A hero's rest

Hij werd op een lianengordijn gewezen. Het zag er in ieder geval uit als de perfecte verstopplek, maar onderweg kon er zoveel misgaan. Virgo gaf haar trainer de kans niet om daar aan te denken. Zo snel als ze kon hupte ze achter de zuil vandaan en trok een sprintje achter Lars aan. Alex deinsde terug. Waar dacht ze ineens mee bezig te zijn! Vlug keek hij of iemand Virgo had opgemerkt. Er werd geen alarm geslagen of een blik aan de Chikorita waardig gemaakt. Opgelucht liet hij zijn schouders weer wat zakken. Toch bleven zijn spieren nog aangespannen. Virgo had de overkant veilig bereikt, maar hij nog niet. Alex haalde diep adem, checkte een laatste keer of hij in vizier zou zijn en zette zich af. Onderweg bleef zijn voet achter de andere haken. Al struikelend ging hij het lianengordijn voorbij. Voor hij languit op de vloer viel, wist hij zichzelf met de muur te redden.

Hij keek door de lianen naar de dikke rode papzak. Uhm.. wat was het plan nu eigenlijk ook alweer? Ze waren nu wel dichtbij maar.. hoe ging dit iets oplossen? Klassiek. De hoofdpersoon maakt een fout. Een obstakel moet overkomen worden. Hij zou.. de papzak kunnen besluipen.. en dan kunnen grijpen. En hem dan gijzelen. En dan eisen dat de andere Pokémon weer lief zouden zijn tegen de Panpour. Hij wreef nog eens over zijn kin. Hij kon het zich niet meer precies herinneren, maar hij dacht dat dat misschien nog wel eens afgekeurd zou kunnen worden op de Rangerbase. Ze hadden ook wel gelijk. Erg heroïsch was het niet. En toen hoorde hij een struikelgeluid. Zijn ogen werden groot. Shit. Even kwam de realiteit om de hoek kijken. Dit was serieus gevaarlijk.. en hij had Alex er gewoon in meegesleept! Precies nadat de plof klonk, kon er een hard gekrijs gehoord worden. Een Spearow. Jetterik vloog in cirkels boven de ruïnes nu. De Pansage en Pansear begonnen naar hem te joelen, en fruit naar hem te gooien. Lars keek Alex' richting op. Paniekerig maakte hij gebaren dat hij naar hen toe moest komen. NU NU NU!

Een stekende pijn trok door zijn hand. Shit, dat was natuurlijk niet volledig hersteld van toen hij het gebroken had. Alex beet sissend op zijn onderlip en duwde zich van de muur af. Zijn grijze ogen vonden Lars’ paniekerige bewegingen nog geen tel later. Pas op dat moment drong het gekwetter van een pokémon tot hem door. Onbewust wierp hij een blik op de eigenaar van de stem en telde direct erna een en een bij elkaar op. Gehaast ging hij op Lars af. Voor de laatste paar meters konden worden afgelegd, kwam Virgo onder het gordijn uit en wikkelde haar roede om zijn buik heen. Met een ruk suisde hij hun voorlopige schuilplek in, waar hij opgelucht een zucht liet ontsnappen. Het viel hem eindelijk op dat hij van alle inspanningen zwaarder was gaan ademen. Onzeker keek hij op, zoekend naar Lars z’n blik.

Lars keek even ademloos naar Virgo. Het werd allemaal duidelijk. Heel duidelijk. Virgo viel onder De Verzorger. Een archetype. En een hele belangrijke ook nog. En daar was het dan. Iedereen was relatief veilig. Zoals De Verzorger dat graag heeft. Nu is het de taak van De Held om een heroïsche daad te doen. Toen vond zijn blik die van Alex. Wat was zijn archetype eigenlijk? De Onschuldige? Het Weeskind? Hij keek Alex vol vertrouwen aan. Dit ging allemaal goed komen. Dat deed het altijd. Nu ook. Vooral nu ze met elkaar samenwerken. Lars draaide zich om en keek door de lianen naar Jetterik. Nu was de taak aan hem. Het was dat moment dat het kwartje deed vallen. Hij wist niet hoe het nu allemaal opgelost moest worden. Maar misschien.. zou een ander persoon het wel weten. Of op z’n minst een actie uitvoeren die een oplossing naar boven zou doen drijven. Het gebeurde wel eens. De hoofdpersoon lost niet altijd alles op. Hij glimlachte vastberaden. Met één stap aanloop sprong hij op en opende hij een Pokéball. Hij landde op Doenva, die net tevoorschijn kwam. En ze reden een rondje over het terrein. Nu trok Lars de aandacht, in plaats van Jetterik. En toen rende hij de ruïnes uit. Jetterik vloog achter hem aan. De Pansage en Pansear renden allemaal achter hen aan. Behalve de grote Pansear. En ineens.. verscheen er een kleine gedaante bij Alex en Virgo in de buurt.

Waar Virgo alleen oog had voor haar trainer, en hem van top tot teen aan het onderzoeken was, had Alex alleen maar aandacht voor Lars. Het was duidelijk dat de blonde Ranger actie ondernam – en hoewel de oudste van het stel liever een plan van aanpak hoorde, kon hij niet ontkennen dat het hen al zover had gekregen. Desondanks schreeuwde elke cel in Alex’ lichaam dat het hier weg wilde. Lars ving zijn blik en in een flits zag Alex de passievolle vlammen in heldergroen reflecteren. Het liet iets in hem naar boven borrelen waarvan hij nooit had verwacht het te voelen. Zekerheid. Hij ging niet weg zonder Sol, zelfs al was dat het laatste wat hij zou doen.

De blonde Ranger draaide zich van hem weg en tot zijn verbazing bleef dat gevoel sterk aanwezig. Hoe kon het ook niet? Het ging hier om zijn eigen pokémon. Wat voor een trainer zou hij zijn als hij die zomaar achterliet? Nog voor zijn gedachten op volle toeren konden draaien, sprong Lars in beweging. Alex had niet anders moeten verwachten, maar toch liet het hem haast uit zijn vel springen. Een felle lichtflits verscheen en onthulde een Ponyta. Lars landde bovenop haar rug en sprintte het terrein op. Alex’ mond zakte open. Hij wilde iets roepen, maar er kwamen geen woorden over zijn lippen. Zijn linkerhand schoot naar voren, richting de lianen, in een poging om zichzelf ook voort te zetten. Virgo’s roede wikkelde zich om zijn pols en trok hem fors terug. Precies op datzelfde moment galoppeerde Lars op zijn Ponyta voorbij, gevolgd door de Pansage en Pansear. Daarna was het stil.

Alex wierp een blik op zijn Chikorita. Moest hij haar dankbaar zijn? Of moest hij haar juist streng toespreken? Ze zag aan zijn houding dat hij een extra duwtje nodig had, maar ze aarzelde om die zelf te geven. Gelukkig was ze niet alleen. In zijn ooghoek zag Alex beweging bij de lianen. Hij hield zijn adem in totdat hij het blauw herkende. Panpour!

Als ze niet werd achtervolgd… Dan was de kust veilig. Voorzichtig stak hij zijn hand dan toch tussen de lianen door en schoof ze met zijn onderarm aan de kant. Panpour maakte een klein sprongetje, haar blik strak op zijn figuur en haar wangen bol. Ze zag net op tijd dat het Alex was en slikte het water maar in. De stilte nestelde zich ongemakkelijk tussen het drietal, voordat een haast onmerkbare glimlach op Alex’ gelaat verscheen.

Een ijzingwekkende brul liet hem zijn vingers samen knijpen.

“De achtervolging is ingezet. Hun hielen kunnen de adem van hun belagers voelen. Een kwestie van leven en dood.” Een ruime bocht naar links, net niet tegen een boom aan. “De toekomst van dit bos ligt nu in de handen van een moedige Chikorita en een goedwillend mens. Waar onze Panpour uithangt, weten ze niet. Het enige dat zeker is..” Ze rende langs het ravijn van eerder. “is dat er nu geen weg meer terug is. Die is er nooit voor een held. Je ziet jezelf ofwel slagen, of je wordt gestopt in je poging.” Een sprong over een omgevallen boom. “Niet iedere held draagt een cape. Niet iedere held draagt een harnas of een zwaard.” Bukken voor de laag hangende takken en dikke lianen. “Maar wat ze allemaal gemeen hebben, is hun gevoel voor gerechtigheid. Sterker aanwezig dan een Muk. Meer verheven dan Ho-Oh. Krachtiger dan de greep van een Machamp.” Een heuvel op. “Ergens. Ooit. Zul je het zelf voelen.” De heuvel af, richting de bosrand. “Er schuilt een held in iedereen.”

Niet opzij kijken.

Alex voelde zijn handen klam worden en het nare gevoel in zijn buik in sterkte toenemen. Het bracht een warmtegolf met zich mee, maar in tegenstelling tot de knusse warmte van een woonkamer tijdens een winteravond was dit alles behalve welkom.

Niet opzij kijken.

Zijn nekharen stonden al overeind. Bij de grauw die klonk, was hij er haast zeker van dat ze uit zijn vel waren gesprongen om weg te rennen. Hij gaf ze geen ongelijk. Als hij eerlijk moest zijn, dan zou hij hetzelfde willen doen. Een doffe dreun maakte de grond hevig aan het trillen en hoewel het slechts een vlugge tel te voelen was, verloor Alex haast zijn evenwicht erdoor. Hij kon nog net op tijd houvast aan de lianen vinden, welke hij gretig met beide handen vastgreep.

Niet opzij kijken.

Twee, drie, vier dreunen volgde. Het getril was minder heftig, maar nog steeds aanwezig genoeg om door de zolen van zijn schoenen te voelen. Een tweede, luidere – en bovenal woestere brul was te horen. Alex durfde niet te twijfelen of het kwam door de kracht die erachter zat of door de afstand die minder was geworden. Hij wist dat hij daar maar op een manier achter kon komen.

Panpour gromde laag en haar wangen werden opnieuw bol. Virgo kermde iets, haar toon ferm, maar hij merkte op dat haar stem een beetje oversloeg. Ze draaide zich met een ruk naar hem toe, haar ogen groot.

Opzij kijken!

Alex draaide zijn hoofd net op tijd om te zien dat de enorme, rode aap van eerder heel diep ademhaalde. Een techniek die hij uit duizenden herkende. Sagittarius had het vaak genoeg voorgedaan. Zijn handen schoten naar voren, terwijl hij zijn rug voorover boog. Meteen toen hij huid op huid contact voelde, wankelde hij naar achteren. Alex struikelde over zijn eigen voeten en viel op zijn achterwerk, waarbij hij de twee kleine pokémon dichter tegen zich aantrok. Hitte likte aan zijn voeten, wat zijn hoofd in beweging bracht. De lianen, die als gordijn voor deze schuilplek hadden gehangen, werden in luttele seconden verzwolgen door de vlammen van Simisear.

Dit was het. Hier ging het eindigen. Simisear zou hierheen komen en hij zou geen uitweg meer hebben. Aquarius was niet sterk genoeg om Panpour versterking te bieden en de rest van zijn team zou alleen maar vuur bij het vuur gooien.

Het gebrul van de rode vuuraap ging door merg en been. Als Alex niet beter wist, dan zou hij zeggen dat de pokémon hen tevoorschijn wilde roepen. Met zijn schouders gezakt sloot hij zijn ogen.

En toen hoorde hij het. Een onmenselijke schreeuw. Het was er geen van angst, maar een oerkreet. Was Lars teruggekomen?

Hun belagers staakte de achtervolging aan de voet van de heuvel. Lars liet Doenva stoppen en hij keek naar de enorme groep van rood en groen. De meesten van hen stonden te hijgen. Heel episch liet de Ranger zijn Ponyta parallel lopen aan de lijn van krijgers. Hij nam het zo goed mogelijk in zich op. Het moment was er een die in films vaak voor kwam. Geen achtergrondmuziek. Geen dialoog. Enkel beelden van uitgeputte individuen en vastberaden blikken. Spanning. Ieder moment kon er iets gebeuren. Niemand wist nog wat. Lars hield zijn mond dan ook. Jetterik landde ondertussen rustig op zijn schouder. Het was toch wel even fijn om zijn vleugels te kunnen rusten. Ook hij had een voorgevoel, maar dan om een andere reden als Lars.

Een kreet verstoorde de stilte van het bos.

Lars, en een grote groep aapachtige Pokémon keerden hun blik in de richting van de bron. Nog voor iemand ook maar conclusies kon trekken ging Lars al over tot actie. “Hiyaa!” Doenva rende in de richting van de Pansage en Pansear en sprong over ze heen. Ze vervolgden hun weg terug naar de ruïnes. Jetterik maakte zich los van de schouder waar hij zonet nog op kon rusten. Hij kon alleen maar hopen dat ze hun belagers genoeg hebben kunnen uitputten.

Panpour schudde zijn arm van zich af en sprintte naar de opening toe. Virgo riep haar geschrokken na en imiteerde haar handeling. Bang dat een tweede vlammenzee de twee in zich op zou nemen, duwde hij zich met zijn ellebogen overeind. Alex sprong zelf ook naar de lange gang – en toen hij opzij keek, zag hij dat de Simisear te druk was om zich met hen bezig te houden. Een goudgeel en zwart figuur sprong om de brede aap heen. Was dat wie hij dacht dat het was? Zijn blik schoot naar de plek waar hij Sol voor het laatst had zien liggen. Daar was niets meer te zien.

Simisear brulde gefrustreerd en in zijn ooghoeken zag Alex een nieuwe straal aan vlammen verschijnen. Zelfs op deze afstand voelde hij de hitte op zijn gezicht. De kracht die erachter zat, deed hem sterk aan Fire Blast denken. Voor de vlammen haar konden raken, pakte Sol de stok uit haar staart en tekende er het pad van een barrière mee. Het vuur kaatste bij aanraking automatisch terug.

Panpour sprintte het laatste stuk van de gang door. Virgo keerde zich naar haar trainer toe en brabbelde wat in haar eigen taaltje. Alex hoefde niet lang erbij stil te staan; zijn Chikorita probeerde hem over te halen om Panpours voorbeeld te volgen. Hij dacht terug aan de blik die Lars hem eerder had gegeven en balde zijn handen tot vuisten. Een knik en de twee zette zichzelf ook van de grond af.

“Virgo, Light Screen.” Aan de voet van het open terrein kwam Alex tot stilstand. Virgo sprong naast Panpour en liet een kleine, doorzichtige muur voor hen verschijnen. Veel kon ze waarschijnlijk niet uithalen bij de Simisear, maar ze kon de groep wel intact houden. De knopjes in haar nek gaven direct daarop een mierzoete geur af en omringde de pokémon op het strijdveld. Het kroop Simisears neus in, waardoor hij voor een paar luttele tellen van zijn stuk werd gebracht.