One more night

“If you're going to die, do it on your own.”

Seven rolde op haar zij in haar slaap. Het was een tijdje geleden dat ze in zo'n ruim bed had gelegen in een kamer. Nog half in slaap merkte ze niet dat haar arm half over iemand heen lag en dat haar deken niet hetgeen was wat het bed zo warm maakte. Ze had in tijden niet zo diep geslapen en ze was dan ook niet zo alert als dat ze normaal zou zijn. Dat was natuurlijk voor het grootste deel te wijten aan de drank die ze de vorige avond had geconsumeerd. Slaperig opende ze haar ogen een klein beetje, maar sloot ze meteen weer bij het zien van het licht dat door de gordijnen heen scheen. Te fel. Haar hoofd klopte pijnlijk, nog zo'n effect van de drank. Nu de pijn haar iets wakkerder had gemaakt, begon ze zich bewust te worden van haar omgeving. Ze kon zich helemaal niet herinneren dat ze vannacht een hotelkamer of iets in die richting had geregeld. Eigenlijk kon ze zich helemaal niets meer herinneren nadat zij, Raven, Aiden en Lilium bij de strandbar waren gaan zitten voor een drankje. Haar ogen vlogen open toen ze zich eindelijk besefte dat haar arm op iets rustte. Ondanks het feit dat het niet prettig was om zo in het licht te kijken, bleven haar ogen wagenwijd open staan. Er lag een persoon naast haar en ze herkende het warrige zwarte haar. Wat was er gisteravond gebeurd?? Seven trok gelijk haar arm terug en rolde uit bed in een poging wat afstand te creëren tussen haar en Raven. "What the.." riep ze verward uit, terwijl ze overeind krabbelde. Dit was echt een of andere vreemde droom ofzo, maar ze wist zichzelf niet wakker te krijgen. Waarom zou ze überhaupt over dromen?

“If you're going to die, do it on your own.”

Nu hij ook wakker was en zich bewust leek te zijn van haar aanwezigheid - dat was ook de eerste keer dat hij direct doorhad dat zij er was - probeerde Seven de afgelopen nacht terug te halen. Ze blikte even vluchtig naar beneden, om te checken wat ze aan had en tot haar afschuw was dat alleen de bikini die ze gister gedragen had. Zonder er bij na te denken stak ze haar handen uit en griste de deken van het bed af om zich mee te bedekken. Als je er logisch over nadacht hoefde dat niet eens gezien Raven blind was en ze wel eens vaker in bikini naast hem had gestaan. Deze situatie liet echter elke logica verdwijnen. Tot haar schrik merkte ze op dat hij alleen maar een joggingbroek aan had, zich opnieuw niet bedenkend dat ze hem wel vaker zonder shirt had gezien en dat, dat toen geen probleem was geweest. "Wat is er gebeurd?" haar stem klonk fel, beschuldigend, alsof zij er zelf niets aan kon doen. Natuurlijk was dat een stuk makkelijker dan accepteren dat dit door haar zou kunnen komen, of misschien door hen beide. Nee, zoiets zou haar nooit gebeuren, echt nooit. Die jongen bracht gewoon ongeluk. Elke keer dat ze hem tegenkwam ging er wel wat mis. Mond op mond beademing, vastzitten in een bezemkast en nu dit.

“If you're going to die, do it on your own.”

Seven bracht haar blik naar de muur toen Raven overeind kwam en zei dat hij het ook niet wist. Mooi dit. Als zij beide niet meer wisten wat er was gebeurd, hoe kwamen ze er dan ooit achter. Wilde ze er überhaupt wel achter komen? Het was moeilijk te geloven dat ze door drank zomaar bij iemand in bed zou belanden. Normaal kon ze er altijd wel goed tegen, maar het was natuurlijk veel te veel geweest de vorige avond. Haar violetkleurige ogen schoten weer naar Raven toen hij weer sprak. Hoewel hij zijn zin niet afmaakte wist ze wat er door zijn hoofd speelde. Ze schudde haar hoofd. Alles was mogelijk, maar toegeven, nee. "Nee, er is niks gebeurd, laten we het daarop houden," sprak ze op nog altijd felle toon. De drang om iets of iemand te slaan was heel groot.

“If you're going to die, do it on your own.”

Erger, hij maakte het alleen maar erger door zijn shirt ergens van de grond te vissen, die aan te trekken en haar vervolgens haar blouse aan te rijken. Het feit dat hun kleding her en der over de grond lag wekte alleen maar meer suggesties op. Ze wilde echt niet nog erger met haar neus op de feiten gedrukt worden. Hoe kon ze dan nog volhouden dat er absoluut niets was gebeurd gisteravond. Na kort te zijn verzonken in haar kwellende gedachten, griste ze haar blouse snel uit Raven's hand en trok het kledingstuk aan. Vervolgens keek ze vluchtig naar de grond, op zoek naar haar rokje en het korte broekje dat eronder hoorde. Ook die trok ze snel aan, waarna ze overeind kwam en het deken weer op het bed smeet. "Wat nu?" zei ze hardop, eigenlijk meer tegen zichzelf dan tegen Raven. Ondertussen zocht ze de kamer af naar de andere onderdelen van haar outfit die nog spoorloos waren.

“If you're going to die, do it on your own.”

Seven wist de laatste dingetjes van haar uniform te vinden en raapte alles bijeen om het vervolgens allemaal aan te trekken. Terwijl ze daarmee bezig was luisterde ze naar Raven's reactie op wat ze daarnet had gezegd. Hij stelde voor dat ze dit maar moesten vergeten, iets dat Seven helemaal niet zo erg vond. Al zou het waarschijnlijk wel een stuk moeilijker zijn dan hij het liet voorkomen. Ja, de herinneringen van die avond waren er niet meer, maar aan de ene kant gaf dat geen geruststelling, zeker niet vanwege de staat waarin ze beide wakker waren geworden. Als ze Raven weer tegen zou komen de volgende keer, wat geheid zou gebeuren gezien hun geschiedenis van elkaar tegen het lijf lopen op de vreemdste momenten, werd het waarschijnlijk nog flink awkward. Dat plus het feit dat ze nog steeds niet snapte hoe zij in hemelsnaam in zo'n situatie had kunnen belanden. "Lijkt me de beste optie," zei ze terwijl ze haar laarzen aantrok. Klaar om er vandoor te gaan. Iets wat ze eigenlijk al veel eerder had moeten doen, nog voor dit alles gebeurd was.

“If you're going to die, do it on your own.”

Toen ze haar laarzen aan had, haar tas om haar schouder en eigenlijk helemaal klaar was om te gaan draaide ze zich nog even om. Raven keek haar aan alsof hij eigenlijk nog wat wilde zeggen. Zelf vond ze het ook wel vreemd om gewoon de deur uit te lopen, maar momenteel was niks meer normaal in deze kamer. Zonder nog een woord over haar lippen te kunnen krijgen draaide ze zich om, deed de deur open en stapte naar buiten. De frisse zeelucht en de felle zon zorgde ervoor dat ze zich zowel beter als slechter voelde. Het was goed om weg te zijn uit die kamer, dat huisje, maar haar hoofdpijn was nog altijd aanwezig. Het zou wel even duren voor die weer zou gaan liggen. Voor nu was het doel om naar een andere plaats te reizen om daar wat te gaan trainen met haar pokémon. Alles was beter dan nadenken over wat er wel of niet was gebeurd.