A hero's rest

De recorder werd naar hem uitgehouden. Alex begon ineens te twijfelen of hij het wel moest aannemen. Waarom? Geen enkele rede. Dat gebeurde wel eens. Sowieso was hij al een geboren twijfelaar – en het hielp niet dat ze in een nogal hachelijke situatie zaten. Toch vermande hij zich enigszins en nam de recorder van de Simipour over. Het werd netjes aan hem overgedragen. Alex begon zich meteen af te vragen waarom hij zo gespannen was geweest. Die arme pokémon wilde hooguit hulp voor iets hebben, niet waar? Ongemakkelijk keek hij naar Lars. Was hij niet de Ranger? Dan kon hij het apparaatje het beste hebben. Alex stond op het punt om hem het apparaatje te geven toen hij per ongeluk op een knopje drukte en er geluid uit kwam.

Alex schrok toen hij opeens het geluid hoorde en liet bijna de recorder vallen. Hij besefte zich net op tijd dat er niets aan de hand was en dat hij aandachtig moest luisteren, maar het verhaal dat hij hoorde bracht hem een beetje in de war. Volkenoorlog? Dat klonk… Heel ernstig. Te ernstig voor hem om in te belanden, in ieder geval. Niet dat hij de pokémon de rug toe wilde keren. Hij wist alleen niet of hij echt van dienst kon zijn. Alex keek onzeker naar Lars zodra het bericht ten einde kwam. Wat gingen ze doen? De jonge Ranger zijn blik maakte het duidelijk. Hij wilde er een einde aan maken. Alex slikte en liet zijn blik naar de Panpour door glijden. Hun magere postuur bracht een bezorgde frons op zijn gelaat. Dit moest stoppen. “Ja,” was zijn korte antwoord op Lars zijn vraag. Het klonk vast niet zo vastberaden en zeker als de Ranger had gedaan, maar Alex wilde niets liever dan de Panpour een handje helpen.

De… Oddish zat gewoon in het complot? Alex voelde zich een beetje bedrogen en dat gaf hem een ongemakkelijk gevoel. Hij was ook zo naïef. In dit geval was dat wel gewenst, maar… Het had hem net zo goed in de problemen kunnen brengen. De Simipour en Panpour hadden zo’n honger kunnen hebben dat ze hem gewoon zouden koken en opeten. Bahbah. Wat een luguber idee Alex. Hij kreeg wel mee dat er een andere Panpour verscheen die hen zou helpen. Ze zou hen rondleiden. De jongeman kon nog net zijn frons onderdrukken toen hij haar zag. Hij wilde haar helemaal niet beoordelen, maar ze had zo’n vibe die hem vertelde dat hij zelf een beetje buiten de boot viel. Lars paste daarentegen wel perfect bij het plaatje. Alex keek even naar Virgo. Gelukkig was hij niet alleen. Ze voegden zich bij Lars en de Panpour en hij knikte als teken dat hij er klaar voor was. Of was hij dat niet?

Lars was, duidelijk, veel zekerder van zijn zaak. Alex liep wat ongemakkelijk achter de twee aan en hield zijn Chikorita ondertussen in de gaten. Hij was al een pokémon verloren – hij wilde er niet nog een kwijtraken. In stilte liep hij achter Lars en de Panpour aan, waardoor hij de muziek al snel kon horen. Waar kwam dat vandaan? Nieuwsgierig keek hij om zich heen, maar hij kon niks vreemds opmerken. Toen de Panpour tot stilstand kwam, deed hij dat automatisch ook. Maar toen een struik opzij werd geduwd en een Azteekse tempel zichtbaar werd, kwam hij uit automatisme alweer in beweging om het van dichterbij te kunnen bekijken. Zijn ogen waren groot van verbazing, maar er was een enthousiaste blik in te zien. Alex hield namelijk van dit soort dingen. Reizen om te ontdekken en te kunnen zien. Dit viel precies in zijn straatje. “Wow,” ontviel hem na enkele tellen te hebben gestaard. Was dit waar de Panpour leefden? Zijn grijze ogen gleden naar het blauwe aapje.

Lars was al bij de grote poort voor Alex er echt erg in had. Hij werd door Virgo op zijn schouder getikt en met haar roede wees ze naar de blonde Ranger. Oh, dat was waar ook. Geen tijd voor sightseeing. Hij snelde naar Lars zijn zijde en keek nu ook naar de binnenplaats. De aapjes vielen hem in ieder geval ook op. De potten zag hij pas toen zijn gezelschap erin klauterde. Euh. Moest hij dat ook gaan doen? Alex moest snel handelen. Hij wilde niet gespot worden. Toen hij er naast eentje stond, zag hij al dat hij er veel te groot voor was. Mèrde! En nu? Vanuit zijn ooghoek zag hij dat twee Pansage hierheen kwamen gelopen. Oh nee… Alex keek naar de overkant van de gang en zag een aantal Azteekse standbeelden staan. Zonder er echt bij stil te staan sprong hij ertussen en nam hij ook een van de vreemde poses aan. Virgo verstopte zich achter een van de standbeelden. Moest hij dit lang gaan volhouden…?

Arceusdank liepen de twee rustig door. Ze hadden niets in de gaten. Alex ontspande zich een beetje nadat de Pansage uit het zicht waren verdwenen. Dat scheelde niet veel. Lars trok zijn aandacht door iets naar hem te fluisteren. Iets over… Geen slimheid? Alex keek de jongen moeilijk aan. “Weet je dat zeker?” Hij richtte zijn blik nu ook op de aapjes die schijnbaar plezier maakten. Hij merkte meteen op dat de groene een stuk magerder waren dan de rode. Daar klopte iets niet. Zijn grijze ogen zochten verder. Ze bleven uiteindelijk op de breedste Pansear hangen. Was dat een platenspeler? Alex fronste. Hoe kwamen ze daar nou weer aan? En hoe wist hij hoe hij dat moest bedienen? De jongeman kneep zijn ogen wat dichter samen toen hij nog iets vreemds opmerkte. Wat was dat, daar achter die Pansear? Het leek wel op een pokémon, maar het had niet dezelfde kleuren als de aapjes. Dat wezentje was geel… “Ik zie een onbekende pokémon liggen,” fluisterde Alex naar Lars. “… Als het een pokémon is. Dat weet ik nog niet zeker.”

Lars wist het dus echt zeker. Alex was nog steeds niet overtuigd, maar hij legde zich erbij neer. Het was moeilijk om hem voor de volle honderd procent te overtuigen. Dat hij werd geprezen deed hem wel goed en daardoor relaxte hij een klein beetje. Ze konden dit wel. Als ze samenwerkten. Helaas vervloog dat kleine beetje vertrouwen al snel. Alex volgde Lars verder naar binnen en werd gedwongen om een nieuwe schuilplaats te vinden. Virgo trok hem vlug achter een kapotte zuil die in de buurt stond en hij bukte zich automatisch een stuk lager. “Dankjewel,” zei hij geluidloos tegen de Chikorita. Ze knikte naar hem en keek van achter de zuil naar het figuur dat daarnet nog grotendeels verborgen lag. Virgo alarmeerde Alex direct. De jongeman waagde zijn hoofd nu ook vluchtig achter de zuil vandaan en herkende het vreemde wezen in een miliseconde. Het was Sol! Alex trok zich terug en ging naar de andere kant van de zuil om te zien waar Lars nu mee bezig was.