn twijfels over. Niet vanwege Lars, maar vanwege hemzelf. De jongeman keek met een bezorgde frons naar de blonde Ranger. Moest hij ook iets zeggen? Hij richtte zijn aandacht toen op de Simipour, welke zijn poot uitstak en iets aan hen toonde. Wat was dat? Een… Recorder? Daar leek het wel op. Alex wisselde kort een blik met Virgo uit en stapte toen voorzichtig naar de Simipour toe. “Is dit voor ons?” vroeg hij voor de zekerheid. Hij wilde niet iets pakken dat niet voor hem bestemd was. Misschien hield de Simipour het wel uit naar Lars en was het niet voor zijn handen bestemd.