A ghoulish night

Verdomme. Hij wist wel dat het een slimmer idee was geweest om te wachten in plaats van ’s avonds die bossen in te trekken. En dan wist hij nog niet eens of hij de Quest ging krijgen, dat was al helemaal erg. Maar ja, zijn enige vorm van transport waren zijn eigen benen, want hij had geen Pokémon die voor hem kon vliegen en hij had ook geen voertuig waarmee hij kon rijden. Hij had natuurlijk een fiets kunnen huren in Cyllage City, maar wie weet hoe lang het dan had geduurd eer dat hij die fiets terug had kunnen brengen en bovendien liepen de kosten dan ook nog eens hoog op. Dat nam niet weg dat hij in Santalune City had moeten blijven voordat hij door Santalune Forest zou trekken. Hij had Howl en die was geëvolueerd, maar Ustrina, zijn Cyndaquil, kon zich op geen enkele manier beschermen en Julian had geen idee wat het niveau was van de Pokémon die zich hier bevonden. Hij had Howl natuurlijk uit zijn bal kunnen laten zodat hij verzekerd was wat zijn veiligheid betrof, maar Julian wilde niet toegeven aan het feit dat de donkere schaduwen die de bossen op de grond wierpen hem van stuk brachten. Hij zou Howl wel tevoorschijn halen als hij zou gaan slapen zodat de warme vacht van de wolf-Pokémon hem enigszins warm kon houden. Julian besloot om verder te wandelen totdat hij op een redelijk centraal gedeelte van het bos uit zou komen waar hij kon rusten. Dat duurde ongeveer anderhalf uur en Julian plofte moe neer toen hij een plek had gevonden die hij goed had gekeurd. Hij haalde Howl tevoorschijn en de Pokémon keek ietwat verward om zich heen waarna hij zijn blauwe ogen op Julian richtte. “Als het goed is, zouden we morgen Aquacorde Town moeten bereiken,” was het enige wat Julian zei. Hij kon merken aan het gedrag van zijn Pokémon dat deze het niet fijn vond dat zijn trainer in zijn eentje het bos in was gegaan, maar gelukkig liet de Pokémon het rusten en legde zich neer op zijn buik zodat zijn trainer tegen hem kon gaan liggen. Zijn grote lichaam krulde zich om Julian heen zodra deze op zijn zij lag en Julian kreeg het al snel aangenaam warm. Omdat hij de vorige nacht niet goed had geslapen door nachtmerries was het nu niet zo’n probleem voor hem om in slaap te vallen. De enige reden dat hij wakker werd de volgende ochtend was omdat hij geluid hoorde, voetstappen om precies te zijn. De kop van Howl was al gealarmeerd naar boven geschoten en Julian maakte zich los van zijn Pokémon waarna hij zijn hoofd draaide om te concluderen waar het geluid vandaan kwam. Dankzij Howl vond hij de jongen al snel. Aan de bagage te zien was de jongen een trainer en had ook hij de nacht hier gespendeerd. Julian wilde zich net stilletjes uit te voeten maken toen zijn Poké Ball opeens een hard knallend geluid maakte; het witte licht verblindde hem voor heel even en hij kreunde inwendig toen hij het geïrriteerde gepiep van Ustrina hoorde. Kon dat ding nooit fatsoenlijk in haar Poké Ball blijven?! “Ustrina, néé,” siste hij haar toe, maar het was al te laat. Uitgelaten rende de Cyndaquil op de jongen af, haar ogen fonkelend gericht op het ontbijt dat hij in zijn handen hield. Julian had geen andere keus dan uit zijn schuilplaats te komen – als je het centrale, open gedeelte van het bos zo kon noemen tenminste – en liep zacht vloekend achter zijn Cyndaquil aan, zijn Lycanroc behoedzaam achter hem volgend.

Julian rolde geïrriteerd met zijn ogen toen Ustrina haar zin kreeg en een halve croissant in haar pootjes kreeg gedrukt. De Cyndaquil piepte uitgelaten en begon toen met eten. Toen Julian over zijn schouder keek, zag hij nog net de verlangende blik die Lycanroc wierp op het ontbijt. Hij besefte dat ze al sinds gisteren vroeg in de avond niets meer hadden gegeten en concludeerde dat hijzelf ook wel honger begon te krijgen. Toch was het een vorm van discipline dat Ustrina netjes wachtte totdat ze te eten kreeg. Julian was heus niet van plan om zijn Pokémon te laten verhongeren, maar hij dacht dat hij Aquacorde Town sneller had kunnen bereiken en had er niet op gerekend dat hij voor die tijd nog eten mee moest nemen. Howl deed al snel alsof hij nergens last van had en Julian draaide zich nietszeggend weer naar zijn Cyndaquil toe. Hij gaf een kortaf knikje toen de jonge trainer – Julian schatte hem een jaar of vijftien of zestien – vroeg of het zijn Cyndaquil was. “Ustrina,” sprak hij met een kille stem. De Cyndaquil draaide zich naar hem toe en keek hem onschuldig aan. “Wat heb ik je gezegd over gaan schooien bij andere trainers?” Ustrina haalde haar kleine schoudertjes op alsof ze wilde zeggen dat het aan hem lag en Julian klemde zijn kaken op elkaar. Hij scheurde zijn blik van haar af en keek weer terug naar de trainer. “Bedankt dat je haar te eten hebt gegeven,” zei hij met moeite tegen de trainer. “Ik ben gisteren iets te laat begonnen aan de tocht in dit bos en raakte mijn weg kwijt. Ik had verwacht dat we sneller in Aquacorde Town zouden zijn, maar dat viel tegen.” Het was niet dat hij zichzelf wilde verdedigen tegenover deze trainer, maar ergens wilde hij ook niet de indruk geven dat hij een slechte trainer was en dat hij niks om het welzijn van zijn Pokémon gaf, want dat deed hij wel. “Ik neem aan dat we allemaal ietsje meer honger hadden dan verwacht.” Een blik over zijn schouder leerde Howl dat hij zich niet moest schamen voor het feit dat hij verlangend naar dat broodje had gekeken en de wolf knikte dankbaar met zijn kop naar zijn trainer. “Dus…” Eigenlijk zou hij zijn weg op een snel tempo moeten vervolgen zodat hij op tijd zou zijn in Aquacorde Town en nog iets kon eten, maar het voelde onrechtvaardig aan om de trainer zomaar achter te laten nadat deze wat waarschijnlijk het laatste deeltje van zijn ontbijt was gedeeld had met Ustrina. “Ik neem aan dat je een trainer bent die op doorreis is door Kalos en de gyms wilt uitdagen?” Hij deed een knikje naar de bagage die hij bijhad en de Pokémon op zijn schouder.

Julian vond het niet bepaald leuk dat zijn maag begon te knorren net op het moment toen de trainer opteerde dat hij wat van de berry’s mocht hebben die hij blijkbaar bij zich had. Net toen hij wilde zeggen dat het niet nodig was, zag hij dat Howl nieuwsgierig een stap in de richting van de trainer deed. Julian onderdrukte een geërgerde kreun. Sure, hij had zaken die hij moest doen in Aquacorde Town, maar wie was hij om te zeggen dat Howl geen eten mocht hebben? De Pokémon had hem immers beschermd en ervoor gezorgd dat hij de nacht warm door had kunnen brengen. Dit pleziertje kon Julian hem moeilijk ontnemen, toch? En dus keek de man weer terug naar de trainer en maakte uiteindelijk een vaag gebaar. “Waarom ook niet?” Hij haalde zo nonchalant mogelijk zijn schouders op, alsof de gedachte aan eten hem niet bijna gek maakte van de honger en de opluchting omwille van het feit dat hij het bijna kon hebben. “Maar geef ze maar eerst aan Howl.” Hij deed een gebaar naar zijn Pokémon ten teken dat het goed was en haalde zijn wenkbrauw op toen de trainer opeens een hakkelend verhaal begon over hoe hij graag trainde en reisde door de Kalos-regio. Hij antwoordde niet op de vraag en klemde zijn kaken op elkaar toen de jongen over een gym in Aquacorde Town begon. Die niet eens bestond. “Oh?” Zijn stem klonk zacht en was haast kil te noemen. “Hebben ze tegenwoordig ook een negende gym in deze regio?” Hij kende nog niet veel van Kalos, maar hij wist goed genoeg dat de jongen loog. Hij had al het één en ander opgezocht en Aquacorde Town was niet een van de dorpjes of steden die een gym had. De jongen was dus verschrikkelijk aan het liegen. En dat woordje “verschrikkelijk” was vooral gedoeld op het feit dat het zo duidelijk maakte dat de jongen een leugen verzon. “Voor op reis te zijn in Kalos ben je wel bijzonder slecht geïnformeerd.” Zijn gouden oog keek de jongen nu strak aan. “Of het moet natuurlijk zijn dat je liegt en iets voor me te verbergen hebt. Ik sluit geen opties uit.” Zijn Lycanroc, die eerst geïnteresseerd was in het feit dat hij dadelijk eten zou krijgen, trok zijn bovenlip lichtelijk op en keek de jongen nu ietwat wantrouwig aan, zijn flank zacht tegen de benen van zijn trainer duwend.

Julian probeerde zijn aandacht van het feit dat zijn maag knorde en dat hem vruchten werden voorgeschoteld af te leiden. Bovendien was hij er nu niet eens meer zo zeker van dat ze die vruchten aan konden nemen, al leek Ustrina prima in orde te zijn. Maar Ustrina was ook niet diegene die hun moest verdedigen als het erop aan zou komen; Julian en Howl waren diegenen die dit team moesten verdedigen. Dit kleine team. Hij wenste plotseling dat hij iets meer teammembers had, ook al was Howl tot nu toe zijn steun en toeverlaat geweest en waren er vrij weinig momenten geweest dat hij zich echt had laten doen. Hij begon de zaken steeds meer onder controle te krijgen en het feit dat hij geen freak was die alles met geweld op wilde lossen zoals het merendeel van Team Rocket hielp nu ook wel. Hij trok zijn wenkbrauw op toen de knul hem vervolgens vertelde dat hij op geheime missie was gestuurd door zijn oversten. Oké… of deze knul had heel veel fantasie of er was iets niet helemaal in orde met hem. Waarom zouden ze een zestienjarige knul op geheime missie sturen? Hij was zelf ook redelijk jong geweest toen hij opdrachten voor Team Rocket deed, maar… dat lag anders. Zou de knul ook een familielid hebben die een belangrijke rank bezat en sprak hij op basis daarvan wel de waarheid? Hij gromde even geamuseerd toen de jongen aanhaalde dat Julian geen gevaar zou lopen. “Daar was ik anders ook niet echt bang voor,” zei hij met een droge toon. “Je komt niet bepaald intimiderend over en als die Froakie op je schouder de enige Pokémon is die je hebt, denk ik niet dat ik veel nodig heb om je uit te schakelen.” Howl trok zijn bovenlip dreigend op om te laten zien dat dat ook zijn mening was. De vruchten waren vergeten en Julian was zijn hongergevoel ook even kwijt. “Maar je zei dat je door je oversten op missie bent gestuurd.” Hij trok zijn wenkbrauw op. “Wie kan ik onder “oversten” verstaan? Je lijkt me erg jong om in Team Rocket te zitten.” Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en wachtte het antwoord met gefronste wenkbrauwen af.